Πήγαμε στη Συναυλία των Scorpions και Περάσαμε Γαμώ

Φωτογραφίες: Νεφέλη Τσάλτα

Οι Scorpions είναι από αυτές τις μπάντες που, είτε τις μισείς, είτε τις αγαπάς. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση. Οι περισσότεροι φίλοι μου όταν άκουσαν πως -στα τριάντα μου- θα πήγαινα για πρώτη φορά να δω τους αγαπημένους του rockers ελληνικού κοινού, με άρχισαν στο δούλεμα. Ναι, στη παρέα μου οι Scorpions χαίρουν της ίδιας μηδενικής εκτίμησης με τους Πυξ Λαξ, ή ακόμα και τις Μέλισσες. Εγώ, θα τους αγαπώ για πάντα μιας και το Wind of Change ήταν το πρώτο τραγούδι που χόρεψα ποτέ στη ζωή μου μπλουζ με κοπέλα (στο δημοτικό). Μη φανταστείτε κάτι τρελό, απλώς δύο άτομα με τα χέρια τεντωμένα σαν φιγούρες playmobil, να ακουμπάν ο ένας τους ώμους του άλλου και να κάνουν για πέντε λεπτά συγχρονισμένα και άχαρα βηματάκια, δεξιά - αριστερά. Για να λέμε την αλήθεια πάντως, η κριτική που ασκείται στους Scorpions από τους ελιτιστές της μουσικής είναι λιγάκι άδικη και βασίζεται κυρίως στο γεγονός πως τυχαίνει να έχουν ένα μεγάλο fanbase στη χώρα μας.

Αν αναλογιστείς όμως πως πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό γκρουπ που είναι ενεργό από το 1965, με τους πρώτους του δίσκους να είναι πραγματικά μπροστά από την εποχή τους, ένα μικρό credit τους το δίνεις. Εντάξει, δεν τάραξαν ποτέ τα νερά της παγκόσμιας μουσικής, αλλά δεν είναι και για να τους πάρεις με τα γιαούρτια.

Φτάνοντας στη Πλατεία Νερού, γύρω στις οκτώ και μισή, ανακάλυψα πως ήδη ο χώρος είχε κατακλυστεί από χιλιάδες fans της μπάντας. Στην σκηνή βρισκόντουσαν οι Firewind (μπάντα του Έλληνα κιθαρίστα του Ozzy Osbourne, Gus G) οι οποίοι τα σπάσανε σε υψηλές εντάσεις, προθερμαίνοντας το κοινό για το main act. Με μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα πως οι Scorpions δεν είναι μια μπάντα που αφορά μόνο κάτι ξεχασμένους «παλιοροκάδες» αλλά πρόκειται για ένα καθιερωμένο arena rock act, στις συναυλίες του οποίου θα δεις παιδάκια με γονείς, αναψοκοκκινισμένους έφηβους, παππούδια που γουστάρουν rock και λαϊκάτζες.

Γύρω στις δέκα και τέταρτο, τα φώτα έσβησαν και οι Scorpions άρχισαν να «δίνουν πόνο». Κοιτάζοντας στο βάθος της σκηνής και συγκεκριμένα εκεί που είχαν στηθεί τα ντραμς, παθαίνω σοκ. Πίσω από αυτά καθόταν ο Mikkey Dee. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως έβλεπα ένα μέλος των Motörhead να παίζει ζωντανά και ειλικρινά, δεν είχα ιδέα πως βρίσκεται σε περιοδεία με τους Scorpions. Μόνο γι΄αυτό, άξιζε τον κόπο το τράβηγμα. Όπως και να έχει όμως, οι εκ του Ανοβέρου ορμώμενοι, γερόλυκοι της rock μας χάρισαν ένα τίμιο show και αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κόσμου όλοι πέρασαν γαμώ. Λίγο να κρατούσαν τα κινητά στη τσέπη τους μερικοί, ίσως να πέρναγαν ακόμη καλύτερα. Αποκορύφωμα, μια τύπισσα που γύρισε και μου είπε πως, θα έπρεπε να φύγουμε από το «σημείο της» επειδή καθόταν λέει εκεί για τρεις ώρες και πως «εδώ δεν είναι η μεριά σας». Η σωστή απάντηση θα ήταν «σε συναυλία βρίσκεσαι κυρά μου, όχι στον Βέρτη» αλλά προτίμησα την οδό της ευγένειας και πήγα ένα βήμα πίσω, για να έχει η κυράτσα καλή οπτική για τα βίντεο στο κινητό. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει πάντως στην άψογη οργάνωση. Το combo, «μπύρα - κατούρημα» δεν σου έπαιρνε πάνω από πέντε λεπτά, πράγμα σπάνιο σε μεγάλες συναυλίες. Εύγε.

Γύρω στις δώδεκα και κάτι, η συναυλία είχε τελειώσει. Γύρω μας, πωρωμένοι hard rockers συζητούσαν για μουσικές και διακοπές. Ειλικρινά, πέρασα γαμώ κι ας μην ήξερα ούτε τα μισά κομμάτια. Εις το επανιδείν παιδιά, τα λέμε του χρόνου.

Περισσότερα από το VICE Τι να Κάνεις αν Σκάσει η Αστυνομία στο Ελεύθερο Κάμπινγκ

Οι Χειρότερες Καλοκαιρινές Δουλειές

To Reality που Βάζει Κόσμο να Βγαίνει για Πρώτο Ραντεβού Φορώντας μόνο Εσώρουχα