Η παράσταση «Ρίτα & Ντύλαν & Φαίδρος & Φάμκε» είναι από τις ενδιαφέρουσες εκπλήξεις της φετινής θεατρικής σεζόν - βασίστηκε σε ένα ακυκλοφόρητο έργο του Αύγουστου Κορτώ, το οποίο αναδεικνύει με κοφτερό χιούμορ τον εθισμό του σύγχρονου ανθρώπου στην διαδικτυακή κοινωνικότητα. Μια θεατρική δουλειά που δεν καμώνεται τη μοντέρνα, καταφεύγοντας σε μεγάλα λόγια, μπιτάτες ευκολίες και εφήμερα ψηφιακά τεχνάσματα. Χρησιμοποιώντας μια γλώσσα, σύγχρονη και οικεία, καταφέρνει, χωρίς τις συνήθεις χαριτωμενιές και το δήθεν απαραίτητο νεανικό αξάν, να χαρτογραφήσει εύστοχα το επίκαιρο χάος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τραβώντας την κουρτίνα σε έναν παράλληλο κόσμο γεμάτο με ξαναμμένα avatar, ψεύτικα προφίλ, φωτοσοπαρισμένες πραγματικότητες και αρκετή μοναξιά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο συγκεκριμένο έργο;», ρωτώ τον σκηνοθέτη του έργου, Γρηγόρη Χατζάκη και τον ηθοποιό, Χρήστο Καπενή, που υποδύεται ένας από τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες. «Ήταν μια καλή ευκαιρία να πειραματιστούμε ταυτόχρονα με δυο διαφορετικούς τρόπους επικοινωνίας –από τη μία το θέατρο, ίσως ο βαθύτερος τρόπος έκφρασης στο πέρασμα του χρόνου και από την άλλη τα social media, ένα σημείο αναφοράς των καιρών μας. Η παράσταση, επί της ουσίας, μας έδωσε τη δυνατότητα να κάνουμε ένα σχόλιο πάνω στη σύνδεση των δύο», μου λέει ο Γρηγόρης. Ο Χρήστος προσθέτει: «Προσωπικά, το έργο του Κορτώ, μου έδειξε έναν κόσμο που ναι μεν τον γνώριζα, τον αισθανόμουν, τον έβλεπα και τον βλέπω καθημερινά στα social media, όμως ουδέποτε είχα εμβαθύνει στις ιδιαιτερότητες του. Αυτό που μου αρέσει είναι πως δεν κουνάει το δάχτυλο, διδακτικά, στοχοποιώντας την επικοινωνία μέσω των κοινωνικών δικτύων, δεν υπάρχει θετικό ή αρνητικό πρόσημο, παρά μόνο η ιστορία των πρωταγωνιστών που άλλοτε είναι γλυκιά και αστεία και άλλοτε επώδυνη και στενάχωρη».
Αριστερά, ο Γρηγόρης Χατζάκης και δεξιά, ο Χρήστος Καπενής
Ο Χρήστος υποδύεται τον Ντύλαν, έναν 30άρη που ζει βαριεστημένα τη ζωή του, πουλώντας ταξιδιωτικά πακέτα. Στον ελεύθερο χρόνο του παρακολουθεί το προφίλ της Ρίτας (Στεφανία Κριεζή), μιας συνομήλικής του, η οποία έχει φτιάξει μια περσόνα στο Instagram με δεκάδες χιλιάδες followers, που λατρεύουν τις σέξι πόζες που ανεβάζει κάθε τόσο. Στον αντίποδα, η μητέρα του Ντύλαν, η Φάμκε (Βαλέρια Χριστοδουλίδου) είναι μια πρώην χίπισα που στην προσπάθειά της να ξεπεράσει τον θάνατο του άνδρα της, επικοινωνεί μέσω Facebook με έναν πνευματιστή, τον Φαίδρο (Χάρης Ασημακόπουλος), ο οποίος την πείθει πως ο άντρας της έχει μετεμψυχωθεί σε φίκο στο μπαλκόνι. Οι σχέσεις και των δύο ζευγαριών αν και βασίζονται αρχικά στα social media, εν τέλει έχουν διαφορετική εξέλιξη. «Μία από τις θεματικές του έργου είναι η υποκρισία που κυριαρχεί στο διαδίκτυο, μια υποκρισία που καταλήγει να δυσκολεύει την επικοινωνία μας στην πραγματική ζωή», λέει ο Γρηγόρης. «Για παράδειγμα, ενώ στην πραγματικότητα η Ρίτα βιώνει ένα κάρο δυσκολίες, από οικονομικά προβλήματα μέχρι ψυχολογικά, παρόλα αυτά καθημερινά επιδίδεται σε ένα κυνήγι αποδοχής της ψεύτικης περσόνας της. Από την άλλη, ο Ντύλαν για να γράψει ένα σχόλιο στις φωτογραφίες της Ρίτας περνούν ατέλειωτες ώρες, το συζητά με φίλους, ψάχνει κάτι έξυπνο να πει, αισθάνεται λίγος. Αυτό που συμβαίνει είναι να βλέπουμε δυο ανθρώπους που τους συνδέουν πολλά, αλλά αδυνατούν να βγουν από τη ζώνη ασφαλείας τους, μοιάζουν ανήμποροι να κυνηγήσουν μια γνωριμία έξω από τον κόσμο των social media».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Έχετε συναντήσει αντίστοιχες ιστορίες στην καθημερινότητά σας;», ρωτώ. Το λόγο παίρνει ο Χρήστος. «Εννοείται, μη σου πως και χειρότερες. Αυτό που πέτυχαν τα social media στην εποχή μας είναι να μεταβάλλουν το περιβάλλον γύρω μας – αίφνης το μικρό μας δωμάτιο μεγαλώνει γεωμετρικά, τα τετραγωνικά του αυξάνονται κάθε φορά που είμαστε online. Ο χώρος διαστέλλεται, η δυνατότητα για επικοινωνία δεν γνωρίζει όρια. Το θέμα, βέβαια, είναι για τι είδους επικοινωνία μιλάμε και πως χρησιμοποιούμε το μέσο. Στην παράσταση την ώρα που το νεότερο ζευγάρι καθυστερεί να έρθει σε πραγματική επαφή, οι δυο μεγαλύτεροι σε ηλικία χαρακτήρες κανονίζουν να πάνε για καφέ έπειτα από μια σύντομη επαφή στο Facebook». Ο Γρηγόρης μοιάζει να συμφωνεί. «Με λίγα λόγια δεν φταίει το μέσο, εν προκειμένω τα social media, για τα δεινά μας. Φταίει ο τρόπος που τα χρησιμοποιούμε. Αν κάποιος επενδύει στα χιλιάδες απρόσωπα like, αντί για εκείνο που μετράει πραγματικά, είναι πρόβλημα».To VICE Συναντά τον Γιάνη
«Σας επηρέασε καθόλου, στην ανάγνωση του έργου, η δική σας παρουσία στα social media;», ρωτώ τα παιδιά. «Σίγουρα σε επηρεάζει – εγώ μπήκα σε μια διαδικασία να αναζητήσω κοινές αναφορές με τους χαρακτήρες και μάλιστα βρήκα κάποιες. Η πλάκα είναι πως και η γνωριμία μας με τον Γρηγόρη, για να συνεργαστούμε σε αυτή την παράσταση, ξεκίνησε από ένα μήνυμα στο Facebook», μου εξηγεί ο Χρήστος. «Γενικώς, όπως όλοι, έτσι και οι άνθρωποι του θεάτρου χρησιμοποιούν πλέον καθημερινά τα social media για να προωθήσουν τη δουλειά τους, να ανακοινώσουν συνεργασίες, να φιλοτεχνήσουν το προφίλ τους κ.ο.κ. Βέβαια, υπάρχει αρκετή προσποίηση στον χώρο, ειδικά όλη αυτή η επίπλαστη αγάπη για το σκάψιμο που κάνει ο καλλιτέχνης στην ψυχούλα του ή πόσο τον συγκινεί η επικοινωνία με το κοινό, απλώς και μόνο για να δείξει, τελικά, μια φωτογραφία με γεμάτο θέατρο, είναι καθαρή υποκρισία. Δεν χρειάζεται τόση ταπεινοφροσύνη όταν ο βασικός σκοπός σου είναι να μας δείξεις πόσο γαμάτος είσαι».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Θα βρεθείτε σύντομα ξανά, θεατρικά, οι δυο σας;», ρωτώ λίγο πριν από το τέλος της κουβέντας. «Ναι, άλλωστε έχουμε δημιουργήσει κάτι που ονομάσαμε "θεατρική μπάντα", ένα πειραματικό σχήμα, δηλαδή, κάτι σαν θεατρική ομάδα, αλλά με την αναζήτηση έκφρασης που ορίζει μια μπάντα, η οποία αναζητά νέους τρόπους έκφρασης και σχέσης με το κοινό. Ετοιμάζουμε για του χρόνου μια δουλειά που ξεφεύγει τελείως από τη συμβατική θεατρική προσέγγιση, ουσιαστικά πρόκειται για έναν ολότελα νέο τρόπο επικοινωνίας, όπου με έναν τρόπο το έργο και η διαδικασία δημιουργίας του, ταυτίζονται και αλληλοσυμπληρώνονται».Περισσότερα από το VICEΈξι Tρόποι για να Bοηθήσετε Κάποιον να Ξεπεράσει ένα Κακό Τριπ«Μας Έχουν Πηδήξει τα Όνειρα» - Αυτή Είναι η Νέα Εργατική Τάξη στην ΕλλάδαΤο Σαββατόβραδο με τους «Ατσάλινους» Bodybuilders στη Θεσσαλονίκη
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
Ο Χρήστος υποδύεται τον Ντύλαν, έναν 30άρη που ζει βαριεστημένα τη ζωή του, πουλώντας ταξιδιωτικά πακέτα. Στον ελεύθερο χρόνο του παρακολουθεί το προφίλ της Ρίτας (Στεφανία Κριεζή), μιας συνομήλικής του, η οποία έχει φτιάξει μια περσόνα στο Instagram με δεκάδες χιλιάδες followers, που λατρεύουν τις σέξι πόζες που ανεβάζει κάθε τόσο. Στον αντίποδα, η μητέρα του Ντύλαν, η Φάμκε (Βαλέρια Χριστοδουλίδου) είναι μια πρώην χίπισα που στην προσπάθειά της να ξεπεράσει τον θάνατο του άνδρα της, επικοινωνεί μέσω Facebook με έναν πνευματιστή, τον Φαίδρο (Χάρης Ασημακόπουλος), ο οποίος την πείθει πως ο άντρας της έχει μετεμψυχωθεί σε φίκο στο μπαλκόνι. Οι σχέσεις και των δύο ζευγαριών αν και βασίζονται αρχικά στα social media, εν τέλει έχουν διαφορετική εξέλιξη. «Μία από τις θεματικές του έργου είναι η υποκρισία που κυριαρχεί στο διαδίκτυο, μια υποκρισία που καταλήγει να δυσκολεύει την επικοινωνία μας στην πραγματική ζωή», λέει ο Γρηγόρης. «Για παράδειγμα, ενώ στην πραγματικότητα η Ρίτα βιώνει ένα κάρο δυσκολίες, από οικονομικά προβλήματα μέχρι ψυχολογικά, παρόλα αυτά καθημερινά επιδίδεται σε ένα κυνήγι αποδοχής της ψεύτικης περσόνας της. Από την άλλη, ο Ντύλαν για να γράψει ένα σχόλιο στις φωτογραφίες της Ρίτας περνούν ατέλειωτες ώρες, το συζητά με φίλους, ψάχνει κάτι έξυπνο να πει, αισθάνεται λίγος. Αυτό που συμβαίνει είναι να βλέπουμε δυο ανθρώπους που τους συνδέουν πολλά, αλλά αδυνατούν να βγουν από τη ζώνη ασφαλείας τους, μοιάζουν ανήμποροι να κυνηγήσουν μια γνωριμία έξω από τον κόσμο των social media».«Έχετε συναντήσει αντίστοιχες ιστορίες στην καθημερινότητά σας;», ρωτώ. Το λόγο παίρνει ο Χρήστος. «Εννοείται, μη σου πως και χειρότερες. Αυτό που πέτυχαν τα social media στην εποχή μας είναι να μεταβάλλουν το περιβάλλον γύρω μας – αίφνης το μικρό μας δωμάτιο μεγαλώνει γεωμετρικά, τα τετραγωνικά του αυξάνονται κάθε φορά που είμαστε online. Ο χώρος διαστέλλεται, η δυνατότητα για επικοινωνία δεν γνωρίζει όρια. Το θέμα, βέβαια, είναι για τι είδους επικοινωνία μιλάμε και πως χρησιμοποιούμε το μέσο. Στην παράσταση την ώρα που το νεότερο ζευγάρι καθυστερεί να έρθει σε πραγματική επαφή, οι δυο μεγαλύτεροι σε ηλικία χαρακτήρες κανονίζουν να πάνε για καφέ έπειτα από μια σύντομη επαφή στο Facebook». Ο Γρηγόρης μοιάζει να συμφωνεί. «Με λίγα λόγια δεν φταίει το μέσο, εν προκειμένω τα social media, για τα δεινά μας. Φταίει ο τρόπος που τα χρησιμοποιούμε. Αν κάποιος επενδύει στα χιλιάδες απρόσωπα like, αντί για εκείνο που μετράει πραγματικά, είναι πρόβλημα».