Οι Έλληνες Oπαδοί που Σιχάθηκαν το Ελληνικό Ποδόσφαιρο

Photo via gruppogreco.blogspot.gr

Σκάνδαλα, διαπλοκή, ελάχιστος ανταγωνισμός, επίπεδο αντιστρόφως ανάλογο με τις τιμές των εισιτηρίων. Τελευταία, οι λόγοι για να συνεχίσει κανείς να ασχολείται με το ελληνικό ποδόσφαιρο ολοένα και μειώνονται. Αντίθετα, εύκολα παρατηρεί κανείς την τάση για την ενασχόληση σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό με τις ομάδες του εξωτερικού. Το internet αποτελεί έναν βασικό εκφραστή της τάσης. Αλλά πολύς κόσμος δεν μένει εκεί. Οργανώνεται, φτιάχνει λέσχες, γίνεται μέρος της κουλτούρας και της νοοτροπίας του κλαμπ που υποστηρίζει στο εξωτερικό και κάνει αμέτρητα χιλιόμετρα για να βρεθεί στο πλευρό του.

Βλέποντας τον Γιάννη Κέλλη δεν χρειάζεται και πολύς κόπος για να καταλάβεις τι ομάδα είναι. Είτε θα φοράει κάποια μπλούζα με το σήμα της Μπαρτσελόνα, είτε θα μιλάει με πάθος για το σύλλογο της Καταλονίας. Αν είναι καλοκαίρι, πιθανότατα θα διακρίνεις και κάποιο από τα τατουάζ του, πάντα σχετικά με την ομάδα, ενώ μπορεί να τον έχεις δει και στο αυτοκίνητο που είναι βαμμένο στα χρώματά της. Ο Γιάννης αποτελεί τον ιδρυτή της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Μπαρτσελόνα που εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς. Τον ρώτησα για τον τρόπο που η Μπάρτσα μπήκε κυριολεκτικά στο αίμα του. «Έλληνας είμαι και δεν είναι δυνατόν να είμαι Μπαρτσελόνα από κούνια. Ήμουν Παναθηναϊκός, αλλά από το 1995 και μετά τον τελικό με τη Μίλαν, στον οποίο φάγαμε τέσσερα γκολ, ασχολούμαι ενεργά με τη Μπαρτσελόνα. Η βρωμιά του ελληνικού ποδοσφαίρου,τα στημένα και η κακή νοοτροπία των ομάδων εντός και εκτός γηπέδων με οδήγησαν εκεί. Όταν πήγα Βαρκελώνη πρώτη φορά και είδα τη νοοτροπία, είπα ότι αυτό πρέπει να ακολουθήσω και να πιστέψω. Έχω επαφή με Καταλανούς, με φιλοξενούν και τους φιλοξενώ. Από εκεί και πέρα, καταλαβαίνεις περισσότερο όταν έχεις πάει 15 φορές στο Καμπ Νόου. Πηγαίνω 2-3 φορές το χρόνο, ανάλογα με τα οικονομικά. Έχω ιδρύσει την Πανελλήνια Λέσχη Φίλων Μπαρτσελόνα και το blaugrana.gr, για όλα τα αθλήματα. Δεν είμαστε Μπαρτσελόνα μόνο για το ποδόσφαιρο, ασχολούμαστε και με το χόκεϊ, το μπάσκετ. Έχουμε βραβεύσει προσωπικά τον Πουγιόλ, τον Σαβιόλα, τον Γκούντγιονσεν όταν ήρθε στην ΑΕΚ, τον Ναβάρο, τον Σάρας και τον Παπανικολάου».

Το αυτοκίνητο της Μπαρτσελόνα του Γιάννη Κέλλη.

Εκείνος ο τελικός του 1994, όπου οι Καταλανοί έχασαν στην Ελλάδα με 4-0 από τη Μίλαν, έκανε πολύ κόσμο να συμπαθήσει τους μπλαουγράνα. «Νομίζω ότι ο λόγος που έγινα Μπαρτσελόνα μπορεί να εντοπιστεί στο 1982. Είμαι λάτρης του Μαραντόνα. Αυτός ήταν ο λόγος και μετά απλά ξεκίνησα να παρακολουθώ. Αλλά πολύς κόσμος, της ηλικίας μου και όχι μόνο που μιλάω, έγινε Μπαρτσελόνα από το ματς του ΟΑΚΑ το '94. Είμαι γεμάτος τατουάζ της Μπάρτσα, έχουμε το αυτοκίνητο στα χρώματα της ομάδας και το σπίτι μου είναι σαν μουσείο. Πρέπει να είμαι ο μόνος που έχω βγάλει φωτογραφία με τον Μέσι…».

Ο Δημήτρης Καλαϊτζής είναι γραμματέας στο σύνδεσμο της Μπάγερν Μονάχου στην Αθήνα. Στους Crusaders 97. Oπαδικά, είναι σαν να γεννήθηκε στη λάθος χώρα. «Όταν ήμουν πιτσιρικάς ο πατέρας μου ήταν Παναθηναϊκός. Έτσι, έγινα και εγώ Παναθηναϊκός και πήγα και για λίγο γήπεδο. Ταυτόχρονα, όμως, 13 χρονών έγινα και Μπάγερν Μονάχου. Από την αρχή μου άρεσε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και καταλάβαινα ότι αυτό που βλέπω στην Ελλάδα και αυτό που υποτίθεται ότι έπρεπε να ακολουθήσω δεν με εξέφραζε. Και άρχισα να βλέπω ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Από τις ομάδες στο εξωτερικό διάφοροι λόγοι με έκαναν να αρχίσω να υποστηρίζω τη Μπάγερν Μονάχου. Δεν πέρασαν δυο χρόνια και απέβαλα εντελώς το ελληνικό. Δεν ξανασχολήθηκα. Να κάτσω να δω ένα ντέρμπι με δυο φίλους να πιούμε μια μπύρα, να το κάνω. Αλλά έπαψα να νιώθω πράγματα».

Photo via facebook 

Και πως επιλέγεις την ομάδα σου στο εξωτερικό; «Εγώ πιστεύω ότι εκτός από κάποια παιδιά που επιλέγουν σε πιο μεγάλη ηλικία ομάδα, τους υπόλοιπους μάλλον τους επιλέγει η ίδια η ομάδα. Τότε ήταν τα χειρότερα χρόνια της Μπάγερν. Θα μπορούσα άνετα να έχω γίνει Μπαρτσελόνα ή Μίλαν. Κι όμως, έγινα Μπάγερν. Άρχισα και να διαβάζω και κατάλαβα τι είναι ο σύλλογος. Από το 1994 και τον τελικό που είχα πάει δεν ξανασχολήθηκα με ελληνικό ποδόσφαιρο. Δημιουργήσαμε ένα σύνδεσμο που κάνει εκδρομές από ερασιτέχνη μέχρι και πρώτη ομάδα και ξεφεύγει πολύ το πράγμα. Εμείς τραβιόμαστε για μια ομάδα που είναι δύο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Υπάρχουν μερικοί που συνειδητά επιλέγουν να γίνουν προτεραιότητά τους οι ομάδες τους στο εξωτερικό, επειδή δεν αντέχουν άλλο το εγχώριο προϊόν. Είναι και κάποιοι που είδαν ένα παιχνίδι Τσάμπιονς Λιγκ, κόλλησαν και έφτασαν να πηγαίνουν εξωτερικό. Εμένα με επέλεξε η Μπάγερν Μονάχου, αλλά υπάρχουν παιδιά που μας λένε "ξενέρωσα με τα επεισόδια", ή " από την αστεία η τιμή του εισιτηρίου και το θέαμα"», μου λέει.

Το να είσαι οργανωμένος σε ομάδα άλλης χώρας φαντάζει δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. «Ειδικά οι συνδεσμίτες οι Έλληνες, όχι μόνο της Μπάγερν αλλά και άλλων ομάδων του εξωτερικού, δεν έμειναν στο να υποστηρίξουν μια ομάδα απλά για να την υποστηρίξουν. Ήθελαν να γίνουν όπως οι Έλληνες οργανωμένοι, κάτι αντίστοιχο με αυτούς αλλά με κλαμπ του εξωτερικού. Πολλοί το έχουν καταφέρει. Είναι δύσκολο και η απόσταση αποτελεί τροχοπέδη, αλλά αν το καταφέρεις αξίζει. Αν δεις 4 τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ με την ομάδα που πραγματικά υποστηρίζεις είναι μεγάλη ποδοσφαιρική εμπειρία. Αλλά θέλει υπομονή», προσθέτει ο Δημήτρης.

Ο Βαγγέλης είναι στο Grupo Greco της Γιουβέντους. Ολυμπιακός με αρκετά χιλιόμετρα στην πλάτη του, αποφάσισε να ρίξει μαύρη πέτρα. «Έτρεχα οπαδικά με τον Ολυμπιακό, ήμουν οργανωμένος. Είχα πάει στα Final Four του Ισραήλ, στη Σαραγόσα, στη Ρώμη. Πήγαινα Τούμπα, παντού. Οπαδικά. Ήμουν όμως και Γιουβέντους από μικρός, αλλά έβλεπα απλά τα παιχνίδια. Σταδιακά άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο, να μιλάω και με άλλους. Έπαιξε ρόλο και το ότι κάναμε το κλαμπ της Γιουβέντους στην Ελλάδα. Το 2005, όταν είχα αρχίσει να κόβω ήδη από Ελλάδα. Δεν είχαν ενδιαφέρον τα παιχνίδια, αφού πάντα έπαιζαν ένα-δυο ομάδες και πλέον ούτε δύο. Οπαδικά, από τη στιγμή που σταμάτησαν οι μετακινήσεις οπαδών και τα λοιπά δεν είχα όρεξη ούτε ντέρμπι να δω. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός έτσι όπως τα έχουν κάνει τι να πάω να δω; Δεν μου έκανε αίσθηση. Με το κλαμπ της Γιουβέντους πήγα αρκετές εκδρομές», μου λέει.

Λέσχη Νιούκαστλ

Yπάρχει όμως και αρκετός κόσμος που γουστάρει οπαδικά ομάδες που δεν έχουν τους τίτλους ή τη φήμη της Μπατσελόνα, της Μπάγερν και της Γιουβέντους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι μεγάλες.  «Όλα τα παιδιά στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι αγνοί ποδοσφαιρόφιλοι. Αγνός ποδοσφαιρόφιλος που να ασχολείται με ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει! Ή χούλιγκαν, ή οπαδός στραβός πρέπει να είσαι. Εμείς τα έχουμε αφήσει πίσω όλα αυτά», μου λέει ο Χρήστος Σωτηρόπουλος, πρόεδρος στη λέσχη της Νιούκαστλ στην Ελλάδα, η οποία εδώ και κάποιους μήνες έχει τη δική της στέγη. «Όλοι σε κάποια ηλικία επιλέγουμε τις ομάδες μας. Οι ηλικίες οι δικές μας παίζουν από 22-24 μέχρι 40. Οι περισσότεροι έχουν δει τη δυνατή Νιούκαστλ της δεκαετίας του '90. Όταν ενηλικιωνόμασταν βρήκαμε μπροστά μας τον Σίρερ, τον Ασπρίγια, τον Νταμπίζα και τα λοιπά. Ήταν το κορυφαίο πρωτάθλημα και μας άρεσε η Νιούκαστλ. Είμαστε όλοι λίγο αντισυμβατικοί. Είχαμε δυσκολίες πολλές στα πρωταθλήματα, αλλά πήγαμε σε αυτή την ομάδα. Είναι το κάτι διαφορετικό τέτοιο οπαδοί. Έχουμε δώσει όλο μας τον εαυτό και ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια. Ακόμα φτιάχνεται η λέσχη μας και δεν έχει τελειώσει, οργανωνόμαστε περισσότερο. Στη νέα χρονιά το πρώτο μας μέλημα είναι οι εκδρομές». Θα εκπλαγείς αν αντιληφθείς πόσοι υπάρχουν τριγύρω σαν το Χρήστο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.