Ο Ζωολογικός Κήπος που θα Αλλάξει τους Ρόλους Ανθρώπων και Ζώων

Όσοι έχουν δει το Zoolates, θα πουν ότι τα ζώα σε αιχμαλωσία είναι που πρέπει να προστατεύονται από τους ανθρώπους – και όχι το ανάποδο. Το τελευταίο project του Δανού αρχιτέκτονα, Bjarke Ingels, υπόσχεται ότι θα κάνει ακριβώς αυτό: Ξανασχεδίασε το Givskud Zootopia στο Μπίλαντ της Δανίας, για να γίνει ένας κανονικός ζωολογικός κήπος, που αφήνει τα ζώα να τρέχουν ελεύθερα, ενώ οι άνθρωποι είναι κρυμμένοι πίσω από καμπίνες με καθρέφτες ή μέσα σε τελεφερίκ.

Ο Τύπος, έχει διαφημίσει πολύ το Zootopia, αν και η Guardian το χαρακτήρισε ως «το Trueman Show των ζώων, ή μια άγρια μορφή του Hunger Games.» Τηλεφώνησα στον Ingels, για να μάθω περισσότερα για το όραμά του με το Zootopia.

VICE: Γεια σου, Bjarke. Πώς σκέφτηκες το project του ζωολογικού κήπου;
Bjarke Ingels: Κάτι που μου κέντρισε την προσοχή, ήταν το ότι αυτός ο ζωολογικός κήπος, ήταν βασισμένος στη φιλοσοφία του να υπάρχουν κοινωνικά ζώα. Πολλοί άνθρωποι έρχονται σε επαφή με ζωολογικούς κήπους, που φιλοξενούν μια μοναχική τίγρη, φυλακισμένη σε ένα μικρό κλουβί, και τρελαίνεται από βαρεμάρα και κλειστοφοβία, και σκέφτηκα ότι όταν υπάρχει ένας κοινωνικός ζωολογικός κήπος, υπάρχουν μεγάλες ομάδες ζώων, που ζουν μαζί, σε ένα χώρο που θυμίζει το φυσικό τους περιβάλλον. Μου φάνηκε μια καλή αρχή, γιατί σημαίνει ότι ως επισκέπτης, θα είσαι περικυκλωμένος από ζώα, και δεν θα είναι ένα ζώο, περικυκλωμένο από ανθρώπους.

Σε τι άλλο θα διαφέρει από έναν κανονικό ζωολογικό κήπο;
Η φιλοδοξία μου είναι, να φτιάξω ένα χώρο όπου οι επισκέπτες δεν θα προσέχουν τα διαχωριστικά ανάμεσα σ’ αυτούς και τα ζώα. Θα έχουν μια αίσθηση ότι υπάρχει άμεση επαφή, και ίσως να χρειαζόταν περισσότερη ασφάλεια. Κάποια διαχωριστικά, ίσως μπουν στο νερό, και να μένουν τα καραβάκια σε ασφαλές σημείο, για να μην εμποδίζουν τα ζώα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μπουν τέτοιου είδους διαχωριστικά.

Η μεγάλη πρόκληση, είναι να σχεδιαστεί ο ζωολογικός κήπος, με τέτοιο τρόπο που να υπάρχει μεν περίφραξη, αλλά να μην γίνεται αντιληπτή. Θέλουμε να ελαχιστοποιήσουμε το ανθρώπινο στοιχείο, στην αρχιτεκτονική. Δεν θέλουμε αφρικάνικες καλύβες ούτε κινέζικες παγόδες. Μπορούμε να εντάξουμε την αρχιτεκτονική στο τοπίο, χωρίς να φαίνεται το στοιχείο της ανθρώπινης παρουσίας. Κάτι σαν καμουφλάζ.

Ο ζωολογικός κήπος είναι 1.200 στρέμματα. Πώς θα τον εξερευνούν οι επισκέπτες;
Μια καινοτομία στους ζωολογικούς κήπους, ήταν τα σαφάρι με αμάξι, όπου μπορούσες να οδηγήσεις ανάμεσα σε λιοντάρια. Συνδύαζε το γνωστό με το εξωτικό. Σχεδιάζουμε το σαφάρι με αμάξι, να κάνει το γύρο του πάρκου, έτσι ώστε να μπορείς να δεις όλα τα ζώα του πλανήτη.

Επιστρέφοντας στο κεντρικό κρατήρα, μπορείς να έρθεις σε επαφή με τρεις διαφορετικούς κόσμους. Την Αμερική με τελεφερίκ, την Αφρική με ποδήλατο και την Ασία με θαλάσσιο ποδήλατο. Έτσι, ο κρατήρας γίνεται σημείο εκκίνησης, προς τρεις διαφορετικούς κόσμους, και σε κάποια σημεία, θα μπορείς να κατεβαίνεις για να περπατήσεις.

Σκέφτεσαι κάποιες πρωτότυπες κάψουλες-καθρέφτες. Δημιουργούν μια όμορφη, sci-fi εικόνα.
Είναι σαν καταφύγιο για σκι. Τα τελεφερίκ του σκι, έχουν αυτές τις κάψουλες, που μπορείς να τις τραβήξεις και να προστατευτείς από τον αέρα και το χιόνι. Ψάξαμε για κάτι αντίστοιχο, προσαρμοσμένο για να προστατεύει ένα όχημα και ο επισκέπτης, να μπορεί να εναρμονίζεται με το περιβάλλον.

Άλλαξε η ιδέα του ζωολογικού κήπου, με τα χρόνια;
Οι ζωολογικοί κήποι, ήταν πολύ σημαντικοί για την επιστήμη και την εκπαίδευση, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ταξιδεύουν. Τώρα, υπάρχουν ταινίες, η τηλεόραση και φτηνά αεροπορικά εισιτήρια, που επιτρέπουν σε πολύ κόσμο, να δει αυτά τα ζώα. Οπότε, ένας ρόλος του ζωολογικού κήπου, δεν υπάρχει πια. Ελπίζουμε το Zootopia, να είναι μια συναρπαστική εμπειρία ζωολογικού κήπου – πιο διαδραστική.

Αντιμετώπισες κάποια προβλήματα, όταν σχεδίαζες το Zootopia;
Η εταιρία μου, είχε κάνει άπειρα καταλύματα και κατοικίες, αλλά αυτός ήταν ένας νέος τρόπος σχεδιασμού, επειδή όλα τα ζώα έχουν διαφορετική συμπεριφορά. Κάποια μπορούν να μπουν σε πολύ απλούς χώρους, ενώ άλλα, είναι ο Χουντίνι του ζωικού βασιλείου, και δραπετεύουν από τα πάντα. Έτσι, οι υπολογισμοί διαφέρουν πολύ.

Είναι σπάνιο να είσαι τριαντάρης και να διευθύνεις εταιρία – οι μεγάλες αναθέσεις απαιτούν μεγάλη εκπαίδευση και προϋπηρεσία. Τι σε έκανε τόσο επιτυχημένο, σε τόσο μικρή ηλικία;
Το εκτιμώ που με λες τριαντάρη – γίνομαι 40 στις 2 Οκτώβρη. Κανονικά, μεγαλώνοντας, γίνεσαι καλός στην αρχιτεκτονική, και ισχύει αυτό που λένε για το αυγό και την κότα. Ήμουν τυχερός που μου ανατέθηκαν μεγάλα έργα σε μικρή ηλικία.

Δεν ξέρω αν έχω τη συνταγή της επιτυχίας, αλλά νομίζω ότι αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε, με παλαιομοδίτικο τρόπο, είναι να είμαστε «προσγειωμένοι ουτοπιστές» και να κάνουμε πρακτική προσέγγιση της αρχιτεκτονικής, αφήνοντας τη ζωή να μας οδηγήσει. Αυτό που κάνει τα κτίριά μας να διαφέρουν, είναι ότι λειτουργούν διαφορετικά.