Η Μέρα που οι Γονείς μου Έφτιαξαν Facebook

Είμαι από τους τυχερούς που έχουν νέους γονείς. Αυτό σημαίνει πως, όσο μεγάλωνα, κατανοούσαν πιο εύκολα τις ανάγκες μου από ότι οι γονείς φίλων μου, οι οποίοι ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία. Έκαναν τεράστια υπομονή όταν στα δεκατρία μου νόμιζα πως είμαι rapper και έτρεχα όλη μέρα στους δρόμους με ένα σπρέι και φαρδιά παντελόνια, ενώ δεν παραξενεύτηκαν όταν ξυπνούσα κάθε πρωί μία ώρα πριν πάω σχολείο για να φτιάξω το, βαμμένο ξανθό, μαλλί μου ώστε να εντυπωσιάσω μια συμμαθήτρια μου, που τελικά δεν με ερωτεύτηκε ποτέ. Βέβαια, αυτό είχε και κάποια αρνητικά, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι τσακωνόμουν συνεχώς με τη μητέρα μου για το ποιος θα παίξει με το gameboy ή το super nintendo.

Μεγαλώνοντας, πίστευα πως δεν υπήρχε περίπτωση να συμβαδίσω ξανά τεχνολογικά με τους γονείς μου. Όμως, όπως συμβαίνει πάντα, η ζωή με διέψευσε πανηγυρικά. Όλα άρχισαν μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα (πλάκα κάνω, δεν θυμάμαι ακριβώς πώς ήταν εκείνη η μέρα), όταν η μητέρα μου, μου έκανε μια ερώτηση. Αυτή ήταν η εξής: «Αντώνη, μπορείς να με βοηθήσεις να φτιάξω Facebook;». Όταν τη ρώτησα γιατί ήθελε να φτιάξει Facebook, μου απάντησε πως είχαν όλοι μας οι συγγενείς της από το εξωτερικό (Καναδά-Αυστραλία) και πως ήταν ένας εύκολος τρόπος για να έχει μια συχνότερη επαφή μαζί τους. Έτσι, καθίσαμε παρέα (όπως παλιά, όταν παίζαμε Donkey Kong μαζί) και στήσαμε το προφίλ της.

Σας παραθέτω μερικές από τις ατάκες που ακούστηκαν εκείνο το απόγευμα.

«Σιγά μη βάλω ηλικία».

«Βρες τη Νίκη τη φίλη μου. Είπε πως έχει και αυτή Facebook».

«Χαχα, θα τρελαθώ. Πώς έγινε έτσι ο Μάκης;»

«Πω, κοίτα πώς μεγάλωσε ο ξάδερφός σου».

«Δεν μου αρέσει αυτή η φωτογραφία».

«Να γίνεις κι εσύ φίλος με τα ξαδέρφια σου».

Ένιωθα σαν πρωταγωνιστής σε ταινία που τον έχει απαγάγει ένας ψυχοπαθής δολοφόνος και τον βάζει να σκάψει τον λάκκο του, πριν τον σκοτώσει. Πολλοί φίλοι μου δεν κάνουν add τους γονείς τους, όμως εμένα δεν μου πήγαινε η καρδιά να μην την κάνω. Τέλος πάντων.

Το βράδυ που γύρισε ο πατέρας μου από τη δουλειά, του δείξαμε το προφίλ της μητέρας μου, η οποία είχε πάρει ήδη τον αέρα του Facebook ενώ είχε προλάβει, επίσης, να αφήσει τα πρώτα awkward comments κάτω από φωτογραφίες φίλων και γνωστών. Ο πατέρας μου, ως γνωστός πεισματάρης, αρνήθηκε να του φτιάξουμε προφίλ.Το πρωί όμως, ενώ έπινε καφέ, με ρώτησε αν μπορώ να φτιάξω ένα προφίλ και σε αυτόν. Τότε ήταν ο κύριος χρηματοδότης μου, οπότε δεν με έπαιρνε να το «παίξω» δύσκολος.

Με τον καιρό, έβλεπα τους γονείς μου να «ενηλικιώνονται» στον κόσμο του Facebook. Η αντίστοιχη ανακάλυψη του τροχού ήρθε την ημέρα που τους έμαθα πώς να ποστάρουν ένα τραγούδι από το Youtube στο προφίλ τους. Στέλιος Ρόκκος λοιπόν στο repeat, να τον ακούω να τραγουδάει από το σαλόνι και, στα καπάκια, να βλέπω την αρχοντόφατσά του να ξεπροβάλει στο timeline μου. Γενικά, όποιο τραγούδι άκουγα από το σαλόνι, το έβλεπα μετά από δύο λεπτά να πετάγεται στην οθόνη μου. Φυσικά για «σπάσιμο», άφηνα comment ζητώντας τους να το χαμηλώσουν επειδή με ενοχλεί (ξέρω, ξέρω, είμαι πολύ αστείος).

Το συνήθισα όμως και αυτό, μαζί με όλες αυτές τις φωτογραφίες από οικογενειακές εκδηλώσεις στις οποίες με έκαναν tag (και φυσικά τις «κατέβαζα» από το προφίλ μου). Πλέον, μπορώ να πω πως οι γονείς μου έχουν εναρμονιστεί με τους τυπικούς κανόνες συμπεριφοράς του Facebook και όχι μόνο. Έχουν μάθει να το χειρίζονται μέσω κινητού, ενώ η μητέρα μου συχνά μου κρατάει μούτρα αν δεν τις δώσω βοήθειες στο Solitaire in Wonderland, παιχνίδι του δημοφιλούς social network με το οποίο έχει εθιστεί.

Ζω τεράστιες στιγμές όταν βγαίνουν βράδυ και αρχίζουν τα check in και οι φωτογραφίες με κρασάκια στο χέρι, ενώ εγώ είμαι σπίτι και αρχίζω να σκέφτομαι τι πάει στραβά στη ζωή μου και οι γονείς μου παρτάρουν περισσότερο από εμένα. Μήπως να αρχίσω τις βραδινές εξόδους μαζί τους; Να βγάζουμε οικογενειακές selfies με ποτάκια και χαλαρό φωτισμό; Σίγουρα θα είναι πιο διασκεδαστικό από το να κάθομαι σπίτι και να βλέπω Nickelodeon μόνος μου.

Όπως και να 'χει, είμαι χαρούμενος που οι γονείς μου έχουν ακόμη όρεξη να μάθουν νέα πράγματα και δεν αφήνονται στην μιζέρια που πιάνει πολλούς ανθρώπους όταν μεγαλώνουν.

Τώρα, μένει να τους μάθω το Twitter και το Instagram και κλείσαμε.

Φωτογραφία εξωφύλλου: μέσω Flickr (Ed and Eddie)

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.