Τι Ζωγραφίζουν τα Προσφυγόπουλα στην Ειδομένη

Στις παρυφές του , στα σύνορα Ελλάδας – ΠΓΔΜ, μακριά από το συρματόπλεγμα που στήθηκε στην οριογραμμή για να αποτρέπει τη προς τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη, στήθηκε τις τελευταίες μέρες μία πράσινη τέντα, πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες. Στον ίσκιο της δεν καταγράφονται από την Αστυνομία οι πρόσφυγες που συνεχίζουν το ταξίδι προς τα βόρεια ούτε μοιράζονται και μέλη διεθνών οργανισμών. Εκεί, απλώς ζωγραφίζουν τα προσφυγόπουλα.

προσφυγικού καταυλισμού της Ειδομένης

μαζική έξοδο χιλιάδων προσφύγων

τρόφιμα, ρούχα ή φάρμακα από εθελοντές

Στο πάνινο υπόστεγο μικρά παιδιά κάθονται πάνω σε λευκά χαρτόνια και ζωγραφίζουν ασταμάτητα με πολύχρωμους μαρκαδόρους, φτιάχνουν καραβάκια και σαΐτες με κόλλες χαρτιού, ή πλάθουν ανθρωπάκια με πλαστελίνη. Αυτός είναι ένας κανονικός παιδότοπος με χαμόγελα και χρώματα, στη μέση του πουθενά, στο κατώφλι των Βαλκανίων, ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους που βιώνουν καρτερικά το προσφυγικό δράμα.

Η πρωτοβουλία ανήκει στη κοινωνική οργάνωση Άρσις, εθελοντές της οποίας έστησαν προ ημερών αυτή τη διαφορετική τέντα στον προσφυγικό καταυλισμό. Συνάντησα στην Ειδομένη την εθελόντρια της Άρσις Ίριδα Πανδίρη, εννιά μήνες μετά την κατάθεσή της στη δίκη για την ένοπλη εισβολή στον ξενώνα ασυνόδευτων μεταναστών της οργάνωσης. Τώρα βρισκόταν ανάμεσα σε προσφυγόπουλα και τους έφτιαχνε σαΐτες από χαρτί. «Ήρθαμε αρχικά τέσσερις εθελοντές με σκοπό να απαλύνουμε, έστω με αυτόν τρόπο, όσο γίνεται το δράμα των προσφύγων. Φέραμε χαρτόνια και χρώματα, η δράση θα συνεχιστεί τις επόμενες μέρες πιο οργανωμένα. Η ανταπόκριση όπως βλέπετε είναι τεράστια» μου είπε. Εκτός από τα δεκάδες παιδιά που ζωγράφιζαν ανέμελα, γύρω από την τέντα ήταν μαζεμένοι πολλοί ενήλικες πρόσφυγες, που χάζευαν αυτό το απροσδόκητο θέαμα και χαμογελούσαν.

Εντέλει, τι ζωγραφίζουν τα προσφυγόπουλα; Ούτε βόμβες ούτε αεροπλάνα, ούτε όπλα, όσα δηλαδή αφήνουν πίσω τους. Σχεδιάζουν ό,τι θα σχεδίαζαν τρίχρονα παιδιά παντού στον κόσμο, δηλαδή σπίτια, λουλούδια, ανθρώπους, μουτζούρες, τον ήλιο. «Για τα παιδιά αυτής της ηλικίας αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ένα παιχνίδι. Λίγο άβολο μεν, αλλά παιχνίδι» μου είπε με δάκρυα στα μάτια ο Γκαζάντ Μουνίρ, Σύρος 55 ετών, διακοσμητής από το Χαλέπι. Ο ίδιος βρισκόταν μόνος στον καταυλισμό. «Η οικογένειά μου βρίσκεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τα παιδιά μου είναι στην Κωνσταντινούπολη ψάχνοντας διακινητή για να περάσουν στην Ελλάδα, τα ανίψια μου εγκλωβισμένα στα ελληνικά νησιά» είπε.

Τριγύρω από την πράσινη τέντα απλωνόταν το χάος. Τα παιδιά στον καταυλισμό της Ειδομένης είναι αμέτρητα. Μόνο το πρωί της περασμένης Τετάρτης είχαν περάσει από την Ελλάδα στην ΠΓΔΜ συνολικά 3.000 άνθρωποι. Άλλοι τόσοι, χωρισμένοι σε γκρουπ των 50-60 ατόμων, βρίσκονταν την ίδια μέρα πίσω από τα κιγκλιδώματα της Αστυνομίας, κρατώντας ένα κίτρινο χαρτόνι με τον αριθμό του γκρουπ τους. Την Πέμπτη από το ίδιο σημείο πέρασαν περισσότεροι από 7.000 άνθρωποι.

Στους χωμάτινους δρόμους και τα θερισμένα χωράφια, το χώμα των οποίων είναι σκληρό σαν τσιμέντο από το πέρασμα τόσων ανθρώπων, και από τις παρυφές του χωριού της Ειδομένης, το τοπωνύμιο στον Βορρά που θα μας κυνηγάει για πάντα, ως τον τοπικό σιδηροδρομικό σταθμό, χιλιάδες πρόσφυγες περιμένουν υπομονετικά για το επόμενο πέρασμα, κάποιες μέρες υπό βροχή. Πιο πίσω, στον κάμπο των Ευζώνων και την εθνική οδό, άλλοι τόσοι περπατούν ασταμάτητα προς την οριογραμμή. Τρέχουν για να προλάβουν τον υγρό βαλκανικό χειμώνα.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.