Πάντα Ήθελα να Μένω Μόνη μου Οπότε Γιατί Νιώθω Τόσο Χάλια;

Μέχρι σήμερα, πάντα ζούσα με άλλους ανθρώπους. Τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής μου, νομικά ήμουν υποχρεωμένη να το κάνω. Μετά, οι συγκάτοικοι αντικατέστησαν την οικογένειά μου, διευκολύνοντάς με να περάσω στη φάση της ενηλικίωσης μέσω επιθετικών post-it πάνω στα πιάτα μου που έλεγαν «πλύνε με». Έχω περάσει σχεδόν από όλο το φάσμα ειδών συγκατοίκησης: έχω μοιραστεί κοιτώνα, έχω ζήσει σε σπίτι με δύο κρεβατοκάμαρες με ακόμα τέσσερα κορίτσια, έχω υποστεί το πάντα βρόμικο «σπίτι μετά από πάρτι», συμβίωσα σε ένα διαμέρισμα με την κοπέλα κάποιου από τον οποίο έχασα την παρθενιά μου και πιο πρόσφατα, έζησα με ένα ζευγάρι.

Από όλες τις δυναμικές που αναπτύσσονται μεταξύ συγκατοίκων, η τελευταία περίπτωση ήταν η χειρότερη από όλες και με διαφορά. Το να ζω με δυο ανθρώπους ερωτευμένους με έκανε να απεχθάνομαι το συναισθηματικό δέσιμο.

Φαντασιωνόμουν συχνά πώς θα ήταν να ζω χωρίς αυτούς. Να μη μου ασκούν άλλοι σιωπηλή κριτική επειδή είχα διαφορετικό άνδρα στο δωμάτιό μου για τρία συνεχόμενα βράδια στη σειρά. Όχι άλλα βαρετά πάρτι-δείπνα όπου εσείς και τα «ζευγάρια φίλοι σας» πίνετε κρασί και παίζετε παντομίμα προσποιούμενοι ότι διασκεδάζετε (αυτό κι αν είναι παντομίμα, εάν με ρωτάτε).

Τελικά, πήρα την απόφαση, απλώς, να το κάνω. Είδα μια καταχώρηση για ένα στούντιο σε μια γειτονιά δίπλα στη συνοικία όπου πραγματικά θέλω να ζήσω -αλλά οικονομικά δεν μπορώ- και έδωσα προκαταβολή την ίδια μέρα. Τριάντα έξι ώρες αργότερα, μετακόμισα. Ο ιδιοκτήτης του κτηρίου δεν έκανε καν πιστωτικό έλεγχο. Τηλεφώνησε σε δυο από εκείνους που είχαν υπογράψει τις συστατικές μου και προφανώς ρώτησε μόνο εάν ήμουν «καλό άτομο».

Ήθελα τόσο πολύ να μετακομίσω που δεν παρατήρησα ότι δεν είχαν καθαρίσει καθόλου τον χώρο. Λεκέδες κάλυπταν τα πλακάκια της κουζίνας και ο φούρνος δεν λειτουργούσε καν. Βρήκα περιττώματα ποντικών στα ντουλάπια. Η κεφαλή του ντους ήταν (και ακόμα είναι) μόνο ένας σωλήνας με τρύπες. Ωστόσο δεν επέτρεψα σε τίποτα από αυτά να με ενοχλήσει. Εφόσον αυτό ήταν ο χώρος μου και μόνο εγώ ζούσα σε αυτόν, ήταν τέλειος. Καθάρισα τα πάντα μόνη μου, αγόρασα έναν υπερβολικά μεγάλο αριθμό παγίδων, πήρα καινούριο φούρνο και έμαθα να αγαπώ την κεφαλή του ντους μου (στην πραγματικότητα έχει την αίσθηση ενός καταρράκτη).

Κατά κύριο λόγο, το να ζω μόνη ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Όλα τα μικρά πράγματα που μπορώ να κάνω τώρα και τα οποία δεν μπορούσα να κάνω όταν είχα συγκατολικους, με κάνουν να νιώθω πολύ πιο ήρεμη. Μπορώ να βάλω τη κέτσαπ στο ψυγείο σε όποιο σημείο θέλω. Μπορώ να βγάλω το σουτιέν μου ενώ μαγειρεύω στην κουζίνα και να το αφήσω στον πάγκο. Μπορώ να αυνανιστώ στον καναπέ και να αφήσω τον δονητή μου στο τραπεζάκι του σαλονιού. Όχι μόνο μπορώ να αφήσω ανοιχτή την πόρτα την ώρα που χέζω, αλλά μπορώ να σηκωθώ στη διάρκεια του χεσίματος και με κατεβασμένα τα βρακιά να τρέξω στο τηλέφωνο χωρίς να φοβάμαι ότι θα με πιάσει κάποιος στα πράσα. Αυτό είναι το μόνο που ήθελα από πάντα - ωστόσο την ίδια στιγμή, κάτι σε όλο αυτό με κάνει να νιώθω λίγο αξιοθρήνητη.

Όσο και να αγαπώ όλα τα ωραία πράγματα που μπορώ να κάνω χάρη στη νεοαποκτηθείσα ανεξαρτησία μου, διαπιστώνω επίσης ότι μερικά από αυτά τα πράγματα -πολλά από τα οποία τα έκανα ενώ ζούσε με συγκατοίκους- ξαφνικά μου φαίνονται αξιοθρήνητα. Επειδή τώρα είμαι μια ελεύθερη, χωρίς σύντροφο, γυναίκα που ζει μόνη της, αισθάνομαι ότι διαιωνίζω ένα στερεότυπο που ποτέ πριν δεν ένιωσα ότι διαιώνιζα.

Είμαι πιο διστακτική στις μάξι φούστες και τρώω γιαούρτι χωρίς λιπαρά. Δεν έχω ακόμα συγχωρήσει τον εαυτό μου που αγόρασα κρυστάλλινα ποτήρια πριν από δυο μέρες. Μόλις και μετά βίας μπορώ να δω τον πιο πρόσφατο κύκλο της σειράς Girls χωρίς να μισήσω τον εαυτό μου - κι όλα αυτά επειδή ζω μόνη μου.

Τα πράγματα χειροτερεύουν, με τη μαμά μου να τηλεφωνεί περίπου τρεις φορές την ημέρα. Μερικές φορές μού κάνει διάλεξη για το πώς να μαγειρέψω το κοτόπουλο. Σε άλλες φάσεις θα μου υπενθυμίσει ότι πιστεύει πως είναι κακή ιδέα το να μένω μόνη μου. Το βλέπει ως το πρώτο βήμα μετασχηματισμού μου σε γεροντοκόρη. Την πρώτη νύχτα που τηλεφώνησε, μου είπε την ιστορία μια γυναίκας με την οποία εργαζόταν μαζί και που δεν είχε ποτέ παντρευτεί ή αποκτήσει παιδιά. Αυτή η γυναίκα ζούσε μόνη της επί δεκαετίες και αντί να αποκτήσει οικογένεια, απέκτησε μια μεγάλη συλλογή καπέλων.

«Είχε ολόκληρο δωμάτιο μόνο για τα καπέλα της. Τα αποκαλούσε παιδιά της» είπε η μαμά μου. «Ήθελε να είναι και συγγραφέας». Της απάντησα ότι μου πάνε τα καπέλα.

Όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο αναρωτιέμαι γιατί νιώθω τόσο άσχημα επειδή ενσαρκώνω το κλισέ της αδέσμευτης γυναίκας. Διότι, μια γυναίκα που ζει μόνη της είναι πιο πιθανό να απεικονίζεται ως καταθλιπτική - ή όπως θα μπορούσε να το θέσει η μητέρα μου «καταδικασμένη»; Το θέμα είναι ότι δεν είμαι μοναχική. Ούτε και δυστυχισμένη. Ούτε ένα εκατοστό από μένα δεν επιθυμεί κάτι περισσότερο από αυτό που έχω αυτή τη στιγμή. Είμαι αρκετά ευτυχισμένη που τελικά κατάφερα να αποκτήσω την ιδανική κατάσταση διαβίωσης και ξέρω ότι θα είμαι ακόμα πιο ευτυχισμένη όταν απλά φορέσω την καταραμένη μάξι φούστα πηγαίνοντας στο μαγαζί με τα κρύσταλλα, χωρίς να φοβάμαι τι μπορεί να πει ο κόσμος για μένα.

Ναι, υπάρχει πολλή σοκολάτα στην κουζίνα μου αυτήν τη στιγμή. Όχι δεν φοράω παντελόνι όταν ζεσταίνω το φαγητό που περίσσεψε. Ε, και; Εάν θέλεις να μου βάλεις ταμπέλα ως αξιοθρήνητη, δεν θα προσπαθώ πλέον να σε σταματήσω.