Έτσι Ξεπέρασα την Ψυχολογική μου Εξάρτηση Από την Κάνναβη

Τα τελευταία έξι χρόνια περίπου ξεκινώ τη μέρα μου με το ίδιο μάντρα. Καταφέρνω να ανοίξω τα μάτια μου μετά από μια παρατεταμένη μάχη με το ξυπνητήρι και ορκίζομαι ότι «δεν θα πιώ χόρτο σήμερα το πρωί». Μετά το μάντρα συνήθως ακολουθεί μια εγκάρδια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα περάσω τη μέρα γράφοντας, αντί να γυρνάω από εδώ και από 'κει μέσα στη παραζάλη του χόρτου.

Επαναλαμβάνω το μάντρα αποφασιστικά καθώς σέρνομαι από το κρεβάτι και πλησιάζω τη λευκή ραφιέρα από τα ΙΚΕΑ που φιλοξενεί τους αγαπημένους μου θησαυρούς. Ένα χρυσόμαυρο μενταγιόν που ανήκε στη γιαγιά μου είναι κρεμασμένο εκεί. Ένα μικρό ελεφαντάκι με διαμαντάκια είναι τοποθετημένο πάνω από τη ραφιέρα – μου το είχε πάρει η κολλητή μου σε ένα από τα ταξίδια της. Το ελεφαντάκι έχει ένα μυστικό συρταράκι, μέσα στο οποίο υπάρχει ένα μικρό κόκκινο πετράδι από νεφρίτη. Ο κόκκινος νεφρίτης, λέει η Ashley, έχει τη δύναμη να καταπολεμήσει τον δισταγμό και τον φόβο.

Δίπλα στο μενταγιόν, το ελεφαντάκι και τον νεφρίτη, είναι η μικρή, μπλε, γυάλινη πίπα μου. Τη στιγμή που βγαίνουν οι τελευταίες λέξεις του μάντρα από τα χείλη μου, το παίρνω και το γεμίζω με χόρτο. Κουρνιάζω στην άκρη του κρεβατιού και καπνίζω «ένα μόνο».

Όπως είπα, είμαι θιασώτης του «γάρου με το καλημέρα» εδώ και έξι χρόνια. Όμως την πίνω καθημερινά για πάνω από μια δεκαετία. Άρχισα όταν ήμουν 16 και θα μπω στα 27 σε δυο βδομάδες.

Αν μου δοθεί η ευκαιρία, πίνω γύρω στις τρεις φορές την ημέρα: μία το πρωί, μία το απόγευμα και από έναν μέχρι άπειρους μπάφους το βράδυ, ανάλογα με το πόσο χόρτο έχω. Πίνω για να κάνω τις βαρετές δραστηριότητες της μέρας: αγγαρείες όπως το να φτιάξω πρωινό, να κάνω ντους, δουλειές του σπιτιού και να πάω περπατώντας στη δουλειά.

Μερικές μέρες νιώθω ότι δεν «την ακούω» καν – απλώς μπαίνω σε άλλο mood. Αν και δεν είμαι όσο παραγωγική θα μπορούσα, είμαι αυτό που λένε «λειτουργική χασικλού»: Συνήθως μπορώ να διαβάσω, να γράψω, να οδηγήσω, να κάνω δουλειές και συζητήσεις ενώ είμαι μαστουρωμένη. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι συνήθως βαριέμαι να ασχοληθώ με όλα αυτά.

Παρ' όλα τα μάντρα μου, έχω σπαταλήσει άπειρα απογεύματα μαστουρώνοντας. Η δουλειά μου έχει επηρεαστεί σίγουρα από αυτό. Είναι άραγε αλήθεια ο μύθος που λέει ότι η χρόνια χρήση επηρεάζει αρνητικά τα κίνητρα στη ζωή; Για εμένα, μια παραγωγική μέρα συνήθως περιλαμβάνει -στην καλύτερη- το να στείλω ένα-δυο email, να δουλέψω λίγες ώρες στην απίστευτα χαλαρή part-time δουλειά μου και να γράψω για άλλες δυο-τρεις ώρες. Για του λόγου το αληθές: Το συγκεκριμένο άρθρο ανέλαβα να το γράψω πριν από έναν χρόνο. Αντί να γράφω, πολλές φορές κατέληγα να μαστουρώνω μέσα στη βδομάδα, να βλέπω άγριες παρτούζες στο Pornhub και να τρώω κράκερ με τυρί. Προτού καν το πάρω χαμπάρι, έφτανε η Παρασκευή και εννοείται ότι μου άξιζε ένα διάλειμμα μετά από τόσο σκληρή δουλειά μέσα στη βδομάδα.

Καθησυχάζω τον εαυτό μου λέγοντας ότι δεν έχω την κλασική καταθλιπτική ζωή. Έχω μεταπτυχιακό, γράφω σχετικά τακτικά, έχω δουλειά, γκόμενο, φίλους και ένα πανέμορφο διαμέρισμα κοντά στο μετρό. Α, και πλένομαι (μερικές φορές). Επομένως δεν μπορεί να πει κανείς ότι είμαι αποτυχημένη, έτσι δεν είναι; Και εννοείται ότι δεν είμαι εθισμένη.

Στο λύκειο είχα πάρει ένα μάθημα ψυχολογίας. Η τελική μου εργασία ήταν για το κατά πόσο προκαλεί εθισμό το χόρτο. Ο στόχος μου ήταν να ξεθάψω αδιάσειστα επιστημονικά στοιχεία που να καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς των ξενέρωτων που το έπαιζαν ανώτεροι λέγοντας ότι το χόρτο σου μειώνει την νοημοσύνη. Βρήκα αυτό που έψαχνα: Το χόρτο δεν προκαλεί σωματική εξάρτηση, μόνο ψυχολογική. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι το χρειάζεσαι. Αυτό σημαίνει όμως επίσης ότι γίνονται και αλλαγές στον εγκέφαλό σου. Τα κέντρα υγείας όπως το Κέντρο Εθισμού και Ψυχικής Υγείας του Τορόντο, λένε ότι το χόρτο μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στην δημιουργία κινήτρων και αυτοί που σταματούν τη χρήση του μπορούν να παρουσιάσουν απώλεια της όρεξης, άγχος και άλλες παρενέργειες. Λένε ότι προκαλεί άμεσο εθισμό.

Πάντα, όμως, αντέκρουα αυτούς τους ισχυρισμούς. Ένα φυτό είναι μόνο. Είναι ακίνδυνο. Είναι φάρμακο, λέω στον εαυτό μου. Δεν γίνεται να εθιστώ.

Τότε γιατί αυτό το ακίνδυνο, μικρό φυτό που οι άνθρωποι καπνίζουν εδώ και χιλιάδες χρόνια ελέγχει τις πράξεις μου;

Πλέον μπορώ να παραδεχτώ ότι την τελευταία δεκαετία και βάλε είμαι ψυχολογικά εθισμένη στο χόρτο. Αν θέλω να φάω, να χαλαρώσω, να διασκεδάσω, να ηρεμήσω, να ξεχάσω μια φριχτή εμπειρία, να ερωτοτροπήσω με τον εαυτό μου, να κάνω οποιουδήποτε τύπου δουλειά, να παρακολουθήσω τηλεόραση ή να δημιουργήσω, καπνίζω χόρτο.

Το κάπνισμα μουδιάζει κάθε πόνο, με βοηθάει να ξεχάσω τα βάσανά μου, κάνει τους Sublime να ακούγονται ΟΚ και είναι η απόλυτη θεραπεία για το hangover.

Τα τελευταία χρόνια, οι αρνητικές επιπτώσεις του χόρτου, για εμένα, έχουν αρχίσει να υπερτερούν των θετικών. Ίσως να έχετε ακούσει τον ισχυρισμό ότι το χόρτο σε κάνει λίγο πιο ηλίθιο. Ναι λοιπόν, η μνήμη μου έχει αρχίσει να εξασθενεί. Έχω άπειρες καταπληκτικές ιδέες για άρθρα όταν είμαι μαστουρωμένη (ξέρω, ξέρω, όλοι οι μαστουρωμένοι τα ίδια λένε, όμως ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ). Οι ιδέες όμως εξαφανίζονται με την ίδια ταχύτητα που δημιουργούνται. Τo άλλοτε πλούσιο λεξιλόγιό μου έχει συρρικνωθεί και μαζί μ' αυτό, το ίδιο έχει πάθει και η αυτοπεποίθησή μου. Έχω ξεχάσει ακόμη και την ορθογραφία. Δεν είμαι τόσο εύστροφη όσο κάποτε. Είμαι παρανοϊκή και απίστευτα αγχώδης. Η ικανότητα συγκέντρωσής μου είναι ανύπαρκτη. Ο συντονισμός μου σκατά. Τρομάζω ακόμη και στην ιδέα να μιλήσω στα μαγαζιά - και αν καταλάβουν ότι είμαι φτιαγμένη;

Το άγχος που μου έχει προκαλέσει το χόρτο έχει αρχίσει να μου καταστρέφει τη ζωή. Πότε και πού θα «ξαναγίνω»; Θα έχω χρόνο; Μυρίζω χόρτο; Δεν παίζει να μη μυρίζω. Γαμώτο, θα επισκεφτώ την οικογένειά μου εκτός πόλης - πού θα βρω χόρτο; Να πάρω λίγο μαζί μου; Και αν έχουν σκυλιά στο αεροδρόμιο; Καλύτερα να στείλω μήνυμα στον αδερφό μου να του πω να μου βρει.

Έχω αρχίσει να την πίνω ακόμη και όταν δεν θέλω. Το κάνω αυτόματα, από συνήθεια, όπως το βούρτσισμα των δοντιών. Πίνω ένα τσιγάρο, αρχίζουν οι ταχυπαλμίες και επί τόπου αγχώνομαι για όλα όσα θα έπρεπε να κάνω εκείνη τη στιγμή. Όπως ακριβώς υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα σταματούσα να πίνω κάθε πρωί, έτσι άρχισα να κάνω παρόμοιες υποσχέσεις λίγο προτού ανεφοδιαστώ. Ένα τελευταίο γάρο, θα πω, και τέλος. ΤΕΛΟΣ. Δεν ξαναπαίρνω τον «δικό μου». Το κόβω μαχαίρι. Αρχίζω να καπνίζω όλο και πιο λίγο κάθε φορά, μαζεύοντας τα τρίμματα για να μην ξεμείνω. Και κάθε φορά που τελειώνει το απόθεμα, ξύνω τα υπολείμματα από τη μικρή μπλε πίπα, προσθέτω τους τελευταίους ψίλους και τα καπνίζω στέλνοντας ταυτόχρονα μήνυμα στον ντίλερ μου. Αργότερα μέσα στη μέρα «ξαναγίνομαι». Έχω ξοδέψει άπειρες φορές τα τελευταία μου 20 ευρώ σε χόρτο, αντί να ψωνίσω από το σούπερ μάρκετ. Έχω πουλήσει ρούχα σε μαγαζιά με μεταχειρισμένα και στην επιστροφή ξόδεψα τα λεφτά σε χόρτο.

Οι φιλίες μου έχουν δεχθεί πλήγμα – το σήμα κατατεθέν του εθισμού μου. Ακύρωνα συνέχεια ραντεβού επειδή είχα γίνει πολύ χάλια για να βγω από το σπίτι. Άτομα με τα οποία βρισκόμουν μια-δυο φορές την εβδομάδα σταμάτησαν να μου στέλνουν μηνύματα γιατί υποθέτω ότι μπούχτισαν με τη διαρκή αργοπορία μου (και με το γεγονός ότι συνέχεια ξεχνούσα τις ιστορίες που μου είχαν πει την τελευταία φορά που τα είπαμε). Πάντα με ενδιέφερε η γυμναστική και η υγιεινή διατροφή, όμως άρχισα να παχαίνω γιατί τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου τον περνάω παρακολουθώντας σειρές στο Netflix και τρώγοντας πατατάκια με σως. Α ναι, είναι κι αυτά τα ντελίβερι…

Έχω σκεφτεί στα κρυφά ότι είμαι μια σκέτη κλισεδούρα. Και πόσο χρονών είμαι; Τα 27 μοιάζουν μια καλή ηλικία για να αρχίσεις να σοβαρεύεσαι.

Στη διάρκεια των τελευταίων τριών ετών άρχισα να βλέπω ξεκάθαρα τα ψέματα στις επιφανειακές μου δικαιολογίες. Έπινα μπάφους πηγαίνοντας κόντρα στον εαυτό μου. Όλη μέρα. Αν είμαι ok με την ποσότητα που πίνω, τότε γιατί υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου τα επιτεύγματά μου; Γιατί δικαιολογώ τον εαυτό μου που δεν γράφει; Ακούγεται σαν προσπάθεια να πείσω τη συνείδησή μου να συγχωρέσει τις αμαρτίες μου.

Η αρχή του τέλους του ηθελημένου μου εθισμού έφτασε πριν από έξι μήνες, όταν επισκέφτηκα τη γιαγιά μου. Κάπνισα χόρτο στο σπίτι της ενώ κοιμόταν.

«Ξέρω τη μυρωδιά του χόρτου,» μου είπε το πρωί, με τα γκρίζα μάτια της να με κοιτάζουν θλιμμένα. «Κοίτα πώς κατάντησες. Δεν μπορείς καν να τηρήσεις ένα φυσιολογικό πρόγραμμα. Είναι καιρός να βάλεις τη ζωή σου σε τάξη». Φυσικά στην αρχή σκέφτηκα ότι ήταν μαλακισμένη και ότι δεν είχε καμία δουλειά να μπλέκεται με το φάρμακό μου. Ήταν η ίδια αντίδραση που είχα πάντα όταν κάποιος μου έλεγε να το κόψω ή ότι γενικά οι άνθρωποι είναι πιο υγιείς σε κάθε τομέα της ζωής τους όταν το κόβουν. Παιδιάστικο δηλητήριο. Οργή. Εν ολίγοις: άρνηση.

Όμως πριν από τρεις εβδομάδες, αποφάσισα ότι ήμουν επιτέλους έτοιμη να δω τι θα γίνει αν το κόψω. Μου τελείωσε το stuff και δεν έστειλα σε κανέναν μήνυμα για να ανεφοδιαστώ. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κόβει ο κόσμος. Εγώ είχα σιχαθεί την παράνοια και το άγχος, την έλλειψη παραγωγικότητας, την τεμπελιά. Τόσο καιρό φοβόμουν να το κόψω επειδή αγχωνόμουν ότι δεν θα ήξερα τι να κάνω χωρίς αυτό, όμως είχε έρθει πλέον η ώρα.

Πώς νιώθω μέχρι στιγμής; Παραδόξως πολύ καλά, σε αντίθεση με το πώς φανταζόμουν ότι θα αισθάνομαι. Περίμενα ότι θα ήμουν πολύ πιο στρεσαρισμένη, οξύθυμη και ότι θα είχα ναυτία για εβδομάδες. Ευτυχώς δεν είμαι πιο γκρινιάρα από το συνηθισμένο και τα νεύρα μου είναι σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι όταν ήμουν συνέχεια λιώμα. Η όρεξή μου έχει ελαττωθεί σημαντικά, όμως το θεωρώ θετικό αυτό, καθώς ήθελα να χάσω τα «κιλά του χασικλή».

Δεν προσπαθώ να διατυμπανίζω τον πρωτόγνωρο άσπιλο βίο μου, γιατί δεν θέλω να φανώ υποκρίτρια και δήθεν. Όμως έχω εκπλαγεί με το πόσα προβλήματα λύθηκαν με το που έκοψα. Άρχισα να βλέπω πιο συχνά τους παλιούς μου φίλους. Έχω κάνει νέες φιλίες τις τελευταίες δύο βδομάδες γιατί δεν με τρομοκρατεί πλέον το να μιλάω στους ανθρώπους. Έχω καταθέσει προτάσεις για νέα άρθρα. Πάντα ήμουν αναβλητική και συνεχώς παρακαλούσα να είχε περισσότερες ώρες η μέρα. Τώρα νιώθω ότι έχω πιο πολύ χρόνο για να γράφω, να μαγειρεύω κανονικό φαγητό και να διαβάζω κανονικά βιβλία.

Μην με παρεξηγείτε. Το κόψιμο του χόρτου δεν είναι ο μόνος τρόπος. Σε καμία περίπτωση δεν κάνω κήρυγμα λέγοντας ότι όλοι πρέπει να ζουν μια νηφάλια ζωή. Ακόμη λατρεύω το χόρτο. Και μου λείπει. Στις 20 Απριλίου, την ανεπίσημη ημέρα κάνναβης που εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη μου γιορτή, θα σκάσω τον πιο μεγάλο μπάφο που υπάρχει. Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα θα έχω τον έλεγχο. Θα μπορώ να απολαύσω και πάλι την αίσθηση του πραγματικού φτιαξίματος και ανυπομονώ γι' αυτό με χαρά.

Περισσότερα από το VICE

Το «Μεγάλο Κόλπο» με τα Λαθραία Τσιγάρα στην Ελλάδα

Φωτογραφίες με Αγάπη και Μοναξιά από την Πρώην Σοβιετική Ένωση

Γυναίκες Εξομολογούνται Γιατί Απάτησαν τον Σύντροφό τους