Το «Music for the Jilted Generation» των Prodigy Εξακολουθεί να Είναι Εκρηκτικό

Το 1994 ήταν η καλύτερη και η χειρότερη εποχή, όπου το σύμβολο της δεκαετίας ήταν η πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ήταν η χρονιά που τα τελευταία απομεινάρια της ρητορικής της ειρήνης και της ενότητας έπεσαν από τη rave σκηνή, και άρχισε να διασπάται η underground dance μουσική.

Η jungle είχε πάρει τα πάνω της, το four-to-the-floor γινόταν σκληρό house, χαρούμενο house, ό,τι να ‘ναι house κλπ, η ζοφερή πλευρά της βαριάς χρήσης ναρκωτικών ήταν αδύνατο να αγνοήσει, το skunk είχε αρχίσει να απομακρύνεται, περισσότερα είδη χόρτου, και οι λέξεις «σκοτεινή» και «σκοτεινή πλευρά» ήταν αργκό, κατ' επιλογή. Ενώ δύο χρόνια νωρίτερα οι hip hop «καπνιστές» την έβρισκαν με το θορυβώδες funk των Cypress Hill, τώρα ήταν το gothic δράμα των Wu-Tang Clan. Η προσωπική αντιπροσωπευτική στιγμή ήταν όταν είδα ένα παλιό, χτυπημένο Mini να τσουλάει μέσα στο Brighton, ενώ από μέσα ακούγονταν Gabba από ελεεινό ηχοσύστημα και αντί για αυτοκόλλητο ON A MISSION (ΣΕ ΑΠΟΣΤΟΛΗ) είχε το -τόσο χαρακτηριστικό της rave ενέργειας- MISSION ABORTED (Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ).

Αυτός είναι ο κόσμος που το Music for the Jilted Generation ήταν πολύτιμο εργαλείο για soundtrack. Οι Prodigy είχαν ήδη έρθει δυναμικά στον χώρο της dance, τελειοποιώντας αλλά και σατιρίζοντας το hardcore "killing rave" (όπως ήταν γραμμένο σε ένα από τα πρώτα εξώφυλλα του Mixmag), αποδεικνύοντας ότι η ερμηνεία και ο τσαμπουκάς είχαν ακόμα τη θέση τους ανάμεσα στους απρόσωπους DJ, βγάζοντας ενός απόλυτα εκρηκτικό άλμπουμ με το Prodigy Experience. Αλλά το Music for the Jilted Generation ήταν η τέλεια εκποίηση για ό,τι χάλι είχε βγει - με κάποιο τρόπο παρεχόταν από ένα παράξενο είδος αρνητικής ενότητας μιας ολόκληρης παροιμιώδους γενιάς, εκφράζοντας την παράνοια του skunk, την ακατάπαυστη κατάποση βότκας, τα ουρλιαχτά των κακών ecstasy, από τα χρόνια της ακμής του rave.

Δεν ήταν η πρώτη κίνηση για να συνειδητοποιήσουν ότι για να επεκταθούν θα έπρεπε να ξεφύγουν από τις σκηνές και τις συνήθειες του χώρου της dance -μπάντες όπως οι Orb, οι Orbital, οι Fluke, οι Shamen ακόμα και οι Aphex Twin έπαιζαν με τον ήχο και το φως στις αρένες- αλλά οι Prodigy ήταν αυτοί που μπήκαν σ’ αυτό σαν μεγάλη, βαρβάτη ροκ μπάντα.

Παλιά κομμάτια, όπως το Charley και το Everybody in the Place, έδειξαν τις πρώτες αχτίδες μιας ενστικτώδους κατανόησης του The Big Riff, το οποίο δεν είχε να κάνει με την ύπνωση της techno, ή την υπερδιέγερση του hardcore, αλλά να τραβάνε τη μουσική πίσω στην κίνηση της γροθιάς, στην «τραγουδήστε μαζί μας» εμπειρία της ροκ μουσικής. Καλώς ή κακώς, οι ίδιοι και τα live τους προανήγγειλαν ό,τι είχε να κάνει με το EDM του 21ου αιώνα. Όλοι οι νέοι DJ με LED shows, τεράστια riffs και ιλιγγιώδη drops -και κυρίως ο Skrillex-, τους χρωστάνε φοβερή χάρη.

Όπως πολλά καινούργια EDM, το Music for the Jilted Generation είναι βασικά πολύ άσχημο. Το pop-hardcore του Prodigy Experience είναι ακόμα εκεί: τα δόντια σφιγμένα όσο ποτέ, rock riffs που εκφράζουν σκληρές κιθάρες, γεμάτες όσο τα λιπαρά τυριά, κινούμενο προς το trash των Mötley Crüe από το οποίο το grunge αυτάρεσκα αποφάσισε να μας σώσει και τα ηλεκτρονικά στοιχεία ψάχνουν για τα πιο αστραφτερό, το πιο γρήγορο. Αν ακούσετε τώρα το Start the Dance (No Good) θα ακούσετε πως, για όλο του το hardcore tempo και τα breakbeats του, βρίσκεται όσο πιο κοντά στους Faithless και το Don't you Want Me των Felix και να το χαρακτηρίσετε underground. Όλα είναι στην επιφάνεια. Δεν υπάρχει τίποτα διακριτικό από την αρχή ως το τέλος - και αυτό περιλαμβάνει την αποστροφή που εκφράζει, και ειδοποιεί για την αδικία του Their Law δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό προαναφερθέν ουρλιαχτό από οποιοδήποτε πιο σοφιστικέ άρθρωση του τι σήμαινε να είσαι ζωντανός το 1994.

Όλα αυτά είναι ο λόγος που λειτουργεί. Κανείς δεν ήθελε πολιτική ανάλυση ή λεπτομέρεια από τον Liam και τη συμμορία του των σκοτεινών κλόουν. Θέλαμε να ροκάρουμε. Θέλαμε κάτι να μας βγάλει από το βουητό και να μας ανεβάσει όσο μια σακούλα φτηνά speed. Και για όλη την αρνητικότητα και την καφρίλα, το Music for the Jilted Generation έφτιαξε ωραίες στιγμές.Την πρώτη φορά που είδα ποτέ τους Prodigy σε φεστιβάλ, είχα πολύ κακή διάθεση. Βαριά μαστουρωμένος και μέσα στην παράνοια, ήμουν μέσα σε ένα πλήθος μεγαλύτερων ανθρώπων, και ίσως από μια ομάδα χούλιγκανς, που χτυπιόταν με μπύρες, κόκα και GHB.

Τη στιγμή που βγήκε το Voodoo People έγινε κάτι το συνταρακτικά ευτυχές. Το κατσούφιασμα έγινε ένα τρελό χαμόγελο που θα περίμενες να δεις σε χαρούμενη hardcore βραδιά, και όλοι άρχισαν να χορεύουν πόγκο και να ροκάρουν σαν μια μεγάλη, φιλική, ιδρωμένη μάζα αδιαφοροποίητων ιστών. Κατά κάποιο τρόπο, ανάμεσα σε όλα τα ουρλιαχτά, όλοι βρήκαμε ένα μικρό κομμάτι της rave που μας έλειπε. Αυτό το ηλίθιο rock-raving δεν οδηγεί πουθενά, αλλά το αποδυναμωμένο παρείστικο beat και τελικά οι Kasabian, τι θα ήταν τότε; Προς Θεού, ήταν ανακούφιση.

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.

Περισσότερα από το VICE

Φωτογραφίες από το «All Star Game» της Ελληνικής Trap Σκηνής

Η Κική Έκανε Ένα Υπέροχο Τατουάζ Θηλής στην Ξένια, Μετά τη Μαστεκτομή της

Σεξ, Καφέ και Νάνι: Έτσι ο Εγκέφαλός σου Λειτουργεί Καλύτερα