O Manu Crook$ Δεν Βιάζεται και Περιμένει την Κατάλληλη Στιγμή

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο i-D.

Όταν συναντήσαμε για πρώτη φορά τον Manu Crook$, είμαστε δίπλα από τη σκηνή του κλαμπ όπου θα ανοίξει τη συναυλία του ράπερ από τη Φλόριντα Denzel Curry. Ο Manu παίζει ένα 20λεπτο σετ σε ένα κοινό 600 ή 700 ανθρώπων και μόλις φτάνει στο τελευταίο τραγούδι, το αγαπημένο του κοινού -«Assumptions»-, όλο το κλαμπ είναι ένα παλλόμενο ζωντανό πράγμα. Ο ενθουσιασμός είναι σχεδόν υπερβολικός. Κατεβαίνει από τη σκηνή στάζοντας ιδρώτα και χαμογελώντας σεμνά. Μια ώρα αργότερα τον βρίσκουμε μαζί με τον DJ του, τον Ziggy και την κουστωδία τους, να κάνουν after party στα κοντινά McDonalds. Το «Assumptions» είναι ένα από τα εξαιρετικά κομμάτια που έχει κυκλοφορήσει ο Manu. Το «Drive Me Crazy» του 2015 ήταν μια δυναμική άφιξη στη σκηνή. Το 2016, επίσης, μας έδωσε κάτι με τα «Everyday» και «Blowin’ Up», που και τα δύο έκαναν «μπαμ» και αποτέλεσαν τη στιγμή εκείνη στην πορεία ενός καλλιτέχνη όπου το κοινό μπορεί να πει επίσημα, «εντάξει, εδώ είμαστε».

Όπως έχουν πει όσοι έχουν γράψει για τον Manu Crook$ μέχρι στιγμής: αν δεν άκουγες προσεκτικά μπορεί να νόμιζες ότι ανήκε στην trap σκηνή της Ατλάντα. Είναι η αυτοπεποίθηση της παραγωγής. Είναι ο εφευρετικός λυρισμός και ο τρόπος που τα φωνητικά του σχηματίζουν τα beats, παρά τα ακολουθούν. Ίσως το πιο σημαντικό, είναι η άνεση με την οποία συμβαίνουν όλα αυτά. Μετανάστης στην Αυστραλία, μεγάλωσε στην Γκάνα και εγκαταστάθηκε στα δυτικά προάστια του Σίδνεϊ με την αδερφή και τη μαμά του, όταν ήταν 12 ετών. Γράφτηκε στο Λύκειο του Παραμάτα και περνούσε τον χρόνο του στο γήπεδο του μπάσκετ, κάνοντας όνειρα να πάει στο NBA. Ξεκίνησε να χορεύει με μια παρέα παιδιών της ηλικίας του που αποκαλούνταν Syd Kids και που χόρευαν με ένα boombox στα πεζοδρόμια, για να τους βλέπουν οι περαστικοί. «Ξεκίνησε με jerking», μου λέει κάνοντας μια μικρή κίνηση jerking στην καρέκλα του, όταν τελικά κάθισε μια μερα για συνέντευξη στην αίθουσα μπόουλινγκ Kingpin στη Μελβούρνη.

Ο χορός οδήγησε στη συναναστροφή με δημιουργικούς ανθρώπους και την πρώτη φορά που μπήκε σε στούντιο ήξερε ότι ήθελε να δοκιμάσει την παραγωγή. Ξεκίνησε να δουλεύει πάνω σε beats με τον φίλο του τον Dopamine, παραγωγές του οποίου υπάρχουν στους καταλόγους των καλλιτεχνών Miracle, JOY. και Anfa Rose (για να αναφέρουμε μερικούς μόνο), οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι φίλοι του Manu και μοιράζονται ένα στούντιο 15 λεπτά μακριά από την πόλη. Χορεύει ακόμη; Δεν θα το ’λεγε. Ακόμη και στο κλαμπ, προτιμά να κάθεται και να βλέπει. Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια κάποτε, αλλά δεν θα ήμουν δημοσιογράφος, αν δεν πρόσεχα ότι υπήρχαν δυο εξαιρέσεις στον κανόνα: όταν έπαιξε το δικό του κομμάτι και όταν πλησίασε μια πολύ γοητευτική γυναίκα. Αυτό που θέλω να μάθω, όμως, είναι αν πιστεύει ότι θα ενσωματώσει χορό στα live του, όπως ο Chris Brown ή ο Trey Songz. «Μάλλον όχι».

[VICE Video] Η Βιομηχανία της Ραπ στην Ελλάδα - Hawk και Smuggler

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Όταν αναφέρω ότι για κάποιον που δεν φαίνεται να διψούσε για επιτυχία, ο Manu έχει γίνει εξαιρετικά πετυχημένος, αμέσως απορρίπτει αυτήν την ιδέα. «Μη με παρεξηγείς, όταν κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω, ήμουν στο στούντιο και έφτιαχνα beats κάθε μέρα. Κάθε μέρα. Δεν έφευγα». Τότε του λέω ότι μπορεί να είναι μια πιο προσωπική δίψα. «Ακριβώς», λέει. Στη σκηνή, στα live, είναι μόνο ο Manu και ο DJ Ziggy. Είναι απόδειξη ενθουσιασμού και ταλέντου το ότι οι δυο τους –με τα DJ instrumental και τα δεύτερα φωνητικά του Ziggy και το τραγούδι, το ραπάρισμα, τα χοροπηδητά και το τρέξιμο του Manu- μπορούν να αιχμαλωτίσουν και να κινητοποιήσουν ένα δικό τους κοινό. Κάθε φορά.

Καθώς το αυστραλέζικο hip hop αλλάζει ρότα και στρέφεται προς το πολύ λιγότερο εξαγριωτικό, μερικές φορές το ερώτημα είναι τι δημιουργήθηκε πρώτο: οι ράπερ σαν τον Manu ήρθαν και κόλλησαν στη φάση ή η φάση συμβαίνει, επειδή ο Manu και μερικοί άλλοι σημαντικοί άνθρωποι στο χώρο επαναπροσδιορίζουν τη hip hop σκηνή της Αυστραλίας; Πιθανόν το δεύτερο. Επίσης, είναι πιθανόν ότι δεν είναι σύμπτωση που αυτοί οι άνθρωποι είναι σχεδόν αποκλειστικά Αυστραλοί πρώτης γενιάς – πρόσφυγες και μετανάστες. Αφρικανοί πιτσιρικάδες που το πώς μεγάλωσαν μάλλον είναι πολύ πιο εγγενώς συνδεδεμένο με την αφροαμερικανική κουλτούρα, απ’ ό,τι για παράδειγμα με την κουλτούρα των Hilltop Hoods - και είναι κάτι ολοκαίνουριο που ξετυλίγεται μπροστά μας. O Manu, παράξενα ώριμος και φιλοσοφημένος στα 23 του, δεν βιάζεται. Κομμάτι-κομμάτι, κίνηση-κίνηση. Κυριολεκτικά δεν βιάζεται να κινηθεί: μένει ακόμη με την οικογένειά του στη Βόρεια Ακτή του Σίδνεϊ, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Όταν τον ρωτάω αν νιώθει ότι πραγματοποιείται το όνειρο του να γίνει πετυχημένος ράπερ, απαντάει προβλέψιμα: «Σιγά-σιγά. Θα γίνει και αυτό».

Περισσότερα από το VICE

Το Μυστήριο της Ανθρωποκτονίας που Έγινε Δίπλα στη ΓΑΔΑ Αλλά Δεν Εξιχνιάστηκε Ποτέ

Ο Αγγελιοφόρος του Άρη Βελουχιώτη στην Ήπειρο Μιλάει για τις Μέρες του Δίπλα στον Καπετάνιο

O Άνθρωπος που Ξέρει αν τα Ακριβά Sneakers σου Είναι Μαϊμού