Περπατάει με δυσκολία και δεν του είναι εύκολο να ισορροπήσει. Τον συναντάμε με την Αλεξία Τσαγκάρη στο σπίτι του, όπου μας υποδέχεται η Σοφία, η γυναίκα του. Ο Λεωνίδας είναι 54 ετών, δουλεύει στη διανομή τύπου και στα 33 του έμεινε παράλυτος από τη μέση και κάτω. Μετά από μεγάλες προσπάθειες και φυσιοθεραπείες κατάφερε να περπατήσει, όμως η στύση του δεν επανήλθε ποτέ. Μέχρι να μάθει πριν από τέσσερα χρόνια για την πεϊκή πρόθεση, το μηχανισμό που του άλλαξε τη ζωή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Eίχα δισκοπάθεια και δεν το ήξερα, με έπιασε ένας δυνατός πόνος, πήγα στο γιατρό και μου συνέστησε να βγάλω ακτινογραφίες. Ήταν Παρασκευή, και δεν λειτουργούσαν το Σαββατοκύριακο τα εργαστήρια, οπότε έπρεπε να περιμένω μέχρι τη Δευτέρα. Πήρα κάποια φάρμακα και καθώς ανέβαινα τα σκαλιά του σπιτιού με έπιασε ένας φοβερός πόνος και όλο μου το σώμα από τη μέση και κάτω παρέλυσε. Πήγαμε στο νοσοκομείο και ευτυχώς που πέσαμε σε καλά χέρια», μου εξηγεί ο Λεωνίδας για το ατύχημα που είχε στα 33 του χρόνια και συνεχίζει: «Τότε ήμουν υπέρβαρος και δεν υπήρχε αξονικός τομογράφος που να με χωράει. Αναγκάστηκαν να κάνουν μυελογραφίες σε κάθε σπόνδυλο ξεχωριστά, για να δουν ποιος μπορεί να έχει υποστεί βλάβη. Αυτό ήταν χάσιμο πολύτιμου χρόνου που μου κόστισε στο περπάτημα. Εν τέλει το αποτέλεσμα ήταν να μείνω πέντε μήνες στο νοσοκομείο. Η βλάβη όμως είχε γίνει. Τα πέλματα μου είναι νεκρά αυτή τη στιγμή. Περιττό να σου πω ότι έκανα ένα χρόνο να κάνω το πρώτο βήμα, κι αυτό με κόπο. Έβλεπα ένα βήμα σαν να επρόκειτο να ανέβω ένα τεράστιο βουνό».
Όσο μπαίνει σε λεπτομέρειες για τις προσπάθειές του να σηκωθεί από το αναπηρικό καροτσάκι τα μάτια του και της γυναίκας του βουρκώνουν: «Στην αρχή δεν είχα αίσθηση από τη μέση και κάτω. Μπορούσες να μου πετάξεις ένα κουβά καυτό νερό και να μην το καταλάβω. Δεν λειτουργούσαν ούτε τα αισθητικά, ούτε τα κινητικά νεύρα. Ο φυσικοθεραπευτής μου μού έμαθε πολλά πράγματα. Πώς να περπατάω, πώς να οδηγώ, συμβουλές που χρησιμοποιώ μέχρι σήμερα. Πλέον περπατάω λυγίζοντας τα γόνατα. Κι ευτυχώς που είχα τη γυναίκα μου να με στηρίζει».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όπως λέει η Σοφία: «Όλα αυτά τα χρόνια στερήθηκα πολλά πράγματα. Ήταν κι ένας από τους λόγους που δεν αποκτήσαμε παιδί. Δεν μπήκαμε στη διαδικασία υιοθεσίας γιατί ουσιαστικά είχα ένα παιδί να φροντίζω. Η σχέση μας έγινε σαν να είχα έναν ασθενή και ήμουν η νοσοκόμα του ή σαν είχα ένα παιδί και να ήμουν η μαμά του. Ατυχία της ζωής… Ποτέ δεν σκέφτηκα να φύγω. Όχι από φόβο. Μπορούσα να ζήσω και μόνη μου, είχα οικονομική ανεξαρτησία, αλλά δεν μπορούσα να τον αφήσω μόνο του. Όλο έκλαιγε. Πού να τον αφήσω;Δεν έζησα τίποτα σαν γυναίκα όλα αυτά τα χρόνια. Μία κοπέλα στις μέρες μας θα έφευγε. Θα τον άφηνε. Εγώ όμως έμεινα».
Ο Λεωνίδας μόλις άρχισε να περπατάει «έσπασε» την αναπηρική σύνταξη και επέστρεψε στη δουλειά του: «Με το που αισθάνθηκα ότι μπορώ να κάνω ένα βήμα πήγα για δουλειά με τις πατερίτσες. Δεν άντεχα να κάθομαι μέσα στο σπίτι. Θα μπορούσα να έχω την αναπηρική σύνταξη, αλλά δεν θέλω. Τη ζωή πρέπει να τη ζεις. Να τη ζεις έξω στο δρόμο. Αν μένεις μέσα στο σπίτι πεθαίνεις σιγά σιγά». Μπορεί το περπάτημα και η ζωή του να επανήλθαν σταδιακά, αλλά όχι η σεξουαλική του ζωή: «Μετά από την παράλυση, η στύση μου δεν επανήλθε ποτέ. Πήγα σε ανδρολόγο που με βοήθησε ψυχολογικά και άρχισα να ψάχνω και τεχνικές λύσεις. Έμαθα για έναν μηχανισμό, την πεϊκή πρόθεση που θα με βοηθούσε να λύσω το πρόβλημά μου. Μου κάλυψε τα έξοδα το ταμείο μου κι έκανα την επέμβαση το 2010. Από τα 33 μέχρι τα 50 μου δεν είχα καμία επαφή. Το 2010 έκανα την επέμβαση και ουσιαστικά άλλαξε η ζωή μου γιατί το βασικότερο από όλα ήταν ότι απέκτησα ξανά αυτοπεποίθηση.Ο κόσμος δεν γνωρίζει πολλά για την πεϊκή πρόθεση. Βλέπω νέα παιδιά στα καροτσάκια από τροχαία ατυχήματα ή οτιδήποτε και ταυτίζομαι γιατί έχω περάσει από τη θέση τους. Μακάρι να ήξερα κι εγώ για την επέμβαση νωρίτερα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όπως μου εξηγεί ο Ιωάννης Γ. Αδαμάκης, Χειρουργός Ουρολόγος Επίκουρος Καθηγητής Ιατρικής Σχολής Αθηνών: «Η πεϊκή πρόθεση είναι μια ιατρική συσκευή η οποία τοποθετείται μέσα στο πέος. Υπάρχει ένα control ελέγχου που βρίσκεται μέσα σε μια σακούλα τοποθετημένη μέσα στους όρχεις και από εκεί ο ασθενής μπορεί να ελέγχει τη στύση του πιέζοντας σε μια φούσκα, που είναι τοποθετημένη εκεί. Ο μηχανισμός τοποθετείται με ιατρική χειρουργική επέμβαση. Η διάρκεια της επέμβασης είναι μια ώρα, δεν έχει μεγάλο εγχειρητικό κίνδυνο, και όλοι μπορούν να την κάνουν. Πάνω από αυτή τη φούσκα υπάρχει ένα κουμπάκι το οποίο παρατεταμένα για 3 δευτερόλεπτα και η στύση σταματάει. Αυτό που λείπει από τον ασθενή δεν είναι η λίμπιντο, ούτε η επιθυμία να έρθει σε επαφή. Λείπει η δόση σκληρότητας του πέους, ώστε να είναι ικανό για διείσδυση. Μετά την επέμβαση μπορεί ναέχει αίσθημα οργασμού και εκσπερμάτωση».Σύμφωνα με τον κ. Αδαμάκη μια μεγάλη ομάδα ασθενών που κάνει τέτοιες επεμβάσεις είναι εκείνοι που έχουν υποβληθεί σε ριζικές επεμβάσεις για κάποιο καρκίνο ή έχουν υποβληθεί ρε ριζική προστατεκτομή για καρκίνο του προστάτη, ή άνθρωποι που χάνουν τη στύση τους λόγω του ζαχαρώδη διαβήτη. Η άλλη μεγάλη ομάδα ασθενών είναι οι παραπληγικοί που έχουν υποστεί κάποιο ατύχημα και βρίσκονται σε αναπηρικό καροτσάκι: «Στην Ελλάδα γίνονται περίπου 80 με 100 επεμβάσεις το χρόνο. Υπάρχουν αρκετοί νέοι άνθρωποι που κάνουν την επέμβαση, κυρίως αυτοί που πάσχουν από διαβήτη».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πόσο κοστίζει όμως μία τέτοια επέμβαση; Την καλύπτουν τα ταμεία; «Το υλικό από μόνο του, κοστίζει περίπου 7.000 ευρώ. Το ταμείο του ΕΟΠΥΥ για το δημόσιο νοσοκομείο καλύπτει όλο το ποσό μετά από μία διαδικασία προέγκρισης για ασθενείς κάτω από 50 ετών», λέει ο κ. Αδαμάκης και συμπληρώνει ότι: «Σε επίπεδο δημόσιου νοσοκομείου, στο Λαϊκό Νοσοκομείο υπάρχει ένα ιατρείο Επανορθωτικής Ουρολογίας, αλλά η επέμβαση γίνεται και από ιδιώτες».Κατά πόσο όμως αποτελεί ταμπού για τους άντρες αυτή η επιλογή; Όπως λέει ο κ. Αδαμάκης: «Ο ασθενής που ακούει πρώτη φορά για πεϊκή πρόθεση σοκάρεται. Από την εμπειρία μας, χρειάζεται περίπου έξι μήνες για να ξανάρθει και να συζητήσει την πιθανότητα χειρουργείου. Είναι ταμπού στην αρχή, τελικά όμως βλέπουμε ανθρώπους που όταν έρχονται έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και μετά γίνονται άλλοι άνθρωποι. Αλλάζει η ψυχολογία και η ζωή τους».Εκτός από τη ζωή των ίδιων των αντρών που υποβάλλονται στην επέμβαση, αλλάζει και η ζωή των συντρόφων τους. Όμως στην περίπτωση του Λεωνίδα και της Σοφίας φαίνεται πως δεν άλλαξαν πολλά: «Εκείνος πλέον έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Για εμένα όμως δεν άλλαξε κάτι τελικά με έναν μηχανισμό. Δεν μπορώ να φέρω πίσω τα χρόνια που χάθηκαν», καταλήγει η Σοφία.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
