Πού Πήγε Όλη η Κοκαΐνη;

88 κιβώτια κατασχεμένης κοκαΐνης στις ακτές της Ονδούρας. Photo via US Coast Guard__

Προς το τέλος της χρονιάς που πέρασε, η DEA δημοσίευσε τη Σύνοψη της Εκτίμησης της Εθνικής Απειλής από τα Ναρκωτικά για το 2013, μια έκθεση 28 σελίδων, που καταγράφει τις τάσεις της κατανάλωσης ναρκωτικών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτές περιλαμβάνουν τη συνεχιζόμενη αύξηση της κατάχρησης των συνταγογραφούμενων φαρμάκων (που βρίσκονται στη δεύτερη θέση σε δημοτικότητα μετά την μαριχουάνα), την αύξηση της παραγωγής ηρωίνης στο Μεξικό και τη διαθεσιμότητα της στις ΗΠΑ, όπως και την εμφάνιση των συνθετικών ναρκωτικών ουσιών.

Μεγάλο μέρος της έκθεσης είναι αδιάφορο - μέχρι να φτάσουμε στο τμήμα που αφορά την κοκαΐνη. «Σύμφωνα με δεδομένα [από το Εθνικό Σύστημα Κατασχέσεων]», γράφει, «περίπου 16.908 κιλά κοκαΐνης κατασχέθηκαν στα νοτιοδυτικά σύνορα το 2011. Κατά τη διάρκεια του 2012, κατασχέθηκαν μόνο 7.143 κιλά κοκαΐνης, [σημειώνεται] μια μείωση της τάξης του 58 τοις εκατό».

Αυτή η απότομη πτώση απηχεί μια συνεχιζόμενη τάση: 40 τοις εκατό λιγότεροι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν χρήση κοκαΐνης το 2012 απ’ ό, τι το 2006. Μόνο το 19 τοις εκατό των συλληφθέντων στο Σικάγο είχαν κοκαΐνη στον οργανισμό τους πριν από δύο χρόνια, σε σύγκριση με το 2000, όπου το ποσοστό ήταν 50 τοις εκατό. Και λιγότεροι τελειόφοιτοι λυκείου δηλώνουν ότι έχουν κάνει χρήση κοκαΐνης κατά τους τελευταίους 12 μήνες, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη στιγμή μετά τα μέσα της δεκαετίας του '70. Μάλιστα η έκθεση αναφέρει ότι η κοκαΐνη ήταν για σποραδικά διαστήματα μη διαθέσιμη στο Σικάγο, το Χιούστον, τη Βαλτιμόρη και το St Louis, κατά την άνοιξη του 2012. Άρα, που πήγε η άσπρη σκόνη;

Σύμφωνα με την κυβέρνηση, η μείωση της κόκας είναι μια νίκη στον ατελείωτο πόλεμο κατά των ναρκωτικών. «Οι επιχειρήσεις κατά των ναρκωτικών ίσως διαταράσσουν επαρκώς την ικανότητα των Κολομβιανών διακινητών να αυξάνουν τη μεταφορά κοκαΐνης. Οι πληροφορίες δείχνουν ότι το συνδυασμένο αποτέλεσμα πολλών μεγάλων κατασχέσεων και των συλλήψεων αρκετών εμπόρων υψηλού προφίλ καθιστά [τις διακρατικές εγκληματικές oργανώσεις] διστακτικές ως προς το να μεταφέρουν μεγάλα φορτία κοκαΐνης», αναφέρει η έκθεση της DEA. Ένα δελτίο Τύπου του Λευκού Οίκου το περασμένο καλοκαίρι πιστώνει αυτή τη νίκη, εν μέρει, «στην εστιασμένη και επίμονη εξάλειψη» και «στις προσπάθειες των ομάδων επιβολής του νόμου και τη στόχευση των οργανώσεων διακίνησης ναρκωτικών». Αλλά αν αυτό ήταν μια περίπτωση μείωσης της προσφοράς, οι τιμές θα ήταν στα ύψη. Αντ 'αυτού, είναι 74 τοις εκατό χαμηλότερες από ό, τι ήταν πριν από 30 χρόνια. Σήμερα, μια βόλτα με το άσπρο άλογο θα σας στοιχίσει το πολύ λογικό ποσό των $180 ανά γραμμάριο.

Η απάντηση πρέπει να βρίσκεται αλλού. Σε ένα πρόσφατο τεύχος του New Yorker, ο δημοσιογράφος Mattathias Schwartz διερεύνησε τα αποτελέσματα του πολέμου κατά των ναρκωτικών στο Mosquito Coast της Ονδούρας, μιας κακόφημης αρτηρίας για τη διακίνηση κοκαΐνης προς τον Βορρά. Η εμπορία έχει γίνει τόσο κοινή σε αυτό τον τόπο, που οι ντόπιοι κάνουν καταδύσεις κάθε φορά που βυθίζονται σκάφη στα τοπικά νερά, με την ελπίδα να ανακαλύψουν τη βυθισμένη κοκαΐνη - συσκευασμένη σε μεγάλα πακέτα που είναι γνωστά ως «λευκοί αστακοί». Επικοινώνησα με τον Schwartz για να ρωτήσω αν έχει αντιληφθεί κάποια μείωση στα φορτία κοκαΐνης που διακινούνται διαμέσου της περιοχής αυτής κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ του.

«Αυτό που παρατηρούμε είναι ότι υπάρχει πολύ περισσότερη κοκαΐνη η οποία διακινείται μέσω της [περιοχής]», μου είπε ο Schwartz στο τηλέφωνο. «Είναι το balloοn effect - το εμπόριο μετακινείται από περιοχή σε περιοχή. Το «σπρώχνουμε» από ένα μέρος και κινείται σε ένα άλλο. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε πραγματικά πλούσιους ανθρώπους που συνδέονται με το εμπόριο κοκαΐνης να μετακομίζουν στο Mosquito Coast, όπου αγοράζουν πολλή γη, την καθαρίζουν και την χρησιμοποιούν ως διάδρομο ώστε να διευκολύνουν αυτό το εμπόριο. Αν είστε στην Ονδούρα, το εμπόριο κοκαΐνης μοιάζει να ανεβαίνει, αλλά αν είστε στην Καραϊβική θα φαίνεται ότι υπάρχει πτώση. Εξαρτάται μόνο σε ποιο σημείο του χαρτη βρίσκεστε». Ο Schwartz δηλώνει ότι η εξαφάνιση της κοκαΐνης από τους αμερικανικούς δρόμους μπορεί να έχει να κάνει περισσότερο με τη ζήτηση, παρά με την προσφορά: «Εάν για παράδειγμα καθορίσεις το ποδόσφαιρο ως έγκλημα και καταδικάσεις όλους τους παίκτες σε 20 χρόνια φυλάκισης, τότε η βιομηχανία παραγωγής μπαλών ποδοσφαίρου θα υποστεί πτώση. Και αυτό είναι που παρατηρούμε εδώ: Αν επιβάλλονταν μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης στους ανθρώπους που είχαν έστω και μια φευγαλέα συνάντηση με αυτό το προϊόν, φυσικά θα βλέπαμε τα νούμερα των εισαγωγών να πέφτουν. Όλοι όσοι θα ενδιαφέρονταν να αγοράσουν, θα ήταν στη φυλακή».

Ο Ethan Nadelmann, ιδρυτής και εκτελεστικός διευθυντής της Συμμαχίας για την Πολιτική Κατά των Ναρκωτικών, είναι δύσπιστος ως προς την επιτυχία στη μείωση των τάσεων κατανάλωσης ναρκωτικών, για την οποία -θεωρείται- ότι ευθύνονται οι κυβερνήσεις.

«[Οι κυβερνήσεις] λένε, «Πιέζουμε για μείωση και η μείωση συνέβη! Άρα, πρέπει να οφείλεται σε εμάς», μου είπε στο τηλέφωνο ο Nadelmann. Όμως, συχνά οι αρμόδιοι δεν μπορούν να υποδείξουν την ύπαρξη μιας αιτιώδους σχέσης μεταξύ των πολιτικών και των τάσεων. Το βασικό παράδειγμα αυτού, είναι η υποχώρηση της επιδημίας κρακ στις αρχές της δεκαετίας του '90, την οποία οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου ερμήνευσαν ως απόδειξη ότι η αστυνόμευση δουλεύει». Αλλά όταν κοιτάξαμε πιο προσεκτικά, αυτό που είδαμε είναι ότι η τιμή της κοκαΐνης συνέχισε να μειώνεται και ότι οι καταναλωτές δήλωναν ότι ήταν ευκολότερο από ποτέ να την αποκτήσουν. Αυτό που είχε συμβεί, ήταν ότι είχαν αλλάξει τα γούστα. Έτσι, για παράδειγμα μεταξύ των νέων Αφροαμερικανών που έμεναν στο κέντρο της πόλης -κάποιοι από τους οποίους μπορεί να είχαν πάρει κρακ στα τέλη της δεκαετίας του '80- μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε γίνει δημοφιλής η μαριχουάνα.

Για να μιλήσουμε εκτενέστερα για το θέμα, επικοινώνησα με την κορυφαία μορφή στη χώρα σε θέματα πολιτικής κατά των ναρκωτικών, τον καθηγητή δημόσιας διοίκησης του UCLA, Mark Kleiman. Νωρίτερα φέτος, ο Kleiman κέρδισε μεγάλη διασημότητα όταν η Ουάσιγκτον τον επέλεξε για το ρόλο του «pot czar» στη συγκεκριμένη πολιτεία. Ένα πρωινό Κυριακής, ο καθηγητής Kleiman και εγώ συζητήσαμε την εξαφάνιση της κοκαΐνης και το αν θα έρθει ποτέ πίσω.

VICE: Για ποιο λόγο θα εξαφανιζόταν ένα ναρκωτικό όπως η κοκαΐνη;

Mark Kleiman: Η χρήση ναρκωτικών τείνει να ακολουθεί τους κύκλους μιας επιδημίας. Η εμφάνιση ενός ναρκωτικού ή η επανεμφάνισή του, τείνει να συμβαίνει στην κορυφή του κοινωνικού φάσματος - πράγμα που το συνδέει με την αίγλη. Οι άνθρωποι το χρησιμοποιούν για πρώτη φορά και περνάνε καλά. Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν πρόβλημα με αυτό, επειδή η χρήση του είναι σχετικά νέα και έχει μεγάλη δυναμική στη διάδοση από στόμα σε στόμα. Ο κόσμος λέει, «Ω Θεέ μου, είναι θαυμάσιο, πρέπει να το δοκιμάσεις!». Έτσι πραγματικά παρατηρείται μια εκπληκτική αύξηση της χρήσης. Κάθε νέος χρήστης είναι μια πιθανή πηγή πρόσθετων νέων χρηστών. Έτσι έχουμε μια πολύ ταχεία αύξηση του αριθμού των χρηστών.

Όπως τόνισε ο David Musto στο The American Disease, με την πάροδο του χρόνου συμβαίνουν δύο πράγματα. Μόλις το δοκιμάσουν όλοι όσοι είναι επιρρεπείς στην πρόταση «Ας το δοκιμάσουμε», παρατηρείται μια μείωση των νέων χρηστών. Επίσης, ορισμένοι από τους αρχικούς χρήστες κάνουν χρήση αρκετό καιρό ώστε να έχουν αναπτύξει μια κακή συνήθεια. Έτσι τώρα υπάρχουν λιγότεροι χρήστες που να μπορούν να πουν σε όλους τους φίλους τους ότι «αυτό είναι υπέροχο», και περισσότεροι προβληματικοί χρήστες που είτε λένε στους φίλους τους -είτε το αποδεικνύουν με τη συμπεριφορά τους- ότι δεν πρόκειται για κάτι υπέροχο.

Πώς εξελίχθηκε αυτός ο κύκλος στην περίπτωση της κοκαΐνης;

Στην περίπτωση της κοκαΐνης, υπήρξε μια ραγδαία μείωση των τιμών, αφού οι έμποροι ναρκωτικών συνωστίζονταν στην αγορά ώστε να επωφεληθούν από την «φλέβα χρυσού». Η τιμή της κοκαΐνης μειώθηκε κατά 80 τοις εκατό, πράγμα που έφερε μια νέα ομάδα χρηστών στον πληθυσμό. Ο τρόπος που εξελίχθηκε η αγορά κρακ ήταν ότι κατέληξε να γίνει διαθέσιμο σε όλους προς $5 ο σβώλος. Στην αγορά κοκαΐνης σε σκόνη, η τιμή ήταν $100 για ένα γραμμάριο. Έτσι, η κοινωνική θέση του ναρκωτικού έπεσε, μαζί με την ομάδα χρηστών. Τώρα, η χρήση κοκαΐνης σας βάζει στην ίδια τάξη όχι με τους «διαχειριστές των hedge funds(επενδυτικών ταμείων)», αλλά με τις πόρνες που αγοράζουν κρακ $5 δολαρίων. Παραδόξως, οι άνθρωποι προτιμούν να βρίσκονται στην κατηγορία «διαχειριστής hedge-fund», κάτι που δεν αντανακλά απαραίτητα μια υγιή ηθική κρίση, αποτελεί όμως κοινωνικό γεγονός.

Όλα αυτά τα πράγματα δημιούργησαν μια αιχμή στη χρήση. Ο αριθμός των ατόμων που αρχίζουν τη χρήση κοκαΐνης κορυφώθηκε γύρω στο 1985, πριν την υπόθεση Len Bias. Στη συνέχεια, ακολούθησε μια σειρά από πολιτικές καθοθηγούμενες από τον πανικό, με στόχο την καταστολή της επιδημίας του κρακ. Ήρθε η υποχρεωτική καταδίκη, η επιθετική επιβολή του νόμου αύξησης της έντασης του πολέμου κατά των ναρκωτικών.

Μήπως η επιθετική αστυνόμευση έχει παίξει ρόλο στη μείωση της δημοτικότητας του ναρκωτικού;

Η προσπάθεια επιβολής απέτυχε εντελώς να αντιστρέψει τη μείωση των τιμών. Ή να μειώσει τη διαθεσιμότητα. Το πρόβλημα της κοκαΐνης συνέχισε να υπάρχει. Αλλά αν δεν υπάρχουν πολλοί νέοι χρήστες και οι άνθρωποι που κάνουν χρήση τελικά ξεμείνουν από ενέργεια και σταματούν ή πεθαίνουν, τότε τελικά η ομάδα των χρηστών αρχίζει να συρρικνώνεται. Και αυτό παρατηρείται από τα μέσα της δεκαετίας του '90. Το επίπεδο της κατανάλωσης κοκαΐνης μειώνεται από τότε. Τώρα, έχει πέσει στο μισό σε σχέση με τα’80s. Πήγε από περίπου 300 μετρικούς τόνους σε 150 μετρικούς τόνους ετησίως. Αυτό ήταν απόλυτα προβλέψιμo, όσον αφορά στη μορφή του. Αν με ρωτούσες το 1985 πόσο καιρό θα πάρει, δεν θα υπολόγιζα ότι η επιδημία θα κρατούσε τόσο πολύ. Οι επιδημίες διεγερτικών τείνουν να είναι σύντομες, διότι οι σταδιοδρομίες που απαιτούν τη χρήση διεγερτικών, τείνουν να είναι σύντομες: Τα διεγερτικά σε φθείρουν.

Γι' αυτό, το γεγονός ότι αυτή κράτησε τόσο πολύ καιρό ήταν πραγματικά εκπληκτικό, αλλά το ότι επρόκειτο να φτάσει σε ένα τέλος, ήταν αρκετά προβλέψιμο. Νομίζω ότι η κοκαΐνη έχει αποκτήσει τώρα μια κακή φήμη που θα διαρκέσει για μια ολόκληρη γενιά. Θα περάσουν άλλα 30 ή 50 χρόνια προτού έχουμε και πάλι πρόβλημα.

Άρα, η μείωση αυτή δεν συνδέεται με τις προσπάθειες της κυβέρνησης;

Είναι πιθανό οι προσπάθειες για θεραπεία να ενθάρρυναν κάποιους ανθρώπους να σταματήσουν νωρίτερα απ’ ό, τι θα το έκαναν αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, οι προσπάθειες πρόληψης να βοήθησαν να στεγνώσει η δεξαμενή των νέων χρηστών, και οι προσπάθειες των υπηρεσιών επιβολής του νόμου να απέτρεψαν όντως την περαιτέρω μείωση των τιμών. Δεν πρόκειται να απορρίψω κάτι από όλα αυτά. Αν δεν είχαμε κάνει τίποτα, η κορύφωση του φαινομένου μπορεί να ερχόταν αργότερα και σε υψηλότερο επίπεδο. Αλλά νομίζω ότι το σχήμα είναι αρκετά σταθερό, από τη φύση οποιασδήποτε επιδημίας ναρκωτικών.

Έχει κάθε ναρκωτικό συγκεκριμένη διάρκεια ζωής;

Ναι, το ερώτημα είναι πότε ένα ναρκωτικό παύει να είναι επιδημικό και γίνεται ενδημικό. Και αυτό συνέβη με την κοκαΐνη. Θυμηθείτε την πρώτη επιδημία κοκαΐνης - την μεγάλη και αργή που ξεκίνησε με τον Sigmund Freud. Εκείνη εξελίχθηκε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920. Μετά από αυτό, η χρήση κοκαΐνης έπεσε σχεδόν στο μηδέν. Αυτό δεν συνέβη αυτή τη φορά - εξακολουθούν να υπάρχουν νέοι χρήστες κοκαΐνης. Δεν νομίζω ότι θα φτάσει σύντομα η στιγμή που η κοκαΐνη δεν θα αποτελεί μέρος της αμερικανικής σκηνής. Μου φαίνεται ότι η κοκαΐνη, τα οπιούχα και η κάνναβη, όπως και το αλκοόλ, έχουν τώρα μια σταθερή βάση χρηστών - και όχι μόνο περιστασιακές εκλάμψεις. Όμως, ένα ναρκωτικό τόσο καταστροφικό όσο η κοκαΐνη όταν χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό - ιδίως σε μορφή κρακ - δεν πρόκειται να γίνει ενδημικό σε υψηλό επίπεδο. Για μας, το ναρκωτικό που είναι ενδημικό σε υψηλό επίπεδο είναι το αλκοόλ και δυστυχώς, αυτό δεν πρόκειται να φύγει. Και μου φαίνεται ότι η κάνναβη πρόκειται να ενταχθεί στην ίδια κατηγορία με το αλκοόλ.

Τι γίνεται με τις μεθαμφεταμίνες και την ηρωίνη;

Η μεθαδόνη είναι ακόμη πιο βάναυση από το κρακ, γι 'αυτό τείνει να έχει πιο γρήγορες αυξομειώσεις. Ο λόγος που εξεπλάγην με τη μεγάλη διάρκεια της επιδημίας του κρακ, ήταν ότι τα αμέσως προηγούμενα κύματα διεγερτικών που είχαμε δει, ήταν κύματα μεθαδόνης, που έτειναν να είναι αρκετά σύντομα και είχαν σχετικά περιορισμένη έκταση. Αυτά τα πράγματα δεν χρειάζεται να κυκλοφορούν για μεγάλο χρονικό διάστημα για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος ότι η χρήση τους είναι κακή ιδέα.

Η ηρωίνη έκανε τον κύκλο της στη δεκαετία του '60 και ακόμα ασχολούμαστε με τα απομεινάρια της ηρωίνης αυτής της γενιάς. Αυτό που συνέβη με τα οπιούχα είναι η αύξηση των συνταγογραφήσεων, η οποία ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '90 και πραγματικά εκτοξεύτηκε στα ύψη. Έχουμε σχεδόν τον ίδιο αριθμο χρηστών που παίρνουν συνταγογραφούμενα ναρκωτικά και χρηστών κάνναβης κάθε χρόνο. Και αυτό ίσως αποτελέσει μια μόνιμη αλλαγή. Η οξυκωδόνη και η υδροκωδόνη είναι υποκατάστατα της ηρωϊνης, αλλά είναι πιο ακριβά. Άρα ίσως έχουμε μια δεύτερη επιδημία ηρωΐνης όταν οι χρήστες του Oxycontin και του Vicodin εξαντληθούν οικονομικά και δεν μπορούν να αγοράσουν τις συνταγογραφούμενες εκδοχές της ή θέλουν να το γυρίσουν στις ενέσεις (που είναι πιο αποτελεσματικές). Ή μπορεί να αλλάξουν προτιμήσεις όταν η προμήθεια φαρμακευτικών ναρκωτικών στερέψει, για παράδειγμα όταν οι αρχές εντοπίσουν κάποιον που χορηγεί παράνομες συνταγές.

Όμως, μια που οι τιμές αυτή την εποχή είναι σχετικά χαμηλές, θα σκεφτόταν κανείς ότι η κοκαΐνη θα εξακολουθούσε να είναι μαζικά δημοφιλής.

Η μεγάλη μείωση των τιμών έγινε στα τέλη της δεκαετίας του '70, αρχές του '80. Αυτή είναι η αιτία για την επιδημία του κρακ. Η τεχνολογία για το κρακ είχε ήδη εφευρεθεί - δεν ήταν κάτι καινούριο. Αυτό που ήταν καινούριο ήταν η τιμή. Αλλά ακόμη και σε χαμηλή τιμή, αν οι άνθρωποι δεν θέλουν κάτι, δεν πρόκειται να το αγοράσουν. Και οι άνθρωποι τώρα γνωρίζουν ότι το κρακ είναι ένα πραγματικά δυσάρεστο ναρκωτικό. Αν και μου έχουν πει ότι η κοκαΐνη σε σκόνη κάνει comeback.

Οι έρευνες δείχνουν ότι υπάρχει μια αύξηση στη δημοτικότητα της κοκαΐνης στην Ευρώπη.

Η Ευρώπη είναι μια δεκαετία -ή δύο- πίσω από μας. Θυμάμαι όταν είχαμε το πρόβλημα με το κρακ και οι Ευρωπαίοι γελούσαν με τους ηλίθιους Αμερικανούς, γιατί κανένας Ευρωπαίος δεν θα ήταν αρκετά ηλίθιος για να χρησιμοποιήσει κρακ. Αυτό συνέβαινε όταν η κοκαΐνη ήταν ακόμα ακριβή στην Ευρώπη. Εξάλλου, είναι πιο μακριά από την πηγή. Για ένα διάστημα υπήρξε ένα είδος εμπορίου που ήταν βασισμένο σε άτομα που διακινούσαν ηρωίνη, η οποία είναι φθηνή στην Ευρώπη, προς στις ΗΠΑ και έφερναν πίσω κοκαΐνη, η οποία ήταν φθηνή στις ΗΠΑ. Αλλά μόλις οι τιμές σχεδόν εξισώθηκαν, η Ευρώπη είχε πρόβλημα με το κρακ. Τι έκπληξη! Αμφιβάλλω αν θα χρησιμοποιήσουν ποτέ τόσο όσο εμείς, γιατί η είδηση [για τη φύση του ναρκωτικού] έχει εξαπλωθεί.

Είπατε ότι θα μπορούσαν να περάσουν 30 με 50 χρόνια μέχρι να πλήξει τις ΗΠΑ μια καινούρια επιδημία κοκαΐνης. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η τελευταία συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του '80, ίσως πρόκειται να αντιμετωπίσουμε μια άλλη σύντομα;

Όχι, νομίζω ότι λίγο πολύ όλοι όσοι είναι στα πράγματα, γνωρίζουν πια ότι το κρακ είναι κάτι πραγματικά κακό και ότι σε κάποιο βαθμό μπορούν να το συνδέσουν με την κοκαΐνη. Δεν νομίζω ότι ακόμη και τα παιδιά των Millennials θα έχουν ξεχάσει ότι η κοκαΐνη είναι επικίνδυνη. Δεν μπορώ να προβλέψω ότι δεν θα έχουμε άλλο ένα κύμα κοκαΐνης στο μέλλον, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ως κοινωνία δεν αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο να ξαναγίνει της μόδας. Υπάρχει ένα ζοφερό ρητό που κυκλοφορεί μεταξύ αυτών που εργάζονται στα τμήματα επειγόντων περιστατικών: «Όλες οι αιμορραγίες κάποια στιγμή σταματούν».

Λέτε ότι η κοκαΐνη έχει αφαιμάξει τον εαυτό της;

Νομίζω πως ναι. Ή τουλάχιστον μέχρι την επόμενη φορά. Η χώρα ξέχασε την πρώτη επιδημία κοκαΐνης περίπου 50 χρόνια αφότου τελείωσε. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και πάλι, αλλά όχι μέσα σε αυτό το μισό του αιώνα.