Η συζήτηση με έναν 9χρονο έχει πλάκα -ειδικά όταν ζητάς τη γνώμη του για πράγματα που δεν μπορούν να απαντήσουν οι ενήλικες. Ο Χρηστάρας είναι ένας εννιάχρονος «διάβολος» και όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του, έχει μια φυσική περιέργεια για τον κόσμο. Έτσι η μάνα του τον έστειλε στο Κατηχητικό για να κοινωνικοποιηθεί γρήγορα -σε καμία περίπτωση δεν ονειρευόταν να τον δει ιερέα.Του ζητώ να απαντήσει σε ένα προαιώνιο ερώτημα, που απασχολεί φιλοσόφους, θεολόγους και δισεκατομμύρια ανθρώπους ανά τους αιώνες. «Τι πιστεύεις πως είναι Θεός; Τι σας λένε στο κατηχητικό;» , ρωτώ. Κομπιάζει για λίγο, αλλά στη συνέχεια, βλέποντας πως κρέμομαι από τα χείλη του, είναι ορμητικός.«Θεός είναι ο Χριστός. Ο οποίος είναι ο Θεός. Ο Θεός είναι ο γιος του Χριστού. Ή και το ανάποδο. Και ο Ιωσήφ και η Μαρία είναι οι γονείς του Χριστού». Ακούγεται πολύ σίγουρος για όλα αυτά. «Δηλαδή ο Χριστός είχε δύο μπαμπάδες;», πάω να τον μπερδέψω. «Ναι ρε Θεός είναι», απαντά.Αναγνωρίζοντας αυτή του τη σιγουριά και παρατηρώντας την αυτοπεποίθησή του, του ζητώ να περιγράψει τι πιστεύει ότι είναι η «αμαρτία».«Αμαρτία είναι όταν κάνουμε κάτι χωρίς να το θέλουμε και μας παροτρύνουν οι άλλοι να το κάνουμε. Αμαρτία είναι όταν πιστεύεις και μπαίνει μέσα σου ο διάβολος και είναι σαν να σου λέει "κάνε αυτό". Σαν να μπαίνει, στην πραγματικότητα δεν μπαίνει. Δεν τον βλέπεις, ούτε ακούς τη φωνή. Εκτός από κάποιους που την ακούνε». Με κοιτάζει με περισπούδαστο ύφος. «Στο κατηχητικό, σας αφήνουν να παίξετε με τα κορίτσια;», επανέρχομαι. Η ερώτηση τον ξενερώνει. Είναι προφανές έχω πέσει στα μάτια του, μοιάζω με «κίτρινο» δημοσιογράφο που αναζητά το φτηνό σκανδαλάκι. Μου απαντά βαριεστημένα. «Ναι, μας αφήνουν μερικές φορές. Δεν μας αρέσει συνέχεια να παίζουμε με αυτές. Τις πιο πολλές φορές θέλουν να παίζουν άλλα παιχνίδια. Αλλά μερικές φορές, θέλουν τα ίδια, οπότε παίζουμε όλοι μαζί».Πρέπει να αποκαταστήσω τη χαμένη μου τιμή και να διατηρήσω το ενδιαφέρον του ζωντανό. Χρειαζόμουν κάτι θρησκευτικού περιεχομένου. «Ποιος είναι ο αγαπημένος σου μαθητής του Ιησού και γιατί;».«Είναι ο Ανδρέας γιατί ο Χριστός τον διάλεξε πρώτο ανάμεσα στους άλλους 11. Και ονομάστηκε "πρωτόκλιτος". Γιατί ήταν και ο πρώτος. Α, και τους μαθητές που ήταν ψαράδες, ο Χριστός τους είπε πως θα τους κάνει ψαράδες ανθρώπων».Είναι διαβασμένος, αν μη τι άλλο. Τον ρωτώ τι του έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στις ιστορίες που άκουσε στο κατηχητικό αυτή τη χρονιά; «Η καλύτερη ιστορία είναι του Αποστόλου Ανδρέα που μαρτύρησε για τον Χριστό και σταυρώθηκε σε σχήμα Χ».Ο Χρήστος παρακολουθεί με τον πατέρα του ειδήσεις, ξέρει ποιος είναι ο πρωθυπουργός της χώρας, ξέρει πως έγιναν εκλογές πριν από δύο εβδομάδες. Και έτσι, η πάσα για το επόμενο θέμα έρχεται φυσιολογικά, ζητώντας του να μου αναλύσει –αν ξέρει- τι είναι «ρατσισμός;» και εάν έχουν συζητήσει για αυτόν στο Κατηχητικό. Φυσικά και ξέρει.«Ρατσισμός είναι αυτά που λένε όταν βλέπουμε ένα παιδί που είναι μαύρο και έχει διαφορετικό χρώμα και γελάμε. Δεν πρέπει. Κάποια παιδάκια είναι φτωχά και δεν πρέπει να τα λέμε έτσι, πρέπει να τους δίνουμε τα πράγματα που δεν θέλουμε. Έχω έναν φίλο, τον Μαρσίντ, που είναι από την Αλβανία. Είναι πολύ καλό παιδί. Αλλά εντάξει δεν είναι φτωχό, δεν μου έχει ζητήσει ποτέ φαγητό».Υπάρχουν βέβαια και κάμποσα πράγματα που βαριέται στο Κατηχητικό.«Ε, βαριέμαι όταν παίζουμε επιτραπέζια, δεν μου αρέσουν αυτά τα παιχνίδια. Ένα άλλο πράγμα που βαριέμαι είναι όταν επαναλαμβάνουν μερικά πράγματα πολλές φορές. Για τη σταύρωση του Χριστού, για τον Κρίνο, για αυτόν που πρόδωσε τον Χριστό για τα 30 αργύρια και για τη μάνα του προδότη που θρηνούσε για τον γιο της και η Παναγία μοιράστηκε τον θρήνο μαζί της. Ε, αυτά τα βαριέμαι εντάξει, αλλά μην το πεις». Ούτε του παπά, υπόσχομαι.Μου ζητά να σταματήσουμε τη συνέντευξη, γιατί πρέπει να ετοιμαστεί για τη θεατρική παράσταση του σχολείου. «Ξέρεις, πρέπει να πάμε στις 8, για να ετοιμαστούμε, στις 8:30 θα αρχίσει και πρέπει να κάνω μπάνιο».Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ