Φωτογραφίσαμε Clubbers που «Λιώνουν» Μέχρι το Πρωί Πίνοντας και Χορεύοντας

Το άρθρο αρχικά δημοσιεύτηκε στο i-D.

Ο Jesús Madriñán δημιούργησε ένα περίεργο υβρίδιο. Μετέφερε τη συμβατική φωτογραφία πορτρέτου στη σκηνή ενός nightclub. Έχοντας γεννηθεί στην Ισπανία, ο Madriñán μεγάλωσε με γονείς εμπόρους αντικών, περιβαλλόμενος από έργα τέχνης και κλασικούς πίνακες ζωγραφικής. Αργότερα, σπούδασε καλές τέχνες στη Βαρκελώνη και στο Λονδίνο. Με τις φωτογραφίες του αποδεικνύει ότι τα nightclubs δεν είναι απλώς ένας χώρος για παρτάρισμα, αλλά και ένα μέρος στο οποίο μπορείς απλώς να υπάρχεις – πράγμα το οποίο έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο για τον ίδιο τον Madriñán όταν ανακάλυπτε την ταυτότητά του και έβρισκε καταφύγιο στη νυχτερινή ζωή.

Το αυτοσχέδιο, κινητό, πτυσσόμενο στούντιο του Madriñán «φωτίζει» τα ψυχολογικά στοιχεία των αγνώστων που περνούν τα βράδια τους στο σκοτάδι του club. Η αρχική του σειρά «Good Night London» (Καλή Νύχτα Λονδίνο) (2011) συνεχίστηκε με τη σειρά «Boas Noites» (2013), η οποία φωτογραφήθηκε στα αγροτικά ισπανικά χωριά της Γαλικίας. Τώρα, το «Dopo Roma» (Μετά τη Ρώμη), η σειρά πάνω στην οποία δουλεύει αυτήν τη στιγμή ο Madriñán, οδηγεί τη δουλειά του στο φυσικό της συμπέρασμα. Οι εικόνες, οι οποίες έχουν τραβηχτεί έξω από το club, δείχνουν τη μετάβαση από τη νύχτα στη μέρα. Ο Madriñán δημιούργησε αυτά τα πορτρέτα όταν έλαβε μέρος σε καλλιτεχνικό πρόγραμμα παραμονής στη Ρώμη και τα εξέθεσε στο φεστιβάλ Unseen Amsterdam φέτος το φθινόπωρο.

Αν και φωτογράφισε τις τρεις σειρές σε διαφορετικές χώρες (Ηνωμένο Βασίλειο, Ισπανία, Ιταλία), η ιδέα πίσω από κάθε σειρά είναι η ίδια. Το να παρέχει, δηλαδή, μια μελέτη πάνω στη γλώσσα του σώματος και την αντίληψη του εαυτού την ώρα της διασκέδασης στην πόλη – είτε αυτά κατασκευάζονται συνειδητά είτε όχι. Εδώ, ο Madriñán πραγματεύεται την ανατροπή του τυπικού περιβάλλοντος ενός στούντιο και την απεικόνιση της νεολαίας με αυθεντικό τρόπο.

i-D: Πώς προέκυψε η αρχική ιδέα για το « Good Night London»; Γιατί σε έλκυε τόσο η νυχτερινή ζωή ως φωτογράφο;
Jesús Madriñán: Μεγαλώνοντας ως ομοφυλόφιλος σε καταπιεστικό περιβάλλον, η νυχτερινή ζωή ήταν το καταφύγιό μου, ακόμα κι αν ποτέ δεν ένιωσα απόλυτα άνετα ζώντας στη νύχτα. Ήταν μια ελπίδα, έκρυβε την ευκαιρία να συναντήσεις κάποιον και σου επέτρεπε να είσαι ο εαυτός σου. Παρ' όλα αυτά, μέσα μου υπήρχε πάντα μια αίσθηση απογοήτευσης στο τέλος κάθε βραδιάς. Ένιωθα να με τραβάει έντονα η νυχτερινή ζωή, αλλά ταυτόχρονα δεν την κατανοούσα πλήρως. Θυμάμαι να κάθομαι μόνος στο club, να παρατηρώ τριγύρω μου και να νιώθω έμπνευση και συγκίνηση. Η εικόνα όλων αυτών των παιδιών που χόρευαν γύρω μου ήταν η αρχή.

Τι διαδικασία ακολουθείς όταν βγάζεις φωτογραφίες στα clubs;
Η σειρά με τα πορτρέτα έγινε σε διάφορα clubs στα οποία σύχναζα με τους φίλους μου. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν αυτά τα τεχνητά περιβάλλοντα μου φαίνεται ενδιαφέρων. Είναι ένα βασικό στοιχείο που συμβάλλει στη δημιουργία της ταυτότητας των εφήβων. Συνήθως δουλεύω με φωτογραφική μηχανή μεγάλου φορμά και στήνω ένα στούντιο στη μέση της πίστας. Η συμβατική φωτογραφία σε στούντιο βγαίνει από το περιβάλλον της. Η ηρεμία του στούντιο αντικαθίσταται από το θορυβώδες nightclub, όπου τα υποκείμενα αυτοσχεδιάζουν και είναι εκείνα που επιλέγουν το αφηγηματικό πλαίσιο. Είναι πάντα άγνωστοι, και ο τρόπος που συμπεριφέρονται μπροστά από την κάμερα ανταποκρίνεται στο πώς θέλουν να φανούν. Για εμένα, η προσωπογραφία είναι μια στενή σχέση μεταξύ του προσώπου που απεικονίζεται και του φακού, που τυχαίνει να είναι το κοινό.

Πόσο διαφορετικό είναι να βγάζεις ένα πορτρέτο σε δημόσιο χώρο απ' ό,τι σε ιδιωτικό;

Αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού. Η δουλειά μου επικεντρώνεται στο παράδοξο της σύλληψης του αυθορμητισμού της ζωής, χρησιμοποιώντας, όμως, τις αξιόπιστες τεχνικές του στούντιο. Είναι αυτή η αντίφαση της εφαρμογής δεξιοτήτων ακρίβειας σε αναπόφευκτα χαοτικές καταστάσεις. Με την κατάλληλη τεχνική και τον φωτισμό μπορείς να μεταμορφώσεις την πραγματικότητα. Και για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Hiroshi Sugimoto –[«Όσο ψεύτικο κι αν είναι το υποκείμενο, αφού φωτογραφηθεί είναι σαν πραγματικό»]– εγώ θα έλεγα ακριβώς το αντίθετο. Όσο αληθινή κι αν είναι μια κατάσταση, μόλις φωτογραφηθεί είναι σχεδόν τεχνητή.

Έχεις ζήσει σε διάφορες πόλεις. Πόσο διαφορετική είναι η στάση των ανθρώπων απέναντι στη φωτογράφισή τους σε διαφορετικά μέρη;
Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι συμπεριφέρονται λίγο διαφορετικά ανάλογα με το μέρος από το οποίο κατάγονται, αλλά πάντα δούλευα σε δυτικές πόλεις, οπότε οι συμπεριφορές δεν είναι και τόσο διαφορετικές στο τέλος. Πάντα δίνω την επαγγελματική μου κάρτα στους ανθρώπους που φωτογραφίζω και, για παράδειγμα, μου φάνηκε περίεργο που σχεδόν κανείς στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία δεν επικοινώνησε μαζί μου για να ζητήσει το πορτρέτο του, ενώ στην Ιταλία σχεδόν όλοι μου έγραψαν, ζητώντας να δουν την τελική εικόνα.

Ποιους άλλους φωτογράφους και καλλιτέχνες θαυμάζεις;
Λατρεύω τη δουλειά του Felix González-Torres και μου αρέσουν η Angela Strassheim, ο Alec Soth, η Marlene Dumas, ο Nadav Kander, ο Nikolay Bakharev και η Sophie Calle. Επίσης, μου αρέσουν ζωγράφοι όπως ο Emile Friant, ο Antonio Gisbert και ο Sánchez Cotán.

Το «Dopo Roma» (Μετά τη Ρώμη) συνεχίζει το θέμα του «Good Night London» και του «Boas Noit es», μόνο που οι φωτογραφίες είναι εξωτερικές, μετά το clubbing. Γιατί αυτή η αλλαγή;
Ναι, το Dopo Roma συλλαμβάνει τα υποκείμενα έξω από τα club, όταν το πάρτι αρχίζει σιγά-σιγά να φτάνει στο τέλος του. Ήθελα να παίξω με κάποιον τρόπο με το κοινό, χωρίς να δίνω συγκεκριμένες απαντήσεις και παρουσιάζοντας τα υποκείμενα με φόντο τον ουρανό του ξημερώματος. Το γεγονός ότι έχω δουλέψει σε διαφορετικές πόλεις καθρεφτίζει και την ίδια μου τη ζωή καθώς έχω ζήσει σε διαφορετικές κουλτούρες, αλλά πιστεύω ότι αυτά τα πρότζεκτ μπορούν να λειτουργήσουν και συνδυαστικά.

Στην εισαγωγή του «Boas Noitas» περιγράφεις τη δουλειά σου ως απεικόνιση μιας «νεολαίας που δεν είναι εξιδανικευμένη» – μπορείς να επεκταθείς σ' αυτό;
Δεν υπάρχει καμία εξιδανίκευση από την πλευρά μου στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζω τα υποκείμενά μου. Βλέπουμε την πραγματική, απτή νεολαία. Τους δίνω την ευκαιρία να αποφασίσουν πώς θέλουν να φαίνονται, οπότε ίσως η εξιδανίκευση να είναι από τη δική τους πλευρά.

Ακόμα και στην εμπορική σου δουλειά, τα πορτρέτα είναι πάντα στο επίκεντρο. Γιατί είναι τόσο σημαντική για εσένα η συγκεκριμένη μορφή;
Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι από ανθρωπολογική άποψη και βλέπω το πορτρέτο ως μια καταγραφή που έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί ως μαρτυρία για την κοινωνία μιας συγκεκριμένης εποχής. Το κάθε πορτρέτο έχει τρομερή ικανότητα να μεταφέρει πράγματα. Πέρα από αυτό, βλέπω τον εαυτό μου σε όλα μου τα πορτρέτα, οπότε μου επιτρέπουν να τον κατανοήσω καλύτερα.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω.

Περισσότερα από το VICE Τι Σκέφτεται ο Κόσμος την Ώρα που Κάνει Στοματικό Έρωτα

Μαμά, Είμαι Εθισμένη: Το Γράμμα μιας Tοξικοεξαρτημένης Κόρης

Όταν οι Γονείς μου με Έπιασαν στα Πράσα να Κάνω Ναρκωτικά