Οι Άνθρωποι που Μπήκαν Μέσα στη Ζωή Ενός Serial Killer για Ντοκιμαντέρ του Netflix

Η true crime σειρά ντοκιμαντέρ Indian Predator: The Butcher of Delhi που στριμάρει στο Netflix και είναι παραγωγή των VICE Studios είναι η ιστορία του serial killer Chandrakant Jha. 

Ο Jha, που συνελήφθη το 2007 και τελικά βρέθηκε ένοχος για τρεις κατηγορίες για φόνο, αλλά που πιθανόν έχει σκοτώσει και ακρωτηριάσει πολλά περισσότερα άτομα στο δυτικό Δελχί από το 1998 ως το 2007, δεν τύχανε μεγάλης προσοχής από την αστυνομία και τα mainstream media για πολύ καιρό. Πώς οι δημιουργοί λοιπόν αυτής της σειράς τριών επεισοδίων μπήκαν μέσα στην ιστορία; Πώς ξεσκέπασαν τη φύση των πράξεών του, πώς συνέλλεξαν γεγονότα, επιβεβαίωσαν πληροφορίες και κατάλαβαν την ψυχοσύνθεση ενός άνδρα, πριν αποφασίσουν να στρέψουν τον φακό τους στα εγκλήματά του;

«Η φάση της έρευνας και της ανάπτυξης κράτησε και άργησε πολύ. Χρειάζονταν πολλά πράγματα», λέει η σκηνοθέτιδα της σειράς Ayesha Sood.

H creative producer, Nandita Gupta, που εργάστηκε στην ανάπτυξη της σειράς, λέει ότι η διαδικασία ήταν σχεδόν εξίσου ενδιαφέρουσα με το τελικό προϊόν. Το πρότζεκτ πήρε σχεδόν δυο χρόνια για να ολοκληρωθεί και η Gupta έκανε λόγο για το πώς το παράξενο έγινε σχεδόν συνηθισμένο για εκείνη, όσο έφτιαχνε το ντοκιμαντέρ.

«Δεν μπορούμε να μπούμε μια ιστορία που εκκρεμεί. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να μιλήσουν στην κάμερα», λέει η Gupta. «Η ιστορία του  Chandrakant Jha ήταν αυτό ακριβώς και ήταν στις τρεις επικρατέστερες για το VICE στη σειρά Indian Predators». Μετά την προκαταρκτική τους έρευνα, η Gupta και η ομάδα της είχαν πειστεί ακόμα πιο πολύ ότι η περίπτωση του Jha θα ήταν ενδιαφέρουσα αφήγηση.

Το επόμενο βήμα ήταν τεράστιο: Έπρεπε να συλλέξουν τα δικαστικά έγγραφα και τους φακέλους της υπόθεσης που θα τους οδηγούσαν στους βασικούς πρωταγωνιστές της ιστορίας. Κι ήταν ακόμα πιο περίπλοκο καθώς έπρεπε να γίνει μέσα στην πανδημία. Οι Nidhi Salian και Apoorva Jaiswal από την ομάδα έρευνας και ανάπτυξης, όμως κατάφεραν από νωρίς να βρουν τα απαραίτητα έγγραφα. Η πρόσβαση ήταν πολύ σημαντική γιατί αποκάλυψαν ένα χρυσωρυχείο πληροφοριών που θα βοηθούσαν να αφηγηθούν την ιστορία του Jha.

«Κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας η ομάδα μελέτησε σχεδόν 10.000 σελίδες αρχείων από τους φακέλους της υπόθεσης, και πήραμε πολλές από τις ζωτικές πληροφορίες που χρειαζόμασταν. Η Nidhi Salian,  development producer και ασκούμενη δικηγόρος, ήταν υπεύθυνη των όρων, των διαδικασιών και νομικής ορολογίας που συναντούσαμε κάθε μέρα. Στο μεταξύ, η Srusti Jain, παραγωγός της σειράς, έψαχνε διαρκώς δημοσιογράφους και fixers σε όλη τη χώρα. «Κάναμε ατελείωτες κλήσεις για να βρούμε αστυνομικούς, συγγενείς, δικηγόρους και φίλους για τις προκαταρκτικές συνεντεύξεις», λέει η Gupta. 

Αυτό που έκανε εντύπωση στην ομάδα που είχε πρόσβαση στις πρωτότυπες χειρόγραφες επιστολές του serial killer και φωτογραφίες των θυμάτων που τράβηξε ο ίδιος, ήταν οι πολλές λεπτομέρειες που υπήρχαν για την υπόθεση. «Από το αυτοκολλητάκι Τομ και Τζέρι στις κούτες όπου υπήρχαν τα μέλη των θυμάτων, μέχρι τη μάρκα των εσωρούχων που φορούσαν – οι λεπτομέρειες ήταν απίστευτες. Αυτό επίσης μας έδινε πολύ υλικό για τα σκηνικά που στήναμε». 

Οι αποδείξεις όμως ήταν δύσκολο θέαμα. Για πολλές εβδομάδες, κανένα από τα μέλη της ομάδας δεν μπορούσε να καταλογογραφήσει τις φωτογραφίες των κομμένων μελών. «Στο τέλος ο Apoorva Jaiswal, παραγωγός αρχείου, το τόλμησε βήμα-βήμα», λέει η Gupta. 

Αυτή ήταν η πρώτη της δουλειά ως παραγωγός αρχείου. «Έπρεπε να καταγράψω ποια φωτογραφία ενός μέλους πήγαινε με την αντίστοιχη του πτώματος, διότι δεν μπορείς να δείξεις φωτογραφία από άλλο μέλος, άλλο πτώμα όταν μιλάς για συγκεκριμένο φόνο», λέει. Αρχικά προσπάθησε να κάνει τη διαδικασία γρήγορα, ώστε να τελειώνει αλλά τελικά της πήρε σχεδόν έναν μήνα κι αυτό την έκανε να αναισθητοποιηθεί. «Ήταν τρομακτικό επειδή δεν νομίζω ότι πρέπει να είσαι αναίσθητη απέναντι σε κάτι τέτοιο».

Όταν τελείωσε η φάση της έρευνας, η Jaiswal ήδη ονειρευόταν συχνά την υπόθεση. «Είχαμε καραντίνα και επειδή δούλευα από το σπίτι και κοιμόμουν στο ίδιο δωμάτιο που έκανα την έρευνα, ονειρευόμουν ότι υπήρχε ένας serial killer στο δωμάτιό μου». Συμπληρώνει ότι όταν έβγαινε έξω κοίταζε αλλιώς τον κόσμο. «Αναρωτιέσαι αν κανείς έκανε τα πράγματα για τα οποία διάβαζα».

Καθώς η ομάδα συνέχιζε την έρευνά της, έγινε σαφές ότι χρειάζονταν έναν ιατροδικαστικό εγκέφαλο για να αναλύσει τα ευρήματα και τον βρήκα στο πρόσωπο της κλινικής ιατροδικαστικής ψυχολόγου Dr. S.L. Vaya. Η Dr. Vaya, διευθύντρια στη Σχολή Εγκληματολογίας και Συμπεριφορικών Επιστημών στο Rashtriya Raksha University στη Gandhinagar στην πολιτεία Gujarat, έγινε σημαντική φωνή στο ντοκιμαντέρ.

Για να καταλάβουν τα κίνητρα και τη συμπεριφορά του Jha, η Dr. Vaya έβαλε την Gupta και την ομάδα της να κάνουν μια σειρά πραγμάτων. Ένα από αυτά ήταν να σημειώσουν την απόσταση ανάμεσα στα σημεία όπου πετάγονταν τα κομμένα μέλη από τον Jha μετά από κάθε φόνο. Η Gupta λέει στο VICE, «Επίσης έπρεπε να δούμε πόσο περισσότερο ακρωτηρίαζε κάθε επόμενο θύμα, να μετράμε το διάστημα ανάμεσα στους φόνους, έχοντας υπόψη τις χρονικές περιόδους που ήταν στη φυλακή και εκτός (όταν οι αστυνομικοί δεν έχουν ακόμα αρκετά στοιχεία). Μέσα απ’ όλα αυτά προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τον τρόπο σκέψης του. Είναι μαγικό όταν αυτά τα στοιχεία συνδυάζονται με τη θεωρία και αποκαλύπτουν την ψυχική του κατάσταση – μια συγκεκριμένη παθολογία». Μια ενδιαφέρουσα υπόθεση προέκυψε: όλοι μπορούν να σωθούν.

Την πρώτη φορά που η Gupta μίλησε με τη Dr. S.L. Vaya, η έμπειρη ψυχολόγος παρομοίασε τον πόνο του δολοφόνου με αυτόν του δαίμονα Raktabīja. Στην ινδική μυθολογία, ο Ρaktabīja ήταν ένας δαίμονας. Όπου έπεφτε το αίμα του, δημιουργούνταν άλλος ένας σαν εκείνον. Η Dr Vaya πίστευε ότι με παρόμοιο τρόπο ο πόνος ενός serial killer με κάθε φόνο πολλαπλασιάζεται κι αυτό εντείνει την ανάγκη του για ανακούφιση – εν προκειμένω να σκοτώσει. Σύμφωνα με τη Dr. Vaya, ο Jha ήταν αναγκασμένος να συνεχίσει να σκοτώνει για να μαλακώσει τον πόνο του προηγούμενου φόνου. Αυτό δεν ήταν δικαιολόγηση των εγκλημάτων του αλλά απόδειξη για την πεποίθηση της Dr. Vaya ότι μπορούσε να θεραπευτεί μέσω αποκατάστασης και ψυχοθεραπείας.

Το ταξίδι στο χωριό Ghosai στο Bihar, όπου ο Jha πέρασε τα πρώτα του χρόνια, ήταν μοναδική εμπειρία, ιδίως εφόσον η ομάδα ήταν μικρή. Η παραγωγός Jain θυμάται όταν η Sood, η σκηνοθέτιδα, ήθελε να γυρίσει μια σκηνή μέσα σε λεωφορείο και πώς τους βοήθησε ένας ντόπιος fixer. «Μας πήγε σε έναν δρόμο απ’ όπου περνούσε ένα λεωφορείο για Κατμαντού. Πήδηξε μπροστά στο λεωφορείο, έβγαλε όπλο, είπε στον οδηγό να σταματήσει και στους επιβάτες να κατέβουν, ώστε να κάνουμε το γύρισμα», λέει η Jaid. «Σοκαριστήκαμε. Δεν ξέραμε καν ότι είχε όπλο και του ζητήσαμε να το μαζέψει».

Δεν ήταν, όμως, η μόνη έκπληξη. Ενώ οι ντόπιοι ήξεραν ποιος ήταν ο Jha, δεν τον θεωρούσαν  σημαντικό εγκληματία. «Για εκείνους δεν είχε κάνει αρκετούς φόνους. Ένας ή δύο χωρικοί μας είπαν μάλιστα ότι θα μας σύστηναν σε ανθρώπους που είχαν κάνει πάνω από εκατό πληρωμένες εκτελέσεις», είπε η Gupta. «Σε κάνει να αναρωτηθείς πώς δημιουργείται το hype γύρω από τον serial killer, ποια ιστορία είναι σημαντική και για ποιον».

Η Gupta επίσης διαπίστωσε ότι οι ντόπιοι ήταν εύστοχοι στις παρατηρήσεις της για την ανθρώπινη συμπεριφορά και εντυπωσιάστηκε από τις θεωρίες του για τις πιθανές αιτίες της συμπεριφοράς του Jha. «Είναι προσεκτικοί παρατηρητές της ζωής και μας εξήγησαν εύκολα τη δυσλειτουργία της οικογένειάς του και τα πιθανά σημεία καμπής στη ζωή του. Ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να περιγράψουν με σαφήνεια το ευρύτερο modus operandi του – και αυτό έχει μπει και στο final cut», λέει η Gupta.

Σημαντικό σημείο στην έρευνα ήταν όταν η ομάδα βρήκε το άλμπουμ του Jha που περιείχε φωτογραφίες που είχε τραβήξει ο ίδιος – πιθανόν κατάλογος των θυμάτων. Καθώς είχε περάσει καιρός από τους φόνους η ομάδα δεν περίμενε να βρει το άλμπουμ, παρόλο που τους το ανέφεραν άνθρωποι από το χωριό του. Η πιθανότητα να το βρουν έγινε πιο ορατή όταν επισκέφτηκαν το Ghosai, όπου όσοι ήξεραν τον Jha έκαναν λόγο για το άλμπουμ.

Από στόμα σε στόμα, η Gupta έμαθε ποιος είχε το άλμπουμ. Το είχε η οικογένεια ενός θύματος, οι Murlishah. Ζήτησε από τον αδελφό του, τον Ashok Shan (που εμφανίζεται επίσης στο ντοκιμαντέρ), να μοιραστεί τις φωτογραφίες με την ομάδα, τις οποίες είχε η γυναίκα του Murlishah. Όταν η Gupta πήγε να το πάρει, δεν το είχαν βρει ακόμα. Όλες οι γυναίκες του σπιτιού άρχισαν να ψάχνουν και η Gupta περίμενε με αγωνία. Από τα σκονισμένα βάθη του σπιτιού εμφανίστηκε το άλμπουμ. Η γυναίκα του Murhlisha είχε δάκρυα στα μάτια όταν το έδωσε. Ήταν οι μόνες φωτογραφίες του μακαρίτη του άντρα της είπε. Η Gupta πήρε το άλμπουμ και υποσχέθηκε να το επιστρέψει.

«Δεν πίστευα στα μάτια μου. Υπήρχαν περίπου 15 φωτογραφίες στο άλμπουμ – με ανθρώπους δεμένους, να κάθονται», λέει. «Σε μερικές μάλιστα υπήρχαν και γυναίκες και παιδιά στο βάθος. Κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι. Οι φωτογραφίες έδωσαν πολλές απαντήσεις για το modus operandi του δολοφόνου, αλλά δημιούργησε και νέα ερωτήματα. Συχνά αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Είναι ζωντανοί; Πόσα δεν ξέρουμε ακόμα;»

Η Sood θυμάται: «Είναι πολύ στενόχωρο να βρίσκεις τέτοια στοιχεία. Είναι ακόμα πιο βαρύ αν ξέρεις ότι είχαν δει αυτές τις εικόνες και ότι κουβαλάνε το βάρος αυτής της πληροφορίας – ότι όλοι επηρεάστηκαν από τα εγκλήματα του Jha, με κάποιον τρόπο. Ήταν μια παράξενη στιγμή κοινής τραγωδίας».

Στην ερώτηση, τι πιστεύει η Sood ότι θα σκεφτόταν ο Jha αν έβλεπε το ντοκιμαντέρ, απάντησε «Νομίζω ότι θα χαιρόταν πάρα πολύ. Σκοπός της ζωής του ήταν να γίνει γνωστός, να τον δουν, να τον ακούσουν, και το ντοκιμαντέρ μας αυτό κάνει». Συμπληρώνει, «Δεν ξέρω πώς νιώθω ως προς αυτό αλλά γενικά ελπίζω το ντοκιμαντέρ να ξεκινήσει τη σωστή συζήτηση για το πώς προκύπτει το έγκλημα».

Όταν η Gupta, η creative producer, ρωτήθηκε αν θα ήθελε να συναντήσει τον Jha από κοντά, είπε, «Φυσικά! Νιώθω ότι ξέρω πολλά γι’ αυτό το άτομο που δεν συνάντησα ποτέ. Νομίζω ότι θα ήταν πολύ ωραία να συμμετέχει στο ντοκιμαντέρ και να δώσει τη δική του οπτική, να πει την αλήθεια του. Η γνώμη του είναι αυτή που έχει τη μεγαλύτερη σημασία για μένα».

Και τι είναι τελικά αυτό που ωθεί κάποιον να ασχοληθεί με τέτοιο υλικό; Τι αποκομίζει κάποιος από την όλη εμπειρία;

«Όσο περισσότερη μη μυθοπλαστική δουλειά κάνω, τόσο η μυθοπλασία γίνεται πιο πιστευτή», λέει η Gupta. «Η Ayesha έχει αποδώσει και την περιπλοκότητα του κοινωνικού και προσωπικού πλαισίου των εγκλημάτων του Jha, καθώς και την ανάγκη για αναμόρφωση. Όταν το δει ο κόσμος, ελπίζω να δει τους μυριάδες παράγοντες που συμβάλουν στη δημιουργία ενός εγκληματία, ανάμεσά τους η ανισότητα και οι αδικίες που μπορεί να το πυροδοτήσουν».

Περισσότερα από το VICE

Θάλεια & Σοφία: Η Ιστορία Ενός Ομόφυλου Ζευγαριού με Παιδί που Ζει στην Αθήνα

Δέκα Ερωτήσεις που θα Ήθελες να Κάνεις στον Έλληνα Jack Sparrow

Ένοικοι Διηγούνται τις πιο Ακραίες Ιστορίες από Airbnb

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.