Ο Βαγγέλης Χατζής είναι ο Μοναδικός Μονόχειρας Πυγμάχος στον Κόσμο

Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ το χολ του σπιτιού μου χωρίς μπαντάζ και πυγμαχικά γάντια, πεταμένα στη γωνία. Ούτε θα μπορούσα να ζήσω δίχως να πατήσω το πόδι μου σε τατάμι ή ρινκ, για πολλές ημέρες. Η πυγμαχία, το kickboxing και γενικά οι πολεμικές τέχνες, είναι κομμάτι της ζωής μου και έχω θυσιάσει πολλές νυχτερινές εξόδους για να παίξω έναν αγώνα, όπως επίσης έχω τσακωθεί πολλάκις με τις εκάστοτε κοπέλες μου, επειδή βάζω ως προτεραιότητα την προπόνηση. Δεν ξέρω αν αυτό που με εξιτάρει πιο πολύ είναι ο ήχος από ένα κροσέ, όταν περνάει ξυστά από το κεφάλι μου, ή ο πόνος που νιώθω από ένα ντιρέκτ, που θα «φάω». Όπως και να έχει, η σχέση μου με τις πολεμικές τέχνες είναι, σε όλα τα επίπεδά της, άκρως ερωτική.

Όμως, τι να πω εγώ για έρωτα και σχέση πάθους, όταν υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο ο Βαγγέλης Χατζής; Ο μοναδικός εν ενεργεία πυγμάχος που παλεύει με ένα χέρι. Η πυγμαχία μπήκε παραδόξως, για πολλούς, στη ζωή του. Και λέω παραδόξως, διότι είναι ένα άθλημα που, κατεξοχήν, παίζεται με δύο χέρια. Οπότε, με ποια λογική ένας άνθρωπος που δεν πληροί τις βασικές προϋποθέσεις ενός αθλήματος, να ασχοληθεί με αυτό και μάλιστα σε επαγγελματικό επίπεδο; Για παράδειγμα, πώς μπορεί ένας άνθρωπος με ένα πόδι να παίξει επαγγελματικό ποδόσφαιρο; Κι όμως, 28χρονος Βαγγέλης, αθλητής του Βυζαντινού, είναι το περίτρανο παράδειγμα πως όταν θέλουμε κάτι πάρα πολύ, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, μπορούμε να το πετύχουμε.

VICE: Πότε ξεκίνησες την πυγμαχία;
Βαγγέλης Χατζής: Αν και δεν είμαι υπέρ της φυγής, αλλά της μάχης, πριν από 7-8 χρόνια, στα 20 μου, αποφάσισα να γυρίσω σελίδα στη ζωή μου. Άφησα τα Λιόσια και μετακόμισα στο Νότιγχαμ της Αγγλίας. Εκεί έβαλα για πρώτη φορά τα πυγμαχικά γάντια.

Γιατί έφυγες για την Αγγλία;
Ήθελα να κάνω μία αλλαγή στη ζωή μου. Γενικά, είχα περάσει μία ζόρικη περίοδο πριν τα 20 μου, με έντονη εφηβεία – δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. Σε συνδυασμό με κάποια μαθήματα μαγειρικής -της άλλης μου αγάπης- που ήθελα να παρακολουθήσω στην Αγγλία, βρέθηκα εκεί. Ωστόσο, μετά από 6 χρόνια, με κούρασαν οι ρυθμοί ζωής και δεν είχα να εισπράξω κάτι άλλο από αυτήν τη χώρα. Συν ότι δεν μπόρεσα να αποκτήσω εκεί, την επαγγελματική κάρτα πυγμαχίας EBU. Ήταν δύσκολο να την πάρω, διότι η πυγμαχία είναι ένα άθλημα που παίζεται με δύο χέρια, όχι με ενάμισι, που ουσιαστικά έχω. Ωστόσο, είμαι χαρούμενος που κατάφερα να πάρω την κάρτα και μάλιστα στην Ελλάδα, τη χώρα μου και τον τόπο που γέννησε την πυγμαχία.

Το χέρι σου πώς το έχασες;
Είμαι, σχεδόν, εκ γενετής μονόχειρας. Για την ακρίβεια, είμαι ένα από τα θύματα του Τσερνομπίλ. Η ραδιενέργεια από τον πυρηνικό αντιδραστήρα, που μεταφέρθηκε σε πολλές χώρες, μόλυνε και μένα. Έτσι, μόλις 3 μηνών, μου έγινε διάγνωση για κακόηθες καρκίνωμα στο δεξί μου χέρι και μπήκα στο χειρουργείο, όπου μου το αφαίρεσαν.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την πυγμαχία, δεδομένου ότι έχεις ένα χέρι;
Γενικά, με εξίταραν από μικρή ηλικία οι πολεμικές τέχνες και οι ταινίες με μάχες - Ινδιάνων, πειρατών, αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών. Νομίζω ότι το μποξ ήρθε ως φυσικό επακόλουθο στη ζωή μου, παρόλο που ήμουν μονόχειρας. Ήταν εκείνος ο παράγοντας που έλλειπε για να έχω ψυχική ισορροπία.

Πώς είναι η καθημερινότητα για έναν μονόχειρα πυγμάχο;
Έχω θυσιάσει πολλά πράγματα, από την «εγκόσμια» ζωή μου. Έχω επιλέξει έναν πιο μοναχικό τρόπο καθημερινότητας – σπίτι, προπόνηση, ξεκούραση, διατροφή. Αφού πήρα την επαγγελματική κάρτα, έβαλα στόχο να πετύχω σε αυτό που κάνω και τον υπηρετώ πιστά. Έχει δυσκολίες, ειδικά το κομμάτι της προπόνησης, όμως το παν είναι η ψυχολογία. Πρέπει να εκπαιδεύσεις την ψυχή σου, πριν από όλα τα άλλα (φυσική κατάσταση, δύναμη, αντίληψη). Τα συνδυάζω όλα για να πετύχω.

Στην προπόνηση τί διαφορετικό κάνεις;
Προσπαθώ να κάνω τα εύκολα δύσκολα σε κάθε προπόνηση. Δημιουργώ όσο πιο αντίξοες συνθήκες γίνεται, ώστε να πηγαίνω στον αγώνα με αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Όπως όλοι, έχω κι εγώ τις τεχνικές που μου ταιριάζουν και με βολεύουν παραπάνω. Ωστόσο, θέλω να είμαι ολοκληρωμένος. Άλλωστε, το βασικό «όπλο» μου είναι η ψυχή. Κι όχι ένας ιδιαίτερος τρόπος άμυνας, το ντιρέκτ ή το κροσέ μου.

Οι υπόλοιποι συναθλητές σου, πώς σε αντιμετωπίζουν;
Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου ξανά στην Ελλάδα, πριν ενάμιση χρόνο, έχω εισπράξει πολλή αγάπη και θαυμασμό από τους συναθλητές μου. Αυτό μου δίνει έξτρα κίνητρο να συνεχίσω. Επίσης, πολλοί συναθλητές μου, εντός και εκτός σχολής, είναι κομμάτι της επιτυχίας και της πορείας μου. Με βοηθούν στις προπονήσεις, κάνουμε sparring και, για αυτό, τους ευχαριστώ πάρα πολύ.

Ποιά είναι η συμβουλή που θα έδινες στους νέους;
Ότι τα απλά πράγματα είναι το νόημα της ζωής. Να κάνουν ό,τι τους γεμίζει και να φροντίζουν να έχουν δίπλα τους ανθρώπους που αγαπούν και τους αγαπάνε. Επίσης, να ξέρουν ότι τα όρια είναι για να τα σπάμε. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Τα λέω όλα αυτά, διότι βλέπω ότι οι Έλληνες έχουμε χάσει την ψυχή μας. Καταλαβαίνω, εν μέρει, την απογοήτευσή τους από την οικονομική κρίση και το κράτος. Κι εγώ έχω απογοητευτεί, αν σκεφτείς ότι είμαι ένας άνθρωπος που βρέθηκα από 67% με 50% αναπηρία, λες και μίκρυνε ή μεγάλωσε το χέρι μου. Όμως, πρέπει να παλέψουμε, μεμονωμένα και συλλογικά, για να έχουμε ένα καλύτερο άυριο. Έχουμε δυνατό DNA και πρέπει να το ανακτήσουμε. Αλλιώς, δεν υπάρχει «φως».

Ο Βαγγέλης Χατζής θα αγωνιστεί στις 23 Μαΐου, στη διοργάνωση No Limits 26.

Όλες οι φωτογραφίες είναι μία ευγενική παραχώρηση του Βαγγέλη Χατζή και της μάνατζέρ του, Γεωργίας Μπιτάκου. (Φωτογραφία από Taff Pictures)

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.