Οι Έλληνες δεν Γουστάρουν τα Support Συγκροτήματα

Σάββατο βράδυ. Οι περισσότεροι είχαν αγοράσει εδώ και μέρες τα εισιτήριά τους για τη συναυλία, ενώ κάποιοι το πήραν απόφαση την τελευταία στιγμή. Λογικό, αν σκεφτείς ότι το συγκρότημα και μεγάλο γκελ έχει στην Ελλάδα και για πρώτη φορά έρχεται στη χώρα μας. Το πρόγραμμα λέει ότι θα εμφανιστεί κατά τις 10.30, ενώ το «ζέσταμα» έχει αναλάβει μια πολύ συμπαθητική ελληνική indie μπάντα. Και δεν μπορείς να έχεις παράπονο, τα παιδιά κάνουν ότι μπορούν για να ξεσηκώσουν το κοινό. Μάταια όμως - αν εξαιρέσεις τους 50 φίλους και fans τους που βρίσκονται μπροστά στη σκηνή. Οι υπόλοιοι αντιμετωπίζουν το live τους σαν να μην υπάρχει, λες και βρίσκονται σε μπαρ. Γυρισμένες πλάτες προς τη σκηνή, τα αγοράκια κάνουν καμάκι και επιδεικνύουν όλο καμάρι το νέο t-shirt τους με τη στάμπα από κάποιο βρετανικό συγκρότημα που πήραν από το internet, οι selfies πάνε και έρχονται. Η μοναδική στιγμή που το κοινό δείχνει ζωντανό είναι όταν το συγκρότημα ανακοινώνει το τελευταίο του κομμάτι και όλα είναι έτοιμα για τους headliners της βραδιάς.

Όχι, δεν σου λέω για κάποια συγκεκριμένη συναυλία. Σου μιλάω για την πλειοψηφία των συναυλιών στα μέρη μας και την αντιμετώπιση του Ελληνικού κοινού απέναντι στα support συγκροτήματα. Το βλέπω αυτό από τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν και άρχισα να πηγαίνω σε live. Το έχω κάνει και εγώ (όχι, την ουρά μου έξω δεν τη βγάζω). Πριν από δύο χρόνια «έμαθα» ότι τους National τους είχα τελικά δει και το 2008, τότε που δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστοί στα μέρη μας και συμπλήρωναν το line up του Fly BEEyond Festival στο στάδιο Καραϊσκάκη. Βλέπεις τότε εγώ είχα πάει για τους Massice Attack και μάλλον κάπου θα καυλάντιζα εκείνη την ώρα, ακούγοντας-δεν ακούγοντας το τι γινόταν στη σκηνή.

Τόσο περίργη είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στα support συγκροτήματα, που έκανε εντύπωση ακόμα και σε έναν φίλο μου από την Αγγλία, όταν το καλοκαίρι του 2011 είχε έρθει για διακοπές και με την ευκαιρία πήγαμε να δούμε και τους Interpol. Το event άνοιγαν οι Electric Litany (πολύ ωραίο συγκρότημα για τα δικά μου τα γούστα), που αν καθόσουν λίγο στα πλάγια ζήτημα είναι αν τους άκουγες από τη βαβούρα γύρω σου. «Καλά σε συναυλία είμαστε, το ξέρω, δεν έχουμε πάει στο θέατρο, αλλά δεν σέβονται και λίγο τα παιδιά που παίζουν;» μου είχε πει ο Patrick και συνέχισε: «Δεν λυπούνται και τα λεφτά που πλήρωσαν για να έρθουν». Και άντε να του εξηγήσεις ότι αυτοί ήρθαν για τους Interpol και μόνο.

«Άλλωστε η ουσία είναι να δεις το μεγάλο όνομα που έρχεται για live. Τα support όλοι ξέρουμε ότι τα βάζουν απλά για να γεμίσουν το πρόγραμμα, άντε να δικαιολογήσουν το τσιμπημένο εισιτήριο» μου τονίζει ο Δημήτρης, φίλος, παθιασμένος με τα live, που όσο παίζουν τα support τη βγάζει συνήθως έξω από το λαϊβάδικο, πίνοντας μπύρα: «Εγώ πάω στις συναυλίες για το κεντρικό όνομα. Αλλά μέσα δεν κάθομαι γιατί δεν θέλω να ενοχλώ τον κόσμο που ήρθε να δει όλο το live, αλλά ούτε το συγκρότημα που παίζει εκείνη την ώρα». Βέβαια στο εξωτερικό η αντίδραση είναι διαφορετική, όπως μου λέει ο Patrick, αφού «το support συγκρότημα είναι κομμάτι του show. Για αυτό και οι περισσότεροι διοργανωτές περνάνε ώρες για να αποφασίσουν ποιος θα ανοίξει τη συναυλία. Πρέπει να είναι όλα τέλεια».

Κάτι αντίστοιχο μου είπε και ο Monsieur Minimal, ο οποίος έχει παίξει τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Και μου εξηγεί και τις διαφορές ανάμεσα στον κόσμο. «Στην Αγγλία είχα περάσει πολύ ωραία. Βέβαια εκεί το κοινό βλέπει τα νέα συγκροτήματα κάπως διαφορετικά. Τα προσέχουν, γιατί τα αντιμετωπίζουν ως groups που στα επόμενα χρόνια θα είναι μεγάλα ονόματα» μου τονίζει.

Πάντως την αδιαφορία του Έλληνα απέναντι στα support μου την έχουν αναφέρει και πολλά εγχώρια συγκροτήματα, τις περισσότερες φορές ως παράπονο. Όπως μου έχουν πει και μερικές τρελές ιστορίες που έχουν ζήσει. Χαρακτηριστική είναι αυτή που μου αποκάλυψε ο Αντώνης Κωνσταντάρας - παλιότερα μέλος των Le Page, ενώ πλέον «τρέχει» το δικό του project Anthony K. «Το χειρότερο σκηνικό ήταν μια φορά που, ενώ παίζω live, μια παρέα πίσω-πίσω στο μαγαζί έχει βγάλει τούρτα με κεράκια και γκαρίζει "Happy Birthday to you"!» μου λέει γελώντας (πλέον) και συνεχίζει: «Στην αρχή νόμιζα πως γίνεται κάποιος καυγάς επειδή δεν είχα ορατότητα όμως λίγες στιγμές αργότερα η πραγματικότητα με χτύπησε κατακούτελα! Μετά έμαθα μάλιστα πως οι συγκεκριμένοι ήταν και νικητές κάποιου διαγωνισμού για δωρεάν εισιτήρια». Πάντως, αυτό δεν σημαίνει πως όσες φορές έχει βρεθεί να ανοίγει κάποια συναυλία, το live ήταν καταστροφή: «Έχουν υπάρξει και φορές που πραγματικά η εμφάνιση της μπάντας μου ως opening act σε συναυλία μας βοήθησε πολύ και η ανταπόκριση ήταν θετική και η αλήθεια είναι πως αυτό συμβαίνει κυρίως σε συναυλίες πιο "εξειδικευμένου" ήχου που το κοινό θέλει να απορροφήσει όση περισσότερη πληροφορία μπορεί και που πραγματικά ψάχνει να ακούσει και κάτι καινούριο». Και όπως μου τονίζει, τα τελευταία δύο χρόνια, το κοινό δείχνει να ασχολείται όλο και περισσότερο με τις μικρές μπάντες. «Ουσιαστικά λοιπόν έχω καταλήξει πως καλό είναι, οι μπάντες να διαλέγουν προσεκτικά που θα παίξουν και να ξέρουν ακριβώς για ποιο λόγο βρίσκονται εκεί. Όπως και το κοινό ίσως θα πρέπει να αρχίσει να αισθάνεται πιο υπερήφανο για την "τοπική παραγωγή" της οποίας είναι ενεργό μέλος και αυτό, όχι μόνο οι μουσικοί».

Όσο για το που έχω καταλήξει εγώ μετά από αυτές τις συζητήσεις, αλλά και τις συναυλίες που έχω δει; Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μας αρέσουν όλα τα συγκροτήματα, ούτε όλα τα μουσικά είδη. Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να σεβόμαστε αυτούς που βρίσκονται στη σκηνή, όπως και τους διπλανούς μας στη συναυλία. Άλλωστε αν θέλουμε να βγάλουμε selfies και να κάνουμε καμάκι, υπάρχουν πάντα τα μπαράκια.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.