Madame Ginger: Οι Κουζίνες Είναι Ένα Απόλυτα Σεξιστικό, Πατριαρχικό, Στρατιωτικό Περιβάλλον

Αν φας το τηγανητό κουνουπίδι που έχει στο νέο της βιβλίο η Madame Ginger είμαι σίγουρη ότι θα παραδεχτείς ότι είναι πεντανόστιμο. «Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μία κοτομπουκιά», είπε κάποιος. Όσο ιερόσυλη κι αν φαίνεται για τους φανατικούς του κρέατος αυτή η πρόταση θα έρθω να συμφωνήσω, μιας και το δοκίμασα όταν βρέθηκα στα στούντιο της -κατά κόσμον- Μαριλού Παντάκη στην Κυψέλη, με αφορμή την παρουσίαση του νέου της βιβλίου.

Το «Green ΚΟΥΚΜΠΟΥΚ» με συν-συγγραφέα την Άννα Χαλικιά, περιέχει plant-based συνταγές που δεν υστερούν καθόλου σε γεύση και θρεπτικά συστατικά, και περιλαμβάνει οδηγούς με ρεαλιστικές συμβουλές για να μαγειρεύουμε με έναν φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο, αποφεύγοντας τη σπατάλη τροφίμων.

Οι συμβουλές είναι τόσο ρεαλιστικές και πειστικές που γυρίζοντας σπίτι άρχισα να οργανώνω την κουζίνα μου έτσι ώστε να περιορίσω τη σπατάλη. Κι όταν μετά από λίγες ημέρες γύρισα στην Κυψέλη γι’ αυτήν τη συνέντευξη με την Μαριλού, ζήτησα τον καφέ μου σκέτο, όπως προτείνει και η ίδια στο βιβλίο.

Η Madame Ginger μιλάει για τις ρίζες της, τον βιγκανισμό, την αλωπεκία στα μαλλιά της, που την έκανε να αλλάξει καριέρα, αλλά και τον συντηριτισμό απέναντι στη χρήση της κάνναβης στην κουζίνα.

VICE: Το πρώτο σου βιβλίο βγήκε λίγο πριν την καραντίνα και ακολούθησε όλο αυτό που κλειστήκαμε σπίτι και μαγειρέψαμε. Τώρα θεωρείς ότι είναι στοίχημα το δεύτερο βιβλίο σου να βγαίνει εκτός καραντίας, που έχουμε κάπως απομακρυνθεί από το σπίτι και την κουζίνα;
Madame Ginger: Είναι τεράστιος φόβος. Το πρώτο βγήκε ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη καραντίνα, όταν όλοι έφτιαχναν banana bread, μαγείρευαν, ψώνιζαν online. Πήγε καλά και έχει πουλήσει μέχρι σήμερα 15.000 αντίτυπα. Ο στόχος μας, να φανταστείς, ήταν τα 3.000. Όταν λοιπόν μου έκαναν την πρόταση για το δεύτερο βιβλίο δεν το σκέφτηκα καν. Όσο όμως πλησιάζαμε προς την έκδοση και τα έβαζα κάτω, έλεγα «ναι αλλά δεν έχουμε καραντίνα, έχουμε ενεργειακή κρίση, μήπως δεν πουλήσει»;

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει πάρει το boost του πρώτου από την αρχή. Για παράδειγμα, το πρώτο σε μια μέρα πούλησε 500 αντίτυπα. Αυτό έφτασε τα 250. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο που θα αργήσει να πουλήσει, αλλά θα πάει πιο καλά από το πρώτο και θα μπει σε περισσότερες κουζίνες.

Στο πρώτο δεν είχαμε μιλήσει τόσο πολύ για vegan-ισμό. Είχαμε μιλήσει πιο πολύ για διατροφή. Δεν ήμουν τόσο σίγουρη κι εγώ γι' αυτό που πρεσβεύω. Τώρα είμαι και ξέρω ότι μπορώ να πείσω τον άλλο ότι ακόμα κι αν δεν είσαι vegan, μπορείς να το πάρεις για να μαγειρέψεις και να φας τέλεια τις ημέρες που δεν τρως κρέας. Τόσο απλά. Οπότε, ναι, έχω περάσει τον αρχικό φόβο και το πιστεύω πάρα πολύ αυτό το βιβλίο.

Επειδή είσαι παιδί του digital, πώς είναι να περνάς στο print;
Είναι άλλη φάση. Τo digital είναι πολύ εφήμερο. Το βλέπω κάθε δύο μήνες που πέφτει το Instagram, που λέω δεν έχω δουλειά, θα πρέπει να απολύσω τέσσερις ανθρώπους και να δω τι θα κάνω. Τo digital είναι πολύ ωραίο, αλλά την ημέρα που έπιασα το πρώτο βιβλίο στα χέρια μου κατάλαβα ότι αν έχω μια κάψα να αφήσω ένα legacy, είναι αυτό. Δεν είναι ούτε η τηλεόραση, ούτε το digital. Το βιβλίο, όπως για παράδειγμα το ΔΕ ΚΟΥΚΜΠΟΥΚ, μπορεί να φτάσει σε ένα εγγόνι το 2050 και να πει «καλά τι γράφανε τότε εδώ; Α, τρώνε κρέας; Είναι δυνατόν να τρώνε κρέας»; Ξέρεις, είναι το ψώνιο, το legacy της υπόθεσης. Αν πεθάνεις να αφήσεις κάτι πίσω. 

Από τη δική σου πλευρά είναι αυτό. Από αυτόν που το αγοράζει, τι είναι;
Εγώ αγοράζω πολλά βιβλία μαγειρικής. Το κάνω για να δω τι γράφουν, τι γίνεται στο εξωτερικό. Τώρα αυτοί που το αγοράζουν, ειδικά τα πιτσιρίκια δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Επειδή είναι fans; Επειδή το θεωρούν συλλεκτικό και πρέπει να το έχουν; Οι μεγαλύτεροι το καταλαβαίνω, πάνε στην κουζίνα, ακολουθούν τις συνταγές. Τα πιτσιρίκια δεν ξέρω αν το ανοίγουν καν. Πώς παίρνεις ένα βινύλιο και κάνεις συλλογές από αγαπημένες σου μπάντες! Νομίζω ότι το βλέπουν πιο πολύ σαν merch και θα το εκτιμήσουν πιο πολύ όταν φτάσουν σε μία ηλικία και τρέχουν τα παιδιά τους γύρω και δεν ξέρουν τι να μαγειρέψουν.  

Μου έκανε εντύπωση ότι μέσα έχεις βάλει ένα σημείο όπου μπορεί κανείς να σημειώνει.
Ναι, είναι πολύ σημαντικό. Σημειώνω κι εγώ φουλ. Η φάση είναι λερώστε το. Μην το έχετε στη βιβλιοθήκη και το ανοίγετε εκτός κουζίνας. Βάλτε το μέσα στην κουζίνα, ακουμπήστε πάνω τον καφέ, να κάνει κηλίδες, να γράψετε σημειώσεις ή παραλλαγές σας. Αυτό το κάνω και στα βιβλία λογοτεχνίας. Όπου πάω και παίρνω μαζί βιβλίο, οι σελιδοδείκτες μου είναι μία καρτ ποστάλ, μία απόδειξη από το beach bar, οπότε μετά αν το δώσω σε κάποιον να το διαβάσει βλέπει πού το διάβαζα, τι έκανα, τι έτρωγα. 

Έχει την ιστορία σου.
Τα βιβλία πρέπει να είναι ζωντανά. Ακόμη και να σκιστεί μια σελίδα την ξαναβάζεις, την κολλάς με σελοτέιπ, δεν στεναχωριέσαι. Είναι ένα πολύ ζωντανό πράγμα, το οποίο εξελίσσεται μέσα στα χέρια αυτού που το έχει. Το έκανε η προγιαγιά μου αυτό. Είχε τον Τσελεμεντέ της, τον άνοιγες και είχε αυτά τα περίεργα γράμματα που έλεγε εδώ βάζω αυτό, έσβηνε μια λέξη και έβαζε δυόσμο αντί για ρίγανη, οπότε για μένα το βιβλίο είναι κάτι πολύ ζωντανό και πρέπει να του φέρεσαι σαν ζωντανό. Να το έχεις μαζί σου, να το λερώνεις, να του μιλάς. 

Εσύ από την προγιαγιά ξεκίνησες να έχεις το πάθος για τη μαγειρική; 
Ναι. Βασικά η οικογένειά μου είναι αρκετά μητριαρχική. Πάντα ήταν η προγιαγιά μου, οι δύο μου γιαγιάδες και η μαμά μου. Δεν υπήρχαν πολλοί άνδρες στην οικογένεια. Ο προπάππους μου έφυγε, μετά έμεινε η προγιαγιά μου μόνη της, η γιαγιά μου η Ελένη η Κυψελιώτισσα, που έχει παντρευτεί τρεις φορές και τους έχει χάσει και τους τρεις, οπότε ήταν πάντα γιαγιάδες και στο σπίτι η μαμά. Και μαγείρευαν όλες κλασικά, πάντα. Απ' όλες πήρα λίγο. Τα καλοκαίρια που μας έστελναν στη προγιαγιά στη Νάξο διακοπές, εννοείται όλη μέρα μαγειρεύαμε και τρώγαμε.

Από Νάξο είναι η καταγωγή σου;
Έχουμε καταγωγή από Νάξο, λίγο Βόλο, λίγο Γιάννενα. Ο μπαμπάς μου όμως γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σουδάν. Με μια πολύ τραγική ιστορία. Πέθανε ο μπαμπάς του μπροστά του στον εμφύλιο, οπότε γύρισαν πίσω άρον-άρον και έμειναν στην Κυψέλη. Ουσιαστικά η γιαγιά μου γύρισε με δύο παιδιά, ένα 8 χρονών και ένα 11. Έγινε ράφτρα, εκεί που στο Σουδάν ο παππούς μου είχε το πρώτο φωτογραφείο της χώρας. Ξαφνικά γύρισε στην Κυψέλη, έμεινε σε ένα υπόγειο, είχε δύο παιδιά και δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ και γάζωνε σε μηχανές και παράλληλα μαγείρευε. Άρα, γενικά, η οικογένειά μας είναι μητριαρχική με πολύ μεγάλα κυριακάτικα τραπέζια. Το έχουμε πάρα πολύ το φαγητό στην οικογένεια.

Το καλό επίσης είναι ότι οι γονείς μου επειδή έχουν ταξιδέψει αρκετά στον κόσμο και ζούσαν και στη Σαουδική Αραβία, δεν μας είχα ποτέ στη λογική του να πάμε σε ένα εστιατόριο και να πάρουμε μακαρονάδα ή πατάτες τηγανιτές. Ότι έτρωγαν αυτοί, τρώγαμε κι εμείς. Άρα κι εμένα μου αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα η γεύση και η ανάγκη να δοκιμάζω. Κι αυτό βοήθησε πάρα πολύ.

Τώρα στο βιβλίο αφιερώνεις το πρώτο κομμάτι στα καρυκεύματα. Είναι αυτή η ιστορία από το Σουδάν;
Ναι, φουλ. Υπήρχε ένα μαγαζί στην Πλατεία Βάθης, εκεί που είναι τώρα το ωραίο φαλαφελάδικο του Ιμπραήμ. Ήταν ένα πολύ μικρό μαγαζί, ένας διάδρομος. Από εκεί οι βιτρίνες με τα φαλάφελ και κατεβαίναμε με τους γονείς μου, πηγαίναμε στην αιγυπτιακή λέσχη με τη γιαγιά μου τα Σάββατα και παίζαμε bingo. Μπαχαρικό έπαιζε πολύ στην οικογένεια. Δεν έπαιζε πολύ ελληνική κουζίνα, αλλά η μαμά μου μαγείρευε τα πάντα. Έπαιρνε συνταγές από βιβλία, περιοδικά…

Ο μπαμπάς μαγείρευε;
Όχι. Έφτιαχνε μια ομελέτα κι ένα σάντουιτς με χαλβά. Και έξτρα ζάχαρη γιατί είχε εθισμό. Αλλά η μαμά μου μαγείρευε πάρα πολύ. Και μαγείρευε η Φιλιππινέζα που είχαμε στο σπίτι. Κλασική αστική οικογένεια στην ΠΑΣΟΚάρα στα 80-90s, που οι γονείς μου έπιασαν κάποια λεφτά προφανώς και μας πήραν μια εσωτερική Φιλιππινέζα, αλλά πάντα στην Κυψέλη. Η οποία όταν έφευγαν οι γονείς εκείνη μαγείρευε ένα κοτόπουλο, θυμάμαι, το οποίο αυτοί το βράζουν μέσα σε ξύδι και μας μάθαινε πώς να το τρώμε με τα χέρια. Και όταν το έβλεπε η μάνα μου τσαντιζόταν. Αυτό βέβαια το κάνω και τώρα, αν μου αρέσει ένα πιάτο πάρα πολύ, το απολαμβάνω με το χέρι. Μου αρέσει γιατί χρησιμοποιείς την αφή, είναι πάρα πολύ σημαντικό. Κι είναι ένα πράγμα που με βρίζουν πολύ οι κυρίες στο Instagram, ότι δεν βγάζω τα δαχτυλίδια μου ότι δεν φοράω γάντια, ότι έχω κάτω τα μαλλιά μου. Χέστηκα βασικά. Έτσι απολαμβάνω το φαγητό.

Νομίζω ότι έτσι κάπως μαγειρεύουμε και στο σπίτι.
Ναι μωρέ. Ηθικολόγοι του Facebook που σου λένε να φοράς γάντια. Ποιος φοράει γάντια στο σπίτι του; Δεν έχω δει κανέναν.

Κάποια στιγμή αποφάσισες ότι θα μπεις σε σχολή;
Πήγα σε σχολή 27 χρονών. Πριν σπούδασα στην Καστοριά Δημόσιες Σχέσεις και Επικοινωνία. Δούλευα πρωί-βράδυ. Ήρθα στην Αθήνα, δούλεψα σε διαφημιστικές έξι χρόνια, όπου έφυγα από εκεί επειδή ένας director με απέλυσε. Αλλά έφυγα ράκος, χωρίς προσωπική ζωή και χωρίς μαλλιά. Έπαθα αλωπεκίες, μου έφυγαν τεράστιες τούφες από τα μαλλιά. Πολύ τοξικό περιβάλλον η διαφημιστική.

Σκεφτόμουν τι να κάνω και είπα να σπουδάσω μαγειρική, αφού έτσι κι αλλιώς κάθε Σάββατο καλώ φίλους και μαγειρεύω. Και βλέπουμε… Στη σχολή έκαναν διάφορα σεμινάρια, πήγαινα σε όλα, αλλά επειδή ήμουν 27 και διάβαζα πολύ, με τσίμπησε ο Πέσκιας. Μου είπε είσαι φοβερή και αμέσως με έβαλε να κάνω πρακτική στο εστιατόριο. Είχα αυτόν ως σεφ και τον Κοντιζά, sous chef. Ενάμιση χρόνο κόλαση. Οι κουζίνες πρέπει να είναι από τα χειρότερα επαγγέλματα που υπάρχουν. Το απόλυτα σεξιστικό, πατριαρχικό, στρατιωτικό περιβάλλον που έχω υπάρξει ποτέ, με μπούλινγκ. Είναι φουλ τόξικ. Άντεξα ενάμιση χρόνο στον Πέσκια. Ο μεγαλύτερος δάσκαλος, φοβερός. 

Γιατί γίνεται αυτό;
Οι ίδιοι άνθρωποι για να επιβιώσουν μέσα σε αυτά γίνονται έτσι. Φωνάζουν πάρα πολύ, δουλεύουν άπειρες ώρες, σε κακές συνθήκες.

Όταν έφυγα από εκεί, έπρεπε να πιάσω κάπου δουλειά. Γίνομαι λοιπόν εγώ σεφ σε μαγαζί και κάνω τα ίδια: βρίζω, γίνομαι ο χειρότερος άνθρωπος που υπάρχει. Μέχρι που κάποια στιγμή, ένας μάγειρας μου λέει όταν τους εξηγούσα τι είχα περάσει, ότι κι εσύ έτσι είσαι. Και έπαθα αφύπνιση. Λέω, μα έχω γίνει στρατιωτικός και τους φέρομαι σκατά. Έγινα άλλος άνθρωπος γιατί έτσι επιβιώνεις στην κουζίνα. Είναι δύσκολο να αλλάξει αυτό. Βλέπω νέους σεφ που είναι καλύτεροι, αλλά και πάλι τα περιβάλλοντα είναι τοξικά. Δεν μπορείς να πας σε μια κουζίνα και να πεις είμαι γκέι. Σε γαμάνε όλη μέρα, σου κάνουν μπούλινγκ. Δεν ανέχονται οι παλιές κουζίνες τέτοια πράγματα. Σε κάποιες μοντέρνες ναι, αλλά είναι ελάχιστες. Γι’ αυτό αν δεις οι γυναίκες παίρνουν γυναίκες σε όλες τις θέσεις. Διότι αν μπει άνδρας θα αρχίσει τα δικά του. Κι αυτή η τοξικότητα βρίσκει τρόπο και κερδίζει.

Κάπως κανονικοποιείται;
Ναι, όταν λες «μα έτσι είναι η κουζίνα. Εδώ έχουμε ιεραρχία, είναι στρατός». Μα γιατί ρε παιδιά; Για ποιο λόγο;

Εκεί είπες ότι θα σταματήσεις;
Εκεί κάπως άρχισα και το blogging παράλληλα. Είχαμε χάσει τον Τσελεμεντέ της προγιαγιάς μου κι έψαχνα να κάνω κάτι φοβερούς πατατοκεφτέδες που έκανε με πατάτες Νάξου. Δεν είχε τη συνταγή η μάνα μου, ούτε η γιαγιά μου. Οπότε το blog άρχισε τότε, καταγράφοντας τις συνταγές της γιαγιάς μου. Την έπαιρνα τηλέφωνο και της ζήταγα συνταγές να τις γράψουμε. Τη μαγείρευα και την ανέβαζα. Μετά άρχισα να βάζω και δικές μου συνταγές. Δεν ήξερα κανόνες Διαδικτύου τότε. Ανέβαινε σιγά-σιγά. Είχα και τα κονέ των διαφημιστικών και όταν είδα ότι είναι κάτι με προοπτική και έπρεπε να διαλέξω ότι ή θα έμενα στο μαγαζί ή το blog, διάλεξα το δεύτερο. 

Αλλά σκέφτεσαι να κάνεις μαγαζί;
Ναι, αλλά δε θα μαγειρεύω εγώ με τίποτα. Δηλαδή και τώρα μου λένε πάρα πολλά vegan μαγαζιά, έλα, κάνε μας το consulting. Θα μαγειρέψω στο Πλάι με τη Μαρίνα στο Κουκάκι, τώρα στις 10 Δεκεμβρίου θα κάνουμε ένα pop up, αλλά θα φτιάξω ένα πιάτο. Έχω φοβία, άρνηση, μου έχει αφήσει κάτι τόσο έντονο όλο αυτό που δεν μπορώ να το ξανακάνω.

Και στην εισαγωγή του βιβλίου ο Άγγελος Ρέντουλας του Γαστρονόμου, δεν μπορούσε να σε βάλει σε μία ταμπέλα. Εσύ πως αυτοπροσδιορίζεσαι; Σεφ, blogger, foodie;
Διπολισμός. Δεν ξέρω. Σεφ σε καμία περίπτωση, ούτε προσλαμβάνω και απολύω μάγειρες, ούτε βγάζω μενού. Θα έλεγα μαγείρισσα. Μου αρέσει, με εκφράζει γιατί όντως μαγειρεύω πολύ. Επιχειρηματίας; Μου αρέσει η ημέρα της εβδομάδας που θα ασχοληθώ με τα λογιστικά, με τα logistics.

Πώς ξεκίνησες να σκέφτεσαι πιο «πράσινα» στην καθημερινότητά σου;
Κοίτα, με το κρέας έχω περάσει όλη μου τη ζωή φάσεις. Δηλαδή το λάτρευα, το άφηνα. Το σιχαινόμουνα, το ξαναγαπούσα κ.λπ. Κάποια στιγμή ένα Πάσχα, βγήκα στο μπαλκόνι των γονιών μου και έρχεται η μαμά μου με μια τεράστια πιατέλα κι ένα κτήνος επάνω. Ένα ζώο ψημένο και παθαίνω τρομερή αναγούλα. Και το έκοψα τότε το κρέας, για τρεις μήνες. Και κάπως άρχισα να το ψάχνω. Δεν ήξερα τότε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν τρώνε κρέας. Ήταν πριν δέκα χρόνια. Άρχισα να μαθαίνω για vegetarian, vegan. Μετά ήρθαν και οι climatarian. Οπότε αναπόφευκτα όλο αυτό με έβαλε σε ένα τριπάκι με τα ζώα και άρχισα να σκέφτομαι ότι θέλω να το κόψω για τα ζώα.

Γνώρισα και τον φίλο μου που ήταν ήδη έξι χρόνια vegetarian και στο σπίτι δεν μαγειρεύαμε και δεν τρώγαμε κρέας, και ήταν ευκαιρία να το κόψω. Άρχισα να διαβάζω για τα ζώα τι συμβαίνει, για τις βιομηχανίες, τις γαλακτοβιομηχανίες, ότι δεν είναι μόνο θέμα βιαιότητας, υπάρχουν και ζητήματα φεμινισμού, πολλές εκφάνσεις που το κάνουν όλο και χειρότερο. Διάβαζα, διάβαζα και ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Όταν διάβασα για το αβοκάντο -που σιχαίνομαι έτσι κι αλλιώς- ότι έρχεται από το Περού, κι έπειτα διάβασα και τα ποσοστά των ρύπων που μπορεί να κάνει ένα αβοκάντο για να φτάσει ως εδώ, το νερό που χρειάζεται και το πόσο αποψιλώνεται ο Αμαζόνιος για να το τρώνε οι vegan, άρχισε να με ενοχλεί. Σκεφτόμουν μα τι κάνουμε; Θα πεθάνουμε. Μήπως να κάνουμε κάτι και να προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε; Ε και διαβάζοντας αποκαλύφθηκαν όλα αυτά μπροστά μου και άρχισα να το βλέπω πιο σοβαρά.  Κι όλο αυτό το μετέφερα στο Ginger.

Επειδή παράλληλα το Ginger είναι και μια επιχείρηση, πίστευες ότι παίρνεις ένα επιχειρηματικό ρίσκο;
Ναι. Όταν πήγα στο γραφείο και είπα στην Άννα ότι έκοψα το κρέας και ότι πρέπει να το κόψουμε κι από το blog, ή πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε, φοβήθηκα. Λέω πάει καταστραφήκαμε. Αρχίσαμε να το ελαττώνουμε. Έλεγα οι πελάτες δεν θα ακολουθήσουν, αλλά αυτό είναι πιο σημαντικό, δεν πειράζει, θα προσπαθήσουμε κι ό, τι γίνει. Η Άννα ήταν σούπερ υποστηρικτική από την αρχή ότι θα τους πείσουμε, κι εκεί έγινε κάτι τρομερό: οι πελάτες είπαν όλοι «έλα πάμε». Δεν είχαμε τρομερές συνταγές με κρέας. Είχαμε περισσότερο ζυμαρικά, χαλβάδες και τέτοια ως πελάτες. Οπότε άρχισε το following να ανεβαίνει, ο κόσμος ήταν πολύ θετικός γιατί δεν υπήρχε κάτι άλλο. Και άρχισε να ανεβαίνει και εμπορικά όλο αυτό. 

Οι haters;
Eκεί ξεκίνησαν comments με κρέατα, ζώα σφαγμένα, βιντεάκια. Αυτό δεν θα το καταλάβω ποτέ.  Την ψυχολογία ενός ανθρώπου που μπαίνει στο προφίλ κάποιου που έχει επιλέξει μια διατροφή χωρίς να στην επιβάλλει και να του κάνει τέτοιο hating. Γιατί; Καταλαβαίνω όταν ένας κτηνοτρόφος από τη Λαμία μου έγραψε «κι εμείς τι θα κάνουμε;». Αυτό το καταλαβαίνω. Όταν μου λέει κάποιος να πεθάνετε οι vegan, δεν το καταλαβαίνω. Γιατί τόσο μίσος; Tι σας κάναμε;

Τα γεμιστά της μάνας σου; Δεν είναι vegan; Η ρεβυθάδα που ανεβάζεις στο Instagram από τη Σίφνο δεν είναι vegan; Και είναι το ίδιο μίσος με την ίδια οργή που είναι και για την queer κοινότητα, για τις φεμινίστριες, για οτιδήποτε διαφορετικό ή που προσπαθεί να σε βγάλει από τη βολή σου. Όμως από τα κινήματα αυτά δεν ήρθε κανείς στο σπίτι σου να σε κάνει gay, ούτε ήρθα εγώ σπίτι σου να σε κάνω vegan. Xέστηκα, κάνε ό,τι θες. Γιατί όμως με ενοχλείς σε αυτό που κάνω εγώ; Έχουν πρόβλημα.

Θέλω να σχολιάσουμε το γεγονός ότι πολλά vegan σκευάσματα είναι ακριβά και μη προσβάσιμα. 
Ναι, τα υποκατάστατα. Αυτά όμως είναι το junk μας. Αν τρως κάθε μέρα υποκατάστατο μπιφτέκι είναι σαν να τρως κάθε μέρα burger. Η σωστή vegan ελληνική διατροφή είναι τα ρεβύθια, τα λαχανικά, τα ρύζια, λίγα ζυμαρικά. Τα λαχανικά δεν είναι ακριβά. Ένα φαλάφελ, μια σαλάτα δεν είναι ακριβό. Είναι λίγο μύθος αυτό. Και υπάρχει ακριβή vegan διατροφή, αλλά δεν είναι υγιεινή. Τα τυριά π.χ. δεν τρώγονται και είναι επεξεργασμένα. Εγώ αυτό που πρεσβεύω είναι πήγαινε προς τη vegan διατροφή και τη χορτοφαγική, αλλά όσο πιο μεσογειακή γίνεται, χωρίς υποκατάστατα. Χρειάζονται κι αυτά αλλά όπως ένα σουβλάκι ή ένα burger.

Κάνετε κομποστοποίηση εδώ;
Όχι. Αλλά είναι το επόμενο που θα κάνουμε. Το τελευταίο οχυρό που θα σπάσω. Δεν είμαι πολύ καλή στη σπατάλη τροφίμων. Ο Φώτης με κυνηγάει συνέχεια στο σπίτι, γιατί ξεχνάω μυρωδικά σε πετσέτες και μαραίνονται ή θα φέρω ένα ταπεράκι και θα το ξεχάσω στο ψυγείο. Δεν πετάω όσο πετούσα, αλλά πετάω. Τώρα η Τζο έχει ξεκινήσει ένα σύστημα που ό,τι μένει το βγάζει στο παράθυρο απ’ έξω και τα παίρνουν άνθρωποι που πεινάνε. Στα σχολεία μαθαίνουμε θρησκευτικά και ιστορία, και δεν μαθαίνουμε σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και περιβάλλον. Είναι το Α και το Ω. Πεθαίνει ο πλανήτης.

Επειδή υπάρχει πολύ τάση με την κάνναβη και το φαγητό, δεν έχει μπει πολύ στις συνταγές σου.
Εγώ τη χρησιμοποιώ πάρα πολύ την κάνναβη. Αλλά ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. Ανεβάζεις κάνναβη και αρχίζουν από κάτω «είστε μαστούρια». Δεν είναι ενημερωμένος. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε ότι δεν έχει μέσα την ουσία που σε κάνει high. Δεν είναι έτοιμος ο κόσμος.

Γι’ αυτό δεν το κάνεις;
Νιώθω ότι αν ανεβάσω συνταγές καμένες, θα τις κάνουν τρεις άνθρωποι. Σκοπός είναι να ανεβάσουμε κάτι που θα το φτιάξουν όντως. 

Είναι όμως στο πλαίσιο του sustainability να μαγειρέψει κάποιος με κάνναβη.
Φυσικά. Γενικά με σπόρους. Είναι ένα υπέροχο υλικό. Μπορείς να φτιάξεις τα πάντα, είναι super-food, έχει έλαια, είναι αποτοξινωτικό - για να μη μιλήσουμε για τη φαρμακευτική. Γενικά είμαι πολύ υπέρ της νομιμοποίησης της κάνναβης.

Πέρα από το φαγητό, προσπαθείς να ζήσεις πιο «πράσινα» και σε άλλες εκφάνσεις της ζωής σου ;
Ναι. Προσπαθώ στη μόδα. Έχω κόψει κατά 80% το fast fashion. Είναι πιο ακριβό χόμπι, αλλά σου μένουν τα ρούχα. Έχω κόψει σουέντ και δέρμα. Γιατί να φορέσει κάποιος δέρμα πάνω του; Σκέψου ότι ήμουν μοντέλο γούνας κάποτε. Δεν είχα ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο και πόσο υποφέρουν τα ζώα.

Πλέον υπάρχει και η οπτική ότι αν έχεις μια παλιά γούνα, τη φοράς.
Ναι ή δώσε τη σε κάποιον που κρυώνει, αλλά μην τη πετάξεις. Έχει υποφέρει ένα ζώο. Η μόδα πάει προς το sustainable. Το fast fashion είναι η σύγχρονη δουλεία της μόδας. Δηλαδή το μπλουζάκι που φοράς μπορεί να το έχει ράψει ένα παιδί έξι χρονών στην Ταϊλάνδη.

Επίσης, η μεγάλη πληγή της κοινωνίας είναι τα animal testing για τα καλλυντικά. Δεν χρειάζεται να γίνει, έχουν δοκιμαστεί τα πάντα. Μπορεί να δοκιμάζεται σε ανθρώπους εθελοντικά. Αυτή η βιομηχανία που κρατάει η Κίνα στο animal testing είναι φρικτή. Αν δει ένας άνθρωπος τι περνάνε αυτά τα ζώα, γατάκια και σκυλάκια είναι τρομερό. Το beauty είναι μια φρικτή βιομηχανία και ο κόσμος εκνευρίζεται όταν τους το λες. Αν πεις σε κάποιον να δει ένα βίντεο, θα σου πει ότι δεν μπορεί να το δει. Αυτό το ζώο όμως, πώς μπορεί να το ζει; Γιατί κλείνουν τα μάτια τους; Δεν μπορώ να το ακούσω αυτό. Πρέπει να το δεις.

Σε σχέση με το φαγητό, πάντως, δεν θα πεις σε κάποιον σε ένα τραπέζι να μην παραγγείλει κρέας.
Καθόλου. Εδώ όταν ζεσταίνουν λίγο κοτόπουλο θα μου μυρίσει, αλλά φεύγω. Δεν θα πω κάτι. Παιδιά κάντε ό,τι θέλετε και κοιμηθείτε. Είναι πολύ σημαντικός για μένα ο ύπνος. Όταν έφυγα από τις διαφημιστικές, μου έλεγαν γιατί φεύγεις. Γιατί θέλω να κοιμάμαι τα βράδια. Και με τη δουλειά τώρα που κάνω έχω καταφέρει να κοιμάμαι τα βράδια. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Δεν θέλω να έχω τύψεις.

Είσαι και υπέρ του μεγαλώματος των παιδιών με βιγκανισμό;
Φουλ και θα το έκανα. Μεγαλώνουν εκατομμύρια παιδιά έτσι πλέον. Δεν έχουν ελλείψεις, δεν μένουν κοντά, δεν έχουν αναιμία. Είναι υγιέστατα. Το βλέπω και στον εαυτό μου. Ενώ είχα πάντα προβλήματα, τώρα δεν έχω τίποτα. Οι εξετάσεις μου είναι καλύτερες από ποτέ. Το βλέπουμε στους πατεράδες μας όταν το πρώτο πράγμα που τους λένε είναι να κόψουν κρέας και τυριά. Είμαι φουλ του να μεγαλώνουμε παιδιά βίγκαν ή βετζετέριαν.

Τα πυρά που δέχθηκε ο Άλλος Άνθρωπος ότι μαγειρεύει κρέας, πώς την είδες;
Τραγικό. Δεν συμφωνώ. Ταΐζει ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε, ας μαγειρέψει ό,τι θέλει. Εγώ με το hardcore community του βιγκανισμού δεν έχω καμία σχέση. Με πολεμάει κιόλας, γιατί λένε ότι είμαι καπιταλίστρια του βιγκανισμού. Δεν μπορείς να κερδίσεις κανένα με τη βία. Είναι τζιχαντιστές του βιγκανισμού. Κάνουν κακό στο ίδιο το community. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Να λέμε αυτό που θέλουμε, αλλά ας κάνει ότι θέλει ο καθένας. 

Περισσότερα από το VICE

Καρέκλες, Πολυθρόνες, Καναπές: Το Γκροτέσκο Σκηνικό σε Στάσεις Λεωφορείων της Θεσσαλονίκης

Γιατί οι Άνδρες Πιάνουν Συνέχεια τα Αχαμνά τους;

Ο Φανταστικός Σιωπηλός Κόσμος των Κωφών Streamers

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.