Άλλος Ένας «Englishman in New York» από τα Μπουζούκια

Υπήρξε μια εποχή που η ελληνική μουσική πραγματικότητα αποτελούνταν από το «σκυλάδικο» και τίποτα άλλο. Το Διαδίκτυο δεν ήταν ακόμη τόσο δυνατό ώστε να μπορούν οι καλλιτέχνες να βρουν το κοινό τους και να χτιστούν σχεδόν mainstream σκηνές, όπως η (t)rap για παράδειγμα, ενώ οι μόνοι τρόποι προβολής ήταν η τηλεόραση και τα ραδιόφωνα που προωθούσαν τους ίδιους και τους ίδιους. Το λαϊκό pop επικρατούσε σε όλους τους τομείς και κανείς δεν μπορούσε να του πάει κόντρα. Μάνατζερ και λοιποί υπεύθυνοι εταιριών φρόντιζαν να ακούγονται παντού τα καλύτερα, ενώ η έλλειψη κριτικών στο εν λόγω ιδίωμα έδωσε την ψευδαίσθηση στους καλλιτέχνες πως είναι θεοί. Για πολλά χρόνια, λοιπόν, θεωρούσαν ότι μπορούν να απλώσουν τα χέρια τους σε ό,τι γουστάρουν με αποτέλεσμα να βλέπουμε καλλιτέχνες, όπως η Δέσποινα Βανδή να μας χαρίζει ένα κομμάτι που θύμιζε εξαιρετικά το Clocks των Coldplay, τους Πυξ Λαξ να μετατρέπουν σε έντεχνο το κουπλέ του Flashdance…What a Feeling και την Άννα Βίσση με τον Νίκο Καρβέλα να ονομάζουν Έμπνευση, ένα κομμάτι που είναι σχεδόν ίδιο με το It's a Sin των Pet Shop Boys.

Αν οι Verve, στην πολιτισμένη μουσικά Αγγλία, έχασαν τη δίκη για το «Bittersweet Symphony» από τους Rolling Stones, τότε, σε περίπτωση που δεν έχουν ληφθεί άδειες για τα παραπάνω, οι εν λόγω καλλιτέχνες δεν θα είχαν τύχη σε αντίστοιχη περίπτωση. Είχαν βέβαια την τύχη να βασιλεύουν στην προ κρίσης Ελλάδα κι έτσι -σχεδόν- κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ με τέτοιου είδους θέματα. Με την έλευση των social media και πλατφορμών όπως το YouTube στη ζωή μας, εμφανίζονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι έτοιμοι να εκφέρουν μια άποψη λίγο διαφορετική από αυτήν που θα ακούσεις στα πρωινάδικα. Η οικονομική κρίση έβαλε και αυτή το χεράκι της αποδυναμώνοντας τα «μπουζούκια» και τις δισκογραφικές, ενώ το γεγονός ότι πλέον τα πιτσιρίκια μπορούν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να έχουν πρόσβαση σε κάθε παγκόσμια, νέα κυκλοφορία φέρνει σε δεύτερη μοίρα τηλεοπτικές εκπομπές και ραδιόφωνο. Μάλιστα, οι νέοι καλλιτέχνες δείχνουν να έχουν καταλάβει πώς λειτουργεί ο διαδικτυακός κόσμος και καταφέρνουν να δημιουργήσουν το δικό τους κοινό χωρίς τη βοήθεια του συστήματος. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που καλλιτέχνες όπως ο Snik και ο Light ίσως σε λίγα χρόνια να είναι σε θέση να κοντράρουν στα ίσια τους αντίστοιχους, νέους, λαϊκούς αοιδούς.

Ωστόσο, υπάρχει ακόμη η αίσθηση του «τρελός είμαι ό,τι θέλω κάνω» στην εγχώρια μουσική βιοτεχνία και έτσι πολλές φορές ακούμε αυτοκαταστροφικές για τα σημερινά δεδομένα δουλειές, όπως το νέο single του Θάνου Πετρέλη που φέρει τον τίτλο: «Τι Φάση»; Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα του έδινα καν σημασία, όμως εδώ συμβαίνει κάτι που θυμίζει τις παλιές κακές εποχές που προανέφερα: Στα κουπλέ του κομματιού ακούμε τον τροβαδούρο να τραγουδάει τη μελωδία του «Englishman in New York» του Sting με ελληνικό στίχο. To υπόλοιπο τραγούδι, ευτυχώς, δεν έχει καμία σχέση με το πασίγνωστο hit του Βρετανού μουσικού. Το ρεφρέν θυμίζει λίγο Γιώργο Αλκαίο και σε κάποια φάση πετάγεται από το πουθενά ο Tus, παριστάνοντας, υποθέτω, την κλανιά του τεράστιου Shaggy στην πιο αταίριαστη συνεργασία της χρονιάς. Ο δεύτερος, μάλιστα, δεν αναφέρεται καν στα credits του κομματιού.

Δεν έχει κανένα νόημα να αναλύσω το τραγούδι, ούτε το κλιπ που αντικειμενοποιεί το γυναικείο σώμα - έτσι, για να δέσει το γλυκό. Θα μείνω στο καθαρά ηθικό κομμάτι που προκύπτει και αυτό δεν είναι άλλο από την εκνευριστική ευκολία με την οποία οι εγχώριοι λαϊκοί καλλιτέχνες καταπιάνονται με υποκουλτούρες που δεν τους ανήκουν. Ο Sting είναι ένας καλλιτέχνης που μετράει σχεδόν 50 χρόνια καριέρας. Έχει υπάρξει μέλος ενός εκ των σημαντικότερων μουσικών σχημάτων της δεκαετίας του '80, τους Police -με τους οποίους έχει παίξει μια εξίσου σημαντική για τα δεδομένα της χώρας μας συναυλία- έχει πρωταγωνιστήσει στο «Quadrophenia» και έχει καταφέρει να γράψει τραγούδια με βάθος που ακούγονται μέχρι και σήμερα επίκαιρα. Ένα από αυτά είναι το «Englishman in New York». Δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνει τον Θάνο Πετρέλη να πιστεύει ότι μπορεί να ακουμπήσει ένα τέτοιο καλλιτεχνικό κομμάτι και να το μιξάρει με σκυλάδικο και rap εθνικής οδού; Θυμίζει την εποχή που οι Melisses «σκότωναν» τους Beatles στο Μέγαρο.

VICE Video: Ο Solmeister Είναι ο «Star της Διπλανής Πόρτας»

Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος για χάρη της δημοσιότητας αποδέχθηκε με περίσσια χαρά την πρόσκληση ενός ηγέτη με ακροδεξιά ρητορική και παρευρέθη σε εκδήλωσή του. Δεν ξέρω, πάντως, το να ακούω τον Θάνο Πετρέλη να τραγουδάει έναν ρυθμό που έχει γράψει ο Sting, είναι σαν να τρώω τζατζίκι με χαβιάρι και να πίνω ρετσίνα. Προτιμώ την εκδοχή του Σώτη Βολάνη. Τουλάχιστον αυτός είχε τα κότσια να το στήσει στα 11 μέτρα και να το εκτελέσει ολόκληρο.

Περισσότερα από το VICE

Μια Γερμανίδα Έκανε Τατουάζ τη Λέξη «Τζατζίκι» και Θέλει να μας Πει Γιατί

Φωτογραφίες Πάθους από τις Ταράτσες των Εξαρχείων

Ο Karrar Είναι ο Πρώτος Άθεος Ακτιβιστής από το Ιράκ που ζει με Άσυλο στην Ελλάδα