Το Άλμπουμ της Ζωής της Άννας Βίσση

Γεννήθηκα στη Λάρνακα της Κύπρου, από τους γονείς μου Νέστορα και Σοφούλα. Ευτυχώς με ονόμασαν Άννα. Το όνομά μου το πήρα από τη γιαγιά μου, τη μητέρα της μαμάς μου.

Σαν τις 3 αδελφές του Τσέχωφ… αλλά του Βίσση.

Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι ανέμελα, όπως σε αυτή τη φωτογραφία. Παίζαμε ποδόσφαιρο στην παραλία της Λάρνακας με τον πατέρα μου, πολύ συχνά.

Εδώ φαίνεται να είχα αναμνήσεις από το μέλλον, λες και ήξερα ότι μία ημέρα η μεγαλύτερή μου επιτυχία θα είναι το «Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα».

Στο σχολείο μου στην Κύπρο - στο δημοτικό, συγκεκριμένα. Φορούσαμε ποδιές. Εγώ είμαι αυτή στη δεύτερη σειρά από κάτω, δεύτερη από δεξιά. Με τα κοτσιδάκια.

Εδώ φαίνομαι από έναν τηλεοπτικό διαγωνισμό του ΡΙΚ, στον οποίο πήγαμε ντουέτο με την αδελφή μου, ως αδελφές Βίσση και πήραμε το πρώτο βραβείο. Τραγουδούσα από πέντε χρονών. Η μαμά μου ήταν αυτή που κατάλαβε την κλίση μου. Η Λία έπαιζε πιάνο κι εγώ τραγουδούσα.

Μετά το βραβείο αρχίσαμε και δίναμε κάποιες συναυλίες. Ήταν όλες φιλανθρωπικές. Δεν πληρωθήκαμε ποτέ ως αδελφές Βίσση.

Αυτό είναι το πρώτο μου αυτόγραφο. Το έβγαλα σε ένα τοπικό φωτογραφείο στην Κύπρο.

Μικρή έκανα μπαλέτο. Γενικά, στην Κύπρο υπήρχε η τάση να έχουμε εξωσχολικές δραστηριότητες. Έπαιζα και βόλεϊ, θυμάμαι. Το μπαλέτο όμως ήταν από αυτά που μου άρεσαν και αποδείχτηκε ότι μου στάθηκε χρήσιμο σε όλα αυτά που έκανα.

Στην εφηβεία, ο Elvis και ο Robert Redford ήταν αγαπημένοι μου. Είχα κι άλλα είδωλα βέβαια.

Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, συνέχισα τα τρία τελευταία χρόνια του Γυμνασίου (σημερινό Λύκειο) στο 6ο Κυψέλης. Ήρθαμε το '73, έξι μήνες πριν την εισβολή, επειδή υπέγραψα συμβόλαιο με τη «Μίνως Μάτσας και Υιός». Με ήθελε και η «Λύρα», αλλά εγώ επέλεξα τη «Μίνως Μάτσας και Υιός», γιατί τη θεωρούσα πιο μεγάλη εταιρία. Πακετάραμε και φύγαμε όλη η οικογένεια. Πιάσαμε σπίτι στην οδό Κερκύρας 114, στην Κυψέλη. Παράλληλα ξεκίνησα να κάνω συμμετοχές σε δίσκους, αλλά στο σχολείο δεν έλεγα ότι τραγουδάω. Φοβόμουν ότι δεν θα με άφηναν. Θυμάμαι μία Κρητικιά, που με είχε πάρει χαμπάρι, να μου λέει «Εσύ δεν είσαι;». «Σουτ», της έλεγα, «μην πεις τίποτα».

Ήμουν 16 προς 17 και ήδη δούλευα με τον Νταλάρα και την Αλεξίου στα παλιά «Δειλινά». Με πήγαιναν και με έφερναν ο πατέρας μου και η μάνα μου. Κάποια στιγμή με φώναξαν στο σχολείο και μου είπαν ότι επειδή είμαι πολύ καλή μαθήτρια, μου επιτρέπουν να τραγουδάω, αλλά να μην ξενυχτάω. Σε αυτή τη φωτογραφία είμαι με τη Χαρούλα στην μπουάτ «Θεμέλιο».

Συνήθως τα καλοκαίρια κάναμε τουρ για συναυλίες κι όπου πηγαίναμε, έκανα και τα μπάνια μου. Δεν υπήρχαν διακοπές, δουλεύαμε πολύ τότε. Με όποιους ήμουν, κάναμε περιοδείες. Είτε Αμερική, είτε εδώ, επαρχία…

Τότε ετοιμαζόμασταν μόνες μας. Δεν είχαμε ούτε μακιγιέρ, ούτε κομμωτές, ούτε στυλίστες. Εδώ είμαι στα καμαρίνια, στα «Δειλινά».

Ήταν 1977 όταν πήρα μέρος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πήρα την 1η θέση με το τραγούδι «Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή». Εδώ από την πρώτη βραδιά με τον μαέστρο Μάικ Ροζάκη, που δυστυχώς δεν υπάρχει πια στη ζωή.

Μπορεί να μην υπήρξα η κλασική μαμά, αλλά όσες φορές κατάφερνα να γίνω, μου άρεσε πάρα πολύ.

Θα έλεγα πως αυτή έιναι η κλασική μας φωτογραφία «Βίσση-Καρβέλα» όταν τραγουδούσαμε επί οκτώ χρόνια μαζί, όλα αυτά τα κλασικά πλέον ντουέτα.

Εδώ είμαστε στο στούντιο την περίοδο που γράφαμε το «Με αγάπη από μένανε για σένανε», μαζί με το Σοφάκι να παρακολουθεί τον μπαμπά της… με απορία;

Δεκαετία '80 με γυαλί Gaultier.

Η φωτογραφία στα αριστερά μου αρέσει πολύ, διότι συμπτωματικά μοιάζει με το εξώφυλλο του «Εμείς». Ήταν τυχαίο, δεν το είχαμε συνδέσει. Τότε ήταν η περίοδος που χωρίζαμε. Όμως, ούτε με τον Νίκο, ούτε με τη Σοφία χωρίσαμε ουσιαστικά ποτέ.

Η καριέρα μου είχε πάντα συναυλίες στην Αμερική. Με διασκέδαζε πολύ η ιδέα ότι μου πέταγαν δολάρια και κόλλησα κι ένα στο μέτωπο.

Εδώ είμαστε με τη Βίκυ Μοσχολιού, ως αδελφές Τατά, ένα σκετς που κάναμε στη Θεσσαλονίκη, στην μπουάτ Zoom σε ένα πρόγραμμα που συναντιόμασταν η Μαρινέλλα, η Βίκυ Μοσχολιού κι εγώ. Κάτω είναι ο Καρβέλας, που μας βοηθούσε στο πρόγραμμα και ο Σπύρος Παπαβασιλείου, ο μαέστρος. Με τη Βίκυ κάναμε πολλή παρέα. - η Βίκυ, ο Καρβέλας κι εγώ, εκεί στο Πανόραμα που ήταν το ξενοδοχείο μας. Θυμάμαι ότι ο Καρβέλας μάς συμβούλευε πώς να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, τα καλλιτεχνικά. Είχαμε την εντύπωση και ο Νίκος κι εγώ -γιατί πραγματικά μας άρεσε πάρα πολύ τόσο το ρεπερτόριο όσο και η φωνή της Βίκυς- ότι αυτή η γυναίκα δεν συνειδητοποιούσε πόσο μεγάλη φωνή είχε και πόσο πλούσιο ρεπερτόριο είχε. Το ήξερε σε έναν βαθμό, αλλά θυμάμαι ότι τον κοιτούσε και του έλεγε «Σοβαρολογείς; Έτσι είναι;». Είχε έναν πολύ αλήτικο χαρακτήρα η Βίκυ. Ήταν πολύ ελεύθερος άνθρωπος. Ήταν μάγκας. Και το καταλάβαινες μόνο αν την έκανες παρέα. Είχε πολύ χιούμορ.

Έχω παρελθόν και έρωτα με το τένις. Μπορεί να μην έχω το στιλ της Σάκκαρη, την οποία θαυμάζω και αγαπώ πολύ, αλλά πήρα κι εγώ κάτι τοπικά κύπελλα, θυμάμαι.

Το ποπ κορν είναι η αγαπημένη μου αμαρτία. Μπορεί να πειθαρχώ τρομερά στα πάντα, αλλά στο ποπ κορν παραδίνομαι.

Στα «Αστέρια» τραγουδούσα με αυτήν την καθόλου πλήρη αμφίεση, το Stand by me, κλεισμένη σε ένα κλουβί, που με κατέβαζαν από ψηλά. Η έκφραση περιγράφει τη λέξη «αηδία», γιατί είχα αηδιαστικούς κοιλιακούς. Όλοι οι bodybuilders ξέρουν τι εννοώ, όταν λέω «αηδία».

Με τους γονείς μου σε πρεμιέρα στα μπουζούκια. Οι γονείς μου στήριξαν πολύ την καριέρα μου. Αν δεν ήταν η μάνα μου, δεν θα ερχόμουν στην Αθήνα. Εκείνη έκανε το βήμα. Ξεκληρίστηκε ολόκληρη οικογένεια. Ευτυχώς, γιατί αν μέναμε ποιος ξέρει ποιο θα ήταν το μέλλον μου, μιας και φύγαμε έξι μήνες πριν την εισβολή.

Όσο οι άλλες έπαιζαν κούκλες, εγώ έπαιζα styling. Μέχρι μεγάλη.

Αυτή ήταν η πιο σέξι και πολυσυζητημένη μου εμφάνιση. To φόρεμα ήταν Gaultier. Τότε τα διάλεγα μόνη μου τα ρούχα. Πιστεύω ότι παίρνω πολύ ωραία πράγματα, αλλά την ικανότητα να τα συνδυάζω, θεωρώ ότι δεν την έχω όσο την έχει η κόρη μου ή ένας ταλαντούχος στυλίστας.

Εδώ ηχογραφούσαμε το «Ρε!» στο Λονδίνο. Στο Abbey Road Studios.

Ήταν δεκαετία του '90, τραγουδούσα στο Madison Square Garden. Η Patricia Field φορούσε μία μπλούζα Βίσση και ήρθε μπροστά. Κρατούσε άλλη μία μπλούζα και μου την πέταξε. Ήταν φαν μου και δεν το ήξερα. Μου είπαν ότι ήταν αυτή που έντυνε το Sex and the City. Γνωριστήκαμε, κάναμε παρέα. Είναι ένας άνθρωπος από τον οποίο μόνο κερδίζεις αν κάνεις παρέα. Το τι μουσική ξέρει, το τι μόδα ξέρει, τι ζωή ξέρει… Μου άρεσε πάρα πολύ ο κύκλος της. Είχε πολύ diversity στον κύκλο της και ήταν πολύ ενδιαφέρον αυτό. Θυμάμαι, έκανε κάτι γενέθλιά μου σπίτι της και ήρθε κάθε λογής ενδιαφέρων άνθρωπος. Έχει πολλά χρώματα στη ζωή της και το απολαμβάνει.

Η Σοφία πάντα ερχόταν και με έβλεπε μαζί με παρέες της όταν τραγουδούσα. Ακόμα το κάνει. Είμαστε πολύ δεμένες.

Εδώ πρέπει να είμαι στο Λονδίνο σε ένα κλαμπ. Θυμάμαι με έσφιγγε πολύ αυτό το παντελόνι.

Εδώ όταν γεννήθηκε ο Νίκος, το πρώτο μου εγγόνι.

Η στιγμή που κρατήσαμε το Νέστορα, το δεύτερο εγγόνι μου στα χέρια μου. Είμαι με την καλύτερή μου φίλη, την Πόπη Βασιλάκη. Την ξέρω πάνω από 30 χρόνια. Γνωριστήκαμε στη Νέα Υόρκη, όταν είχα πάει για συναυλία. Την θεωρώ την καλύτερη φίλη που έχω, γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν επηρεάζεται καθόλου από το όνομά μου κι από το ποια είμαι για τον κόσμο, κι αυτό με χαλαρώνει πάρα πολύ.

Εδώ είμαι η θλιμμένη βασίλισσα στους «Δαίμονες». Από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω κάνει στην καριέρα μου είναι οι τρεις όπερες του Νίκου. Οι «Δαίμονες» (οι πρώτοι και σε remake), η «Μάλα» και οι «Καμπάνες του Edelweiss». Τους «Δαίμονες», τους έπαιξα δύο φορές και μπορώ να πω ότι προτιμώ τους πρώτους, γιατί πάντα το original πιστεύω ότι έχει τη μαγεία. Πολύ επιτυχημένη, ωστόσο, και η δεύτερη απόδοση. Η «Μάλα», προσωπικά θεωρώ ότι ήταν ό, τι πιο ωραίο έχω κάνει στη ζωή μου. Ήμουν στην πιο ωραία ηλικία, στην πιο ωραία φάση της φωνής μου και ήταν η πρώτη μου καλή απόδοση ως ηθοποιός. Ακόμα το βλέπω και νιώθω ότι θα ήθελα να το ξαναζήσω.

Σπίτι μου, αγουροξυπνημένη. Το 2013.

Σπίτι ζω με τα τρία σκυλιά μου. Τον Bugs, την Bunny και το Flaky. Εδώ ο Flaky, έναν μήνα περίπου αφότου γεννήθηκε.

Εδώ είμαι σε ταξίδι στην Κένυα. Βρέθηκα εκεί, επειδή η Μαρίνα Σιακόλα, ιδρύτρια του Sophia Foundation For Children, μου είχε προτείνει να κάνω μία συναυλία. Έχτιζαν ένα ορφανοτροφείο στην Κένυα και προσπαθούσαν να το ολοκληρώσουν. Με τη Μαρίνα γνωριζόμασταν διότι, εκτός των άλλων, είναι μία εκπληκτική φωτογράφος. Πριν κάνω τη συναυλία, μου είπε να πάω ένα ταξίδι για να δω από κοντά τι συμβαίνει. Ήταν ίσως το σημαντικότερο ταξίδι που έχω κάνει στη ζωή μου. Είδα την αλήθεια. Και τη σκληράδα και την τρυφερότητα. Αυτά τα παιδιά χαίρονταν με ένα κομμάτι σοκολάτας. Και δίπλα τους ήταν κάποιος που μπορεί να μεθούσε με πετρέλαιο και να ασκούσε κάθε μορφή βίας. Έζησα και τις δύο πλευρές εκεί.

Τον Chris Cornell τον γνώρισα μέσα από τη γυναίκα του, τη Βίκυ που είναι Ελληνίδα, όσο ζούσα στο Λος Άντζελες το 2008. Γνωριστήκαμε, βάφτισα το δεύτερο παιδί τους, τον Chris, μαζί με τον τραγουδιστή των Linkin Park, Chester Bennington. Από τότε κάναμε παρέα, όποτε μπορούσαμε. Κάποια στιγμή ρώτησα την Βίκυ αν θα ήθελε ο Chris να έρθει να εμφανιστεί μαζί μου για ένα βράδυ. Δέχτηκε με πολλή χαρά, ήρθε, έκανε πρόβα και τραγουδήσαμε το Βlack Hole Sun. Έναν μήνα μετά, ξαφνικά, μαθαίνουμε ότι έφυγε από τη ζωή. Ήταν ένα σπάνιο πλάσμα και τον θεωρούσα πάντα μία από τις καλύτερες και τις πιο μαγικές φωνές που υπάρχουν στον κόσμο.

Στο Hotel Ερμού, εδώ και τέσσερα χρόνια, έφτιαξα έναν χώρο, στον οποίο θεωρώ ότι λυτρώνομαι καλλιτεχνικά. Έχω γενικά τραγουδήσει σε πάρα πολλούς και διαφορετικούς χώρους. Σε άλλους περνούσα ωραία, σε άλλους όχι. Αλλά κάπως συμβιβαζόμουν και το ήξερα. Είτε με τον καλλιτέχνη που συνεργαζόμουν, είτε με τον χώρο στον οποίο βρισκόμουν, είτε ωραριακά, είτε γιατί μου πετούσαν λουλούδια και δεν μου άρεσε καθόλου, είτε επειδή έπρεπε να πω κάποια τραγούδια χάριν του σόου. Εδώ παίζει μία άλλη κατάσταση. Είναι το στέκι μου πια.

Ψάχτηκα πολύ στο θέμα των μουσικών. Τώρα πια μπορώ να πω ότι ανακάλυψα κάποιους σπουδαίους μουσικούς, με τους οποίους ευτυχώς είμαι και φίλη. Παίζω σχεδόν μόνο τη μουσική μου εκεί μέσα. Έχω ξανακοιτάξει τα τραγούδια μου από θέμα ενορχηστρώσεων και feeling. Λέω τραγούδια 45 σχεδόν χρόνων. Είναι ένα πρόγραμμα που ξεκινάει στη 1 και σταματά στις 6 το πρωί.

Aπό live στο Hotel Ερμού.

Εδώ ήταν στα γενέθλια του Νέστορα στη Νέα Υόρκη. H κόρη μου είχε φωνάξει κάποιον να βάφει τα παιδάκια. Τη θυμάμαι να μου λέει, «Μαμά, ο ζωγράφος είναι για τα μωρά, όχι για σένα». Εδώ ως David Bowie.

Εδώ ηχογραφώ τον νέο μου δίσκο, τα «Ηλιοτρόπια», ο οποίος ετοιμαζόταν επί δύο χρόνια. Γράφαμε, σβήναμε, γράφαμε, ξανασβήναμε. Είχαμε όρεξη να κάνουμε έναν δίσκο που πραγματικά θα μας άρεσε για καιρό μετά. Τα «Ηλιοτρόπια» είχαν γραφτεί πριν τέσσερα χρόνια. Και δεν τα είχα βάλει στον προηγούμενο δίσκο γιατί δεν βρίσκαμε την κατάλληλη ενορχήστρωση.

Να διαλέξω ποια είναι από όλες αυτές τις φωτογραφίες η καλύτερη; Δεν θα ήταν καμία από αυτές. Δεν θα ήταν δική μου. Θα ήταν αυτή, που έχω κρεμασμένη στο ψυγείο. Περιέχει τις δύο αγάπες της ζωής μου, τους δύο πιο σημαντικούς μου ανθρώπους.