Στα γήπεδα της Γκράβας υπάρχει έντονη κινητικότητα. Είναι απόγευμα Πέμπτης και φθάνουμε εκεί λίγο μετά τις 5. Μπαίνουμε στο κλειστό γήπεδο, όπου έχουν προπόνηση τα κορίτσια της ομάδας μπάσκετ του Ανταίου. Πρόκειται για τη μοναδική ομάδα στη χώρα, που το ρόστερ αποτελείται αποκλειστικά από παιδιά μεταναστών. Τα 30 κορίτσια που παίζουν αυτήν τη στιγμή στην ομάδα έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, αλλά κατάγονται κυρίως από αφρικανικές χώρες –Νιγηρία, Γκάνα, Κονγκό- ενώ μόλις δύο έχουν καταγωγή από την Αλβανία.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μπορεί το Σωματείο να υπάρχει από το 1998, ωστόσο η ομάδα του Ανταίου πήρε υπόσταση και δημιουργήθηκε πριν από οκτώ χρόνια, έπειτα από πρωτοβουλία του προέδρου, Γιάννη Θωμόπουλου. Ο ίδιος ήρθε τότε σε επαφή με τον Σπύρο Βελλινιάτη -τον προπονητή που ανέδειξε τον Γιάννη Αντετοκούμπο- και ξεκίνησαν να οργανώνονται μαζί με τον Μιχάλη Διαμαντή -που προπονεί μέχρι σήμερα τα κορίτσια- με στόχο να μπουν στο πρωτάθλημα της ΕΣΚΑ, καθώς μέχρι τότε δε συμμετείχαν σε κάποιο πρωτάθλημα.Μέχρι το 2021 υπήρχαν και ανδρικά τμήματα, που αναγκάζονταν να κάνουν μεικτά προπονήσεις με τα γυναικεία. Όμως η διοίκηση πήρε την απόφαση να καταργήσει το ανδρικό τμήμα, επειδή ο δήμος δεν τους έδινε ώρες στο κλειστό γήπεδο και κράτησαν τα κορίτσια, τα οποία κάνουν τις προπονήσεις και τους εντός έδρας αγώνες στο ανοιχτό και κλειστό γήπεδο στη Γκράβα. Ο Σπύρος Βελλινιάτης τράβηξε τον δικό του δρόμο προς τον σχολικό αθλητισμό, οπότε στην ομάδα έμεινε ο πρόεδρος με τον προπονητή, οι οποίοι συντονίζουν και έχουν αναλάβει όλα τα τμήματα. Το 2015 ο στόχος για την ΕΣΚΑ επετεύχθη. Έτσι πλέον οι κορασίδες και οι νεανίδες αγωνίζονται στην Α' κατηγορία, ενώ οι γυναίκες στη Β', και βρίσκονται στη δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα.
Σύμφωνα με τον κ. Θωμόπουλο, στην αρχή υπήρχαν διάφορα προβλήματα σε σχέση με την κοινωνική ένταξη των κοριτσιών. «Αντιμιλούσαν, δεν έρχονταν, δεν ήταν πειθαρχημένες, διότι είχαν έναν άλλο τρόπο κουλτούρας, ζωής, σκέψης και συμπεριφοράς. Τα βάλαμε σε έναν δρόμο και μετά από κάποια χρόνια καταφέραμε να τις κινητοποιήσουμε, να τους δώσουμε αρχές που θα τους χρησιμεύσουν όταν βγουν στην κοινωνία». Όλα τα κορίτσια είναι από 10 έως 20 χρονών. «Μπορεί ένα κορίτσι 12χρονο να παίξει σε αγώνα με τις γυναίκες. Έχει το θράσος να τις αντιμετωπίσει. Αυτό έχουμε καταφέρει. Μάλιστα, ορισμένα κορίτσια θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με το μπάσκετ και υπάρχουν δύο-τρία που έχουν τα προσόντα να το κάνουν». «Τα κορίτσια ήταν ατίθασα, σαν λιοντάρια. Καταφέραμε να τα κάνουμε φιλικά λιοντάρια, να τους δώσουμε αξίες. Εγώ είμαι αυστηρός, σαν θηριοδαμαστής», προσθέτει ο κ. Διαμαντής.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τους ρωτάμε τι χρειάζεται για να μπορέσουν να διαχειριστούν μια τόσο ιδιαίτερη ομάδα, καθώς πέρα από το κομμάτι του ρατσισμού που βιώνουν στην καθημερινότητά τους, έχουν να διαχειριστούν οικονομικά προβλήματα, γραφειοκρατικά κωλύματα και πρακτικές δυσκολίες.
«Για να προπονήσεις μια τέτοια ομάδα θέλει τεράστια υπομονή, γνώση, κουράγιο. Έχουμε να διαχειριστούμε την ατελείωτη γραφειοκρατία, το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα λίγα είναι τα παιδιά που έχουν πάρει υπηκοότητα, τις μετακινήσεις της ομάδας, την έλλειψη χρηματοδότησης, τον ρατσισμό και τους γονείς των παιδιών», εξηγεί ο πρόεδρος. «Ούτε χαρτιά για μπάσκετ δεν μπορούν να βγάλουν οι περισσότερες κοπέλες. Έχουμε κάνει πολύ μεγάλες θυσίες και έχουμε παλέψει πάρα πολύ για να τους βγάλουμε δελτία», λέει ο coach.Μπορεί τα κορίτσια να μην έχουν βιώσει ρατσισμό ή bullying στον αγωνιστικό χώρο -πέρα από κάποιες μεμονωμένες φωνές- ωστόσο αυτό είναι κάτι που αντιμετωπίζουν συχνά στην καθημερινότητά τους. «Τους συμβουλεύουμε να μην δίνουν σημασία και να μην κάνουν αντίλογο εάν τους συμβεί κάτι τέτοιο. Και μας εμπιστεύονται, μας μιλούν για τα προβλήματά τους -οικογενειακά, οικονομικά, γραφειοκρατικά- και όπου μπορούμε τις βοηθάμε», αναφέρει ο κ. Θωμόπουλος.
Ένα ακόμη «αγκάθι» αφορά τις μετακινήσεις των κοριτσιών, αφού τα περισσότερα μένουν Κυψέλη ή Πατήσια και πηγαινοέρχονται τόσο στις προπονήσεις όσο και στους αγώνες με τα πόδια, είτε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. «Είμαστε σαν περιοδεύον σωματείο, σαν θίασος που μετακινούμαστε όλοι μαζί με λεωφορεία και μετρό κάθε φορά που παίζουμε αγώνες εκτός έδρας», λέει περιπαικτικά ο κ. Διαμαντής. «Παίζουμε αγώνες σε όλες τις περιοχές της Αθήνας, από την Παλλήνη και το Κορωπί, μέχρι την Ηλιούπολη. Τις προάλλες πήγαμε από τη Ν. Σμύρνη στη Δάφνη με τα πόδια για να παίξουμε αγώνα και μετά ξανά πίσω για να πάρουμε μετρό. Άμα έχει απεργία, δυσκολευόμαστε πολύ και τα κορίτσια ταλαιπωρούνται ήδη πριν πάνε στους αγώνες, επειδή θα πρέπει να περπατήσουν σε όλη τη διαδρομή. Και παρόλα αυτά μπαίνουν στα γήπεδα και κερδίζουν με 40 πόντους. Σκεφτείτε ένα παιδί που είναι στο Γυμνάσιο, να παίζει αγώνα 10 το βράδυ, να τελειώνει 12 και μέχρι να πάει σπίτι φτάνει 1.30 και στις 6.30 πρέπει να σηκωθεί για να πάει στο σχολείο. Κάνουν πολλές θυσίες».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ωστόσο, όπως μας είπαν, δυστυχώς οι γονείς των κοριτσιών δεν πηγαίνουν να παρακολουθήσουν τους αγώνες. Ορισμένοι δεν θέλουν καν να ασχολούνται τα παιδιά τους με το μπάσκετ και δεν είναι καθόλου υποστηρικτικοί, καθώς προτιμούν να τους βοηθούν στο σπίτι. Υπάρχουν μικρά παιδιά που πέρα από το σχολείο, έχουν αναλάβει και τις δουλειές του σπιτιού, ενώ στον ελεύθερό τους χρόνο κάνουν διάφορες δουλειές, όπως π.χ. ράστα ή κοτσιδάκια, προκειμένου να βγάλουν ένα μεροκάματο και να συμβάλλουν στα έξοδα του σπιτιού.Τα έξοδα για τα παπούτσια και τις εμφανίσεις των κοριτσιών τα καλύπτει η ομάδα, ενώ για τη συμμετοχή τους μπορεί να δώσουν 10-20 ευρώ τον μήνα, εφόσον υπάρχει δυνατότητα. Η ομάδα βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί καθώς, από τη στιγμή που δημιουργήθηκε, δεν είχε καμία οικονομική στήριξη από χορηγίες, ούτε επιχορήγηση από το υπουργείο. Έτσι αποφάσισαν να το «τρέξουν» βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις, χωρίς καμία βοήθεια από πουθενά. Και έφτασαν εδώ που είναι σήμερα. Όπως λέει ο κ. Διαμαντής, «η Πολιτεία δεν στηρίζει τον αθλητισμό, ιδιαίτερα τις ομάδες γυναικών. Όποιες προσπάθειες γίνονται, προέρχονται από ιδιωτικές πρωτοβουλίες, από κάποιους ρομαντικούς που αγαπούν το άθλημα».
«Έχω αγάπη με το μπάσκετ, έχω αφιερώσει τη ζωή μου στην ομάδα, παραβλέποντας το γεγονός ότι τα έξοδα είναι πολλά και έχω στερηθεί πολλά για να παρέχω ό,τι μπορώ σε αυτά τα κορίτσια. Μάλιστα, τρεις αθλήτριες του σωματείου- η Βαλεντίνα από την Αλβανία, η Γκλόρια από τη Γκάνα και η Katherine από τη Νιγηρία- έλαβαν μέρος στο διεθνές τουρνουά μπάσκετ της FIBA 3x3 που διοργανώθηκε στη χώρα μας και κατέκτησαν το πανελλήνιο τρόπαιο. Μάλιστα με τις νίκες τους έλαβαν την πρώτη θέση στις χώρες τους στο official ranking της FIBA, που απαρτίζουν συνολικά 216 κράτη. Τις αθλήτριες αυτές έχουμε το δικαίωμα να καμαρώνουμε και να τις θαυμάζουμε. Εάν δεν υπήρχε ο Ανταίος, πολλά κορίτσια θα ήταν κλεισμένα σπίτι τους ή θα είχαν λοξοδρομήσει προς την κατηφόρα. Δεν ήθελα να χαθούν όπως τόσα άλλα, ήθελα να τα σώσω. Δυστυχώς δεν αντέχουμε να ανέβουμε κατηγορία γιατί δεν μπορώ να το στηρίξω οικονομικά. Και έχω φάει αμέτρητες πόρτες από την Πολιτεία. Δεν μας ακούνε, διότι θεωρούν ότι χτίζουμε παλάτια στην άμμο. Και η ηθική ικανοποίηση που λαμβάνω, το ότι το αναγνωρίζουν και το σέβονται, εμένα μου αρκεί. Τα παιδιά μάς μιλούν με τα μάτια και μάς κάνουν να μην εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Θέλουν να είναι εδώ. Πέρα από κοινωνικοποίηση, είναι εκτόνωση, έχουν γίνει φίλες, βγαίνουν μεταξύ τους», λέει ο κ. Θωμόπουλος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η ώρα έχει περάσει και τα κορίτσια ξεκινούν να καταφθάνουν στο γήπεδο. Κάθονται στον πάγκο, βάζουν τις φανέλες τους, δένουν τα κορδόνια τους και περιμένουν να τελειώσει η προηγούμενη προπόνηση προκειμένου να εισέλθουν στον αγωνιστικό χώρο. Το προηγούμενο βράδυ είχαν παίξει αγώνα και είχαν γυρίσει πίσω μεταμεσονύχτιες ώρες, οπότε πολλές τις κατέβαλε η κούραση και δεν κατάφεραν να έρθουν. Η προπόνηση ξεκινά και ο coach τους βάζει διάφορες ασκήσεις με ντρίπλες και σουτάκια, χρησιμοποιώντας και καρέκλες. Στη συνέχεια κάνουν πάσες μεταξύ τους, διασχίζοντας το γήπεδο και κάνοντας lay-up, στην επόμενη άσκηση σηκώνονται από τις καρέκλες και με μία εκρηκτική κίνηση σουτάρουν τρίποντα. Αργότερα παίζουν διπλό. Η προπόνηση τελειώνει στη μία ώρα, αφού η επόμενη ομάδα έχει μπει ήδη μέσα στο γήπεδο. Οι ώρες είναι πολύ πιεστικές και ο δήμος δεν δίνει το χρόνο για να κάνουν όσες προπονήσεις χρειάζεται.Μόλις τελειώνει, πηγαίνουμε να μιλήσουμε με τα κορίτσια, τα οποία έχουν βγει από το γήπεδο και κάθονται στα καθίσματα των θεατών. Πλησιάζουμε τη Βίκτορι, ένα 14χρονο κορίτσι από τη Νιγηρία, η οποία μας μιλά με συστολή, αλλά ταυτόχρονα έχει ένα τεράστιο χαμόγελο. «Έκανα προπονήσεις από παλιότερα στον Ανταίο, αλλά ξεκίνησα να παίζω αγώνες εδώ και τρία χρόνια. Έχω αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες, έχω βιώσει ρατσισμό στο δρόμο και στο λεωφορείο. Στο σχολείο ευτυχώς όχι, επειδή δεν δίνω περιθώρια και δεν το αφήνω να συμβεί», μου εξηγεί. «Μπασκετικό μου πρότυπο που θαυμάζω είναι ο Stephen Curry. Γενικά μου αρέσει πολύ ο αθλητισμός, θα ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το μπάσκετ ή να ανοίξω κάποια επιχείρηση».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η ΒΙΚΤΟΡΙ.
Από την πλευρά της, η 17χρονη Μίριαμ από τη Νιγηρία, παίζει στην ομάδα ήδη οκτώ χρόνια -δηλαδή από την αρχή που δημιουργήθηκε- και όπως μας λέει, δεν έχει τύχει να βιώσει ρατσισμό μέσα στο γήπεδο, μόνο κάποιες φωνές από τους αντίπαλους πάγκους. «Εκτός γηπέδου τυχαίνει να αντιμετωπίσω ρατσιστικές συμπεριφορές, αλλά ευτυχώς όχι κάτι ακραίο. Θέλω να το πάω επαγγελματικά με το μπάσκετ, αλλιώς μετά το σχολείο σκοπεύω να ασχοληθώ με τη νοσηλευτική, που μου αρέσει εξίσου», μας λέει.
Η ΜΙΡΙΑΜ.
«Όπως και τα υπόλοιπα κορίτσια, έτσι και εγώ έχω γεννηθεί στην Ελλάδα, αλλά έχω καταγωγή από τη Νιγηρία», λέει η 17χρονη Κρίσταμπελ, η οποία είναι από τις παλιότερες παίκτριες, αφού και αυτή φέτος συμπληρώνει τα οκτώ χρόνια συμμετοχής στην ομάδα. «Έχω πολύ καλή σχέση με τα υπόλοιπα κορίτσια, κάνουμε παρέα και εκτός ομάδας, ενώ με κάποιες πηγαίνουμε στο ίδιο σχολείο», μου λέει. Στον ελεύθερό της χρόνο της αρέσει να παρακολουθεί αγώνες μπάσκετ. «Στο μέλλον θέλω να το πάω επαγγελματικά, δηλαδή το πάω προς τα εκεί, θέλω να το προσπαθήσω».
Η ΚΡΙΣΤΑΜΠΕΛ.
Η Ογκέτσι-Μέρσι Ούγκου με καταγωγή από τη Νιγηρία, προέρχεται από τη φυλή Igbo και είναι μόλις 14 ετών. Παίζει στην ομάδα τα τελευταία δυόμιση χρόνια. «Στην Ελλάδα έχω βιώσει ρατσισμό από πάρα πολύ μικρή ηλικία, αλλά προσπαθώ να μη δίνω σημασία. Ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί εντός γηπέδου, μόνο έξω στο δρόμο», μου λέει. Αρχικά πίστευε ότι το μπάσκετ θα ήταν για εκείνη ένα χόμπι, αλλά τώρα το έχει πάρει λίγο πιο σοβαρά και θεωρεί πως μάλλον θα καταλήξει στο επαγγελματικό μπάσκετ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η ΟΓΚΕΤΣΙ-ΜΕΡΣΙ ΟΥΓΚΟΥ.
Φεύγουμε από το γήπεδο, συνοδευόμενοι από ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία κυριαρχεί ο θαυμασμός για τους ανθρώπους εκείνους που δίνουν «ανάσα» στο μπάσκετ γυναικών με προσωπικές θυσίες και για τα κορίτσια που καταφέρνουν κόντρα στις οικογένειές τους να κάνουν τον αθλητισμό ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους και κυνηγούν το όνειρό τους με όποιο κόστος. Από την άλλη, υπάρχει μια διάχυτη απογοήτευση, για την αδιαφορία των εκάστοτε παραγόντων, των κυβερνήσεων και της ίδιας της Πολιτείας σε ό,τι αφορά τον αθλητισμό γυναικών, αφού δεν υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές, τα κονδύλια, οι επιχορηγήσεις για να στηριχθεί ένα τόσο σημαντικό έργο. Γιατί πέρα από τον αθλητισμό αυτόν καθ'αυτόν, η ομάδα του Ανταίου αποτελεί μία βάση κοινωνικοποίησης, κοινωνικής επανένταξης και μύησης για όσα κορίτσια ανήκουν σε μεταναστευτικές, ευάλωτες, περιθωριοποιημένες ομάδες. Μια βάση εκτόνωσης και έκφρασης. Με λίγα λόγια, επιτελείται ένα κοινωνικό έργο, για το οποίο όλοι σιωπούν και όλοι αδιαφορούν.
Περισσότερες φωτογραφίες:
ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
