Άνθρωποι που Ζουν σε Στοιχειωμένα Μέρη Μοιράζονται τις Εμπειρίες τους

Η εικόνα του στοιχειωμένου σπιτιού μάς είναι οικεία, χάρη στις παραστάσεις και τις ταινίες τρόμου. Συνήθως είναι κατασκευασμένα σε γοτθικό ρυθμό με οξύκορφες καμάρες και επίστεγες αντηρίδες, κατάφυτα με αναρριχητικά φυτά, έχουν πόρτες που τρίζουν και τουλάχιστον ένα δωμάτιο με μια εγκαταλειμμένη κούκλα αφημένη στο πάτωμα ή τοποθετημένη σε μια γωνιά.

Αλλά αν υπάρχει ένα πράγμα που ξέρουμε σίγουρα από τις αναρίθμητες ανατριχιαστικές ιστορίες που έχουμε ακούσει από τους φίλους μας και τους φίλους εκείνων, είναι πως τα φαντάσματα δεν είναι πραγματικά επιλεκτικά σχετικά με το περιβάλλον όπου διαμένουν. Αυτές οι βασανισμένες ψυχές μπορεί να βρίσκονται παντού - από προγονικά σπίτια έως διαμερίσματα που νοικιάζει κανείς με το βράδυ.

Οπότε, γιατί οι άνθρωποι καταλήγουν να μένουν σε διαμερίσματα όπου τους ακολουθούν διαρκώς σκιές και οι ιστορίες τους γίνονται όλο και πιο σκοτεινές; Τους ρωτήσαμε.

Το σπίτι των προγόνων μου, όπου και μένω, στην περιοχή Παλγκάρ στη Βομβάη της Ινδίας, είναι πάνω από 350 ετών. Στην κοινότητά μας υπάρχει μια δημοφιλής παροιμία πως όσο παλαιότερη είναι μια οικογένεια, τόσο περισσότερο είναι καταραμένη. Το ίδιο ισχύει και ως προς αυτό το σπίτι. Έχει γνωρίσει πολλούς πολέμους, συμπεριλαμβανομένου ενός πραγματικά αιματηρού όπου εμπλέκονταν από τη μία ένας στρατηγός της ινδικής αυτοκρατορίας Μαράτα και από την άλλη Πορτογάλοι εισβολείς.

Μερικά χρόνια πριν ανακαλύψαμε τα λείψανα των στρατιωτών που είχαν σκοτωθεί σε προηγούμενους πολέμους. Κάποιες μέρες ακούμε κραυγές γεμάτες οδύνη από το υπόγειο, που ανήκουν σε στρατιώτες οι οποίοι σφαγιάζονται και γυναίκες να μοιρολογούν για τους σκοτωμένους άνδρες τους. Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε αυτό το σπίτι διότι είναι περιουσία των προγόνων μας και καθένας από εμάς έχει τις δικές του αναμνήσεις και τη δική του νοσταλγία που έχει συνδέσει με αυτό, παρά τις πολεμικές κραυγές. Οι αναμνήσεις μου από το σπίτι είναι να τρώω μάνγκο με τη γιαγιά μου και να παίζω στη βεράντα στη διάρκεια εκείνων των ζεστών καλοκαιρινών απογευμάτων. Πώς μπορώ να το αφήσω πίσω μου; Κανείς δεν έχει πάθει κακό όλα αυτά τα χρόνια. 

Ωστόσο, πολλοί ντόπιοι πιστεύουν πως το σπίτι μας είναι καταραμένο, εξαιτίας όλων των πολέμων και των αρκετών ζωών που κόστισε. Πρόκειται για μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο να σεβόμαστε αυτή την τραγική διάσταση του παρελθόντος του και ταυτόχρονα να μην την αφήνουμε να επηρεάζει τις αναμνήσεις της δικής μας παιδικής ηλικίας. Το υπόγειο παραμένει ακόμα μια μαύρη τρύπα: κλειδωμένο, γεμάτο με τραυματικά γεγονότα και περιπλανώμενες ψυχές.
-Bhaumic Gowande, 29 ετών

Οι φίλοι μου πίστευαν πως είχαμε πετύχει μια καλή συμφωνία στο οικιστικό συγκρότημα που μας παρείχε φροντίδα με κάθε πιθανό τρόπο: φαγητό, ειδικά οχήματα για το γραφείο, γυμναστήριο, και ακόμη νομικούς συμβούλους. Οπότε, το υπέρογκο ενοίκιο έμοιαζε λογικό.

Αλλά μέσα σε μια βδομάδα αφότου είχαμε εγκατασταθεί και διακοσμήσει ωραία το σπίτι με χριστουγεννιάτικα φωτάκια και αρωματικά κεριά, είδαμε τη σκιά ενός παιδιού να γλιστρά αθόρυβα, μπορούσαμε ακόμη και να μυρίσουμε το αγόρι. Και στους τρεις μας κόπηκε η ανάσα για ένα λεπτό. Ήταν τόσο πραγματικό που δεν θα μπορούσε να είναι ψευδαίσθηση αφού όλοι όσοι βρισκόμασταν στο σπίτι το είχαν δει, ακόμη και μυρίσει.

Το επόμενο πρωί, όταν μιλήσαμε με άλλους στο οικιστικό συγκρότημα, όλοι τους είχαν να μας διηγηθούν τις δικές τους ιστορίες τρόμου - όχι απαραίτητα σχετικές με το παιδί, αλλά με παρόμοιες ανατριχιαστικές παρουσίες. Κάποιος είχε δει αίμα να έχει χυθεί παντού και να εξαφανίζεται το επόμενο λεπτό στην κουζίνα του, άλλοι είχαν δει ένα όραμα με τον πολυέλαιο στο χώρο υποδοχής να μεταμορφώνεται σε ένα μεγάλο, γλοιώδες έντομο. Η ίδια μου η συγκάτοικος μπορούσε να ακούσει κάποιου είδους φοβιστικό τραγούδισμα κάθε φορά που έκανε ντους - έλεγε πως ήταν το τραγούδι του διαβόλου.

Μείναμε στο σπίτι για σχεδόν δυο χρόνια. Το μυστηριώδες παιδί συνέχιζε να εμφανίζεται σε τυχαία διαστήματα, σχεδόν σαν να μας κορόιδευε, αλλά ποτέ δεν μας έβλαψε. Δεν μπορούσαμε να φύγουμε από αυτό το σπίτι διότι οι παροχές ήταν απλούστατα τόσο μα τόσο καλές. Επίσης, δεν ήταν πως βλέπαμε το «φάντασμα» του παιδιού καθημερινά. Εμφανιζόταν τυχαία, ορισμένες φορές μετά από ένα διάστημα σχεδόν ενός μήνα. Ωσότου να ξεπεράσουμε το σοκ των αρχικών τέτοιων θεαμτάτων, είχαμε άλλες έγνοιες όπως να βρούμε δουλειά, να γίνουμε οικονομικά ανεξάρτητες, και να εγκριθούν οι ακαδημαϊκές εργασίες μας στο τελευταίο έτος της σχολής. Σε κάθε περίπτωση, μετά από ένα σημείο, η ζωή σου αρχίζει να θυμίζει η ίδια τη ζωή ενός φαντάσματος κι έτσι τα «αληθινά φαντάσματα» αρχίζουν να έχουν μικρότερη σημασία.
-Ana, 32

Σε μια πόλη όπως η Βομβάη, το να έχει κανείς μεγάλη ντουλάπα είναι μια πολυτέλεια. Άλλωστε, τα δωμάτια έχουν κατά κύριο λόγο το μέγεθος σπιρτόκουτου και απομένει λίγος χώρος για οτιδήποτε άλλο. Είναι ένα θαύμα αν μπορείς να χωρέσεις ακόμη και το τραπέζι. Οπότε, μπορεί κανείς να φανταστεί την έκπληξή μου όταν είδα πως το δωμάτιό μου διέθετε μια τεράστια ντουλάπα που έμοιαζε του 19ου αιώνα - έντονα διακοσμημένη και εντελώς παράταιρη σε ένα νέο κτίριο όπως το δικό μας. Αυτό συνέβη το 2017. Θέλαμε να τη βγάλουμε, αλλά ο σπιτονοικοκύρης είπε πως θα ήταν αδύνατο να τη μετακινήσουμε έξω από το δωμάτιο χωρίς να γίνει κομμάτια. 

Την πρώτη κιόλας μέρα, το χρώμα της ντουλάπας έγινε ξαφνικά μαύρο. Θεωρήσαμε πως ήταν κάποιου είδους οξείδωση. Ως το βράδυ, ολόκληρη η ντουλάπα είχε ξεφλουδίσει, αποκαλύπτοντας μια σταχτιά, τρομακτικά ξεβαμμένη επιφάνεια. Η γάτα μας άρχισε να συσπά το σώμα της και έγλειφε την ντουλάπα. Όπως φάνηκε, η προηγούμενη ενοικιάστρια ήταν ένα μοντέλο που ήπιε δηλητήριο και βρέθηκε μέσα στην ντουλάπα σχεδόν τρεις μέρες μετά την αυτοκτονία της. Το ανακαλύψαμε αυτό μέσω των γειτόνων μας μόλις έναν μήνα μετά, χρονικό διάστημα μετά το οποίο ήταν πολύ αργά αφού είχαμε ήδη υπογράψει το συμβόλαιο. Επίσης, ως τότε είχαμε ήδη εγκατασταθεί κανονικά εκεί. Θέλαμε να αποφύγουμε τον κόπο να βρούμε καινούργιο σπίτι ξανά από την αρχή σε μια πόλη όπως η Βομβάη όπου οι ιδιοκτήτες έχουν τους δικούς τους κανόνες για τους ανύπαντρους.
-Sanjay, 35 ετών

Στην πολιτεία Uttar Pradesh, οι γάμοι σε παιδική ηλικία είναι κάτι σύνηθες και κοριτσάκια ηλικίας ως και οκτώ ή εννιά ετών παντρεύονται με μεγαλύτερους άνδρες που διανύουν τη δεκαετία των 60 ή 70 χρόνων. Ένα τέτοιο ζευγάρι, όπου το κορίτσι βρισκόταν στην ύστερη εφηβεία του και ο άνδρας στη δεκαετία των 60, είχε νοικιάσει ένα δωμάτιο δίπλα στο παραδοσιακό αρχοντικό μας στην πόλη Lucknow της Ινδίας τον Ιούλιο του 2019.

Όλοι θεωρούσαν πως επρόκειτο για έναν από εκείνους τους δυστυχισμένους γάμους μεταξύ δύο συμβιβασμένων ανθρώπων. Αλλά σύντομα, οι δυο τους είχαν ερωτευτεί παράφορα ο ένας τον άλλον. Μπορούσες να τους δεις χεράκι-χεράκι, να πίνουν τσάι στη βεράντα, και να βγαίνουν για δείπνο. Όταν ο άνδρας πέθανε, εκείνη ήταν συντετριμμένη. Μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας ξεψύχησε κι εκείνη επίσης, κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Κανείς μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει το γιατί. Μερικοί υποψιάζονται πως αυτοκτόνησε· άλλοι λένε πως τη σκότωσαν οι δανειστές του άνδρα της.

Η σκιά αυτής της τραγωδίας απλωνόταν και στο δικό μας σπίτι. Βλέπαμε τα ρούχα της στο σπίτι μας, έξω από τις αυλόπορτες και τα μεταλλικά της κοσμήματα θα βρίσκονταν διασκορπισμένα τριγύρω. Μόλις τον τελευταίο μήνα, ενώ καθόμουν στο αυτοκίνητο έξω από το σπίτι μου, την είδα να χτυπάει δυνατά το παράθυρο του οχήματος. Για τις επόμενες δύο εβδομάδες, έπεσα στο κρεβάτι και δεν σηκώθηκα από το φόβο μου. Το παραδοσιακό μας αρχοντικό θεωρείται διατηρητέο μνημείο και έχει μεγάλη αξία. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να εγκαταλείψουμε την κατοικία των προγόνων μας, παρά το παράξενο αλλά τραγικό αυτό περιστατικό.
-Suhasi Mittal, 27 ετών

Περισσότερα από το VICE

Ο Οδηγός του VICE για Πρωτάρηδες στη Μύκονοοοοο

Ινέ, Πώς θα Πεις στα Αγγλικά «Άσπρο Πάτο»;

Τα «Φιλαράκια» Είναι και Πάλι Διαθέσιμα στο Ελληνικό Netflix

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.