O Επαγγελματίας Skater Tas Pappas Μιλάει για τον Χρόνο που Πέρασε στη Φυλακή

To άρθρο εμφανίζεται στο The Incarceration Issue, μια ειδική έκδοση του VICE Australia.

Ο Tas Pappas είναι ένας κλασικός Αυστραλός αλητήριος, που θυμίζει τύπους όπως ο Paul Hogan, o Chopper Read, ή ο Bob Hawke, αλλά σε skateboard έκδοση. Είναι μια εικόνα που έχει καλλιεργήσει και ο ίδιος, αλλά ταυτόχρονα είναι ένας εξαιρετικός παραμυθάς που μπορεί να σε γοητεύσει. Του το λέω καθώς καθόμαστε στο σαλόνι του και μιλάμε για τον καιρό που πέρασε στην φυλακή. «Κι εσύ δεν πας πίσω φίλε», μου λέει κλείνοντάς μου το μάτι.

Για αυτούς που δεν τον γνωρίζουν, ο Tas είναι ένας απίστευτος skater από τα δυτικά προάστια της Μελβούρνης, ο οποίος μαζί με τον νεαρότερο αδερφό του τον Ben έγινε ένας διεθνής σταρ στα μέσα της δεκαετίας του '90, αλλά μετά κατάφερε να τα κάνει όλα σκατά κάπως, όταν κατέληξε στην φυλακή επειδή προσπάθησε να περάσει ένα κιλό κοκαΐνη από την Αργεντινή προς την Αυστραλία, κρυμμένο ανάμεσα από δύο longboards. Για μια πιο λεπτομερή ματιά στην ιστορία του, τσεκάρετε το All this Mayhem (2014), το ντοκιμαντέρ του Eddie Martin. Για μερικές παρατηρήσεις του Tas σχετικά με την φυλακή, συνεχίστε να διαβάζετε.

«Το πρώτο μου πέρασμα από Αμερικάνικη φυλακή ήταν το 2006. Εγώ και ένας άλλος ήμασταν οι μόνοι λευκοί σε μια πτέρυγα γεμάτη από σκληρούς συμμορίτες από το Los Angeles, οι οποίοι ήταν να απελαθούν προς Μέξικο, Ελ Σαλβαδόρ και Κολομβία. Ήταν πολύ δύσκολη φάση, αλλά έστω κι έτσι αισθανόμουν πιο ασφαλής σε μια Αμερικάνικη φυλακή, από όσο αισθάνθηκα ποτέ σε μια φυλακή της Αυστραλίας.

Πριν πάω φυλακή στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένας φίλος με συμβούλεψε να πάω κατευθείαν και να γνωρίσω τον λευκό "υπεύθυνο" εκεί μέσα, γιατί πάντα πρέπει να ανήκεις σε μια συμμορία. Ο κανόνας εκεί μέσα, ήταν πως όταν ένας μπλέκει σε καυγά, όλοι μπλέκουν σε καυγά, οπότε όταν οι φύλακες έπαιρναν τα πλάνα από τον σαματά, δεν μπορούσαν να κατηγορήσουν μόνο έναν. Βρήκα λοιπόν τον τύπο που έπρεπε και του είπα "άκου, μην μου πεις μόνο να μαχαιρώσω κανέναν. Έχω μια οικογένεια εκεί έξω που με περιμένει και πρέπει να βγω στην ώρα μου, αλλά αν είναι να πλακωθείτε με κανέναν, εγώ μέσα είμαι". Κάπως έτσι πάει εκεί μέσα.

Ήταν περίεργο, θα μιλούσα ας πούμε με μερικούς μαύρους, τύπους που έκαναν skate και μετά παίρναμε γραμμή ότι κάποιος μας κοίταζε και έπρεπε να κουλάρουμε και να μην μιλάμε για λίγο. Ήταν περίεργο, αλλά έτσι πήγαινε εκεί μέσα. Έπρεπε να ακολουθείς τους κανόνες, γιατί η φυλακή δεν είναι μέρος για ήρωες. Η δύναμη είναι στους αριθμούς και αν είσαι μαλάκας, την έκατσες.

Στην Αυστραλία, πήγα φυλακή τον Νοέμβριο του 2008, για τρία χρόνια. Ρώτησα κι εκεί ποιος ήταν ο "υπεύθυνος" των λευκών και με κοίταξαν και μου είπαν "μα τι λες ρε ηλίθιε;". Εκεί μέσα υπήρχαν δύο συμμορίες: οι Kooris και οι Lebanese. Οι Αυστραλοί και οι wogs (όρος που παραπέμπει σε μη-λευκούς) απλά υπάρχουν, δεν ομαδοπιούνται όπως στην Αμερική. Αν ένας τύπος θέλει να σταθεί δίπλα σου, μπορεί. Δεν μπορείς να περιμένεις την υποστήριξη μιας συμμορίας μέχρι να γνωρίσεις κόσμο.

Ο κόσμος στην φυλακή δεν είναι ηλίθιος, τα πάντα έχουν να κάνουν με το να πιάνεις τι παίζει. Αν δεν τους κοιτάς στα μάτια, είναι επειδή είσαι «καρφί» ή είναι επειδή είσαι δειλός; Θα σε πάρουν πρέφα πολύ γρήγορα. Αν δείξεις λίγο θάρρος και είσαι ειλικρινής, δεν θα έχεις πρόβλημα. Η φυλακή ήταν η απόλυτη αποτοξίνωση. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν.

Όταν πήγα στο Long Bay (κοντά στο Sydney) ήμουν ακόμα καμμένος από τα ναρκωτικά. Παραμιλούσα, δεν μου είχε μείνει τίποτα. Μια μέρα είδα ένα τεράστιο τοίχο στην αυλή της φυλακής και φαντάστηκα ότι ήταν ένα τεράστιο half pipe. Πήγα και άρχισα να κάνω 1080s και να φλιπάρω το board, προσποιούμενος ότι το έπιανα και μετά φανταζόμουν ότι έκανα το κόλπο και έφευγα. Επειδή οι τύπο εκεί μέσα δεν ήξεραν τίποτα για το skateboard, νόμιζαν ότι ήμουν απλά ένας τρελός που στριφογύρναγε στην αυλή, παίζοντας με τα πόδια και τα χέρια του. Με κοιτούσαν όλοι.

Ως ένα σημείο νόμιζα πως όλα αυτά τα έκανα εξαιτίας του speed, ότι τα ναρκωτικά με έκαναν να πιστεύω πως όλος ο κόσμος με κυνηγούσε, αλλά τελικά οι γιατροί διέγνωσαν πως έπασχα από διαταραχή προσωπικότητας. Ο γιατρός μου εικάζει πως αυτό μπορεί να ξεκίνησε από τότε που με χτυπούσε η babysitter μου και από το γεγονός ότι κακοποιήθηκα σεξουαλικά όταν ήμουν παιδί. Τέλος πάντων, όταν άρχιζα να χάνομαι στην παράνοιά μου, νευρίαζα πάρα πολύ. Για να μην με τρώνε οι σκέψεις μου, άρχισα να κάνω γυμναστική μέσα στην φυλακή. Βοήθησε πολύ το σώμα μου, αλλά την ίδια στιγμή ήμουν απόλυτα τρελαμένος. Συνήθιζα να πηδάω πάνω στα τραπέζια στο προαύλιο, για να γυμναστώ και που και που σκόνταφτα και τραυμάτιζα τα καλάμια μου. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι έβλεπαν έναν τρελό να πηδάει πάνω σε τραπέζια με ματωμένα μπατζάκια, αλλά εγώ φανταζόμουν ότι ήμουν πάνω στην σανίδα μου. Ήταν άλλη μια μέρα skateboard για μένα.

Μετά υπήρχε το γυμναστήριο που έφτιαξα στο κελί μου. Έκοβα τρία ή τέσσερα σεντόνια και τα έπλεκα ώστε να μοιάζουν με σκοινιά. Περνούσα τα σχοινιά μέσα από τις μπάρες του κρεβατιού μου, μετά από τις μπάρες του παραθύρου μου, το οποίο βρισκόταν κοντά στο ταβάνι και από εκεί τα άφηνα να κρέμονται προς τα κάτω, στον τοίχο. Στην συνέχεια πήρα σακούλες σκουπιδιών και γέμισα την κάθε μια με οκτώ λίτρα νερό, τις έδεσα και έτσι έφτιαξα βαράκια. Συνολικά έδεσα είκοσι λίτρα στα σχοινιά, οπότε μπαμ! Είχα γυμναστήριο. Και το είχα σκεφτεί μόνος μου. Κανείς άλλος δεν το είχε δοκιμάσει.

Υπήρχε γυμναστήριο στην φυλακή βέβαια. Πήγαινα εκεί κατά την διάρκεια της ημέρας, αλλά όταν είσαι κλειδωμένος στο κελί σου όλη μέρα, από τις 3 το μεσημέρι μέχρι της 7 το πρωί της επόμενης ημέρας, τι άλλο να κάνεις; Να κάτσεις να κοιτάς το ταβάνι;

Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να είσαι σε ένα κελί με κάποιον άλλον και να σου λέει, "κοίτα λίγο τον τοίχο, θέλω να τον παίξω". Χριστέ μου! Οπότε λες "ναι ρε φίλε, δώστου". Συνήθως περιμένεις κανένα λεπτό και μετά αρχίζεις και του μιλάς και του λες "την βρίσκεις να τον παίζεις και να σου μιλάει αντρική φωνή;", οπότε σου πετάει ένα "ΣΚΑΣΕ ΡΕ!". Πρέπει με κάτι να γελάς, δεν γίνεται αλλιώς.

Όταν πλέον με πήγαν στις πτέρυγες χαμηλής ασφαλείας, βρήκα και τον τρόπο ώστε να είμαι μόνος μου στο κελί. Όταν ήξερα ότι θα έφερναν καινούργιους κρατούμενους, αγόραζα ένα κάρο παγωτά, σοκολάτες, τόνο και λάχανα και έφτιαχνα τα χειρότερα γεύματα. Ερχόταν λοιπόν κάποιος για να μείνει μαζί μου στο κελί και του έλεγα "άκου αδερφέ, φαίνεσαι εντάξει τύπος, αλλά όποιος έρχεται εδώ καταλήγουμε να τσακωνόμαστε. Θέλω απλά να ξέρεις, ότι έχω πρόβλημα με τα αέριά μου. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό, κλάνω σαν διάολος και ο περισσότερος κόσμος δεν το αντέχει". Έρχονταν λοιπόν οι τύποι για ένα βράδυ και έβγαζα από μέσα μου κάτι διαολεμένες κλανιές που ανακάτευαν μέχρι κι εμένα, όποτε μου έλεγαν πως "μάγκα μου δεν έχεις άδικο, τι μπόχα είναι αυτή" και τους απαντούσα "ναι φίλε, ελπίζω μια μέρα ο γιατρός να με βοηθήσει να το ξεπεράσω". Στην συνέχεια πήγαιναν στους φύλακες και τους έλεγαν να τους αλλάξουν κελί. Κάπως έτσι "ξανακέρδιζα" το κελί μου, έπιανε κάθε φορά.

Εκεί μέσα η φάση είναι Asics. Αν εμφανιστείς στο προαύλιο με ένα καινούργιο ζευγάρι Asics, τότε είσαι κάποιος. To είπα στην γυναίκα μου την Helen και ήρθε στον Long Bay με τον παραγιό μου τον Nick, ο οποίος φορούσε ένα ολοκαίνουργιο ζευγάρι Asics, πανάκριβο, όχι αυτά του σωρού που παίρνεις στην φυλακή. Εγώ φορούσα τα σκατένια αθλητικά μου, οπότε εγώ και ο Nick ανταλλάξαμε παπούτσια. Αφού με έψαξε ο φύλακας μετά, μου έβγαλε το παπούτσι το οποίο έλεγε πάνω "footlocker, 200 δολάρια" ή κάτι τέτοιο.

Ο Nick είχε ξεχάσει να βγάλει την ετικέτα με την τιμή από το εσωτερικό του παπουτσιού. Ο φύλακας με κοίταξε καλά-καλά και μου είπα "άντε, προχώρα", οπότε την γλύτωσα, αλλά στάθηκα πολύ τυχερός. Πολύς κόσμος βάζει ναρκωτικά μέσα στην φυλακή με αυτόν τον τρόπο. Αλλά εγώ απλά ήθελα ένα φρέσκο ζευγάρι Asics ρε φίλε.

Όταν μπαίνεις σε φυλακές χαμηλής ασφαλείας, αρχίζουν και σου δίνουν πρωινές άδειες, ώστε να αρχίζεις να αφομοιώνεσαι ξανά στο κοινωνικό σύνολο. Η Helen βρήκε μια ράμπα στο Albury, οπότε ερχόταν και με μάζευε, μέναμε σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά κι εγώ έκανα πάλι skate. Είχα μάθει στον γιό μου τον Billy να κάνει skate από όταν ήταν ενάμισι. Έκανα ένα varial 540 σε εκείνη την ράμπα, μετά από τρία χρόνια στην φυλακή. Σε ευχαριστώ Θεέ μου και σε ευχαριστώ άπειρη προπόνηση.

Προς το τέλος, φτάναμε στο τέλος τους σαββατοκύριακου και μόλις ο Billy καταλάβαινε ότι δεν μπορούσα να μείνω μαζί του, στεναχωριόταν πολύ. Μετά από αυτό ήταν πολύ δύσκολο να μπω πάλι σε mode φυλακής. Υπήρχαν άτομα εκεί μέσα που ζήλευαν που είχαν περάσει χρόνο με την οικογένειά μου, ειδικά παλαιότεροι εγκληματίες που είχαν περάσει 10 και 20 χρόνια στην στενή. Η φυλακή είναι ένα καταθλιπτικό και μοναχικό μέρος. Τέτοιο τύποι προσπαθούν να βάλουν στο κεφάλι σου ότι κάτι θα γίνει και θα την κάτσεις την δουλειά, επειδή έτσι την έπαθαν κι αυτοί. Είναι μια πραγματική πνευματική δοκιμασία, αλλά ευτυχώς για μένα η Helen ανέχτηκε όλες τις μαλακίες μου και είμαι ακόμα μαζί της. Είμαστε μαζί πλέον οκτώ χρόνια».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.