Ο Michael Wolf είναι ένας 60χρονος Γερμανός φωτογράφος ο οποίος μετακόμισε στο Χονγκ Κονγκ το 1994. «Μου αρέσει η ταχύτητα των αλλαγών τους» είπε από την υιοθετημένη του πατρίδα.Τα πρώτα οκτώ χρόνια, ο Michael δούλεψε ως φωτοειδησεογράφος για το γερμανικό περιοδικό Stern, πριν να αποφασίσει να στρέψει το φακό του στις μητροπόλεις, τα τεράστια αστικά κέντρα με τον υπερπληθυσμό τα οποία ξεφυτρώνουν σε όλο τον κόσμο- αλλά κυρίως στην Ασία- τις τελευταίες δεκαετίες. Οι φωτογραφίες του αποτελούν μια συναρπαστική ματιά στο πως ζει η ανθρωπότητα τώρα καθώς επίσης και ένα είδος αιώνιας ωδής στην καινοτομία. Του τηλεφώνησα για να μάθω τι πιστεύει για αυτούς τους παράξενους τόπους τους οποίους δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι αποκαλούν σπίτι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
VICE: Πρώτα απ’όλα, τι είναι η μητρόπολη; Michael Wolf: Οι πόλεις που έχουν πληθυσμό πάνω από δέκα εκατομμύρια. Δεν θα έλεγα ότι στην Ευρώπη υπάρχει τέτοιου τύπου μητρόπολη. Το Παρίσι έχει πληθυσμό 2 εκ, ενώ στην Κίνα για παράδειγμα μια πόλη με τρία εκατομμύρια θεωρείται μικρή. Μιλάω για πόλεις με πληθυσμό από 5, 10, 20 έως και 25 εκατομμύρια.
Γιατί φαίνονται τόσο καταθλιπτικές στις φωτογραφίες σας;Λοιπόν, ορισμένες πτυχές των μητροπόλεων έχουν πολλά μειονεκτήματα. Αυτά είναι τα κέντρα κέρδους. Οι άνθρωποι που τα διοικούν δεν ενδιαφέρονται ειλικρινά για τους πληθυσμούς που ζουν σε αυτά. Ενδιαφέρονται μόνο για να βγάλουν χρήματα. Έτσι από τη μία πλευρά είναι εκφοβιστικές και τρομακτικές αλλά από την άλλη είναι εξαιρετικά όμορφες. Στο The Architecture of Density (η σειρά φωτογραφιών που δείχνει ένα εξαιρετικά πυκνοκατοικημένο Χονγκ Κονγκ όσο αφορά στα πολυώροφα κτίρια) μπορείς να τις δεις σαν ένα μωσαϊκό.
Ναι, αλλά τι γίνεται με τους ανθρώπους που ζουν σε χαρτοκιβώτια στον υπόγειο του Μετρό; Είναι αυτό ωραίο;Λοιπόν, αυτό που μου αρέσει είναι ο αυτοσχεδιασμός τους. Πρώτα έχει να κάνει με το πώς προκύπτει η αρχιτεκτονική από ανάγκη, που είναι πολύ λειτουργικό αλλά την ίδια στιγμή αποτελεί και μια δήλωση για τα οικονομικά. Επειδή προέρχομαι από τη φωτοειδησεογραφία, θα έλεγα ότι η δουλειά μου εμπεριέχει και κριτική.Και ποια είναι η κριτική;Πάντα ήμουν κοινωνικά φιλελεύθερος. Πάντα υποστήριζα την κατώτερη τάξη. Για παράδειγμα, υλοποίησα ένα πρότζεκτ που ονομάζεται 100χ100 και όπου φωτογράφισα 100 διαμερίσματα διαστάσεων 3μ Χ 3μ, σε ένα κτίριο του Χονγκ Κονγκ που επρόκειτο να κατεδαφιστεί. Δείχνω τις συνθήκες διαβίωσης στην πόλη, αλλά και πάλι [με το φακό μου] κοιτάω τη ζωτικότητα και την επινοητικότητα των ανθρώπων. Είναι συνηθισμένοι άνθρωποι και αυτό προσπαθώ να τεκμηριώσω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Και πως απαθανατίζετε κάτι τέτοιο;Απλά βγαίνω έξω κάθε μέρα, περπατάω τριγύρω και τραβάω φωτογραφίες. Το μόνο πρόβλημα που έχω είναι ότι δεν μιλάω καντονέζικα, οπότε μερικές φορές έχω διερμηνέα μαζί μου.
Οπότε πιστεύετε στους ανθρώπους;Φυσικά, πιστεύω.Και πιστεύετε σε 25 εκατομμύρια ανθρώπους οι οποίοι ζουν ο ένας πάνω στον άλλον;Μάλλον όχι, αλλά εάν μιλήσετε με τους ανθρώπους, πάντα λένε ότι τα συγκροτήματα διαμερισμάτων τους είναι τόσο βολικά. Παίρνεις το ασανσέρ, λένε, και βρίσκεσαι στο εμπορικό κέντρο, σε σταθμό του μετρό και σε σχολείο. Αλλά εάν τους γνωρίσεις καλύτερα και ψάξεις βαθύτερα, καταλαβαίνεις ότι όλοι τους θα προτιμούσαν να ζουν σε κάποια μικρότερη πόλη. Ίσως σε ένα μικρότερο σπίτι στην εξοχή. Η ευχή αυτή είναι εκεί αλλά εάν τη σκεφτούν, μελαγχολούν. Ο πληθυσμός είναι πολύ καλός στο να κατακερματίζει τα προβλήματα. Η δημιουργικότητα και η επινοητικότητά τους είναι που γεννούν αυτές τις συνθήκες. Έτσι τα βγάζουν πέρα και αυτό είναι που με ενδιαφέρει.Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
