Ο Aki Rei Θέλει να μας Πάει Βόλτα με μια Κόκκινη Cadillac του '59

Πριν από λίγο καιρό «προσγειώθηκε» στο inbox μου ένα link, το οποίο με οδήγησε σε ένα τραγούδι με τίτλο Red Cadillac. Το συνοδευτικό κείμενο του φίλου που μου το έστειλε, με ενημέρωνε ότι πρόκειται για έναν νέο καλλιτέχνη που λέγεται Aki Rei και ίσως μου αρέσει. Ήταν «έρωτας» με την πρώτη ακρόαση. Από εκείνο το βράδυ, η «κόκκινη Cadillac» με συνοδεύει στα χαλαρά κρασάκια που πίνω ενώ παίζω Football Manager, συνεχίζοντας τη μίζερη ζωή της ατελείωτης καραντίνας. Είχα πολύ καιρό να ακούσω ένα moody κομμάτι από έναν songwriter με τόσο θετικά vibes. 

Ο νεαρός μουσικός συνδυάζει άψογα το retrowave -που έχει κατακτήσει τα τελευταία χρόνια το Διαδίκτυο- με την bedroom pop. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει, όμως, είναι οι jazz και soul επιρροές του, αλλά και το γεγονός ότι είναι ένας τελειομανής multi-instrumentalist και ολοκληρωμένος παραγωγός. Eίναι από τους καλλιτέχνες που είχε την ατυχία να ξεκινήσει την πορεία του μέσα στην καραντίνα -μια συνθήκη που, όπως αναφέρει και ο ίδιος, τον βοήθησε να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά- και έτσι δεν είχε ακόμα τη δυνατότητα να παρουσιάσει ζωντανά το υλικό του.

Ωστόσο, ετοιμάζει συνεχώς νέα tracks και οργανώνεται μαζί με την ομάδα της Mellowsophy Music, στο δυναμικό της οποίας ανήκει. Τα μέτρα κατά του Κορονοϊού τον έχουν βρει στη Χαλκίδα και αναγκαστικά τα είπαμε μέσω Zoom. Βέβαια, με την πρώτη ευκαιρία θα φροντίσω να βρεθώ σε κάποιο live του. 

Προς το παρόν, ονειρεύομαι αστρικά ταξίδια μέσα σε μια Cadillac. 

VICE: Γνωρίζω ότι έχεις ένα backstory σπουδών και αναζητήσεων, που σε έχουν βοηθήσει στην πορεία σου.  
Aki Rei: Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική στα επτά μου, παίζοντας drums. Ο πατέρας μου είναι κιθαρίστας και γύρω στα 12 θέλησα να πιάσω και την κιθάρα. Προσπάθησε να με μάθει αλλά τσακωνόμασταν (κλασική σχέση πατέρα-γιου) και έτσι συνέχισα μόνος μου παρακολουθώντας βίντεο στο YouTube. Λίγα χρόνια αργότερα μπήκε η Jazz στη ζωή μου και αποφάσισα να μάθω επίσης πιάνο. Καθόμουν με την κιθάρα και μετέφραζα τις νότες από την ταστιέρα στα πλήκτρα.

Τέλος, άρχισα να τραγουδάω χωρίς να έχω κάποιο σκοπό πέρα από το να γράφω κομμάτια για την μπάντα στην οποία έπαιζα τύμπανα. Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να λέει τα τραγούδια που γράφω άλλος. Αισθανόμουν ότι πίσω από τα τύμπανα δεν μπορούσα να εκφράσω τα συναισθήματα που ήθελα. 

Ένιωθα την ανάγκη να τραγουδήσω. Μέσω YouTube, πάλι, άρχισα να δουλεύω τη φωνή μου. Παράλληλα προσπαθούσα να μιμηθώ φωνές Αφροαμερικανών, κυρίως μουσικών, τραγουδώντας πάνω από δίσκους που αγαπούσα.

Μετά το σχολείο ήρθα στην Αθήνα και σπούδασα σε μια ιδιωτική σχολή Παραγωγή Ηλεκτρονικής Μουσικής και παράλληλα έκανα Jazz στο «Ωδείο Τέχνης Φακανά». Για πρώτη φορά διδασκόμουν τη μουσική σε σοβαρό επίπεδο. Τελειώνοντας τη σχολή έδωσα Πανελλήνιες ξανά και πέρασα στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου στην Κέρκυρα. Εκεί γνώρισα κάποιους πολύ σημαντικούς μουσικούς, οι οποίοι μου δημιούργησαν την επιθυμία να ασχοληθώ πιο σοβαρά με τη μουσική. Ανέβαζα, δειλά-δειλά, κομμάτια στο Instagram και τελικά ήρθε το lockdown, το οποίο μου έδωσε αρκετό χρόνο ώστε να κοιτάξω μέσα μου και να βάλω τις ρίζες μου σε μια σειρά. 

Το έκανες συνειδητά ή έτυχε; 
Συνειδητά. Ήταν η περίοδος που ήμασταν όλοι «χεσμένοι» και νομίζαμε ότι θα ζήσουμε ένα zombie Apocalypse. Αποφάσισα, λοιπόν, να εκμεταλλευτώ τον χρόνο που είχα μπροστά μου. 

Προσωπικά σε γνώρισα από το Red Cadillac, όμως πριν από αυτό είχες κυκλοφορήσει ακόμη δύο κομμάτια. 
Ήμουν σε μια φάση που προσπαθούσα να βρω το πώς θα ήθελα να ακούγεται το πρώτο track που θα ανεβάσω. Έγραψα το Why Don't You, το οποίο έχει αρκετά στοιχεία από αυτά που πρόκειται να ακούσει από μένα ο κόσμος, αλλά μέσα από ένα pop πρίσμα. Ήθελα να είναι πιο εύπεπτο στο αυτί του ακροατή που δεν με γνωρίζει ακόμα. Το κυκλοφόρησα στις αρχές Αυγούστου και έχει ένα καλοκαιρινό vibe, τύπου beach bar.

To I Miss You, από την άλλη, βγήκε σε μία περίοδο που με είχε καταβάλλει το lockdown. Πάνω που ήμασταν έτοιμοι να βγούμε, μας έκλεισαν πάλι. Είναι για όσα μπορεί να σου λείψουν. Από ένα πρόσωπο μέχρι μια κατάσταση. Δεν έχει απαραίτητα ερωτικό χαρακτήρα. Αν σκεφτείς ότι πρόκειται για ένα instrumental τραγούδι, η ανταπόκριση που είχε ήταν κάτι που δεν περίμενα. 

Μου αρέσει, πάντως, ότι δοκιμάζεις διάφορα ηχητικά τοπία διατηρώντας παράλληλα την ταυτότητά σου. 
Κάθε είδος μουσικής έχει δημιουργηθεί για να εκπληρώσει έναν σκοπό. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να μιλήσεις για ένα ρομαντικό δείπνο μέσω ενός trap κομματιού. Δεν είναι αυτός ο στόχος του συγκεκριμένου ιδιώματος. Για ό,τι θελήσεις να εκφράσεις υπάρχει ο αντίστοιχος ήχος ώστε να γίνει αντιληπτός ο σκοπός σου. Χρησιμοποιώ ένα εύρος ήχων, ανάλογα με τη θεματική του εκάστοτε τραγουδιού, αλλά παράλληλα θέλω να καταλαβαίνει ο ακροατής ότι αυτό το πράγμα είναι Aki Rei. Ανήκω σε ένα ευρύτερο φάσμα του indie, μου αρέσει το ταξιδιάρικο ύφος που βγάζει το wave style. Ωστόσο, είμαι αντίθετος με το να βάζουμε ταμπέλες στους καλλιτέχνες. 

Μετά ήρθε και το Red Cadillac. 
Μετά τη δεύτερη καραντίνα άρχισα να φτιάχνω ιστορίες μέσω των στίχων μου. Ο ακροατής θα μπορεί να τις μεταφράζει όπως θέλει. Το Red Cadillac είναι η αρχή και προέκυψε όταν ξεκίνησα να διαβάζω για τα '50s και τα '60s. Μου άρεσε πολύ το vibe του drive through σινεμά. Το 1959 ήταν μια χρονιά που άρχισε να επικραττεί το lifestyle του Hollywood, είχε βγει το Μερικοί το Προτιμούν Καυτό και παρακολουθώντας τη συγκεκριμένη ταινία αισθάνθηκα ότι θέλω να μεταφερθώ εκεί. Ήθελα να σε βάλω σαν ακροατή να ταξιδέψεις και εσύ με την κόκκινη Cadillac. Όταν γράφω ένα κομμάτι, πάντα ψάχνω για να δω αν έχει γίνει κάτι αντίστοιχο. Βρήκα πολλά τραγούδια που έχουν να κάνουν με τη Chevrolet, αλλά όχι αρκετά για την Cadillac του 1959. 

Υπάρχει κάποιο clip που να έχει βασιστεί σε αυτοκίνητο και να σου έχει μείνει σαν αναφορά; 
Ήταν ένα clip των Parcels στο οποίο είχαν ένα γαλάζιο αμάξι. ΟΚ, ωραίο ήταν αλλά θεώρησα ότι πρέπει να γίνει κάτι αντίστοιχο και για την Cadillac. Μου αρέσει πολύ το Route 66 vibe που βγάζει. Το όνειρό μου είναι να διασχίσω αυτόν τον αυτοκινητόδρομο. Στο μυαλό μου το clip θα γυριζόταν εκεί. Nα οδηγάει ο πρωταγωνιστής το αυτοκίνητο και ξαφνικά να ανοίγει ένα portal και να τον πετάει σε έναν κεντρικό δρόμο του Las Vegas. 

Πώς αισθάνεσαι που ξεκίνησες την πορεία σου μέσα σε αυτή την κατάσταση; 
Δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη περίοδος για έναν καλλιτέχνη που ξεκινάει. Τα live είναι ένας πολύ βασικός τρόπος επικοινωνίας της μουσικής με το κοινό. Το τραγούδι μπορεί να αρέσει, όμως στο live βλέπεις τα πραγματικά vibes που βγάζει ο καλλιτέχνης. Τι είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει για να σου δώσει την επιθυμία να τον ξαναδείς.

Υπάρχουν τα live streams, αλλά δεν νομίζω ότι μπορούν να αντικαταστήσουν την αίσθηση που θα πάρει κάποιος όταν θα σε βλέπει από κοντινή απόσταση κρατώντας μια μπύρα στο χέρι. Όταν σχεδόν ενώνονται τα βλέμματά σας. Δεν νομίζω ότι αυτό μπορεί να ανικατασταθεί. Ο τρόπος που θα παίξει η μπάντα το κομμάτι, ο κόσμος που είναι από κάτω, ο καιρός που κάνει έξω και κάθε μικρή λεπτομέρεια δημιουργούν μια στιγμή, μοναδική μέσα στον χρόνο. 

Παράλληλα υπάρχει το ζήτημα του streaming revenue, για το οποίο γίνεται πολύς λόγος τελευταία. 
Έχω διαβάσει για το θέμα και μιλάμε για τρελή αδικία. Στην Ελλάδα υπάρχει επίσης το μπέρδεμα με τα δικαιώματα. Κάπου έβλεπα τον Toquel να αναφέρει το πόσο μικρό ήταν το revenue που του αντιστοιχούσε για το Business, ένα κομμάτι που είχε σαρώσει τα πάντα. Φαντάσου τι σημαίνει αυτό για μικρότερους καλλιτέχνες όπως εγώ. 

Είναι ένα σημαντικό ζήτημα. Είναι όμορφο σαν γεγονός ότι έχουμε βρει έναν τρόπο να εκφραζόμαστε, όμως κάποιοι από εμάς το κάνουμε επαγγελματικά. Προσωπικά, ως παραγωγός και μουσικός, θα δουλέψω σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, όμως, δεν είναι όλοι οι μουσικοί το ίδιο. Οι συνθήκες δεν ευνοούν καθόλου τους καλλιτέχνες. 

Η συνεργασία σου με τη Mellowsophy Music πώς προέκυψε; 
Ήρθε σε μια περίοδο που είχα αρχίσει να δουλεύω το Red Cadillac και να χτίζω τον δίσκο μου. Έψαχνα απεγνωσμένα για label, επειδή ήθελα να γίνει σοβαρή δουλειά και να ακουστεί το αποτέλεσμα. Ένα βράδυ με παίρνει ένας φίλος τηλέφωνο και μου εξηγεί ότι ήθελαν να έρθουν σε επαφή μαζί μου, επειδή τους άρεσε η δουλειά που είχα κάνει. Στην αρχή δεν είχα καταλάβει περί τίνος πρόκειται, όμως, μιλώντας μαζί τους έμεινα έκπληκτος που υπάρχει μια τέτοια δισκογραφική στην Ελλάδα.

Μπορεί να μην είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε από κοντά, αλλά μιλώντας με τα παιδιά ήταν σαν να τους γνώριζα για χρόνια. Αυτό που μου αρέσει στη Mellowsophy είναι ότι κλείνει artists γι' αυτό που είναι και τους στηρίζει. Δεν προσπαθεί να τους αλλάξει. Θεωρώ πολύ σημαντικό να έχω δίπλα μου ανθρώπους που τρέχουν την τελειομανία μου. Όταν τα κάνεις όλα μόνος σου, χρειάζεσαι κάποιον που να σε καταλαβαίνει και να σου δίνει σωστές κατευθύνσεις. 

Είναι παγίδα να γράφεις και να κάνεις παραγωγή μόνος σου. 
Ισχύει. Όσοι γράφουν μόνοι τους καταλαβαίνουν το πόσο γρήγορα περνάει η φάση από το «ωραίο κομμάτι, μου αρέσει», στο να έχεις σιχαθεί που το ακούς. 

Επόμενα σχέδια; Απ' όσο ξέρω ετοιμάζεις τον δίσκο σου. 
Ναι, απλώς προς το παρόν όλα είναι στον αέρα σε ό,τι αφορά το χρονικό πλαίσιο. Θέλω να έρθω στην Αθήνα και να δουλέψω το υλικό στο στούντιο της Mellowsophy. Περιμένω να ανοίξουμε κάπως, ώστε να βρεθούμε από κοντά. Να δημιουργήσουμε έναν δίσκο που να αποτελεί ένα μουσικό ταξίδι. Να δημιουργήσουμε μια ωραία ιστορία. 

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Ο «Γρίφος» του Ισπανικού Skunk στην Ηγουμενίτσα

VoxPopuli - «Όποιος Κρατάει Ένα Μικρόφωνο Μπαίνει σε Θέση Μάχης»

Ο Γιος του Osama bin Laden Είναι Ζωγράφος και η Αμερική Είναι η Μούσα του

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.