Οι καταλήψεις έχουν χαρακτηριστεί πολλές φορές ως χώροι ανομίας και χρήσης παράνομων ουσιών.
«Fuck you all». Αυτό το σύνθημα αντίκριζε κανείς μόλις έμπαινε στο κεντρικό δωμάτιο του επταώροφου κτιρίου.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι το φαινόμενο των καταλήψεων στέγης εμφανίστηκε κυρίως σε κοινωνίες αυξημένης έντασης και σε περιόδους οικονομικο-κοινωνικών αναδιαρθρώσεων και μεταβάσεων.
Πολλές καταλήψεις έχουν διαλυθεί μετά την –πολλές φορές βίαιη– επέμβαση της αστυνομίας, ενώ οι καταληψίες έχουν διωχθεί ποινικά μεταξύ άλλων και για φθορά δημόσιας περιουσίας, κλοπή ηλεκτρικού ρεύματος και διατάραξη οικιακής ειρήνης.
Σύμφωνα με στοιχεία που συγκέντρωσε η Περιφέρεια Αττικής το 2014 υπάρχουν περίπου 1.200 εγκαταλελειμμένα κτίρια στην Αθήνα, πολλά από τα οποία ανήκουν σε δημόσιους φορείς και ασφαλιστικά ταμεία. Ωστόσο, ο πραγματικός αριθμός εκτιμάται, ότι είναι πολύ μεγαλύτερος.
Η κατάληψη ως πρακτική συναντάται χρονικά από τη στιγμή που κτίρια και γη εγκαταλείπονταν από τους ιδιοκτήτες.
Από τα τέλη της δεκαετίας του '60, δεκάδες χιλιάδες καταλήψεις εμφανίζονται ως μια προσπάθεια αντιμετώπισης του στεγαστικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι ευρωπαϊκές χώρες.
«Στις καταλήψεις που μείναμε ανά την Ευρώπη ακούγαμε πάντοτε πολλές ιστορίες για τα Εξάρχεια. Έτσι, κάποια στιγμή αποφασίσαμε να έρθουμε στην περιοχή και να τη ζήσουμε για ένα διάστημα», μου λέει ο Α., ο οποίος στη Λετονία δούλευε σε ένα κατάστημα κινητής τηλεφωνίας μέχρι που μια μέρα πέταξε τη στολή εργασίας κι έκτοτε ταξιδεύει σε πόλεις της Ευρώπης, μένοντας συνήθως σε καταλήψεις.
Η κατάληψη γι' αυτά τα παιδιά υπήρξε ένα στοίχημα, ότι μπορούν να συμβιώσουν σε ένα ερειπωμένο κτίριο και να επιβιώσουν χωρίς χρήματα και τις ανέσεις της σύγχρονης κοινωνίας.
Παλαιότερα στο κτίριο φιλοξενούνταν μια σχολή αισθητικής και μια σχολή χορού – σήμερα το ξύλινο πάτωμα έχει ξεφτίσει και οι καθρέφτες στους τοίχους είναι ετοιμόρροποι. Ωστόσο, τα παιδιά αδιαφορούσαν για όλα αυτά, αποδεχόμενα την αταξία της ζωής.
Το κτίριο δεν είχε τρεχούμενο νερό και ηλεκτρικό. Μπάνιο έκαναν άλλες φορές στη βεράντα και άλλες φορές έξω, στον λόφο του Στρέφη.
Πολλές φορές η κατάληψη αποκτά πειραματική διάσταση ελέγχου του κοινωνικού χώρου.
Τις ημέρες που είχαν ανάγκη από χρήματα έβγαιναν στον δρόμο κάνοντας ζογκλερικά για λίγα ευρώ.
Οι περισσότεροι δεν ξόδευαν καθόλου χρήματα για τις καθημερινές τους ανάγκες – ψωμί έπαιρναν αργά το βράδυ από τους κάδους όπου έριχναν οι φούρνοι της Ομόνοιας τα περισσευούμενα της ημέρας και φαγητό με τον ίδιο τρόπο από συγκεκριμένα ψητοπωλεία της περιοχής. «Δεν είναι ότι δεν έχουμε χρήματα, απλώς είναι λάθος να πηγαίνει χαμένο τόσο φαγητό», μου είπε ένα βράδυ ο Ν. «Όπως λάθος είναι και να το πετάς μέσα στους κάδους. Καλύτερα να το αφήνεις σε εμφανές σημείο, μέσα σε σακούλες. Ίσως βοηθήσεις κάποιον».
Τις μέρες που δεν υπήρχε πεταμένο φαγητό στους κάδους απορριμάτων, η παρέα κατηφόριζε στα στριτφουντάδικα της Μάρνη και έτρωγε με ένα ευρώ το πιάτο. Όταν πάλι χρειάζονταν νερό, έπαιρναν κάμποσα μεγάλα πλαστικά δοχεία και πήγαιναν σε ένα κοντινό strip club που ο ιδιοκτήτης τούς επέτρεπε να παίρνουν νερό από τη βρύση του. Έπειτα τα κουβαλούσαν πίσω στην κατάληψη.
