Ζητήσαμε Από Έλληνες να μας πουν Πότε Κατάλαβαν ότι ο Κορονοϊός Είναι μια Σοβαρή Υπόθεση

Όταν τον Ιανουάριο του 2020 ακούγαμε τα ανησυχητικά νέα ότι ένας νέος, επικίνδυνος και εξαιρετικά μεταδοτικός ιός είχε χτυπήσει κάποιες πόλεις της Κίνας, οι περισσότεροι δεν δώσαμε μεγάλη σημασία. Στη συνέχεια, όταν η πόλη Wuhan και η επαρχία της Hubei, μεταξύ άλλων, ανακοίνωναν τα πρώτα αυστηρά lockdown και το όνομα COVID-19 έκανε την εμφάνισή του στις ζωές μας, ίσως να ανησυχήσαμε λίγο. «Εντάξει, σιγά μη φτάσει στην Ελλάδα», σκεφτήκαμε πολλοί και οι περισσότεροι υποθέσαμε ότι η επιστήμη θα βρει τη θεραπεία μέχρι να πεις κύμινο. 

Δύο μήνες αργότερα βρισκόμασταν «μουδιασμένοι» να ακούμε τον πρωθυπουργό να ανακοινώνει την πρώτη καραντίνα, χωρίς να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Το ίδιο ένιωσαν και πολίτες όλου του κόσμου, που μέσα στον επόμενο έναν χρόνο έζησαν -και ζουν- περιστασιακά lockdown, κάποια περισσότερο επιτυχημένα, άλλα λιγότερο. Εμείς, ως πολίτες μιας χώρας με ένα από τα πιο αυστηρά lockdown της Ευρώπης, σίγουρα έχουμε νιώσει την αβεβαιότητα και τον φόβο στο πετσί μας, ειδικά ακούγοντας για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το Ε.Σ.Υ. το τελευταίο διάστημα. 

Κάτι παραπάνω από έναν χρόνο μετά την αρχή αυτού του εφιάλτη, που δείχνει ότι έχει δρόμο ακόμα, αποφάσισα να έρθω σε επαφή με ανθρώπους διάφορων ηλικιών και να τους ζητήσω να θυμηθούν τη στιγμή που κατάλαβαν ότι τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά. 

Ιδού τι μου απάντησαν:

Όταν ο κόσμος βγήκε στα μπαλκόνια για να χειροκροτήσει το νοσηλευτικό προσωπικό και τους γιατρούς

Στην αρχή θεώρησα ότι ήταν κάτι παρωδικό. Πίσω στον Μάρτη του 2020 έβλεπα το «κύμα» να πλησιάζει τη χώρα μας και η αλήθεια είναι ότι μόλις έφτασαν τα πρώτα επιβεβαιωμένα κρούσματα, άρχισα να ανησυχώ λίγο. Βέβαια, ακόμα και όταν ήρθε η σοκαριστική ανακοίνωση του πρώτου lockdown, είχα την ελπίδα πως θα κρατούσε για κάνα δυο εβδομάδες και ότι μετά θα επιστρέφαμε στις ζωές μας. Η στιγμή που με «ταρακούνησε» -μπορεί να φανεί αστείο- ήρθε τη νύχτα που ο κόσμος βγήκε στα μπαλκόνια για να χειροκροτήσει το νοσηλευτικό προσωπικό και τους γιατρούς. Μου δημιούργησε τεράστιο άγχος, σαν να υπάρχει πολεμικό κλίμα. Έτσι είναι περίπου. Μακάρι οι κυβερνώντες να το καταλάβαιναν και να ενίσχυαν εμφατικά τα νοσοκομεία και το προσωπικό τους. Απ' ό,τι φαίνεται, έμειναν στα παλαμάκια. 
- Αλεξία, 34 ετών

Όταν τα ημερήσια κρούσματα άρχισαν να ξεφεύγουν

Τη σοβαρότητα της νόσου την κατάλαβα όταν είδα τα κρούσματα να αυξάνονται εκθετικά, μέρα με τη μέρα στην Ιταλία, προτού να έχουμε το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα. Τότε, πίστευα ότι θα είναι κάτι που θα περάσει εντός έξι μηνών. Νομίζω ότι η στιγμή που συνειδητοποίησα πως ο κορονοιός θα μείνει στη ζωή μας για πολύ καιρό και ότι τα lockdown θα είναι διαρκή και απανωτά ήταν στα τέλη Νοέμβρη, όταν τα ημερήσια κρούσματα άρχισαν να ξεφεύγουν, ο αριθμός των διασωληνωμένων να αυξάνεται επικίνδυνα, το Ε.Σ.Υ. να πιέζεται και τα εμβόλια να καθυστερούν.
- Άγγελος, 35 ετών

Γύρω στον Δεκαπενταύγουστο

Τη σοβαρότητα του κορονοϊού τη συνειδητοποίησα σχετικά νωρίς, πέρσι τον Απρίλη, κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown. Οι ζοφερές εικόνες από τη Βόρεια Ιταλία ήταν παραπάνω από ικανές για να με πείσουν ότι ο κορονοϊός είχε έρθει για να μείνει. Βέβαια κατάλαβα ότι θα μας ταλαιπωρήσει για πολλούς μήνες (χρόνια;) γύρω στον Δεκαπενταύγουστο, στις διακοπές μου, όταν κάποιοι επιστήμονες, που έμοιαζαν κινδυνολόγοι και υπερβολικοί -δυστυχώς αποδείχτηκε πως δεν ήταν- μας προετοίμαζαν για το δεύτερο και το τρίτο κύμα. Στην παρούσα φάση είμαι συγκρατημένα απαισιόδοξος, παρόλα αυτά κρατάω μια ελπίδα για επιστροφή στη ζωή, την άνοιξη του 2022.
- Μιχάλης, 40 ετών

Όταν είδα τις εικόνες με τα σούπερ-μάρκετ να αδειάζουν

Από την πρώτη στιγμή είχα «νιώσει» ότι ο κορονοϊός είναι κάτι σοβαρό. Προφανώς, δεν γνώριζα ότι πάνω από έναν χρόνο μετά θα ήμασταν ακόμα μέσα, όμως οι εικόνες με τα σούπερ-μάρκετ να αδειάζουν, τον κόσμο να μαζεύει κωλόχαρτα σαν τρελός και τα αντισηπτικά να εξαφανίζονται, μου έδωσαν να καταλάβω από νωρίς ότι το πράγμα δεν πάει καλά. Στο πρώτο lockdown έμεινα μέσα για αρκετές μέρες. Έπαιζα video games, έβλεπα σειρές και απλώς έβγαινα κάθε απόγευμα για περπάτημα με έναν φίλο. Τώρα έχω κουραστεί πολύ, κυκλοφορώ αλλά τηρώντας όλα τα -λογικά- μέτρα ασφαλείας και περιμένω να τελειώνουμε με τους εμβολιασμούς για να επιστρέψουμε, αργά ή γρήγορα, στην κανονική μας ζωή.
- Μάριος, 25 ετών

Κάπου στην πρώτη καραντίνα του περσινού Μαρτίου - μπορεί και όχι

Δεν υπήρξε κάποια στιγμή συνειδητοποίησης, τουλάχιστον όχι με την παραδοσιακή έννοια. Αντ’ αυτού, υπήρξε μια «επανεπίσκεψη» στιγμής στο κεφάλι μου, κάπου στην πρώτη καραντίνα του περσινού Μαρτίου. Έπινα το ποτό μου σε αγαπημένο μπαρ της γενέτειράς μου, λίγες μόλις μέρες πριν επιβληθεί το πρώτο lockdown. Θυμάμαι ότι τα νέα από τα παγκόσμια τεκταινόμενα ήταν ανησυχητικά - «είναι θέμα χρόνου να μας κλείσουν», έλεγε ο ιδιοκτήτης με τον οποίο είχα πιάσει κουβέντα.

Εκείνη τη στιγμή δεν πολυέδωσα σημασία, δεδομένης της γνωστής άρνησης που με διακατέχει. Στα ηχεία ακουγόταν το You Got a Killer SceneThere, Man... από Queens of the Stone Age, το πρώτο ποτήρι μπίρας είχε μόλις τελειώσει. Αίφνης πετάγομαι και συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι στο θλιβερό χωριό μου, που τώρα λόγω της κατάστασης φαντάζει σαν ιδανικό καταφύγιο. Κανένας Josh Homme στα ηχεία, η μπίρα βρίσκεται σε αφθονία στο σούπερ-μάρκετ παραδίπλα, όχι όμως ανά χείρας. Τζίφος.
- Νίκος, 27 ετών

Από την αρχή το θεώρησα ως μια σοβαρή απειλή

Ο πατέρας μου είναι γιατρός και από την πρώτη στιγμή που έκανε την εμφάνισή του ο κορονοϊός στην Ελλάδα, φαινόταν ανήσυχος. Αυτή η αντίδραση αποτέλεσε αφορμή ώστε να είμαι κι εγώ με τη σειρά μου συνειδιτοποιημένη πως πάμε για κάτι πολύ σοβαρό. Σίγουρα δεν περίμενα ότι θα συμβεί όλο αυτό, αλλά εξαρχής το θεώρησα ως μια σοβαρή απειλή. 
- Νίκη, 23 ετών

Από τις πρώτες απαγορεύσεις κυκλοφορίας

Να πω την αλήθεια, είχα συνειδητοποιήσει ότι τα πράγματα είναι σοβαρά πριν από τις πρώτες απαγορεύσεις κυκλοφορίας, επειδή είχα δει πολλές παραπλήσιες ταινίες και όλα τα σημάδια ήταν εκεί. Βέβαια, τα πρώτα πέντε-δέκα κρίσιμα «διβδόμαδα» ήταν απάλευτα. Eν τέλει, συμπόνεσα τους γύρω μου περισσότερο και άρχισα να τρέφομαι καλύτερα - περισσότερα φρούτα/λαχανικά και λιγότερο κρέας. Θα περάσει κι αυτό παιδιά.
- Πέτρος, 27 ετών

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2020

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2020: αυτή ήταν η μέρα που συνειδητοποίησα για τα καλά ότι ο κορονοϊός δεν θα είναι απλώς μια λίγο πιο επίκίνδυνη γρίπη, αλλά ένα πρόβλημα που θα επηρεάσει τη ζωή μου για τον επόμενο (αρκετό;) καιρό. Κάποιους μήνες πριν, χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει, είχαμε κλείσει τα εισιτήρια μας για το Popfest της Κολωνίας και σχεδόν αμέσως είχαμε ξεκινήσει να οργανώνουμε το ταξίδι. Πού θα μείνουμε, τι θα κάνουμε στη πόλη, μας παίρνει να κάτσουμε τρεις-τέσσερις μέρες παράπανω για να προλάβουμε και τη συναυλία των Jesus and Mary Chain;

Στο group chat το κλίμα ήταν ευφορικό. Μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου. Αρχικά την ευφορία διαδέχτηκε η αμφιβολία, η οποία έγινε φόβος για μερικούς. Δειλά-δειλά, έσκασαν οι πρώτες ακυρώσεις. Οι λίγοι ατρόμητοι που απέμειναν να θέλουν να το ρισκάρουν, προσγειώθηκαν στην πραγματικότητα από το ίδιο το φεστιβάλ: «Το Cologne Popfest θα γίνει - αλλά όχι τώρα», έτσι ξεκινούσε η ανακοίνωση και μαζί της η εποχή Covid για μένα.
- Δημήτρης, 44 ετών

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Ο «Γρίφος» του Ισπανικού Skunk στην Ηγουμενίτσα

VoxPopuli - «Όποιος Κρατάει Ένα Μικρόφωνο Μπαίνει σε Θέση Μάχης»

Ο Γιος του Osama bin Laden Είναι Ζωγράφος και η Αμερική Είναι η Μούσα του

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.