Ένας Stalker με Παρακολουθεί επί Τρία Χρόνια στο Facebook και Τελικά Βρήκε το Σπίτι μου

«Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο», έγραφε στο τέλος του πρώτου του μηνύματος ο stalker μου. Τρία χρόνια μετά δεν έμαθα ακόμη τον λόγο που επέλεξε να μπει στη ζωή μου και να μου δώσει τόση προσοχή, να αφιερώσει τόσο χρόνο από τη ζωή του ψάχνοντας λεπτομέρειες της δικής μου, αλλά κυρίως δεν κατάλαβα ποτέ τον λόγο που επέλεξε να βρει το σπίτι μου.

Με τα social media, το stalking έχει γίνει ευκολάκι αφού σου προσφέρουν δυνατότητες που δεν θα τις είχες στον πραγματικό κόσμο. Μπορείς -και αυτό είναι κάτι που έχουμε κάνει όλοι- να μπαίνεις συνέχεια στο προφίλ κάποιου ή κάποιας πρώην σου και να παρακολουθείς τι κάνει για καιρό, να δεις αν βρήκε γκόμενο, αν περνάει καλά χωρίς εσένα, αν ανέβασε ένα τραγούδι που σε θυμίζει, μέχρι να πας παρακάτω. Αυτό ίσως μοιάζει φυσιολογικό όταν κρατάει για λίγο.

Τα πράγματα γίνονται περίεργα όταν σε stalkάρουν άνθρωποι που δεν γνωρίζεις. Δεν μιλάω για πέσιμο μέσω social, τους γνωστούς «κανε με αδδ, ειμαι πλοκ» ή γι' αυτούς που θα κάνουν μια αναγνωριστική στο προφίλ σου για να δουν πως θα σε προσεγγίσουν, αλλά για βαθύ, ατόφιο stalking. Για τις περιπτώσεις που ένας άνθρωπος έχει ήδη μάθει τα πάντα για σένα χωρίς καν να έχετε μιλήσει ποτέ ή να έχετε μιλήσει ελάχιστα, παρακολουθώντας τις αναρτήσεις σου χωρίς να έχεις ιδέα.

Ο δικός μου stalker, ας τον πούμε Γιώργο, επικοινώνησε για πρώτη φορά μαζί μου στις 28 Απριλίου 2013 χωρίς να είμαστε φίλοι στο Facebook. Kατά τα λεγόμενά του είδε ένα σχόλιό μου το οποίο τον τσάντισε σε μια ξέμπαρκη ανάρτηση και θεώρησε λογικό να μου στείλει για να μου τα χώσει. Στο πρώτο του μήνυμα απλώς μου εξήγησε με ποιο τρόπο κατέληξε στο προφίλ μου, ότι αρχικά ήθελε να με βρίσει αλλά το μετάνιωσε, ενώ μαζί με το μήνυμα έστειλε και ένα τραγούδι του Tom Waits, τον οποίο είχα εκείνη την εποχή για cover photo στο Facebook.

Αρχικά απάντησα κάτι πολύ χλιαρό, όχι επειδή δεν μιλάω με αγνώστους αλλά επειδή δεν είχα καμιά διάθεση για κουβέντα εκείνη τη στιγμή. Δεν με έκανε add και δεν απάντησε στο μήνυμά μου, ενώ δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα να με είδε και να του άρεσα, αφού δεν είχα καν τη δική μου φωτογραφία στο προφίλ σε εκείνη τη φάση και καμιά φωτογραφία που να με απεικονίζει δεν ήταν δημόσια.

Μερικές μέρες μετά έστειλε άλλο ένα μήνυμα το οποίο άφησα επίσης αναπάντητο. Πέρασαν μήνες, φτάσαμε στον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου και χωρίς να έχει επικοινωνήσει όλο αυτό το διάστημα βρήκα ξανά ένα μήνυμα που έλεγε «Θα με έχεις περάσει για πειραγμένο. Όπως και να έχει, για εμένα παραμένεις μια ωραία ανάμνηση», ξεκαθαρίζοντάς μου πως δεν ψάχνεται για τίποτα. Το περίεργο εδώ είναι πως έγινα ανάμνηση στο μυαλό κάποιου, με το να του έχω απαντήσει σε ένα μόνο μήνυμα στο Facebook.

Το επόμενο inbox ήταν ακόμη πιο περίεργο. Δυο μήνες μετά και χωρίς ακόμη να έχουμε γίνει φίλοι στο Facebook, μου έστειλε και πάλι για να με ρωτήσει γιατί σταμάτησα να γράφω στο Blog μου. Απόρρησα, διότι αυτή ήταν μια λεπτομέρεια που δεν την είχε προσέξει ούτε καν ο γκόμενος που είχα εκείνο το διάστημα. Τότε απάντησα. Του εξήγησα πως μου φαινόταν λίγο περίεργο αυτό, αλλά αυτό που με ρώτησε ήταν αν έχω σκεφτεί ποτέ πως μπορεί να είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος που απλώς βρίσκει κάποιο ενδιαφέρον σε εμένα. Αργότερα μου έστειλε αίτημα φιλίας, στο οποίο πάτησα accept χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα.

Η φωτογραφία του στο Facebook, αν και λίγο σκοτεινή, τόνιζε τα ευγενικά χαρακτηριστικά του προσώπου του. Επίσης δεν ήταν κανένας πιτσιρικάς που κάνει εφηβικές τρέλες. Ήταν 33 ετών όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Χειριζόταν πολύ καλά τον λόγο, είχε φαντασία και πολύ χιούμορ. Ίσως όλα αυτά δεν με άφησαν να αναγνωρίσω τα σημάδια και να του μιλήσω περισσότερο. Επίσης, όταν τα πράγματα συμβαίνουν, ειδικά όταν υπάρχει μια απόσταση όπως αυτή που υπάρχει στα social media, δεν είσαι ποτέ υποψιασμένος. Τα πάντα γίνονται αστραπιαία και σπασμωδικά, χωρίς να προλάβεις να τα αναλύσεις. Μια μέρα, ενώ είχα πάει με μια φίλη μου σε ένα εμπορικό κέντρο για καφέ, λίγο αφότου εκείνη με έκανε tag κοινοποιώντας το μέρος που βρισκόμασταν, ήρθε στο inbox μου ένα μήνυμα από εκείνον που έλεγε «Είμαι στον από κάτω όροφο», μαζί με τη φωτογραφία μιας απόδειξης από φαγητό που είχε αγοράσει. Ένιωσα αμήχανα και για την επόμενη μισή ώρα που έμεινα στο μαγαζί κοιτούσα συνεχώς τριγύρω μου για να εντοπίσω αν βρίσκεται εκεί κάποιος που να μοιάζει στη φωτογραφία που είχε στο προφίλ του. Η φίλη μου με καθησύχασε λέγοντάς μου να ξεκολλήσω, επειδή «δεν τρέχει τίποτα» και πως πιθανότατα ήταν κάτι εντελώς τυχαίο.

Αργότερα τον ίδιο χρόνο έφυγε για σεζόν σε νησί. Επικοινωνούσε τακτικά μαζί μου στέλνοντας μηνύματα, με αποτέλεσμα να μιλήσουμε κάποιες φορές ανθρώπινα. Μέχρι τότε οι απαντήσεις που έδινα ήταν συνήθως μονολεκτικές, αλλά είχαμε αρχίσει πια να κάνουμε πλάκα μεταξύ μας και με έκανε να νιώθω πως δεν είναι αυτός ο περίεργος σκοτεινός τύπος που έδειχνε να είναι στην αρχή. Όταν δεν απαντούσα, πέρα από ελάχιστες φορές που μου την έλεγε, δεν έδειχνε να ενοχλείται, ούτε και το γεγονός ότι δεν έστελνα ποτέ πρώτη. Οι συνομιλίες μας δεν ξεπερνούσαν τα δέκα μηνύματα, συνήθως εξαφανιζόμουν απότομα και φρόντιζα να παραμένω τυπική και απόμακρη.

Τότε ξεκίνησα πραγματικά να καταλαβαίνω ότι κάτι πάει πολύ λάθος εδώ. Στις συζητήσεις μας έστελνε screenshots από παλιές μου αναρτήσεις και από συζητήσεις που είχαμε κάνει, οπότε συνειδητοποιήσα πως είχε κάποιο αρχείο, κάτι που μου παραδέχτηκε αργότερα. Είχε screenshot μέχρι και από like που έκανα, ενώ κάποια στιγμή μου έστειλε μια φωτογραφία με ένα cd που είχε επάνω το όνομά μου λέγοντάς μου πως είχε μέσα τραγούδια που μου άρεσαν και όταν το άκουγε με σκεφτόταν.

Το ίδιο καλοκαίρι, την ημέρα των γενεθλίων του, μου έστειλε μήνυμα για να ακούσω μια ραδιοφωνική εκπομπή. Ο παραγωγός κλείνοντας είπε «Χρόνια Πολλά στον Γιώργο που περνάει αυτή τη μέρα με τη μικρή του» αναφέροντας αμέσως μετά το όνομά μου. Μετά έβαλε το αγαπημένο του τραγούδι. Μου φάνηκε απίστευτα περίεργο, αλλά το απέδωσα στο ότι οι άνθρωποι απλώς δεν κάνουν πια αφιερώσεις στα ραδιόφωνα. Θεώρησα επίσης πως είναι απλώς ένας άνθρωπος ρομαντικός και μόνος. Ίσως ήθελε απλώς μια ανθρώπινη επαφή. Παράλληλα, η φιλαρέσκεια και ο τονωμένος εγωισμός μου, εκείνη τη στιγμή, θόλωσαν για λίγο το τοπίο και με θυμάμαι να σκέφτομαι ότι είναι πραγματικά γλυκό αυτό που κάνει. Ξέχασα για μια στιγμή ότι είναι κάποιος απολύτως άγνωστος, που επέλεξε την ημέρα των γενεθλίων του να ασχοληθεί με κάποια που δεν ξέρει. Τα κατεβατά μηνύματα συνεχίστηκαν με πολύ αργούς ρυθμούς. Μιλούσαμε 3-4 φορές τον μήνα και αυτό όχι πάντα. Ποτέ δεν αποζητούσε συνεχή επικοινωνία και ποτέ δεν ζήτησε να με συναντήσει, ενώ οι κουβέντες μας δεν είχαν ποτέ ερωτικό περιεχόμενο. Μια μέρα, όμως, μου εξομολογήθηκε πως πέρυσι στις 28 Απριλίου 2015, στην «επέτειό» μας όπως συνηθίζει να λέει, αφού 28 Απριλίου μου είχε στείλει για πρώτη φορά μήνυμα, είχε βρει το σπίτι μου. Πάγωσα στην ιδέα. Όταν τον ρώτησα πώς, είπε πως βρήκε την οδό από τα μηνύματα στο messenger στο οποίο υπάρχει δυνατότητα αν έχεις ενεργοποιημένη την τοποθεσία, πατώντας επάνω στο εικονίδιο να εμφανίσει περίπου που βρίσκεσαι. Το θέμα είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν είναι απόλυτα ακριβές, μιας και πέφτει ενα ή δυο τετράγωνα έξω. Στο να βρει ακριβώς το σπίτι μου, τον βοήθησε μια φωτογραφία που είχα ανεβάσει η οποία πέρα από εμένα να κάθομαι στο μπαλκόνι μου έδειχνε το απέναντι κτίριο, τα κάγκελα και την τέντα του σπιτιού μου. Μου φάνηκε τρομακτικός ο τρόπος που ένωσε όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες. Το συναίσθημά μου με μπέρδεψε ακόμα περισσότερο. Τσαντίστηκα και ένιωσα ίσως ευάλωτη που κάποιος είχε εισβάλλει στην ιδιωτικότητα μου με τρόπο που δεν είχα επιτρέψει και με ένα δικαίωμα που δεν είχα δώσει. Αλλά δεν φοβήθηκα. Σταμάτησα να απαντάω σε οτιδήποτε χωρίς να τον μπλοκάρω, κυρίως επειδή δεν ήξερα πως θα αντιδράσει.

Πέρασαν οχτώ μήνες μέχρι να του ξαναμιλήσω. Σήμερα συνεχίζουμε να είμαστε φίλοι στο Facebook, συζητάμε ορισμένες φορές για εκείνον, για εμένα, για προβλήματα. Το διάστημα που νόμιζα πως είχε απομακρυνθεί έκανα λάθος, αφού πρόσφατα μου είπε πως ήξερε λεπτομέρειες μέχρι και για την τελευταία εννιάμηνη σχέση που είχα.

Συνεχίζω να μην τον φοβάμαι. Ειλικρινά, δεν πιστεύω ποτέ πως θα μου έκανε κακό. Υπήρχαν πολλές στιγμές όμως που κατέβαινα τα σκαλιά του σπιτιού μου και σκεφτόμουν ότι μπορεί να είναι κάπου τριγύρω ή ορισμένα βράδια που επέστρεφα, πέρναγε από το μυαλό μου το ίδιο. Το πρώτο διάστημα το σκεφτόμουν τόσο που προετοίμασα τον εαυτό μου γι' αυτό. Τι θα έλεγα, πως θα αντιδρούσα, τι θα έκανε, θα έπρεπε να αμυνθώ; Να μείνω ψύχραιμη; Να φωνάξω; Όλα αυτά φιλτραρισμένα από το πιο περίεργο συναίσθημα: κάτι ανάμεσα σε κακή αγωνία και αμηχανία. Προσπαθώντας να σκιαγραφήσω το προφίλ του, επικοινωνώ με τον ψυχίατρο Γεωργαλάκη Βασίλειο και του περιγράφω τα περιστατικά: « Αν θέλεις μια πρώτη συμβουλή θα πρέπει να σταματήσεις εντελώς την επικοινωνία με αυτό τον άνθρωπο», λέει αμέσως μόλις του εξιστορώ όσα συνέβησαν. «Υπάρχει περίπτωση να είναι ψυχικά άρρωστος. Δεν μπορεί να αναπτύξει ένας άνθρωπος ένα συναισθηματικό δέσιμο με έναν αλλο άνθρωπο από το Facebook χωρίς να του έχεις δώσει το έναυσμα. Μπορεί να παρουσιάζει αυτή τη συμπεριφορά λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης ή ανασφάλειας, να υπάρχει μια έλλειψη κοινωνικότητας, να έχει κάποια ψυχοπαθολογία ή μπορεί να αναπτύσσει ένα παραλήρημα ερωτομανιακό. Μπορεί όμως να είναι απλά ένας άνθρωπος μοναχικός, ίσως ντρέπεται πολύ στην κατ' ιδίαν επαφή ή έχει μια κοινωνική φοβία. Επίσης μπορεί να μην έχει ερωτευτεί ποτέ. Μόνο αυτή η συνομιλία στο Facebook μπορεί να τον κάνει να νιώθει πολύ καλά και ίσως μιλάει και στους φίλους του για σένα» συμπληρώνει, περιγράφοντας μου κάποιους πιθανούς λόγους που τον οδηγούν σε αυτή τη συμπεριφορά.

Ρωτώ στη συνέχεια αν πρέπει να τον συναντήσω για να διακόψω την όποια επαφή υπάρχει ή αν θα πρέπει να το κάνω μέσω Facebook. Ο ψυχίατρος εδώ είναι τόσο απόλυτος που με τρομάζει: «Όχι βέβαια. Αν κρύβεται πίσω από αυτό μια ψυχοπαθολογία και του πεις έλα "Έλα βρε Γιώργο μου" για παράδειγμα, μόνο με το Μου υπάρχει περίπτωση να νιώσει πως τον αγαπάς και απλά δεν του το λες. Να φτιάξει ένα δικό του παραλήρημα, και να σκεφτεί πως τον θέλεις αλλά δεν μπορείς να εκδηλωθείς για κάποιο λόγο», τονίζει.

Έχοντας ξανασκεφτεί να τον μπλοκάρω στο παρελθόν, σκέφτηκα στιγμιαία πως δεν ξέρω πως θα αντιδράσει. Ο ψυχίατρος μου εξηγεί πως αυτό που πρέπει να κάνω είναι να του εξηγήσω πως πρέπει απλώς να σταματήσουμε την επικοινωνία και να τον μπλοκάρω: «Εξήγησε του ότι αυτό πρέπει να σταματήσει. Είναι πιθανό να ξεφύγει λίγο αλλά μην φοβηθείς γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν σου στείλει οτιδήποτε μετά απ'αυτό, θα πρέπει να απευθυνθείς στην αστυνομία και αρχικά να το δηλώσεις. Μπορεί να αρχίσει να σε βρίζει και να σε ρωτάει γιατί δεν του μιλάς, να σου λέει πράγματα όπως "Εγώ έδωσα τα πάντα και πίστευα πως θα ήταν καλό". Τώρα του μιλάς, είναι ήσυχος, παίρνει αυτό που θέλει αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί κυρίως γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει όταν δεν το πάρει», καταλήγει ο Δρ. Γεωργαλάκης.

Από το πρώτο μήνυμα μέχρι σήμερα έχουν περάσει τρία χρόνια και τρεις μήνες. Εκείνος μου είπε ακόμη και προχθές πως ακόμη πιστεύει ότι υπάρχει μια όμορφη ιστορία μεταξύ μας. Ίσως να θέλει να την προσαρμόσει σε κινηματογραφικά δεδομένα και τα κάνει όλα αυτά ή ίσως ο ψυχίατρος είχε δίκιο. Δεν προσπάθησε ποτέ να με εκβιάσει, να με φοβίσει ή να με τρομάξει. Όπως μου είπε «Θα έκανα κακό σε όποιον σε πείραζε, ποτέ σε εσένα».

Το πιστεύω. Ή τουλάχιστον θέλω να το πιστεύω, όπως πιστεύει κι εκείνος πως είμαστε μια όμορφη ιστορία. Δεν μπορώ να κρύψω ότι είμαι περίεργη για το ποιος είναι πραγματικά ο άνθρωπος που τα έκανε όλα αυτά. Πώς είναι η αύρα του, ο τρόπος που κοιτάει, μιλάει, υπάρχει. Αυτό που αντικαθιστά κάθε φορά αυτή την περιέργεια είναι μια και μόνο σκέψη. Βρήκε το σπίτι μου χωρίς να το θέλω και χωρίς να το ξέρω. Κι αυτό τα κάνει όλα πιθανά.

Περισσότερα από το VICE

Όταν τα Είχα με Έναν Παιδόφιλο Κόντρες «Πειραγμένων» Αυτοκινήτων στην Γκρίζα Άσφαλτο του Σχιστού Εικόνες των Τελευταίων Προσφύγων που Μπήκαν στην Ευρώπη Μέσω των Ελληνικών Νησιών