Bert Burykill: Αποχαιρετώντας τον Ανταποκριτή των Φυλακών

Ο Bert Burykill ως παιδί

Την περασμένη εβδομάδα, ο άνθρωπος που οι αναγνώστες του VICE ήξεραν ως Bert Burykill, το ψευδώνυμο του συντάκτη της στήλης Pen Pals, πέθανε από τραύματα που υπέστη σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ήταν 33 ετών.

Ο θάνατος του Bert ήταν ένα φρικτό ατύχημα, ένα τραγικό και ξαφνικό τέλος σε μια ζωή που την τελευταία δεκαετία είχε δαπανηθεί είτε σε αναστολή, είτε πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Είναι μόλις λίγοι μήνες που «απελευθερώθηκε από τα γαμημένα κρατικά δεσμά», όπως ο ίδιος έγραψε στην τελευταία στήλη του, και άρχισε να βάζει πάλι τη ζωή του σε σειρά: Αρραβωνιάστηκε την κοπέλα του και σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει την πρωτόγνωρη ελευθερία του για να ταξιδέψει εκτός της χώρας για πρώτη φορά από την αρχική σύλληψή του.

Σε ένα μακροσκελές κείμενο για τη ζωή του στη φυλακή, ο Bert έγραψε για την αρκετά φυσιολογική ανατροφή του σε μια οικογένεια μέσης τάξης. Έπαιζε χόκεϊ, φοίτησε σε ιδιωτικά σχολεία και πήγε στο Κολέγιο Skidmore, όπου όπως συμβαίνει με πολλά παιδιά πουλούσε ναρκωτικά ως δευτερεύουσα ενασχόληση. Η ζωή του άλλαξε το 2004, όταν συνελήφθη και χάρη στον σκληρό Νόμο Ροκφέλερ για τα Ναρκωτικά (που στο μεταξύ έχει καταργηθεί) αντιμετώπισε πιθανή ποινή φυλάκισης 12-25 χρόνια. Οργισμένος θα ζητούσε να μειωθεί η ποινή του στα 3-9 χρόνια. Χάρη στην υπερ-επαγρύπνηση του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης και τα δικά του περιστασιακά στραβοπατήματα, ο Bert πέρασε πάνω από το ένα τέταρτο της ζωής του  κάτω από κάποιου είδους κρατικής επιτήρησης, παρόλο που ποτέ δεν διέπραξε ένα βίαιο έγκλημα.

Τα τελευταία χρόνια είχα την ευχαρίστηση να είμαι συντάκτης του Bert. Αρχικά τον γνώρισα από τα γράμματα που μου έστελνε από τη φυλακή και έπειτα προσωπικά όταν τελικά αποφυλακίστηκε. Οποιαδήποτε στερεότυπα έχεις για κάποιον ο οποίος ήταν στη φυλακή για εμπόριο ναρκωτικών δεν ταιριάζουν στον Bert. Τον βρήκα αφοπλιστικά αστείο και περίεργο, γλυκομίλητο και πραγματικό –ενήλικα- τεμπελάκο με χρυσή καρδιά, ο οποίος προσπαθούσε να καταλάβει πως έπρεπε να οδηγήσει τη ζωή του μετά τη φυλακή.

Είχε ένα μεγάλο προτέρημα: Ήταν ξεκαρδιστικά αστείος. Ο τρόπος που εκφραζόταν ήταν χυδαίος συνειρμικός λόγος ανακατεμένος με δικής του έμπνευσης αργκό, μουσικές αναφορές, σεξουαλικές ονειροπολήσεις, βάναυσα ειλικρινή αυτοπροβληματισμό και οργή για το σύστημα στο οποίο είχε παγιδευτεί. Συχνά ήταν πολύ αστείος, μερικές φορές ακατανόητος και περιστασιακά περιέγραφε μια συναισθηματική αλήθεια.

Ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Bert που έκανε το VICE το 2013

Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια άνθιση στη συγγραφή για το σωφρονιστικοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Αμέτρητοι ακαδημαϊκοί, ακτιβιστές και δημοσιογράφοι έχουν καταγράψει και τεκμηριώσει τις απάνθρωπες συνθήκες υπό τις οποίες ζουν οι κρατούμενοι, τις ρατσιστικές πολιτικές που γεμίζουν τις σωφρονιστικές εγκαταστάσεις με φτωχούς μαύρους και Λατίνους άνδρες και την επιτακτική ανάγκη για μαζική διαρθρωτική μεταρρύθμιση. Με τη γραφή του ο Bert, περιστασιακά, ασχολήθηκε και με θέματα που καλύπτονται από τη συζήτηση κατά των φυλακών (anti-prison) αλλά πραγματικά δεν ασχολιόταν με αυτά. Τα καλύτερα κομμάτια του αφορούσαν προσωπικές του ιστορίες από τον καιρό που πέρασε στις φυλακές και σε μεσαίας ασφάλειας σωφρονιστικά ιδρύματα, ιστορίες που μπορεί να ήταν αστείες ή τραγικές ή άγριες αλλά σπανίως ήταν πολιτικές. Συχνά αφορούσαν όχι την αρχιτεκτονική του συστήματος αλλά τα ίδια τα συναισθήματά του, που μπορούσαν να μεταβάλλονται από ελπίδα σε εμπιστοσύνη, σε αυτολύπηση, σε οργή, σε μετάνοια μέσα σε μόνο λίγες φράσεις. Το σωφρονιστικοβιομηχανικό σύμπλεγμα όπου ζούσε ήταν βάναυσο, άσχημος τόπος αλλά ήταν επίσης αστείος και βαρετός και παράλογος.

Πιστεύω ότι εάν μια ημέρα κατάφερνε να καθίσει και να βάλει σε κάποιου είδους σειρά τις σελίδες επί των σελίδων που είχε γράψει στη φυλακή, κάποια στιγμή θα μπορούσε να φτιάξει μια ανθρώπινη, ξεκαρδιστική νουβέλα κάτι σαν το A Fan’s Notes αλλά γραμμένο για και μέσα από τη φυλακή. Λυπάμαι που έφυγε. Λυπάμαι που ποτέ δεν θα διαβάσουμε αυτό το βιβλίο.

«Αισθάνομαι σαν ηλίθιος επειδή δεν κατάφερα περισσότερα» έγραψε κάποτε για την παραμονή του στη φυλακή. «Έγραψα δεκάδες τραγούδια και αρκετά κείμενα για να γεμίσω μερικά βιβλία, αλλά απέτυχα να μεταφράσω ότι δημιούργησα εδώ μέσα σε κάτι που να αξίζει για τον έξω κόσμο».

Ξέρω ότι δεν κατάφερε όσα θα μπορούσε εάν του είχε δοθεί περισσότερος χρόνος, αλλά άφησε πολλά πίσω και πολλά από αυτά ήταν, όπως θα έλεγε κι ο ίδιος, πάρα πολύ ελκυστικά. Δείγμα της γραφής του θα διαβάσετε παρακάτω. Αναπαύσου εν ειρήνη φίλε, θα μας λείψεις.

Εκτίοντας ποινή στο πρόγραμμα του (ανενεργού σήμερα) αναμορφωτηρίου Shock:

«Θυμάμαι ότι ασχολιόμουν πολύ με το λυπηρό γεγονός ότι η κοπέλα μου, ντρεπόταν τόσο να με χωρίσει επισήμως, που σταμάτησε να με επισκέπτεται και να μου γράφει μόλις τρεις ή τέσσερις μήνες μετά. Αργότερα, πήρα ένα γράμμα από ένα φίλο που μου περιέγραφε ότι έπεσε πάνω της όταν ήταν με έναν τύπο, τον οποίο θεωρούσα πολύ ρεμάλι και που πιθανώς θα είχε κάποια μορφή έρπη. Σήμερα δεν φαίνεται και τόσο μεγάλη καταστροφή, αλλά για τρεις ή τέσσερις μήνες περνούσα τουλάχιστον δέκα ώρες την ημέρα έξαλλος με αυτό το θέμα. Δεν μπορούσα να το βγάλω από το κεφάλι μου. Όλα τα σχέδια μου για αυτό το κατά μεγάλο μέρος εξαιρετικό διετές ειδύλλιο είχαν καταποντιστεί. Η πρώτη αληθινή μου αγάπη αποκαλύπτονταν τώρα ενώ εγώ ήμουν αδύναμος στη φυλακή. Το σοκ κατέστρεψε πολλές σχέσεις. Μας επιτρεπόταν να μιλάμε μόνο για 10 λεπτά την ημέρα στο τηλέφωνο δυο φορές το μήνα, ενώ σε μια κανονική φυλακή μπορείς να μιλάς σχεδόν  οποτεδήποτε υπάρχει ελεύθερο τηλέφωνο. Το μόνο που είχα ήταν χαρτί και στυλό. Τα τρία ή τέσσερα γράμματα που έστελνα την εβδομάδα στο μωρό μου, σίγουρα θα την έκαναν να κλάψει, αλλά ακόμα δεν ξέρω εάν ποτέ μπήκε στον κόπο να τα διαβάσει».

-Από τη στήλη “Don't Get Caught”

Μια από τις ταυτότητες καταδίκου του Bert

Όσο αφορά το πρόβλημα του:

«Πάντα υπέφερα από μια άτυχη κατάσταση που ο πατέρας μου συνήθιζε να αποκαλεί το πρόβλημα του ‘Αλεξίσφαιρου Σούπερμαν’, που σημαίνει ότι ποτέ δεν πίστευα ότι θα με πιάσουν. Φαντάζομαι ότι μπορεί να υπέφερε κι ο ίδιος από κάτι ανάλογο κάποτε, αλλά ξέφυγε από αυτό και μεγάλωσε, ενώ εγώ μαράζωσα. Πιστεύω ότι ο λόγος που ο πατέρας μου πάντα με αγαπούσε άνευ όρων παρά τις δεκάδες φορές που τα είχα σκατώσει μεγαλοπρεπώς ήταν εν μέρει ότι του άρεσε που έχει ένα σκληρό παιδί με μια «Δεν δίνω δεκάρα» στάση ζωής, αλλά με όλα τα θετικά σημεία αυτού του χαρακτηριστικού γνωρίσματος να έχουν σβηστεί από το συντριπτικό πόνο που έχει προκαλέσει.
-Από το “Pissin’ Out the Pain”

Κάνοντας τον εαυτό του όμορφο:

«Στη φυλακή, το πρόσωπο μου είναι πολύ σημαντικό. Θα πρέπει να φαίνεται πολύ κακό και σκληρό, αλλά και εκπληκτικά έξυπνο. Ως εκ τούτου, αποτριχώνω όλο το πρόσωπο μου αλλά επίσης χρησιμοποιώ μια μάσκα μαγιονέζας με λίγο κέτσαπ. Τα ασπράδια των αυγών ενεργοποιούν τις θετικές πρωτεϊνες ώστε να με κάνουν να φαίνομαι άγριος ενώ το κέτσαπ εκκρίνει τα σάκχαρα που εκκρίνουν δηλητήρια, που ενισχύουν την εμφάνιση ενός γλυκού και ταλαιπωρημένου νεαρού άνδρα που είναι έτοιμος να δολοφονήσει κάποιον για ένα στριφτό τσιγάρο».

-Από το “Jailhouse Grooming”

Για το τζόγο:

«Είδα τον φίλο μου τον Gary τον Καθυστερημένο να συλλαμβάνεται και να εκτίει ποινή φυλάκισης τριών μηνών απλώς επειδή διοργάνωσε ένα φιλικό παιχνίδι πόκερ. Είχε μάρκες πόκερ και ένα φύλλο master με το πόσο χρήματα χρώσταγε ο καθένας, που σημαίνει ότι είχε χρόνο για να συντονίσει ένα κύκλωμα τζόγου ή καμιά μαλακία. Οι δεσμοφύλακες τζογάρουν μπροστά στα μάτια μας, νύχτα-μέρα επίσης, οπότε πολλοί από αυτούς μας επιτρέπουν να κάνουμε ότι θέλουμε. Ωστόσο μερικοί δεσμοφύλακες υπάρχουν μόνο για να γαμήσουν την ήδη σκατένια μέρα του κρατουμένου. Πάντα έπρεπε να τα κρατάω όλα κρυμμένα σε κάποιο ασφαλές μέρος, έξω από το κελί μου, σε περίπτωση που ο μαλάκας δεσμοφύλακας αποφάσιζε να κάνει τυχαία έρευνα. Με κάνει να θέλω να ξεράσω όταν θυμάμαι το βλέμμα στα μάτια κάποιων από αυτούς τους υποκριτές γαμιόληδες όταν βρίσκουν κάτι ‘λαθραίο’.

-Από το “Getting $$ in the Clink Clink”

Στο Αναμορφωτήριο Κλίντον στη Ντανεμόρα, Νέα Υόρκη:

«Υπόσχομαι ότι κλονίστηκα όταν άκουσα ότι πήγαινα στο Κλίντον. Ήταν περίπου τέσσερις το πρωί. Οι υπόδικοι μου είπαν ότι πήγαινε στο Ντάουνστεϊτ για δεξίωση, αλλά όπως φάνηκε και το Κλίντον έκανε δεξίωση επίσης. Σκέφτηκα ότι υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να με βγάλουν νοκ άουτ και να με πηδήξουν ή να τις φάω ή να με εκβιάσουν. Αλλά μετά έπαψα να νοιάζομαι  «γιατί τι μπορείς να κάνεις;» Και αλήθεια ποιος ενδιαφέρεται; Είναι απλώς μια βρώμικη κωλοτρυπίδα ή στόμα… (και νομίζω ότι ο βιασμός στη φυλακή είναι μύθος πλέον σήμερα). Νομίζω ότι το μεγάλο πρόβλημα με το Κλίντον είναι ότι είναι άσχημο. Και η πόλη της Ντανεμόρα δεν αποτελεί παρά ένα μεγάλο ψεγάδι στο πρόσωπο της ανθρωπότητας. Πολλοί χοντροί, άσχημοι και άκαρδοι τύποι δουλεύουν εκεί, πράγμα λογικό εάν σκεφθεί κανείς ότι ζουν στη φυλακή 40 ώρες την εβδομάδα. Το Ντανεμόρα απασχολεί περίπου 3.000 κρετίνους.

[…] Αυτοί οι βάρβαροι κουνούσαν τα κλομπ και τους άρεσε να φωνάζουν πολύ ‘ΣΚΑΣΤΕ’.

Δεν αναμείχθηκα με το γενικό πληθυσμό της φυλακής αλλά έμεινα δίπλα στο Shyne και αρκετούς τραβεστί, τρανσέξουαλ. Τη γειτόνισσα μου την έλεγαν Blondie και πόσο φλέρταρε αυτή τη σκύλα! […]»

-Από το “Prisons I’ve Known and Yelped”

Για τη διατροφή του:

«Τελικά, έφθασα στο σημείο που ο σολομός σε κονσέρβα σχεδόν με έκανε να ξεράσω αλλά αυτό αφού είχα φάει περίπου 80 έως 100 κονσέρβες. Ο άγριος σολομός Αλάσκας ήταν πραγματικά το πιο υγιεινό πράγμα που μπορούσα να βρω στο σούπερ μάρκετ. Το κονσερβοποιημένο χταπόδι έχει καλή γεύση και στοιχίζει μόνο 80 λεπτά η κονσέρβα. Η μάρκα που είχαν στη φυλακή ήταν από το Μαρόκο, οπότε το ένιωθα σα να ένιωθα βυζιά. Περιστασιακά το άλλαζα με τόνο, σκουμπρί, μύδια, στρείδια, σαρδέλες ή οτιδήποτε άλλο κονσερβοποιημένο σκατό εμφανιζόταν μπροστά μου, αλλά για περίπου δύο χρόνια αυτό που έπαιρνα από τα ράφια ήταν σολομός και χταπόδι. Δεν θέλω να τα τρώω καθόλου πια, εκτός κι αν πρόκειται για κανένα σούπερ μεγάλο ψητό πλοκάμι χταποδιού από κάποιο πανάκριβο εστιατόριο της Μεσογείου».

-Από το “Cooking in the Cooler”

Για τη δουλειά που έκανε κάποτε, να θάβει τους τροφίμους οι οποίοι πέθαιναν στη φυλακή:

«Τα φέρετρα ήταν φτηνής κατασκευής κουτιά από πεύκο με σκουπόξυλα που χρησίμευαν για χερούλια. Τους βγάζαμε από το κουτί και τους τοποθετούσαμε δίπλα στις λακκούβες τους. Έπειτα δυο άνδρες σε κάθε πλευρά, τους σηκώναμε και τους βάζαμε στους τάφους τους. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι λέγαμε αστεία και το παίρναμε ελαφρά τη καρδία, αλλά αλήθεια το μόνο αστείο πράγμα ήταν πως το μόνο πρόσωπο που εμφανιζόταν για την εξόδιο ακολουθία του νεκρού (ένας Μουσουλμάνος, ένας Εβραίος και δυο Χριστιανοί) ήταν ένας ιμάμης. Ένας από τους κρατουμένους θεώρησε αναγκαίο να συνδράμει λέγοντας ‘Ευλόγησε αυτούς τους άνδρες στην επόμενη ζωή’ σαν κάτι να σήμαινε αυτό».

-Από το “Burying the Dead and Unloved”

Για το στρατό:

«Ενώ εγώ και μερικοί από τους δικούς περπατούσαμε σε κύκλους στην αυλή, συνηθίζαμε να εξιδανικεύουμε τις μέρες που συλλαμβάνονταν εγκληματίες και τους προσφερόταν να υπηρετήσουν στο στρατό αντί να πάνε στη φυλακή. Θα κατατασσόμουν στο στρατό εν ριπή οφθαλμού εάν μου το επέτρεπαν. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή δεν αποτελεί επιλογή για τους μη βίαιους παραβάτες. Το μόνο που έχω κάνει είναι ότι μπλέχτηκα με τα ναρκωτικά, οπότε αφήστε με να καταταχθώ στο στρατό και κάντε μου τεστ για να δείτε ότι είμαι καθαρός και τότε θα είμαι ένα συνηθισμένος στρατιώτης. Είχα τέτοια όνειρα στο παρελθόν και είμαι αρκετά βέβαιος πως θα αποτελούσε πλεονέκτημα για την ασφάλεια μας, την πρώτη παγκοσμίως. Το όνομα μου θα ήταν MadDog Burykill» και θα ξεντέριαζε τους κακούς με ανόθευτη οργή. ΒΙΑ! ΒΙΑ! ΒΙΑ! Αυτό δεν κάνουν καλύτερα οι εγκληματίες;

-Από το “Uncle Jamm Wants Yous!”

Ένα σχέδιο του Bert στη φυλακή

Για τα Χριστούγεννα:

«Υπάρχουν ένα σωρό κρατούμενοι οι οποίοι αγαπούν τις γιορτές των Χριστουγέννων και τις γιορτάζουν ψευδοπλουσιοπάροχα και αγκαλιάζουν σε υπέρμετρο βαθμό τους συγκρατούμενους τους με αδελφική αγάπη. Χρησιμοποιούν τις διακοπές ως δικαιολογία για να διασκεδάσουν, βασικά και νομίζω ότι είναι ΟΚ. Απλώς εμένα με κάνει να μου λείπει το έξω ακόμα  περισσότερο. Προσπαθούν να φτιάξουν ένα εντυπωσιακό χριστουγεννιάτικο γεύμα στο φούρνο μικροκυμάτων στις 4 πμ, οπότε δεν θα χρειάζεται να τσακωθούν για το φούρνο κατά τη διάρκεια της μέρας. Ίσως πιουν ναρκωτικά ή ένα ποτό που φτιάχνεται από ένα σωρό εορταστικά ποτά, ενώ εγώ από την πλευρά μου απλώς σκέφτομαι να το πάρω δωρεάν.»

-Από το “Christmas in the Can”

Για τους τύπους που συμπεριφέρονται παράλογα μέσα στη φυλακή:

«Συμπάσχω βαθιά με τα παιδιά που συναντώ στη φυλακή και τα οποία δεν έχουν τίποτα. Και δεν είναι δύσκολο να καταλάβω γιατί συμπεριφέρονται σαν τρελοί οι οποίοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Αυτό που είναι πιο δύσκολο να κατανοήσει κανείς είναι γιατί κάποιος σαν κι εμένα, ο οποίος μπορεί να κερδίσει τα πάντα και έχει τόσα πολλά να χάσει, θα έπαιζε ποτέ με την ελευθερία του. Για αυτό πολλοί με παρατηρούν από μακριά υποθέτοντας ότι πάσχω από κάποια σοβαρή ψυχική ασθένεια και είναι τύπου ‘Δώστε σε αυτό το αγόρι λίγο Ritalin, Prozac, Lithium, Trazodone, Levitra Cocktail Sauce, ΑΜΕΣΩΣ!’ Αλλά είμαι πολύ τρελός ακόμα και για να ξέρω ότι είμαι τρελός».

-Από το “Prison Makes You Crazy”

Για τους χρήστες τοξικών ουσιών γνωστούς στη φυλακή και ως “thirstbuckets”:

«Πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν και πολλά στον αληθινό κόσμο προσπαθούν να κρατηθούν από οτιδήποτε μπορούν όταν μπαίνουν μέσα. Μερικές φορές θα δώσω σε έναν ‘thirstbucket’ λίγο καλαμποκίσιο ψωμί από το δίσκο του φαγητού μου και μετά θα γυρνάει γύρω-γύρω για να το πουλήσει ή να το ανταλλάξει. Αυτό το ονομάζουν εμπορική δραστηριότητα. Ή θα σταθούν δίπλα στον σκουπιδοτενεκέ και θα μαζεύουν ότι αφήνει ο καθένας στο πιάτο του και αργότερα θα επιχειρήσουν να μαγειρέψουν ανακατεύοντας τα με το αληθινό φαγητό κάποιου άλλου. Αυτός είναι απλά ο τρόπος που κάποιοι άνθρωποι επιβιώνουν. Ακόμα κι αν είναι φθηνό, μικροπρεπές, άπληστο και θλιβερό είναι ένας αποδεκτός τρόπος ζωής στη γαμημένη στενή».

-Από το “Thirstbuckets”

Πορτρέτο του Bert από την περίοδο που ήταν στη φυλακή

Για όταν πήγε σε κέντρο απεξάρτησης:

«Όταν μπήκα στο πρόγραμμα των 12 βημάτων, υπήρχαν πολλά πράγματα που με ενοχλούσαν. Η θρησκευτική πτυχή με τσαντίζει και το σύστημα πεποιθήσεων της ομάδας χρονολογείται από το 1939, κάτι που το έκανε να φαίνεται πραγματικά απαρχαιωμένο. Βασικά υποτίθεται ότι πρέπει να παραιτηθείς από τα θέλω σου και να αφιερώσεις τον εαυτό σου σε Αυτόν. Δεν μπορώ να σας πως πόσες συνεδρίες καταστράφηκαν εντελώς από μια γκόμενα που ήταν τσαντισμένη επειδή ήταν νηφάλια και κάθισε στον κύκλο για μια ώρα φωνάζοντας για το πόσο σεξιστικό είναι ότι έπρεπε να υποκύψει σε Αυτόν. ‘Ποιος λέει ότι ο Θεός είναι άνδρας; Μισογύνη Καριόλη!’ Έπειτα κάποιος υποκριτής γλύφτης (εγώ, για παράδειγμα) θα έλεγε ‘Για περίμενε. Πως γνωρίζουμε καν ότι υπάρχει Θεός και γιατί θα ενδιαφερόταν εάν παίρνουμε ναρκωτικά ή όχι;’ Μετά ο σύμβουλος θα έλεγε ‘Καλά, καλά. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να είναι ο Θεός του Χριστιανισμού. Μπορεί να είναι οτιδήποτε. Απλά πρέπει να αφιερώσετε τον εαυτό σας σε κάτι που πιστεύετε ότι είναι σπουδαιότερο από εσάς. Δεν είστε Θεός. Η ανώτερη από εσάς δύναμη μπορεί να είναι η καρέκλα εκεί πέρα εάν θέλετε’. Υπέροχα. Οπότε πολλοί από εμάς ακολουθούσαν αυτό το τελευταίο. Τελικά, κατέληξα στον Johnny Law (σημ. ο Νόμος) ως τη δική μου ανώτερη δύναμη, κάτι με το οποίο δύσκολα να διαφωνήσει κανείς. Χωρίς αμφιβολία, η αστυνομία και οι φυλακές είχαν περισσότερο έλεγχο στη ζωή μου από ότι εγώ».

-Από το “Drug Court Addiction 12-Step Blues”

Για το πώς καταλήγουν οι περισσότεροι άνθρωποι στη φυλακή:

«Ξέρω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να σκεφτούν για το ποιος είναι στη φυλακή, πόσο μάλλον ότι ο μαζικός εγκλεισμός έχει τα θύματά του, αλλά ας το κάνουμε για ένα λεπτό… Φανταστείτε ότι ο μπαμπάς ήταν στη φυλακή για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας. Θα μεγαλώνατε μέσα στη φτώχεια, μάλλον γεμάτοι θυμό, πιθανώς σε μια βρωμογειτονιά με απρεπείς επιρροές και θα είχατε τη μεγάλη ευκαιρία να γίνετε πουτάνα ή κλέφτης ή έμπορος ναρκωτικών και να ακολουθήσετε τον αγαπημένο μπαμπάς σας στη φυλακή».

-Από το “Prisons Punish Families Too”

Για το πώς διασκεδάζουν οι κρατούμενοι:

«Το νέο παιχνίδι μας τώρα είναι να εκμεταλλευόμαστε αδαείς λευκούς τύπους υποχρεώνοντας τους να κάνουν μαλακίες για λίγα ψίχουλα. Αυτός ο τοξικομανής, ο Jim-Bob από το Peekskill (ο οποίος έχει τατουάζ στον βραχίονα του με μια γυμνή που τον παίρνει από πίσω) τρώει κατσαριδάκια (water bugs) από τη βρώμικη τουαλέτα, σνιφάρει πακέτα από το καρύκευμα Ramen για νουντλς και βάζει στον πρωκτό του καραμέλες Atomic Fireballs κι έπειτα κάνει εκτάσεις-ανατάσεις. Παίρνει λίγη σούπα ή κεκάκια Honeybuns για αυτά που κάνει. Τώρα έχουμε κι ένα νέο λευκό πιτσιρικά εδώ που κάνει τα ίδια πράγματα. Είναι λυπηρό γιατί δεν έχουν χρήματα και θέλουν να κάνουν μερικούς φίλους, οπότε θα κάνουν οτιδήποτε για να μας διασκεδάσουν. Χθες το βράδυ πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο, όταν ένας από αυτούς τους ασπρουλιάρηδες έβαλε αποτριχωτική σκόνη Magic Shave στα φρύδια του για δέκα Honeybuns. Είναι ένα άσχημο παιδί έτσι κι αλλιώς. Μοιάζει με εθισμένο στην κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη και ζυγίζει περίπου 54,5 κιλά. Χωρίς φρύδια, ακόμα και οι φύλακες τον κοροϊδεύουν, σε σημείο να κρύβεται κάτω από τα σκεπάσματα του βασικά όλη την ημέρα. Λυπηρό».

-Από το “Lockup Crackup”

Άλλη μια φωτογραφία του Bert ως παιδί

Για το πώς αισθάνεσαι όταν είσαι ελεύθερος:

«Είναι δύσκολο να συγκρίνεις την αποφυλάκιση με οτιδήποτε άλλο. Την πρώτη φορά που βγήκα έξω είχα μπει μέσα μόλις μια μέρα. Θυμάμαι ότι κάπνιζα ένα τσιγάρο και έπινα μαργαρίτα, ενώ σκεφτόμουν σοβαρά πόσο ευλογημένος ήμουν επειδή ήμουν ελεύθερος. Τη δεύτερη φορά βγήκα έξω μετά από οκτώ μήνες. Πετούσα στον αέρα. Το πέος μου τραγουδούσε και το έξω μύριζε σαν μια καλή γιορτή του έρωτα. Την τρίτη φορά που βγήκα τα πράγματα δεν ήταν τόσο γλυκά. Είχα βγει για να δουλέψω και έπρεπε να γυρίσω στη φυλακή λίγες ώρες αργότερα, αλλά νομίζω ότι τα αρχίδια ακόμα με έτρωγαν λιγάκι».

-Από το “Sweet Release”

Για τη συνέντευξη που έδωσε για δουλειά ως επιστάτης σε συνεργείο καθαρισμού:

«Όταν διευκρινίσαμε πόσες ώρες θα δουλεύω και συμφωνήσαμε ότι θα έπαιρνα 8,25$ την ώρα για τις πρώτες εβδομάδες, και ενώ διαπιστώθηκε ότι μπορούσα να σφουγγαρίζω σωστά το δάπεδο και να πετάω τα προφυλακτικά των μελών του γυμναστηρίου, ο μάνατζερ έλαβε μια επιστολή από το γραφείο προσωπικού. Ο έλεγχος του ιστορικού μου είχε δείξει ότι δεν ήμουν κατάλληλος για τη δουλειά, λόγω του ότι είχα συλληφθεί με ποσότητα κοκαΐνης πάνω από το υποκειμενικό όριο που με κάνει εγκληματία για μια ζωή. Ο μάνατζερ μου είπε πως λυπάται, αλλά δεν μπορούσε να γίνει απολύτως τίποτα. Δεν ήμουν φτιαγμένος για επιστάτης σε συνεργείο καθαρισμού».

-Από το “The Trials of Job”

Για το τι συνέβη όταν βγήκε από τη φυλακή και οι συνάδελφοι του ανακάλυψαν ότι είχε μπει μέσα:

«Εύχομαι να είχα πει σε όλους στη δουλειά για το παρελθόν μου από την πρώτη στιγμή. Αλλά κάποιοι θα φρικάριζαν και έτσι σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερο να το κρατήσω κρυφό. Σε κάθε περίπτωση, άρχισαν να κόβουν τις βάρδιες μου και κρυφάκουσα κάποια αγενή σχόλια που έκανε σαφές ότι μιλούσαν πίσω από την πλάτη μου. Νομίζω ότι υπέθεταν πως αφού ήμουν καταδικασμένος εγκληματίας ήμουν και αναξιόπιστος, μια και όλοι εκτός από εμένα είχαν κλειδιά του χώρου».

-Από το “My Search Engine Results Are Wrecking My Life”

Για το ότι κατάφερε να πάρει αναστολή:

«Τέλος οι αίθουσες αναμονής, οι πρώτες επισκέψεις από τον Ειδικό, το κατούρημα στα ποτηράκια και πάνω από όλα, μπορώ να αναπνεύσω ξανά. Είμαι ακόμα πολύ αγχωμένος, αλλά τουλάχιστον είμαι ένα κανονικός τύπος χωρίς καρφωμένα μάτια στην πλάτη μου. Δεν είμαι εγκληματίας που ανήκει στην πολιτεία της Νέας Υόρκης πια».
-Από το “Off Parole and Free at Last”

Ένας από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους έγραφε το όνομα του υπογράφοντας τα γράμματα του από τη φυλακή.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.