Δημιούργησα ένα App για να Βοηθήσω τους Πρόσφυγες που Περιμένουν Βίζα

Tο άρθρο είναι μέρος της σειράς «Νέοι Γείτονες», όπου νέοι πρόσφυγες απ' όλη την Ευρώπη γράφουν την ιστορία τους στο VICE. Διαβάστε για τη σειρά εδώ.

Ο Mohab* είναι ένα 19χρονος πρόσφυγας από τη Συρία. Μεγάλωσε στην πόλη Χάμα και έφτασε στην Ολλανδία πέρυσι. Να 'μαι λοιπόν εδώ στο Άμστερνταμ, μαθαίνοντας ολλανδικά και προσπαθώντας να φτιάξω τη ζωή μου. Οι γονείς μου είναι ακόμη στη Συρία, στην πόλη Χάμα. Έχουν διακινδυνεύσει τα πάντα και έμειναν πίσω, για να μπορέσω να έχω ένα μέλλον εγώ και ο αδερφός μου – όμως δεν μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου. Η ζωή μου ήταν στη Χάμα – το σχολείο, τα αθλήματα, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου. Με στενοχωρεί να τα σκέφτομαι όλα αυτά, παρ' όλο που είμαι ασφαλής εδώ και έχω την άνεσή μου. Η πόλη της Χάμα έχει γίνει πλέον γνωστή για τις διαδηλώσεις τo 2011 και τις σφαγές που έγιναν το 1982, όμως είναι ταυτόχρονα η πόλη που μεγάλωσα – γεμάτη όμορφες αναμνήσεις. Οι γονείς μου λατρεύουν τα ταξίδια και απολαμβάνουν το μαγείρεμα, πράγματα που κάναμε συχνά όλοι μαζί.

Ο μικρός μου αδερφός είναι αυτήν τη στιγμή στη Σουηδία και είναι σχεδόν 18 χρόνων. Κάναμε αίτηση οικογενειακής επανένωσης, για να μπορέσουν να τον ακολουθήσουν οι γονείς μου, όμως η διαδικασία είναι πιο πολύπλοκη από όσο θα θέλαμε. Για να μπορέσει να γίνει δεκτή η είσοδός τους στη χώρα, οι γονείς μου θα πρέπει να δώσουν συνέντευξη σε κάποια σουηδική πρεσβεία, όμως προφανώς αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει κάποια στη Συρία, ούτε στις περισσότερες γειτονικές χώρες. Οι γονείς μου θα πρέπει να ταξιδέψουν στην Τουρκία και όποιος γνωρίζει τι συμβαίνει στη Συρία αυτήν τη στιγμή, ξέρει ότι το ταξίδι προς τον βορρά είναι πολύ επικίνδυνο. Είναι μεγάλοι σε ηλικία και δεν έχουν πολλά λεφτά, επομένως οι πιθανότητες να πεθάνουν αυξάνονται με το λεπτό.

Την περασμένη βδομάδα ακούσαμε ότι ίσως να ήταν πιο εύκολο να βγάλουν βίζα, αν ταξιδέψουν στο Σουδάν, όπου υπάρχει σουηδική πρεσβεία. Όμως, ακόμη και αν καταφέρουν να φτάσουν εκεί και να περάσουν από τη διαδικασία της συνέντευξης, θα πρέπει να περιμένουν πολύ καιρό μέχρι να τους πουν, αν θα τους παραχωρηθεί άδεια διαμονής. Οι τιμές ενοικίασης είναι πολύ υψηλές στο Σουδάν, πράγμα που σημαίνει ότι οι γονείς μου θα χρειαστεί να ταξιδέψουν στο Σουδάν για τη συνέντευξη, να επιστρέψουν στη Συρία και να περιμένουν να δουν, αν τελικά θα μπορέσουν να φύγουν μόνιμα. Είναι τόσο άδικο αυτό. Οι γονείς μου είναι μεγάλοι – θα έπρεπε να ήταν πιο εύκολό να ταξιδέψουν στην Ευρώπη. Τουλάχιστον πιο εύκολο από ό,τι εγώ και ο αδερφός μου. Έχετε υπ' όψιν ότι το ταξίδι μας ήταν ό,τι χειρότερο – μια εμπειρία που δεν θα ευχόσουν ούτε στον χειρότερο εχθρό σου. Όμως αυτή είναι η κατάσταση της Ευρώπης σήμερα.

Όταν αναγκάστηκα να φύγω από τη χώρα, δεν είχα κλείσει καν τα 18. Μόλις είχα τελειώσει το σχολείο και ήμουν πολύ περήφανος γι' αυτό. Τα είχα πάει πολύ καλά. Χρειάστηκε να δουλέψω σκληρά, για να πετύχω του υψηλούς βαθμούς μου, αλλά τα κατάφερα. Όμως, ετοιμαζόμουν να κλείσω τα 18 και σε εκείνη την ηλικία ο συριακός στρατός στρατολογεί οποιονδήποτε είναι σε θέση να πολεμήσει. Η μητέρα μου δεν υπήρχε περίπτωση να το δεχτεί αυτό και έκανε τα πάντα, για να μας βγάλει από τη χώρα. Πούλησαν το σπίτι μας και χρησιμοποίησαν τα χρήματα που πήραν μαζί με τις οικονομίες τους, για να μας στείλουν στο εξωτερικό. Θα έκανα τα πάντα για τους γονείς μου. Έτσι, με το που πήρα την άδεια παραμονής, πήγα σε μια ολλανδική ΜΚΟ που βοηθάει πρόσφυγες εδώ στην Ολλανδία, για να δω αν θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να κάνω αίτηση για οικογενειακή επανένωση, ώστε να φέρω τους γονείς μου στην Ευρώπη. Δεν με βοήθησαν όμως. Ένας από τους υπαλλήλους μου είπε μάλιστα, «Μην σπαταλάς τον χρόνο μας. Δεν είσαι ανήλικος, επομένως δεν έχεις καμία ελπίδα. Μερικές φορές η ζωή είναι σκληρή». Αποφάσισα ότι δεν με ένοιαζε τι έλεγαν, εγώ θα προσπαθούσα να κάνω αίτηση οικογενειακής επανένωσης. Έτσι και έκανα. Περιμένω να απορριφθεί το αίτημά μου, ώστε να μπορέσω να ασκήσω έφεση με τον δικηγόρο μου, ελπίζοντας ότι θα με δει κάποιος δικαστής και θα ακούσει την ιστορία μου. Είναι άδικο να μην μπορώ να φέρω εδώ τους γονείς μου με ασφάλεια μόνο και μόνο επειδή έχω κλείσει τα 18, ενώ ταυτόχρονα θεωρούμαι πολύ νέος, για να έχω άλλα προνόμια που παραχωρούνται στους υπόλοιπους πρόσφυγες από την κυβέρνηση (σ.σ. όπως το «uitkering», ένα βοήθημα διαβίωσης).

Καταγράψαμε την Επανένωση δύο Αδελφών από το Αφγανιστάν στην Αλεξανδρούπολη

Ήμουν από τους λίγους πρόσφυγες στον καταυλισμό που παραπονιόμουν για το μεγάλο διάστημα που έπρεπε να περιμένουμε εκεί. Δεν καταλάβαινα γιατί κρατούσαν κλειστό το στόμα τους οι υπόλοιποι και προσπαθούσαν απλώς να σκοτώσουν την ώρα τους. Δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Έχουμε το δικαίωμα να λέμε τι σκεφτόμαστε και τι νιώθουμε. Φυσικά ήμουν ευγνώμων που ήμουν ασφαλής, όμως οι οικογένειές μας δεν ήταν και μερικές εξακολουθούν να μην είναι. Η ζωή στον προσφυγικό καταυλισμό ήταν σκληρή – δεν είχαμε χρήματα και το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να περιμένουμε. Μας βοήθησαν κάποιοι ντόπιοι, όμως ήταν κυρίως πολίτες του Άμστερνταμ και όχι άνθρωποι από ΜΚΟ.

Η μεγάλη αναμονή εξόργισε πολλούς άνδρες και τους έκανε νευρικούς. Κάποιοι άνθρωποι είχαν λεφτά, όμως αυτοί που δεν είχαν δεν μπορούσαν να κοιμηθούν και να φάνε. Οι καπνιστές αναγκάζονταν να ζητιανεύουν, για να μπορέσουν να πάρουν τσιγάρα. Φυσικά μας είχαν προειδοποιήσει να μην κλέβουμε και να μην κάνουμε τίποτα κακό όσο περιμένουμε, επειδή σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να μας απέρριπταν την αίτηση για βίζα. Έτσι, κανείς δεν παραπονιόταν, ούτε έκανε κάτι για να διαμαρτυρηθεί. Μερικοί από εμάς μιλούσαμε αγγλικά και καταφέραμε λίγα περισσότερα πράγματα από άλλους. Αρχίσαμε να κάνουμε μαθήματα ολλανδικών, για παράδειγμα και ταξιδεύαμε με Ολλανδούς – όμως πολλοί πρόσφυγες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο, πέρα από το να προσπαθούν να διατηρήσουν επαφή με την οικογένειά τους. Μου είναι αδύνατον να το καταλάβω αυτό.

Αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να κάνω κάτι για όλα αυτά και έτσι σκέφτηκα να δημιουργήσω μια εφαρμογή για τους πρόσφυγες που περιμένουν τη βίζα. Υπάρχουν πολλές πληροφορίες στο Διαδίκτυο, όμως είναι διάσπαρτες σε διάφορες κυβερνητικές και μη κυβερνητικές ιστοσελίδες – πουθενά δεν μπορείς να τις βρεις όλες συγκεντρωμένες. Έτσι, συνέλλεξα όλες τις πληροφορίες και δημιούργησα μια εφαρμογή για smartphone που λέγεται RefInfo, ώστε να μπορούν να δουν οι αραβόφωνοι και οι αγγλόφωνοι πρόσφυγες ποια πρέπει να είναι τα πρώτα βήματά τους: πώς να κάνουν αίτηση για άδεια διαμονής ή πώς να ζητήσουν οικογενειακή επανένωση. Επίσης, προσέθεσα και μαθήματα ολλανδικών για τους ανθρώπους που περιμένουν σε καταυλισμούς σε όλη την Ολλανδία. Η εφαρμογή χρησιμοποιείται από πολλούς πρόσφυγες και αυτήν τη στιγμή προσπαθώ να τη μεταφράσω στα τιγκρινιακά για τους πρόσφυγες από την Ερυθραία. Το μόνο που θέλω τώρα είναι να σωθούν οι γονείς μου και να προσφέρω βοήθεια σε άλλους. Μετά, θα μπορέσω να χαλαρώσω και να αρχίσω να σχεδιάζω το μέλλον μου.

Περισσότερα από το VICE

Τι Έγινε Όταν Ζήτησα από Έλληνες Καπνιστές να Σβήσουν το Τσιγάρο τους σε Κλειστούς Χώρους

Φόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να Πεθάνουν

Τι Είναι οι «Βασιβουζούκοι»; Όλα όσα μου Μαθαίνει το Ελληνικό Ποδόσφαιρο