Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Denmark.

Όλοι έχουμε μετανιώσει για κάτι. Δεν αναφέρομαι σε εκείνη τη φορά που αγοράσατε περίεργα μοκασίνια επειδή ξαφνικά αισθανθήκατε την ανάγκη να αλλάξετε στιλ – αναφέρομαι στα αληθινά πράγματα. Σε όλα αυτά που μετανιώσατε και καταπνίξατε, σε αυτά που σας κρατούν ξάγρυπνους, για τα οποία θα θέλατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω και να αλλάξετε τη ροή των πραγμάτων.

«Η μεταμέλεια αποτελεί μοντέρνο ταμπού», εξηγεί ο ψυχοθεραπευτής και πρώην ιερέας Ilse Sand. «Σήμερα επικρατεί η πίεση να είμαστε τέλειοι και να έχουμε τα πάντα υπό έλεγχο, οπότε είναι δύσκολο να παραδεχτούμε στον εαυτό μας πως πήραμε μια λάθος απόφαση για την οποία μετανιώνουμε».

Ρώτησα πέντε θαρραλέες ψυχές να μου πουν για ποιο λόγο έχουν μετανιώσει περισσότερο στη ζωή τους.

Μετανιώνω για την τελευταία συζήτηση μέσω τηλεφώνου με τη μεγάλη αδερφή μου, μια ημέρα προτού αυτοκτονήσει. Ήμουν τόσο απασχολημένος με τον εαυτό μου που δεν πήρα σοβαρά το τηλεφώνημά της. Έζησε μια δύσκολη ζωή και εγώ δεν τη διευκόλυνα ιδιαίτερα – μαλώναμε για τα πάντα. Με κάλεσε ένα Σάββατο, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Μου ζήτησε να καθίσω και ξεκίνησε να αναφέρει ένα σωρό θετικά πράγματα για μένα. Επέμενε να λέει πως δεν έπρεπε ποτέ να ξεχάσω πόσο με αγαπούσε – αλλά εμένα με ενδιέφερε να ετοιμαστώ για να βγω, οπότε δεν σκέφτηκα γιατί το ανέφερε. Στην πραγματικότητα απλώς περίμενα να το κλείσει για να βγω.

Στο παρελθόν είχε εισαχθεί στην ψυχιατρική κλινική μερικές φορές, αλλά πάντα την άφηναν να βγει ύστερα από λίγες ημέρες, οπότε δεν είχα πάρει την κατάσταση ποτέ στα σοβαρά. Με ενοχλούσε κυρίως που δημιουργούσε χαμό για τα πάντα. Μετανιώνω που δεν προσπάθησα περισσότερο να καταλάβω πόσο άσχημα αισθανόταν. Το σκέφτομαι κάθε μέρα. Την πρώτη φορά που μπήκε στην ψυχιατρική κλινική έπεισα τη μητέρα μας να μην αφήσει τη δουλειά της, καθώς σχεδίαζε να το κάνει για να μετακομίσει με την αδερφή μου, ώστε να τη βοηθήσει.

Εκείνη τη νύχτα, μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο, ξέχασα κατευθείαν τη συνομιλία μας. Τώρα τη φέρνω συνεχώς στο μυαλό μου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι για να τη σώσω, αλλά αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα της έλεγα σίγουρα πόσο την αγαπούσα κι εγώ και πόσο σπουδαίος άνθρωπος ήταν. Ίσως να έκανε τη διαφορά.

Μετανιώνω που ξεκίνησα τη δική μου επιχείρηση αντί να απολαύσω τα νιάτα μου και να ταξιδέψω τον κόσμο. Πήρα το πτυχίο μου σε μια ιδιωτική σχολή ραπτικής και όταν ήμουν 20 ένας πρώην καθηγητής μου –που του ανήκε η σχολή– μου πρότεινε να την εξαγοράσω. Στην οικογένειά μου όλοι ήταν επιχειρηματίες – η μαμά μου, αρκετές θείες μου και ο παππούς μου είχαν όλοι ξεκινήσει τις δικές τους επιχειρήσεις. Ήταν πολύ φυσιολογικό να ακολουθήσω το ίδιο μονοπάτι.

Δεν ήμουν καθόλου έτοιμη να αναλάβω αυτή την ευθύνη. Πήγα από το σχολείο κατευθείαν στη σχολή και δεν είχα τον χρόνο να διασκεδάσω και να απολαύσω την ελευθερία μου. Ξαφνικά βρέθηκα να διοικώ μια ολόκληρη σχολή. Το προσωπικό ήταν πολύ μεγαλύτερο στην ηλικία από εμένα – στο διάλειμμα για φαγητό συζητούσαμε για το πόσο κακομαθαίνουν τα εγγόνια τους. Έπειτα από λίγο καιρό ένιωθα πιεσμένη, με αποτέλεσμα στα 23 μου να πάθω έλκος από το άγχος. Αν δεν έπαιρνα υπνωτικά χάπια δεν μπορούσα να κοιμηθώ και σκεφτόμουν συνεχώς τα ζητήματα της δουλειάς.

Πούλησα την επιχείρηση όταν ήμουν 28. Αισθάνομαι πως έχασα τη νεανική ζωή μου – προσπέρασα εκείνα τα χρόνια που μπορείς να φερθείς εγωιστικά και ανεύθυνα ζώντας το παρόν χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες. Για έξι χρόνια περίπου έκανα αυτό που νόμιζα πως έπρεπε να κάνω και όχι αυτό που ήθελα να κάνω ή αυτό που με έκανε ευτυχισμένη.

Μετανιώνω που δεν υπήρξα καλύτερος σύντροφος στην προηγούμενη σχέση μου. Γνωριζόμασταν επτά χρόνια πριν αρχίσουμε να βγαίνουμε το 2012. Ήταν μια σοβαρή σχέση – ήμουν σίγουρος πως θα κάναμε παιδιά και θα γερνούσαμε μαζί.

Η δουλειά μου ήταν πάντα προτεραιότητα για μένα, σε βαθμό που δεν έβρισκα χρόνο για να περνάω μαζί της. Είχε μια ελαφριά κατάθλιψη και πάλευε για να τελειώσει τις σπουδές της. Όμως όταν γύριζα σπίτι, αντί να την υποστηρίξω βοηθώντας με τις δουλειές του σπιτιού ώστε να μην πιέζεται, απλώς άραζα. Μαλώναμε συχνά γι' αυτό – μαλώναμε για τα πάντα. Τελικά, μια μέρα που τρώγαμε στο σπίτι του πατέρα της, κατά τη διάρκεια μιας έντονης συζήτησης για τις πολλές ώρες απουσίας μου από το σπίτι, ο καβγάς ξέφυγε εντελώς από τα όρια και χωρίσαμε επιτόπου.

Έπειτα από δυο μέρες, πέρασα από το σπίτι για να πάρω τα πράγματά μου. Είπαμε απλώς ένα γρήγορο αντίο και τίποτα παραπάνω. Υποθέτω πως ήμασταν και οι δύο πολύ υπερήφανοι ώστε να να προτείνουμε να ξεχάσουμε τον καβγά και να προχωρήσουμε παρακάτω. Τη σκέφτομαι συχνά – ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα περισσότερο για κάποια άλλη γυναίκα στη ζωή μου. Αν την είχα ακούσει, ίσως να ήμασταν ακόμη μαζί.

Μετανιώνω που μου πήρε πολύ καιρό να αποδεχτώ το σώμα μου. Μεγάλωσα στην Καλιφόρνια, όπου όλοι είναι όμορφοι και αδύνατοι. Ο πατέρας μου είναι σεφ, οπότε μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με καλό φαγητό – και πιθανότατα έτρωγα λίγο περισσότερο από όσο χρειαζόταν. Υπήρχαν στιγμές που μισούσα το σώμα μου επειδή δεν είχα το σώμα που ήθελα. Δεν αισθανόμουν άνετα με αυτό, οπότε δεν αισθανόμουν άνετα με τον εαυτό μου.

Αυτό προφανώς είχε επίδραση στην καθημερινή ζωή μου – αν δεν έβρισκα τα κατάλληλα ρούχα για να καλύψω το σώμα μου, προτιμούσα να μένω στο σπίτι παρά να βγαίνω έξω. Τις ημέρες που ένιωθα χοντρή ενημέρωνα στη δουλειά πως ήμουν άρρωστη. Μισούσα την ιδέα της σύγκρισης του σώματός μου με αυτό των άλλων όταν φορούσα μαγιό – γι' αυτό δεν πήγαινα ποτέ στην παραλία ή στην πισίνα. Το 2012 χώρισα με τον φίλο μου και ενώ ήμουν βουτηγμένη στο μίσος προς τον εαυτό μου, έτυχε να βρω ένα πρόγραμμα για την καλή σωματική εμφάνιση στο οποίο κυρίως μαθαίναμε πώς να περνάμε ωραία και να φερόμαστε καλά στον εαυτό μας. Μέσω αυτού του προγράμματος έμαθα να φέρομαι καλύτερα στον εαυτό μου.

Πραγματικά μετανιώνω που έχασα τόσο πολλά χρόνια μισώντας το σώμα μου. Προσφάτως κάναμε ένα διαγωνισμό στη δουλειά – στείλαμε φωτογραφίες στο Instagram και κρεμάσαμε τις δέκα καλύτερες στον τοίχο της κουζίνας. Έστειλα μια γυμνή φωτογραφία μου, τραβηγμένη από πίσω σε μια παραλία στο Malmö, στη Σουηδία. Τέτοιες φωτογραφίες δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο για τους περισσότερους, αλλά για μένα ήταν επίτευγμα. Έκλαιγα όταν έστελνα τη φωτογραφία.

Μετανιώνω που δεν σπούδασα στο εξωτερικό όταν είχα την ευκαιρία. Είχα επιλεχθεί για ένα πρόγραμμα στην Αυστραλία, από κοινού με ένα συγκάτοικό μου – εγώ σπούδαζα δανική φιλολογία και εκείνος οικονομία. Οργανώναμε το ταξίδι οχτώ με εννιά μήνες, όμως όταν όλα ήταν έτοιμα εκείνος ξαφνικά παράτησε το τμήμα για να σπουδάσει κάτι άλλο. Τότε παράτησα κι εγώ το σχέδιο διότι δεν ήθελα να το αντιμετωπίσω όλο αυτό μόνος μου.

Τώρα ξέρω ότι ήταν λάθος. Δεν ήμουν ποτέ αυθόρμητος, ιδιαίτερα ό,τι αφορά σε καινούργιες εμπειρίες. Όμως εκείνο το ταξίδι θα μπορούσε να μου έχει διδάξει ένα-δυο πράγματα για το πώς να σταθώ στα πόδια μου και να παίρνω αποφάσεις χωρίς να τις σκέφτομαι εξαντλητικά.

Μερικές φορές, όταν προσπαθώ να πάρω μια μεγάλη απόφαση ή όταν συζητάω, αισθάνομαι ξαφνικά πως υπάρχει κάτι άλυτο μέσα μου. Υπάρχει κάτι που έπρεπε να είχα κάνει αλλά δεν το έκανα. Αυτός ο παλιός συγκάτοικος προσφάτως πήγε στο εξωτερικό για έξι μήνες στο πλαίσιο των νέων σπουδών του. Πήγε μόνος του και μόλις γύρισε. Τελευταία σκέφτομαι να πάω στη Λατινική Αμερική για εθελοντική εργασία λίγων μηνών – αρκεί να τα καταφέρω από οικονομικής πλευράς.

Περισσότερα από το VICE

Ήμουν στην Ποδοσφαιρική Ακαδημία της Ρεάλ Μαδρίτης και Σιχάθηκα τη Ζωή μου

Απόφοιτοι με «Άχρηστα» Πτυχία Μιλούν για τη ζωή τους Σήμερα

Φωτογραφίες από όσα Κρύβουν στα Συρτάρια τους οι Αναγνώστες του VICE