Έμαθα με τον Χειρότερο Τρόπο ότι Δεν Πρέπει να Πίνω με Αγνώστους από το Μεσημέρι

Λέω συχνά σε κόσμο πως έχω ζήσει σε κάθε σημείο της Florida. Στο κομμάτι που εφάπτεται με την νότια Georgia στην κορυφή του χάρτη, στην Disney-ική ερημία που βρίσκεται στην μέση και στην επέκταση της Κούβας, που βρίσκεται στην άκρη της. Στην πραγματικότητα όμως, υπάρχει και μια άλλη ξεκάθαρη γεωγραφική περιοχή στην οποία έχω πάει μόνο μια φορά και δεν πρόκειται να πάω ποτέ ξανά: στο Panhandle.

Πέρυσι, χρειάστηκε να ταξιδέψω στην Pensacola για ένα άρθρο. Ήταν 12 ώρες μακριά από εκεί που έμενα στο Miami, οπότε ανέβηκα σε ένα μικρό αεροπλάνο και βρέθηκα εκεί χωρίς αμάξι, γιατί δεν σκαμπάζω τίποτα από οργάνωση. Μετά την συνέντευξή μου, πλήρωσα ένα ταξί 35 δολάρια για να δω τον Κόλπο του Μέξικο. Όταν πήρα το ταξί στην Pensacola, ζήτησα από τον οδηγό να με αφήσει σε ένα cool μπαρ της επιλογής του και κάπως έτσι βρέθηκα παρατημένη σε ένα μέρος που το έλεγαν Crabs.

Όταν μπήκα μέσα, το ρολόι έδειχνε 1 το μεσημέρι, ο μπάρμαν με υποδέχτηκε λέγοντάς μου πως «ήρθες στο κατάλληλο μέρος», οπότε είπα να κάτσω εκεί μέχρι να έρθει η ώρα να προλάβω την πτήση μου στις 9 το βράδυ και να δω τι θα συνέβαινε. Είχα μπροστά μου 8 ώρες, για να κάνω φίλους και να αποκτήσω αναμνήσεις.

Θέλω να πιστεύω ότι μπορώ να μιλήσω στους πάντες. Είναι άλλωστε ένα βασικό ταλέντο που πρέπει να έχεις όταν είσαι δημοσιογράφος. Και καθώς καθόμουν στο μπαρ ενός καταστήματος το οποίο δεν θα επισκεφτώ ποτέ ξανά στην ζωή μου, αποφάσισα ότι ήθελα να γνωρίσω και να μιλήσω σε «αληθινούς κατοίκους της Pensacola».

Γύρισα το κεφάλι μου δεξιά και έριξα την πρώτη ατάκα που μπορούσα να σκεφτώ στον γκριζομάλλη γέρο που καθόταν λίγο πιο εκεί: «Δεν υπάρχουν μαύροι που ζουν εδώ ε»;

«Είσαι πολύ παρατηρητική», μου είπε με χαμόγελο. Άρχισα να ψάχνω για έναν πιο φιλικό και λιγότερο τρομακτικό συνομιλητή.

Εκείνη τη στιγμή μπήκαν στο μπαρ δύο ανθρώπινες μπάλες μπιλιάρδου με χνουδόμουσα και ξυρισμένα κεφάλια. Δεν άργησα να τους πιάσω την κουβέντα. Θα τους πως Brian και Joseph. Ήταν ξαδέρφια που είχαν μια εταιρία που έφτιαχνε σκεπές, αλλά πουλούσαν και λίγα ναρκωτικά. Για το καλό. Απλοί άνθρωποι που λέμε. Παραγγείλαμε ποτό, μετά κι άλλο ποτό και μετά κι άλλο ποτό με εμένα να χαίρομαι που μπορούσα για μια ακόμη φορά να μιλάω σε οποιονδήποτε, ακόμα και με έμπορους ναρκωτικών από το LA (έτσι αποκαλούσαν τη “Lower Alabama”).

Μου είπαν πως λάτρευαν την Pensacola και πως δεν ήθελαν να φύγουν ποτέ. «Πλάκα μου κάνεις;» με ρώτησε ο Brian κάνοντας μια κίνηση με το χέρι του προς την κατεύθυνση της παραλίας. «Εδώ είναι παράδεισος».

Όπως είναι λογικό, τους ρώτησα τι έκαναν όταν ήθελαν να διασκεδάσουν.

«Πάμε στο Crabs και πάμε και στο Babes», μου απάντησε ο Joseph, αναφερόμενος σε ένα στριπτιτζάδικο όπου οι χοροί είχαν πέντε δολάρια. Με ρώτησαν αν ήθελα να μου δείξουν τα μέρη. «Είμαστε αληθινοί άνθρωποι της Pensacola», μου είπε ο Brian, «αλλά πιστεύουμε στην φιλοξενία του Νότου».

Εκείνη την στιγμή ο εγκέφαλός μου έπαθε βραχυκύκλωμα. Όχι μόνο είχα την ικανότητα να επικοινωνώ με τους απλούς ανθρώπους σε μια ξένη για μένα περιοχή, αλλά ναι που επαναλάμβαναν την ατάκα περί «αληθινών ανθρώπων της Pensacola» που είχα σκεφτεί λίγο νωρίτερα. Άσε που αυτοί οι τύποι ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί μου κι ας έμοιαζα με 12χρονο.

Βασικά, είχα χαρεί τόσο πολύ εκείνη την στιγμή, που είχα χώρο στο κεφάλι μου μόνο για μια ακόμη λογική σκέψη. Όταν σηκώθηκαν να πάνε για κατούρημα, αφήνοντας τα πορτοφόλια τους στο μπαρ, έλεγξα τις ταυτότητές του για να σιγουρευτώ ότι δεν μου έλεγαν ψέματα για τα ονόματά τους και τον τόπο καταγωγής τους. Όλα OK. Είμαι η καλύτερη δημοσιογράφος του κόσμου, σκέφτηκα. Το πώς διαβάζω τους ανθρώπους δεν παίζεται.

Αφού γύρισαν από το κατούρημα, o Brian και o Joseph με ρώτησαν αν ήθελα να ζήσω την πραγματική εμπειρία της Pensacola και ως άλλος Henry Rollins, δέχτηκα να μπω στο βαν τους. Αρχικά, σταματήσαμε σε ένα σουπερμάρκετ, όπου μου πήραν ένα πακέτο Pall Malls και ένα Big Gulp (μεγάλο πλαστικό ποτήρι με αναψυκτικό) το οποίο με έμαθαν να «εμπλουτίζω» με Crown Royal το οποίο είχαν στο ντουλαπάκι του συνοδηγού, ώστε «να μην ξέρει κανείς τι πίνουμε».

Καθώς μπαίναμε στην Pensacola για τα καλά, κατάφερα να χύσω ένα μέρος του μυστικού ποτού μου στο πουκάμισό μου. Η εξέλιξη αυτή με ίσιωσε κάπως. Τους ζήτησα να χαμηλώσουν για λίγο την εκκωφαντική ραπ μουσική που έβγαινε από τα ηχεία και να μου υποσχεθούν. Να μου ορκιστούν. «Ορκιστείτε μου πως θα με έχετε πάει στο αεροδρόμιο μέχρι τις 8 το βράδυ. Πρέπει να είμαι στην δουλειά αύριο και δεν γίνεται να το σκατώσω αυτό».

Μου επανέλαβαν την πίστη τους στην φιλοξενία του Νότου, το οποίο μου έφτανε. Πήγαμε στο Babes όπου οι τύποι μου αγόρασαν ένα μάτσο χορούς των 5 δολαρίων και όταν πλέον το ρολόι έδειξε 7.45 το απόγευμα, τους υπενθύμισα ότι έπρεπε να με πάνε στο αεροδρόμιο όπως είχαν υποσχεθεί.

Προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά, αντί να παραπονεθούν, ο Brian και ο Joseph ουσιαστικά παραλίγο να τσακωθούν για το ποιος θα είχε την τιμή να οδηγήσει το βαν που θα με πήγαινε στο αεροδρόμιο.

Όταν με άφησε στο αεροδρόμιο, είπα ένα ειλικρινέστατο ευχαριστώ στον Brian και τράβηξα για το check-in. Η χαρά μου εξαφανίστηκε σχεδόν αμέσως όταν η υπάλληλος της αεροπορικής εταιρίας μου είπε πως δεν μπορούσε να με αφήσει να μπω στο αεροπλάνο γιατί βρωμούσα αλκοόλ. Παραπονέθηκα εντόνως και της εξήγησα πως είχα χυθεί ποτό στο πουκάμισό μου και πως μόνο αυτό είχα να φορέσω και πως έπρεπε να γυρίσω πίσω για να πάω στην δουλειά μου. Τίποτα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει για μένα ήταν να πάει να μου πάρει McDonald's όταν θα τελείωνε την βάρδιά της. Είχα μπροστά μου μια μεγάλη νύχτα, μιας και η επόμενη πτήση ήταν στις 5 το πρωί της επόμενης μέρας.

Βράζοντας από τα νεύρα μου και προσπαθώντας να μην κλάψω, κάθισα σε μια ασύλληπτα άβολη καρέκλα και δεν κοιμήθηκα ούτε λεπτό. Κάτι λίγο το τρελό κρύο, κάτι λίγο ο φόβος μου επειδή ήμουν ολομόναχη στο αεροδρόμιο, πώς να κλείσω μάτι;

Κατάφερα να γυρίσω στο Μαϊάμι το άλλο πρωί και κατέρρευσα στο κρεβάτι μου, λίγα λεπτά πριν χτυπήσει το τηλέφωνο. Το αφεντικό μου. Πώς πήγε; Φοβερά. Έλεγα ψέματα. Αποφάσισα να ξοδέψω μερικά λεπτά και να βρω τον τύπο που με πήγε στο αεροδρόμιο για να του πω τι μου είχε συμβεί. Ευτυχώς για μένα, είχα τσεκάρει την ταυτότητά του στο μπαρ και ήλπιζα ότι με λίγη βοήθεια από το Google και με λίγη βοήθεια από το Facebook θα τον έβρισκα.

Το μόνο αποτέλεσμα που βρήκα τον συνέδεε με τα μητρώα ατόμων που είχαν καταδικαστεί για εγκλήματα σεξουαλικής φύσης.