«Έπαιρνα 1.000 Δολάρια το Κεφάλι» - Η Ζωή μου ως Διακινητής Μεταναστών στον Έβρο

Αυτή είναι η ιστορία του « Hazar του Έλληνα», όπως τη διηγήθηκε στον συνεργάτη του VICE Greece, Κώστα Καντούρη.

Με λένε Hazar. Hazar ο Έλληνας, έτσι με ξέρουν όλοι στο Ιράκ, επειδή πέρασα καιρό στην Ελλάδα. Εκεί έκανα και φυλακή. Ήμουν διακινητής μεταναστών. Αυτή ήταν η δουλειά μου, να τους πάω από τα ελληνικά σύνορα στον Έβρο, μέχρι την Αθήνα. Εάν μετά τους έπιαναν, τους σκότωναν, δεν με ενδιέφερε. Ήθελα να ζήσω βασιλικά, γι’ αυτό κουβαλούσα μετανάστες. Όμως σιχάθηκα τη ζωή μου, τα έχω αφήσει πίσω όλα αυτά.

Είμαι 37 χρόνων και έχουν περάσει περίπου τέσσερα χρόνια από τότε που γύρισα στο Ιράκ. Τώρα δουλεύω σε μια εταιρεία security που δεν είναι ιρακινή και φυλάω ένα εργοστάσιο, που είναι κινέζικο. Πριν από λίγο καιρό, εδώ κοντά μου έπεσαν βόμβες, σκοτώθηκαν δύο άνθρωποι. Ήταν Αμερικάνοι, αλλά στις ειδήσεις είπαν ότι ήταν από το Daesh (σ.σ. ISIS).

Δεν είναι δύσκολο να φύγεις από το σπίτι σου. Λες, «Έχω βαρεθεί τη ζωή μου, έγινα τόσων χρόνων και δεν έκανα τίποτε, δεν έχω ούτε γυναίκα, ούτε παιδί». Περπατάς στον δρόμο και βλέπεις με τι αμάξι κυκλοφορεί ένας που είναι δήμαρχος ή βουλευτής. Γυρνάει το μυαλό σου. Εδώ πρέπει να έχεις όπλα, να παίζεις λίγο τον μάγκα, αλλιώς δεν ξέρεις που θα βρεθείς από στιγμή σε στιγμή. Είναι επικίνδυνα, αλλά όχι για τους ξένους, μεταξύ μας χτυπιόμαστε. Επειδή είναι λίγα τα λεφτά, ο κόσμος έχει βαρεθεί τις χώρες μας και εδώ είναι ακόμη χειρότερα. Εδώ σου παίρνουν και την αδερφή σου μπροστά σου και φεύγουν. Περίπου 50-60.000 άτομα έφυγαν σε έναν μήνα από το Κουρδιστάν, το βόρειο και το νότιο.

Στην Ελλάδα πήγα για πρώτη φορά το 2000. Παράνομα, ως μετανάστης και εγώ. Θυμάμαι ότι έκανε πάρα πολύ κρύο. Ξεκίνησα τότε από το Κουρδιστάν και χρειάστηκα 20 μέρες μέχρι να φτάσω στην Τουρκία. Εκεί κάθισα εννιά μήνες, μέχρι να καταφέρω να περάσω στην Ελλάδα. Τώρα, πας εύκολα από το Ιράκ στην Τουρκία, βγάζεις ένα διαβατήριο και ανεβαίνεις στο αεροπλάνο. Τότε, το 2000, ήταν ο πόλεμος, ο θείος μου ήταν στη Γερμανία και μου έλεγε, «Μην κάθεσαι, θα σκοτωθείς τζάμπα». Πολεμούσαν Κούρδοι με Κούρδους και η κάθε μία πλευρά μου έλεγε, «Έλα με εμάς». Τότε πολέμησα και εγώ, όχι για την πατρίδα μου, αλλά για τα λεφτά, επειδή έπρεπε να ζήσω.

VICE VIDEO: Πρόσφυγες Επιστρέφουν Παράνομα στην Τουρκία Απογοητευμένοι από την Ελλάδα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Προσπαθούσα συνεχώς να περάσω στην Ελλάδα. Αυτό έγινε 13 με 14 φορές, περνούσα, μ’ έπιανε η Αστυνομία στην Ελλάδα, με γυρνούσε στην Τουρκία. Βαρέθηκα να προσπαθώ και αποφάσισα να περιμένω. Περίμενα στην Τουρκία δύο μήνες, χωρίς να κάνω τίποτα, ήμουν μικρός. Τότε μίλησα με έναν άνθρωπο που είχε βάρκα και μου είπε, «Θα σε πάω στην Ελλάδα». Θυμάμαι έδωσα 6-7.000 δολάρια. Μόλις μπήκαμε μέσα στην Ελλάδα, μας έπιασαν πάλι. Ήμασταν πολλοί, 88 άτομα, παιδιά, γυναίκες μεγάλοι - εγώ τότε ήμουν 19 χρονών. Το ξέρω το ποτάμι, όλα τα περάσματα εκεί τα ξέρω, τόσες φορές με έπιασε η Ελληνική Αστυνομία και με έδιωξε πίσω στην Τουρκία. Το ξέρω το ποτάμι πιο καλά και από το σπίτι μου.

Ήμουν στην Αθήνα, όταν ξεκίνησα να διακινώ μετανάστες. Πρώτα, όταν ερχόταν καινούργιο άτομο, από το Αφγανιστάν, από το Πακιστάν, το παίρναμε και το βάζαμε σε ένα σπίτι παλιό – καβάτζα. Περιμέναμε να πληρώσει. Αν δεν πλήρωνε, τον παίρναμε από εκεί, του δέναμε τα πόδια και τα χέρια, βγάζαμε μαχαίρια, απίστευτα πράγματα έχω κάνει, για να πάρω τα λεφτά. Ήταν αυτοί που το έπαιζαν έξυπνοι και ήθελαν να ξεφύγουν από τον καταχτσή (σ.σ. πεζό οδηγό) και να μην πληρώσουν. Έπαιρνα ένα μερίδιο εγώ και ένας από την Τουρκία.

Μετά πήγα στην Τουρκία, απ’ όπου έφερα δυο-τρεις φορές κόσμο - ούτε μια φορά δεν με έπιασαν. Μια φορά έφερα 38 άτομα, με τη βάρκα. Από εκεί που είναι τα σύνορα, από το ποτάμι, τους έπαιρνα και τους πήγαινα μέχρι τη Δράμα. Εκεί, έξω από ένα χωριό, υπήρχε μια παλιά σκεπασμένη γέφυρα. Μέναμε εκεί μέχρι να έρθει το φορτηγό. Τους έβαζα στο φορτηγό που πήγαινε στην Αθήνα και εγώ μετά επέστρεφα με το τρένο.

Στο ποτάμι είναι ένα βαρκάκι που έχει ένα σχοινί μπροστά και ένα σχοινί πίσω και μπαίνουν πέντε-έξι άτομα. Ο ένας κρατάει από την τουρκική πλευρά και ο άλλος τραβάει από την Ελλάδα. Η μεταφορά κρατάει περίπου 15-20 λεπτά, μέχρι που περνάν 100 άτομα το ποτάμι, όταν είναι ρηχό. Όμως όταν είναι βαθύ, είναι εύκολο να πνιγείς. Μόλις περάσεις το ποτάμι, μετά έρχονται κάποια παιδιά από τη Συρία, συνήθως οδηγοί με νταλίκες, για να μπουν τα άτομα. Έχω δει νταλίκα με 170-180 άτομα που κατέβηκαν, αλλά αυτή δεν ήταν δικιά μου «δουλειά».

Εγώ περίμενα μετά τα σύνορα, να έρθει το φορτηγό και να μπούνε μέσα. Τα μέρη γύρω από την Αλεξανδρούπολη τα γνώριζα πολύ καλά. Πάντα είχε γυναίκες, παιδιά, κρύωναν τον χειμώνα και τη νύχτα, αλλά τι να κάναμε, το γνώριζαν αυτό, όταν αποφάσιζαν να έρθουν. Είχαν τρόφιμα μαζί τους. Έπαιρναν από την Κωνσταντινούπολη κονσέρβες και έτρωγαν, όσο περίμεναν, μαζί με ψωμί. Εγώ συνέχεια μιλούσα με το κινητό, έδινα πληροφορίες στο φορτηγό που ερχόταν για το σημείο που ήμασταν.

Μια φορά, κοιμηθήκαμε το βράδυ, σηκωθήκαμε στις πέντε-έξι το πρωί και είδαμε έναν που δεν σηκώθηκε από εκεί που κοιμόταν: Πέθανε από το κρύο. Ήμασταν κοντά στην Αλεξανδρούπολη ή κοντά στη Δράμα, δεν θυμάμαι καλά, πηγαίναμε συνεχώς σε δάση έξω από τα χωριά. Μια άλλη μέρα, ήταν τρεις-τέσσερις το απόγευμα και έκανε πολύ κρύο, περιμέναμε να έρθει η νταλίκα. Μαζευόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλον, για να μην αφήσουμε ίχνη. Όλα καλά πήγαν, δύο μέρες ήμασταν εκεί, έπρεπε να περιμένουμε δύο έως μέρες, για να έρθει η νταλίκα, δεν ερχόταν κατ’ ευθείαν. Ήμασταν 150-200 άτομα στον Έβρο και έπρεπε να περιμένουμε να φύγουν όλοι ομάδες–ομάδες.

Δεν επιτρεπόταν να αφήσω κανέναν εκεί. Η συμφωνία που είχα κλείσει ήταν αυτή, να περιμένω μέχρι να μπει και το τελευταίο άτομο στο φορτηγό. Αλλά μετά δεν μ’ έβρισκε κανείς. Όταν έφευγαν τα άτομα, γινόμουν βελόνα. Συνήθως ήμασταν δύο άτομα γι’ αυτήν τη δουλειά. Όταν έφταναν στην Αθήνα, νομίζω έδιναν 2.000 δολάρια και μετά από την Πάτρα πήγαιναν με καράβι στην Ιταλία, αυτά τα καράβια που μπαίνουν μέσα οι νταλίκες. Κρύβονταν ανάμεσα στις νταλίκες. Παίζεις κορώνα-γράμματα τη ζωή σου μέχρι να φτάσεις στην Ιταλία. Εμένα δεν ήταν αυτή η δουλειά μου, το να πάνε με αεροπλάνο ή με καράβι. Με αεροπλάνο έδιναν τρελά λεφτά, έπαιρναν και πλαστά διαβατήρια. Μέχρι και 15.000 δολάρια το άτομο έβγαζαν οι διακινητές, αλλά έπαιρναν και οι αστυνομικοί λεφτά. Τα πλαστά διαβατήρια φαίνονται, άρα αυτός που έλεγχε τα έβλεπε.

Εγώ, γι’ αυτό που έκανα έπαιρνα το κεφάλι 800 με 1.000 δολάρια. Αυτοί, από την Τουρκία μέχρι την Αθήνα, έδιναν 6-7.000 δολάρια. Ο οδηγός με το φορτηγό έπαιρνε τα καλά λεφτά, έπαιρνε 1.500 δολάρια το κεφάλι. Ο καταχτσής έπαιρνε 3.000 το κεφάλι στην Τουρκία.

Τα λεφτά δεν τα χάνουν. Είναι κύκλωμα, ρε φίλε, που φτάνει μέχρι τη Γερμανία. Βάζεις τα λεφτά στο Κουρδιστάν, προτού ξεκινήσεις, σε μια τράπεζα, με κωδικό που έχουν δύο άτομα. Όταν φτάσεις στη Γερμανία, παίρνεις τηλέφωνο, βλέπει ο δικός σου τον τηλεφωνικό κωδικό της χώρας -πράγμα που σημαίνει ότι έφτασες-, ελευθερώνει τα λεφτά και ο άνθρωπος από το κύκλωμα παίρνει τα χρήματα και φεύγει. Όλα μαζί, όσα έχετε συμφωνήσει. Σε μένα αυτός που έπαιρνε τα λεφτά ήταν στην Αττάλεια, από εκεί τα κανόνιζε όλα.

Τώρα όλα αυτά τα έχω αφήσει. Έκανα φυλακή, πλήρωσα για αυτά που έκανα, δεν θα ασχοληθώ άλλο με αυτό το κύκλωμα. Αυτά τα λεφτά όσο εύκολα τα παίρνεις, τόσο εύκολα τα δίνεις. Πολλές φορές και τώρα ακόμη, με παίρνουν από την Τουρκία και λένε «Έλα να δουλέψεις, θα βγάλεις απίστευτα λεφτά». Τους απαντώ, «Καλά τα λες, αλλά όσα λεφτά και να μου δώσεις, δεν θα έρθω». Αυτά τα λεφτά δεν τα βγάζεις με ιδρώτα, γι’ αυτό δεν τα σέβεσαι. Έκανα φυλακή, βασανίστηκα, απέκτησα ψυχολογικά προβλήματα. Κάθισα μέσα έναν χρόνο, ήμουν 57 μέρες έξω και μετά κάθισα άλλα τρία χρόνια. Μου φόρτωσαν κλοπές που δεν έκανα. Αυτό με πείραξε πιο πολύ, γι’ αυτό γύρισα στην πατρίδα μου. Όποιος δεν τρώει ελιές, δεν ξέρει τι είναι Ελλάδα.

Εγώ την έχασα τη ζωή μου, νιώθω ένοχος γι’ αυτά που έκανα. Για μένα τελείωσε.

Περισσότερα από το VICE

Στο Παγκράτι Λειτουργεί Ένα Ιατρείο για Κούκλες - Κυριολεκτικά

Ένα Τεμαχισμένο Πτώμα στον Κηφισό: Η Δολοφονία του Αθανασόπουλου Συζητιέται Μέχρι Σήμερα

Ο Λευτέρης Πανταζής Πιστεύει ότι θα τον Πεθάνουν οι Γυναίκες και το Τραγούδι