Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο i-DΗ είσοδος στο Berghain παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στον κόσμο του clubbing. Υπάρχουν ιστοσελίδες, παιχνίδια και εικονογραφημένοι οδηγοί που είναι αφιερωμένοι στην αποκρυπτογράφηση ή τον χλευασμό των άγραφων νόμων της εισόδου στο φιλήδονο club του Βερολίνου: Φόρα μαύρα, μίλα γερμανικά, πήγαινε μόνος. Η γοητεία του ναού της techno ενισχύεται ακόμη πιο πολύ με την αυστηρή απαγόρευση των φωτογραφιών. Το καταγράφουν άλλωστε με ξεκαρδιστικό τρόπο διάφοροι χρήστες του Instagram και του Tumblr, ποστάροντας μαυρισμένες φωτογραφίες - αποτέλεσμα του αυτοκόλλητου που σου βάζουν στην κάμερα του κινητού, αν καταφέρεις να μπεις. Ο Γερμανός σκιτσογράφος Felix Scheinberger βρήκε όμως έναν εξίσου δημιουργικό τρόπο για να παρακάμψει τον συγκεκριμένο κανονισμό. Παίρνει μαζί του το μπλοκ σχεδίασης για να καταγράψει τις σκηνές, τους ανθρώπους και τα ρούχα που βλέπει μέσα στα πιο exclusive clubs του Βερολίνου, όπως το Berghain, το techno sex club KitKat και το κυριλέ hot-spot για swingers, Insomnia. «Μου αρέσουν οι στραβές πινελιές του, η ελαφριά υπερβολή στον σχεδιασμό της γυναικείας λεκάνης και τα ζεστά χρώματα που χρησιμοποιεί στα σώματα», γράφει η Kristen Krüger από το KitKat στον πρόλογο του νέου βιβλίου του Felix, «Hedo Berlin», ένα διεφθαρμένο οπτικό ημερολόγιο στο οποίο καταγράφει τις πιο ξέφρενες νύχτες του. «Οι φιγούρες του έχουν συχνά κάτι το γκροτέσκο, όμως τις αποτυπώνει στο χαρτί με μια καλοπροαίρετη ματιά». Μιλήσαμε στον Felix για το πώς να διαβεί κανείς τις πιο αυστηρές «πόρτες» του Βερολίνου και για τον διαρκή φόβο της απόρριψης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
i-D: Πάντα σου άρεσε η techno και η σκηνή των clubs;
Felix Scheinberger: Ως έφηβος, έπαιζα ντραμς σε διάφορες γερμανικές punk μπάντες και αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη μουσική. Παρ' όλα αυτά, πάντα μου άρεσε να σχεδιάζω και είχα αρχίσει να σκιτσάρω από πολύ νωρίς σε συναυλίες και clubs.Ποιο ήταν το πρώτο σκίτσο που έκανες μέσα σε club και τι σε ενέπνευσε;
Πάντα ζωγράφιζα διαφορετικές underground κουλτούρες. Τα πρώτα μου σκίτσα από punk και underground σκηνές –ειδικά στο Αμβούργο– τα έκανα τη δεκαετία του ΄90. Από τη μια μου αρέσει το underground και από την άλλη οι πρωταγωνιστές είναι ιδανικοί για σκίτσα. Τα πρώτα μου σκίτσα στα φιλήδονα clubs του Βερολίνου προέκυψαν μέσω μιας επαγγελματικής δουλειάς. Στο Berghain δεν μπορείς να βγάλεις φωτογραφίες, γι' αυτό και το 2011 μια μεγάλη εφημερίδα του Βερολίνου μου ζήτησε να κάνω σχέδια για ένα άρθρο. Μετά από αυτό άρχισα όλο και πιο συχνά να σχεδιάζω σε clubs όπως αυτό
Felix Scheinberger: Ως έφηβος, έπαιζα ντραμς σε διάφορες γερμανικές punk μπάντες και αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη μουσική. Παρ' όλα αυτά, πάντα μου άρεσε να σχεδιάζω και είχα αρχίσει να σκιτσάρω από πολύ νωρίς σε συναυλίες και clubs.Ποιο ήταν το πρώτο σκίτσο που έκανες μέσα σε club και τι σε ενέπνευσε;
Πάντα ζωγράφιζα διαφορετικές underground κουλτούρες. Τα πρώτα μου σκίτσα από punk και underground σκηνές –ειδικά στο Αμβούργο– τα έκανα τη δεκαετία του ΄90. Από τη μια μου αρέσει το underground και από την άλλη οι πρωταγωνιστές είναι ιδανικοί για σκίτσα. Τα πρώτα μου σκίτσα στα φιλήδονα clubs του Βερολίνου προέκυψαν μέσω μιας επαγγελματικής δουλειάς. Στο Berghain δεν μπορείς να βγάλεις φωτογραφίες, γι' αυτό και το 2011 μια μεγάλη εφημερίδα του Βερολίνου μου ζήτησε να κάνω σχέδια για ένα άρθρο. Μετά από αυτό άρχισα όλο και πιο συχνά να σχεδιάζω σε clubs όπως αυτό
Πώς είναι μια τυπική βραδιά για εσένα όταν κάνεις αυτά τα σκίτσα; Τι φοράς; Χορεύεις ή απλώς παρατηρείς; Παίρνεις κάποια ουσία; Έχεις φάει ποτέ «πόρτα» από τον Sven;
Φοράω συνηθισμένα ρούχα. Όταν είμαι στο πανεπιστήμιο μπροστά από τους φοιτητές, φοράω τα ίδια ρούχα: μαύρο παντελόνι, μαύρη μπλούζα. Συνήθως πηγαίνω με φίλους, πίνουμε κάτι και πάμε για χορό. Η μόνη διαφορά είναι ότι έχω μαζί μου πάντα το μπλοκ. Αν μετά έχω διάθεση ή αν δω κάτι ενδιαφέρον, σχεδιάζω για λίγο. Αυτού του τύπου τα σχέδια δεν μπορούν να γίνουν από την απ' έξω. Η δουλειά μου προκύπτει από μια φυσική οπτική. Όταν είμαι σε ένα club, με το ένα χέρι κρατάω το μπλοκ μου και με το άλλο το ποτό μου. Όσο για τους πορτιέρηδες, για να είμαι ειλικρινής, δεν μου έχουν ρίξει ποτέ πόρτα. Αν και το φοβάμαι κάθε φορά που στέκομαι στην ουρά.
Φοράω συνηθισμένα ρούχα. Όταν είμαι στο πανεπιστήμιο μπροστά από τους φοιτητές, φοράω τα ίδια ρούχα: μαύρο παντελόνι, μαύρη μπλούζα. Συνήθως πηγαίνω με φίλους, πίνουμε κάτι και πάμε για χορό. Η μόνη διαφορά είναι ότι έχω μαζί μου πάντα το μπλοκ. Αν μετά έχω διάθεση ή αν δω κάτι ενδιαφέρον, σχεδιάζω για λίγο. Αυτού του τύπου τα σχέδια δεν μπορούν να γίνουν από την απ' έξω. Η δουλειά μου προκύπτει από μια φυσική οπτική. Όταν είμαι σε ένα club, με το ένα χέρι κρατάω το μπλοκ μου και με το άλλο το ποτό μου. Όσο για τους πορτιέρηδες, για να είμαι ειλικρινής, δεν μου έχουν ρίξει ποτέ πόρτα. Αν και το φοβάμαι κάθε φορά που στέκομαι στην ουρά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Διαβάστε ακόμη: Αυτοί οι Άνθρωποι «Έφαγαν Πόρτα» στο Berghain
Τι αντίδραση έχει ο κόσμος όταν τους ζητάς να τους σχεδιάσεις ή όταν σε βλέπουν να το κάνεις;
Υπάρχει μια μαγεία σε όλο αυτό: Ο κόσμος το καταλαβαίνει όταν τον κοιτάς και φυσικά το παρατηρεί όταν τον σχεδιάζεις. Όμως αυτό που μου προκαλεί τη μεγαλύτερη έκπληξη είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων δεν έχει πρόβλημα να τους σχεδιάσεις, ακόμη και σε μέρη που απαγορεύονται αυστηρά οι φωτογραφίες. Επίσης, το να σχεδιάζεις κάποιον – ακόμη και αν κάνεις ένα σκίτσο στα γρήγορα – παίρνει χρόνο. Παίρνεις στα σοβαρά τους συνανθρώπους σου και τους δίνεις την ανάλογη προσοχή και τον ανάλογο σεβασμό. Το σχέδιο δεν είναι φωτογραφία – τουλάχιστον δεν απαθανατίζεις ένα στιγμιότυπο. Στους περισσότερους ανθρώπους αρέσει να απεικονίζονται με θετικό τρόπο και δεν τους πειράζει καθόλου που μπορεί να χρησιμοποιήσω τις εικόνες στο βιβλίο μου. Φυσικά, έχω αλλάξει μερικά ονόματα.Πόση ώρα σου παίρνει για να ολοκληρώσεις ένα σκίτσο;
Πέντε λεπτά ή έξι αν χρησιμοποιήσω χρώματα.Δείτε περισσότερα σκίτσα παρακάτω.Περισσότερα από το VICEΗ «Σκοτεινή» Αγορά Μητρικού Γάλακτος στο ΔιαδίκτυοΠέρυσι Ήταν η Χρονιά του Conor McGregor - Φέτος;Γι' Αυτό η Θεσσαλονίκη Πέρασε τον Παγετό με ένα Σεσουάρ Μαλλιών στα Χέρια
Υπάρχει μια μαγεία σε όλο αυτό: Ο κόσμος το καταλαβαίνει όταν τον κοιτάς και φυσικά το παρατηρεί όταν τον σχεδιάζεις. Όμως αυτό που μου προκαλεί τη μεγαλύτερη έκπληξη είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων δεν έχει πρόβλημα να τους σχεδιάσεις, ακόμη και σε μέρη που απαγορεύονται αυστηρά οι φωτογραφίες. Επίσης, το να σχεδιάζεις κάποιον – ακόμη και αν κάνεις ένα σκίτσο στα γρήγορα – παίρνει χρόνο. Παίρνεις στα σοβαρά τους συνανθρώπους σου και τους δίνεις την ανάλογη προσοχή και τον ανάλογο σεβασμό. Το σχέδιο δεν είναι φωτογραφία – τουλάχιστον δεν απαθανατίζεις ένα στιγμιότυπο. Στους περισσότερους ανθρώπους αρέσει να απεικονίζονται με θετικό τρόπο και δεν τους πειράζει καθόλου που μπορεί να χρησιμοποιήσω τις εικόνες στο βιβλίο μου. Φυσικά, έχω αλλάξει μερικά ονόματα.Πόση ώρα σου παίρνει για να ολοκληρώσεις ένα σκίτσο;
Πέντε λεπτά ή έξι αν χρησιμοποιήσω χρώματα.Δείτε περισσότερα σκίτσα παρακάτω.Περισσότερα από το VICEΗ «Σκοτεινή» Αγορά Μητρικού Γάλακτος στο ΔιαδίκτυοΠέρυσι Ήταν η Χρονιά του Conor McGregor - Φέτος;Γι' Αυτό η Θεσσαλονίκη Πέρασε τον Παγετό με ένα Σεσουάρ Μαλλιών στα Χέρια
