H Όπερα που Δίνει Φωνή Στις Ιερόδουλες

«Την πρώτη φορά που το έκανα, είπα ότι ήταν για μια φορά. Ήμουν 23 και χρειαζόμουν άμεσα λεφτά για το νοίκι. Θυμάμαι όμως να βγαίνω από το δωμάτιο και να σκέφτομαι ότι δεν αισθανόμουν και τόσο άσχημα», μου λέει η Melina, ένα από τα 13 άτομα που απαρτίζουν την βραβευμένη από κριτικούς Sex Workers' Opera, μια παραγωγή που οργανώνεται από επαγγελματίες του χώρου του αγοραίου σεξ και τους υποστηρικτές τους.

Η ατάκα που συνοδεύει αυτόν τον θίασο αντρών και γυναικών που εκδίδονται λέει πως «δεν θα μας σιωπήσει κανείς». Ανεβαίνουν στην σκηνή και μοιράζονται τις εμπειρίες τους, σπάζοντας τις δεδομένες ιδέες και εικόνες που έχουν κάποιοι για αυτούς, ότι δηλαδή το μόνο που υπάρχει στην πορνεία είναι η ανωμαλία. Υπό τους ήχους μια συλλογής κομματιών που αρχίζουν από μπαρόκ άριες και τελειώνουν με ρυθμούς χιπ χοπ, μιλούν ενάντια στην ποινικοποίηση του επαγγέλματός τους και εκφράζουν την δική τους άποψη για την βιομηχανία του σεξ.

Η Melina κάθεται στα καμαρίνια του Arcola Theater του Λονδίνου και μου λέει πως μετά από αυτήν την πρώτη της εμπειρία, σκέφτηκε να γίνει συνοδός, αλλά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, οι κίνδυνοι υπερνικούσαν τα οφέλη. Δούλεψε ως webcam performer για μερικά χρόνια, αλλά είδε ότι δεν αντλούσε την ίδια ευχαρίστηση από την δουλειά της. Στο τέλος αποφάσισε να βουτήξει στα βαθιά. «Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη στην αρχή, που την πρώτη μου μέρα πήρα τρεις πελάτες. Στο τέλος ήμουν εξουθενωμένη, αλλά ήμουν χαρούμενη που είχα λεφτά και ένιωθα ανεξάρτητη».

«Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο πολύ κόσμος είναι πως αυτή η δουλειά μου δίνει δύναμη, αυτοπεποίθηση», λέει η 34χρονη Charlotte Rose, που ξεκίνησε την πορεία της στην βιομηχανία του σεξ σαν dominatrix σε ηλικία μόλις 17 ετών. Πλέον είναι μια από τις πιο επιτυχημένες συνοδούς του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ πέρυσι κέρδισε το βραβείο «Sex Worker of the Year» στο πλαίσιο των Sexual Freedom Awards.

H νομοθεσία του Ηνωμένου Βασιλείου αυτήν την στιγμή, δεν αναγνωρίζει πως το σεξ επί πληρωμή μπορεί να είναι μια ελεύθερη επιλογή. Με αποτέλεσμα οι περισσότεροι εργαζόμενοι στον χώρο του αγοραίου έρωτα στο Ηνωμένο Βασίλειο, να βρίσκονται αυτήν την στιγμή σε μια νομικά «γκρίζα» ζώνη.

«Αυτήν την Κυριακή ήμουν σε ένα ξενοδοχείο και ένα μέλος του προσωπικού με απείλησε ότι θα με πετάξει έξω αν δεν του έπαιρνα μια πίπα. Αρνήθηκα, αλλά πίστεψε ότι μπορούσε να με απειλήσει με αυτόν τον τρόπο, γιατί ήξερε ότι δεν θα του έκανα ποτέ μήνυση», μου είπε η Melina. «Ήξερε ότι όταν έχει να κάνει με το νομικό πλαίσιο, οι εργαζόμενοι σε αυτόν τον χώρο είναι ευάλωτοι και φοβούνται να πάνε στις αρχές».

Η ουσιαστική απουσία ενός νομικού πλαισίου κάνει τους εργαζόμενους στον χώρο του αγοραίου έρωτα πιο ευάλωτους και στην οικονομική εκμετάλλευση. «Πάντα ήμουν στριπτιζέζ, αλλά στον τύπο του burlesque», μου λέει η Miss Cairo, μια 23χρονη drag artist και στριπτιζέζ που παρά το νεαρό της ηλικίας της, είναι μια από τις κορυφαίες go-go dancers του Λονδίνου, που πετάει συχνά ανά τον κόσμο για παραστάσεις. «Θα ήθελα να κάνω την δουλειά μου σε ένα στριπτιτζάδικο, αλλά είναι δύσκολο, έχει ρίσκο. Μόλις χθες, αναγκάστηκα να απειλήσω κάποιον με μήνυση επειδή άργησαν να με πληρώσουν. Όταν δουλεύεις σε στριπτιτζάδικο δεν μπορείς να το κάνεις αυτό».

Στην τελευταία της μορφή, η παράσταση περιέχει μια ξεκάθαρη αναφορά στο λεγόμενο Σουηδικό μοντέλο, ένα νομικό πλαίσιο που ποινικοποιεί την αγορά του σεξ. Σε ένα σκετς, ο θίασος παραλληλίζει τους νομοθέτες με αφελείς ψαράδες, που λένε σε άλλους να πάνε να ψαρέψουν σε πιο ασφαλείς περιοχές που όμως δεν έχουν ψάρια.

«Θα κατέστρεφε την βιομηχανία μας», λέει η Rose, που μετά από χρόνια πολιτικού ακτιβισμού, είναι πλέον μια ανεξάρτητη υποψήφια στην περιοχή του Brighton. «Οι μόνοι πελάτες που θα έρχονταν θα ήταν αυτοί που δεν θα είχαν πρόβλημα να παραβούν τον νόμο και το επίπεδο θα έπεφτε, καθώς οι εργαζόμενοι του χώρου θα πάλευαν για μια ολοένα και πιο μικρή ομάδα πελατών».

Το μέτρο πρόσφατα έγινε νόμος στην Βόρεια Ιρλανδία, ενώ από πλευράς νομοθετών υπάρχει η διάθεση να εφαρμοστεί τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ουαλία, αμέσως μετά τις φετινές εκλογές. Η Mary Honeyball, εκπρόσωπος του Λονδίνου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έχει δηλώσει πως θα ήθελε να δει το μέτρο να εφαρμόζεται σε όλη την Ευρώπη, μιας και θεωρεί πως θα μείωνε δραστικά την σωματεμπορία, ενώ θα παρείχε και ένα νομικό πλαίσιο για τους εργαζόμενους στον χώρο του αγοραίου σεξ.

Πολλές από τις εργαζόμενες όμως θεωρούν πως το μοντέλο είναι ήδη ξεπερασμένο. «Όλοι αυτοί οι νόμοι είναι φτιαγμένοι από πολιτικούς που δεν έχουν ιδέα», λέει η Miss Cairo. «Αν θες να κάνεις αυτόν τον χώρο ασφαλέστερο για εμάς, έλα να μας μιλήσεις. Νομίζω ότι το τραγούδι "Listen to Me" λέει ότι χρειάζεται να καταλάβει κανείς».

«Άκουσέ με, είμαι τόσα πολλά που δεν μπορείς να δεις/μητέρες και αδέρφια και εραστές, ακούστε με».

Απο τότε που η Σουηδία έγινε η πρώτη χώρα που ποινικοποίησε το αγοραίο σεξ το 1999, κατάφερε από την μια να περιορίσει τα κρούσματα σωματεμπορίας, αλλά ταυτόχρονα δεν έχει καταφέρει να βγάλει τους εργαζόμενους του χώρου από τις σκιές, κάνοντας τις γυναίκες του χώρου πιο ευάλωτες προς εκμετάλλευση. Αυτό που επίσης κινδυνεύει να χαθεί μέσα στην φασαρία αυτής της καμπάνιας, είναι αυτό για το οποίο φωνάζουν τα αστέρια της Sex Workers' Opera: την ελευθερία της επιλογής. Χωρίς τον φόβο και τις όποιες συνέπειες της κατακραυγής και του νομικού διωγμού.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.