Αυτά Είναι τα Αγαπημένα Ελληνικά Τραγούδια του 2016

Όπως συμβαίνει κάθε χρόνο καθώς πλησιάζει το τέλος της χρονιάς, έτσι και φέτος, όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τη μουσική σας πρήζουμε με τις λίστες μας. Αν και η μουσική βασίζεται -όπως όλες οι τέχνες- στην υποκειμενικότητα, πάντα έχει πλάκα να διαβάζεις τι θεωρεί ο καθένας άξιο αναφοράς και τι όχι. Προσωπικά, γουστάρω να ακούω κυρίως punk rock, garage  και indie pop, όμως πάντα είχα τα αυτιά μου ανοιχτά για κάθε τι νέο και πιστεύω ότι όλα τα είδη μουσικής μπορούν να προσφέρουν συγκινήσεις και όμορφα τραγούδια. Κινούμενος με γνώμονα αυτή τη λογική, έφτιαξα ένα top 10 με τα κομμάτια που θεώρησα πως έκαναν τη διαφορά μέσα στη χρονιά που σιγά-σιγά μας αφήνει.

Ευτυχώς, το 2016 αποδείχθηκε αρκετά παραγωγικό για τους Έλληνες καλλιτέχνες. Κοιτάζοντας πίσω, παρατήρησα ότι η εγχώρια hip hop σκηνή έδωσε «πόνο», ενώ η rock -σε ένα ευρύτερο πλαίσιο- δείχνει κάπως στάσιμη. Αυτό βέβαια είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και δεν αποτελεί έκπληξη. Όλα τα μουσικά ιδιώματα περνάνε κατά καιρούς κρίσεις. Αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα πάντως, ήταν το επίπεδο των παραγωγών των ελλήνων μουσικών -ανεξαρτήτως είδους- που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις αντίστοιχες αμερικάνικες ή ευρωπαϊκές.

Ίσως η πιο σκληρά εργαζόμενη μπάντα εκεί έξω. Ανήκω στη γενιά που έδινε respect στους Rotting Christ ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων. Όλοι γνωρίζαμε πως αυτό που κάνουν είναι ξεχωριστό. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο σχετικά με το πόσο σπουδαίο είναι το συγκεκριμένο συγκρότημα, όμως πρέπει να επικεντρωθώ στο κομμάτι. Αυτό, δεν είναι άλλο από το «Apage Satana» που προέρχεται από τον φετινό τους δίσκο, Rituals. Όπως προδίδει και ο τίτλος του άλμπουμ, οι Rotting Christ αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα -σχεδόν- concept album επηρεασμένο από την ελληνική παράδοση με το αποτέλεσμα να είναι τρομερό. Πρόκειται για έναν σκοτεινό  δίσκο που βρίσκει τη μπάντα να πειραματίζεται πολλές φορές, σπάζοντας τα στεγανά του black metal, γεγονός που αρχικά ξένισε αρκετούς fans. Το «Apage Satana» είναι ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι που αποτελεί τρανό παράδειγμα αυτού που μόλις ανέφερα. Σκεφτείτε πως η πρώτες κιθάρες ακούγονται λίγο μετά τη μέση του κομματιού. Είχα χρόνια να ακούσω ένα σκοτεινό κομμάτι που να μπορεί να με «ταξιδέψει» χωρίς να χρειαστεί να κάνω κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια.

Η αλήθεια είναι πως το «Dab» είναι το φαινόμενο της χρονιάς. Το Youtube πλέον, αντιπροσωπεύει την πραγματική εικόνα όσον αφορά τις προτιμήσεις του κόσμου και αποτελεί μία από τις βασικότερες πλατφόρμες που χρησιμοποιούν οι νέοι για να ακούν μουσική. Όταν λοιπόν, δύο καλλιτέχνες όπως ο Snik και ο Υποχθόνιος καταφέρνουν να μαζέψουν εκατομμύρια views χωρίς καμία βοήθεια και προβολή από δισκογραφικές και ΜΜΕ, καταλαβαίνεις πως έχουν μια τεράστια δυναμική που θα τη ζήλευε ακόμη και μια πολυεθνική εταιρεία. Τράβηξαν την προσοχή των νέων ανθρώπων που έχουν σιχαθεί την ελληνική showbiz -η οποία αποτελείται εδώ και τριάντα χρόνια από τους ίδιους ανθρώπους, που λένε τα ίδια πράγματα, φορώντας τα ίδια ρούχα- και τους έφεραν στον κόσμο τους. Με το «Dab», τα video clips και τις ατελείωτες περιοδείες τους σε Ελλάδα και εξωτερικό, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια δική τους, φρέσκια «showbiz» και να κάνουν τους πάντες -από τον απλό κόσμο, μέχρι κωμικούς και youtubers- να ασχολούνται μαζί τους. Δεν το λες και λίγο, αν φανταστείς πως όλα αυτά στήθηκαν μέσα σε σπίτια και όχι σε μια αίθουσα συνεδριάσεων κάποιας δισκογραφικής. Ξέρω πως πολλοί μπορεί να διαφωνήσουν με αυτή την επιλογή, όμως τι να κάνουμε; Οι αλήθειες πρέπει να λέγονται και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους.

Το «Κοκτέιλ» είναι από τα κομμάτια που δεν σε αφήνουν με τίποτα να τα ξεχάσεις. Πρόκειται για ένα καλοκαιρινό pop διαμάντι με το πιο πιασάρικο ρεφρέν που έχω ακούσει σε ελληνόφωνο κομμάτι τα τελευταία χρόνια. Αποτελεί το πρώτο κομμάτι που έγραψε η νεαρή τραγουδοποιός στα ελληνικά και όπως αποδείχτηκε ήταν το τυχερό της. Από τη πρώτη στιγμή που το άκουσα ήξερα πως θα παίξει πολύ. Είναι κρίμα που δεν κυκλοφόρησε μέσω κάποιας δισκογραφικής που θα μπορούσε να βοηθήσει στο promo του κομματιού - ποιος ξέρει που θα μπορούσε να έχει φτάσει με λίγη βοήθεια. Από την άλλη, θεωρώ γαμάτο που το εν λόγω κομμάτι αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο ένα hit εσωτερικής κατανάλωσης της indie κοινότητας.

Bazooka, ή αλλιώς, η μπάντα που έχει βαλθεί να αναστήσει το ελληνόφωνο punk. Το γκρουπ από τον Βόλο -που πλέον έχει εγκατασταθεί στην Αθήνα- κυκλοφόρησε φέτος τον δεύτερο του δίσκο (Useless Generation) μέσω του Αμερικάνικου label Slovenly Records. Σε αντίθεση με το ντεμπούτο τους, οι Bazooka σε αυτό τραγουδούν μόνο στα ελληνικά. Η «Οθόνη» είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που άκουσα φέτος. Θίγει ένα από τα σοβαρότερα θέματα των σύγχρονων κοινωνιών, δηλαδή την εξάρτηση του μέσου ανθρώπου από μία οθόνη και καταφέρνει να σε κρατήσει σε εγρήγορση μέχρι το τέλος, μιας και «χτίζεται» σταθερά με πολύ όμορφο τρόπο. Κερασάκι στη τούρτα, η παραγωγή του κομματιού -και όλου του δίσκου- που πραγματικά με εξέπληξε θετικά.

Κομμάτι που «έσκασε» στην εκπνοή της χρονιάς, πετυχαίνοντας το buzzer beater που χάρισε τη νίκη στην dednewb. Με το που πάτησα το play και ακούστηκαν τα πλήκτρα της εισαγωγής του τραγουδιού, κόλλησα. Μεταφέρθηκα μερικά χρόνια πίσω, όταν η witch house φάση μεσουρανούσε και όλοι ακούγαμε salem σαν να μην υπάρχει αύριο. Με το που μπήκαν τα ιδιαίτερα φωνητικά της dednewb, κατάλαβα πως το όλο εγχείρημα κατευθύνεται προς μονοπάτια που γουστάρω ιδιαίτερα. Μεταφέρθηκα σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου, το Τόκιο συνορεύει με τη Νέα Υόρκη. Διέκρινα μια μικρή επιρροή από Yolandi Visser των υπέρτατων Die Antwood στα φωνητικά, γεγονός που με έκανε χαρούμενο. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και στο όμορφο κλιπ που συνοδεύει το τραγούδι και το καταπληκτικό στιλ της κοπελιάς - θεωρώ πολύ σημαντικό να μπορείς να υποστηρίξεις αυτό που κάνεις και οπτικά. Αν το «trvefashionblackmetal» είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα, δίνοντας μου χρόνο να το αφομοιώσω, ίσως να ήταν πιο ψηλά σε αυτή τη λίστα. Όπως και να' χει, θα συνεχίσω να παρακολουθώ την dednewb, αλλά και τον flokosh που με την όμορφη παραγωγή του δημιούργησε το μινιμαλιστικό περιβάλλον που αγκαλιάζει τα ήρεμα φωνητικά της.

Βρίσκεται κάποια χρόνια στο κουρμπέτι και είναι ένας rapper ο οποίος σε κάθε καινούριο του κομμάτι ακούγεται και καλύτερος. Το γεγονός ότι έχει επιλέξει να κινείται σε κάπως πιο «γυαλισμένα» μονοπάτια του hip hop του στέρησε αρχικά την προσοχή, όμως πιστεύω ότι θα καταφέρει κερδίσει το respect και των πιο «σκληροπυρηνικών» αν συνεχίσει να δουλεύει με τους ίδιους ρυθμούς. Αν σε ενοχλεί το trap και το autotune ίσως να μην είναι για σένα, όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ο Slogan έφτιαξε μια κομματάρα με καταπληκτική παραγωγή και φυσικά -όπως συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια οι εγχώριοι rappers- για να τη προμοτάρει, γύρισε ένα γαμάτο κλιπ. Ας ελπίσουμε, ότι ο 29χρονος rapper θα συνεχίσει να εξελίσσεται δίνοντας μας κομμάτια σαν το «Underground Stars».

Ο Kareem Kalokoh είναι μέλος της κολεκτίβας ATH Kids. Μιας πολυπολιτισμικής ομάδας που αποτελείται από rappers, παραγωγούς και σκηνοθέτες. Το τρελό με τους ATH Kids είναι πως, αν και είναι έτοιμοι, έχουν επιλέξει να μην κάνουν ακόμη το μεγάλο «μπαμ», προχωρώντας αργά, με προσεκτικές κινήσεις και πολύ συγκεκριμένες ζωντανές εμφανίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Το «CONGO» είναι το πρώτο single από τον επερχόμενο δίσκο του Kareem ο οποίος δεν έχει τίποτα να ζηλέψει ακόμη και από γνωστά ονόματα της Ευρωπαϊκής rap σκηνής. Μπορεί ηχητικά να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, όμως το μεγάλο ατού του κομματιού είναι πως έχει τον ήχο του σήμερα και αυτό προς το παρόν αρκεί. Ανυπομονώ να ακούσω τον ολοκληρωμένο δίσκο.

Ο Boy -κατά κόσμον Αλέξανδρος Βούλγαρης- είναι από αυτούς τους τραγουδοποιούς που είτε τους μισείς είτε τους αγαπάς - δεν υπάρχει μέση κατάσταση. Σε όποια κατηγορία και αν ανήκεις όμως, οφείλεις να παραδεχτείς ότι τα κομμάτια του «ουρλιάζουν» Αθήνα. Πέραν του Φοίβου Δεληβοριά, δεν νομίζω πως έχει υπάρξει άλλος καλλιτέχνης τα τελευταία χρόνια που να έχει μεταφέρει σε στίχους και μελωδίες τα όσα βιώνουν οι κάτοικοι αυτής της πόλης σήμερα. Βέβαια, οι στίχοι του The Boy θέλουν μια μικρή αποκρυπτογράφηση για να «πιάσεις» τι θέλει να πει, αλλά αξίζει τον κόπο. Το «Απαιτώ» είναι κατά την άποψη μου το καλύτερο κομμάτι του τελευταίου του δίσκου («Έτοιμοι Ένα»), αν και η αλήθεια είναι πως, πέραν ενός κομματιού που λέγεται «Το Φιλί», πρόκειται για ένα πολύ όμορφο σύνολο τραγουδιών.

Οι Callas επέστρεψαν φέτος με τον πέμπτο τους δίσκο (Half Kiss Half Pain). Αν έχεις παρακολουθήσει τη πορεία τους, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για ένα συγκρότημα που έχει θέσει πολύ συγκεκριμένους στόχους. Στην θέση του παραγωγού βρίσκουμε πάλι τον Jim Sclavounos (Nick Cave and the Bad Seeds) με το αποτέλεσμα να κυμαίνεται για ακόμη μια φορά σε υψηλά επίπεδα. Το μεγάλο όπλο της μπάντας, δεν είναι άλλο από την ικανότητα τους να γράφουν τραγούδια που σου κολλάνε στο μυαλό για μέρες, ακόμη και αν τα έχεις ακούσει μόνο μία φορά. Ένα από αυτά είναι και το «La Jalousie», το δεύτερο single του δίσκου που περιέχει όλα τα στοιχεία που έκαναν τους Callas γνωστούς στην underground κοινότητα. Η μπάντα, που έχει ως πυρήνα της δύο αδέρφια, τους εικαστικούς Λάκη και Άρη Ιωνά, εμφανίζεται ζωντανά σε Ευρώπη και Αμερική, ενώ πριν από λίγες μέρες παρουσίασε ένα performance στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μαζί με τον Lee Ranaldo, κιθαρίστα των θρυλικών Sonic Youth.

Άλλο ένα κομμάτι που έκανε την εμφάνισή του πριν από λίγες μέρες. Ο Snik είναι ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους rappers εκεί έξω. Έχει κατά καιρούς ακούσει ότι μπορείς να φανταστείς από haters ή άλλους hip hop καλλιτέχνες και όμως, κάθε φορά εμφανίζεται ακόμη πιο δυνατός. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι τo «Ferrari», κατάφερε μέσα σε επτά μέρες να κάνει σχεδόν ενάμιση εκατομμύριο views. Ειλικρινά, αν και η μουσική του δεν είναι κοντά στα προσωπικά μου γούστα, αδυνατώ να καταλάβω τους λόγους που τρώει τόσο «κράξιμο». Ποτέ του δεν έβγαλε κακή -για το είδος που υπηρετεί- δουλειά και στις ελάχιστες συνεντεύξεις που έχει δώσει φαίνεται ωραίος τύπος. Όπως και να 'χει, ο Snik δείχνει να μην πτοείται και μάλιστα η εξέλιξη του τον τελευταίο χρόνο είναι τρομερή.

Περισσότερα από το VICE

Γιατί η Πάολα Είναι Καλή Τραγουδίστρια - Και Όσοι την Κατηγορούν Είναι Υποκριτές

Η Αθήνα Γιόρτασε με Σέξι Πάρτι και (Λίγα) Ψώνια την Άλλη Πλευρά των Χριστουγέννων

Τι θα Συνέβαινε στις ΗΠΑ αν ο Κιμ Πατούσε Τελικά το Κουμπί