H Zωή μου ως Ένας Γκέι που Ήθελε να Σπουδάσει Σινεμά στην Αίγυπτο Ήταν μια Κόλαση

Tο άρθρο είναι μέρος της σειράς «Νέοι Γείτονες», όπου νέοι πρόσφυγες απ' όλη την Ευρώπη γράφουν την ιστορία τους στο VICE. Διαβάστε για τη σειρά εδώ.

Ο Ahmed Sleiman* είναι 31 ετών και κατάγεται από την Αίγυπτο. Σήμερα συγκατοικεί με άλλα άτομα σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι.

Ο κινηματογράφος ήταν το πάθος μου από τότε που ήμουν παιδί, όμως όσο και να προσπαθήσεις, είναι σχεδόν αδύνατον να κάνεις αυτό το πάθος δουλειά στην Αίγυπτο. Όμως όταν έφτασα στη Γαλλία, μου δόθηκε η ευκαιρία που ήθελα.

Έφυγα από την Αίγυπτο πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ήμουν 27. Ως νεαρός ομοφυλόφιλος άνδρας, ήταν πολύ δύσκολο να έχω μια φυσιολογική ζωή στη χώρα μου. Τα αιγυπτιακά καθεστώτα –το στρατιωτικό καθεστώς και η Μουσουλμανική Αδελφότητα– δεν έχουν κρύψει ποτέ το μίσος και την περιφρόνησή τους για τα queer άτομα. Αν και δεν υπάρχει συγκεκριμένος νόμος που να απαγορεύει την ομοφυλοφιλία στην Αίγυπτο, σύμφωνα με τους New York Times, «Από τότε που έγινε η στρατιωτική παρέμβαση του 2013, η οποία ανέδειξε τον πρώην στρατηγό Abdel Fattah el-Sisi ως ηγέτη της χώρας, τουλάχιστον 250 LGBTQ άτομα έχουν συλληφθεί, σε μιας μορφής ήσυχη καταστολή η οποία έχει καταστρέψει αυτό που κάποτε ήταν μια ολοένα πιο ζωντανή και ορατή κοινότητα». Μέχρι στιγμής, οι ποινές φυλάκισης κυμαίνονται ανάμεσα στα δύο και τα 12 έτη.

Όμως δεν μπαίνει μόνο η σεξουαλικότητα στο στόχαστρο, υπάρχει και αστυνόμευση της τέχνης. Μπορείς να κάνεις σπουδές κινηματογράφου μόνο σε πανάκριβα ιδιωτικά ιδρύματα. Ακόμη και αν είχες τη δυνατότητα να σπουδάσεις εκεί, ο κλάδος τελεί υπό παρακολούθηση από το καθεστώς και η κυβέρνηση ασκεί τεράστιο έλεγχο στις παραγωγές ταινιών, λογοκρίνοντας οτιδήποτε θωρείται ακατάλληλο για τον λαό της Αιγύπτου. Κατάλαβα ότι, αν ήθελα να έχω τη δική μου ζωή, θα έπρεπε να φύγω.

Όταν πρωτοέφτασα στο Παρίσι, δεν μιλούσα καθόλου γαλλικά. Έμενα με έναν φίλο από την Παλαιστίνη και ο στόχος μου ήταν να εγγραφώ σε ένα πανεπιστήμιο, για να μάθω γαλλικά. Έκανα αίτηση σε πολλά ιδρύματα και με απέρριψαν όλα – στο Paris V, το Créteil και τη Σορβόννη, για παράδειγμα. Δεν είχε πολλή σημασία όμως, μιας και ούτως ή άλλως δεν είχα αρκετά χρήματα, για να πληρώσω. Τελικά, με δέχτηκε ένα πανεπιστήμιο, στα βόρεια του Παρισιού. Το πανεπιστήμιο είναι εξαιρετικό και προοδευτικό - είμαι πολύ χαρούμενος που σπουδάζω εκεί. Στην αρχή, ξεκίνησα με ένα ειδικό μάθημα γαλλικών για ξένους και αργότερα εγγράφηκα στο Τμήμα Σπουδών Κινηματογράφου, στο οποίο φοιτώ μέχρι και σήμερα.

Το αγαπημένο μου μάθημα είναι η ιστορία της πολιτικής και τα κοινωνικά ζητήματα στον κινηματογράφο. Λατρεύω τα ντοκιμαντέρ για την πολιτική και την κοινωνική ανάπτυξη – μπορούμε να μάθουμε τόσα πράγματα για τον κόσμο μέσα από αυτά. Όταν, λοιπόν, μας ανέθεσαν να γυρίσουμε τη δική μας ταινία, εγώ αποφάσισα να γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ.

Επέλεξα ένα θέμα το οποίο με αφορά προσωπικά και είναι ταυτόχρονα πολιτικό – τις μετακινήσεις των κατοίκων της Νουβίας. Αποτελούν μια αιγυπτιακή μειονότητα –προέρχονται από τη Νουβία στη νότια Αίγυπτο– η οποία αντιμάχεται την αιγυπτιακή κυβέρνηση εδώ και δεκαετίες. Οι Νούβιοι ήταν οι πρώτοι που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν μετά την κατασκευή του παλιού φράγματος του Ασουάν το 1902 και το ίδιο συνέβη και τη δεκαετία του 1960, λόγω της κατασκευής του σύγχρονου φράγματος του Ασουάν στον Νείλο. Περισσότεροι από 100.000 Νούβιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη τους και να μεταφερθούν στο Κάιρο και άλλες πόλεις της Αιγύπτου. Άλλοι, έφυγαν στο εξωτερικό.

VICE Video: To Ιχθυοτροφείο στο Κέντρο της Αθήνας

Σήμερα, η αιγυπτιακή κυβέρνηση σχεδιάζει να αναδιαμορφώσει μια περιοχή που κάποτε φιλοξενούσε 17 νουβικά χωριά, με σκοπό να την πουλήσει σε επενδυτές. Η επιστροφή στη γη τους είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα για την κοινότητα των Νουβίων και, μιας και προέρχομαι από οικογένεια Νουβίων, ήταν σημαντικό και για εμένα. Έτσι, αποφάσισα να γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ για τους Νούβιους που ζουν στο Παρίσι.

Το δουλεύω μαζί με δυο φίλους από το πανεπιστήμιο. Ο Tarek* έγραψε το σενάριο – είναι Σύρος, γνωρίζει πολλά για το θέμα και έχει ήδη κάνει δύο ταινίες για τον εμφύλιο στη Συρία. H Adelaine* από τον Λίβανο είναι πίσω από την κάμερα. Πιστεύω ότι οι τρεις μας έχουμε όλες τις απαραίτητες δεξιότητες, για να κάνουμε το ντοκιμαντέρ μας – ακόμη και αν το budget μας είναι πολύ χαμηλό.

Αν ήμουν στην Αίγυπτο, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο –ίσως και επικίνδυνο– να γυρίσω ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ και αυτός είναι ένας από τους λόγους που λατρεύω το Παρίσι. Πώς μπορείς να μην αγαπήσεις ένα μέρος που σφύζει από τέχνη και πολιτισμό; Συμμετέχω σε μια θεατρική ομάδα και παίζω ταρ (ένα αραβοανδαλουσιανό μουσικό όργανο) σε μια μπάντα. Έχουμε παίξει μερικές φορές σε ένα μπαρ κοντά στην Πλατεία Δημοκρατίας. Γενικά, όμως, δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο.

Επίσης, δουλεύω και πάνω σε ένα άλλο project με διάφορους φοιτητές από το Σεντ Ντενίς – είναι ένα ντοκιμαντέρ για την κοινότητα των ξένων φοιτητών. Η περιοχή έχει φοιτητές από όλον τον κόσμο και μιλάμε ό,τι γλώσσα βάζει ο νους σου. Προσπαθούμε να μάθουμε πώς να ζεις και να σπουδάζεις στη Γαλλία, όταν είσαι από μια μακρινή χώρα και θα ήθελα να το δείξω αυτό και σε άλλους ανθρώπους.

*Τα ονόματα (και του αρθρογράφου) είναι αλλαγμένα για την ασφάλειά τους.

Περισσότερα από το VICE

Έλληνες Αναρχικοί Εναντίον Τζιχαντιστών στο Δυτικό Κουρδιστάν

Πρόσωπα Όμορφων Ανθρώπων την Ώρα που Έρχονται σε Οργασμό

Αυτή η Metal Μπάντα Έγινε Τόσο Λιώμα που Τίναξε μια Συναυλία στον Αέρα