Πράγματα που Μαθαίνεις Όταν Επιζείς Οριακά από Ατύχημα με Μηχανή

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia.

Αυτή είναι η ιστορία του Damien Long, όπως τη διηγήθηκε στην Jessica O' Reilly.

Μπορούσα να γευτώ το ζεστό αίμα στο πίσω μέρος του λαιμού μου. Περπατούσα σκουντουφλώντας στην άκρη του δρόμου, ψάχνοντας για τη μηχανή μου, λέγοντας στον εαυτό μου ότι ήμουν εντάξει. Δεν παραληρούσα. Απλώς δεν ήθελα να πιστέψω ότι ήμουν τραυματισμένος. Είχα ατυχήματα με μηχανές στο παρελθόν, αλλά πάντα σηκωνόμουν και ήμουν εντάξει. Ωστόσο, αυτήν τη φορά φορούσα μόνο τη μία μπότα και το κράνος μου είχε βγει. Επίσης, εξακολουθούσα να σκοντάφτω, πράγμα που δεν συνέβαινε συνήθως.

Ξάπλωσα ανάσκελα και προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήμουν εντάξει. Έκανε πολύ κρύο και έβρεχε, αλλά ένιωθα να καίγομαι στο στήθος και το στομάχι. Αργότερα έμαθα ότι είχα ρήξη διαφράγματος, νεφρού, ήπατος και σπλήνας. Είχα σπάσει αρκετά πλευρά και μπορούσα να τα ακούω να τρίζουν με κάθε ανάσα μου. Δύο πλευρά μου είχαν τρυπήσει τον δεξιό πνεύμονα. Είχα πάθει ρήξη και στους δύο πνεύμονες. Είχαν πνιγεί στο αίμα, οπότε μπορούσα να ακούσω έναν περίεργο θόρυβο κάθε φορά που προσπαθούσα να πάρω αέρα. Σκέφτηκα πως αυτό ήταν. «Την έκατσες αυτήν τη φορά».

Πάντα δοκίμαζα τον εαυτό μου. Το διασκέδαζα που ήμουν ριψοκίνδυνος, διότι κάθε φορά που επιζούσα, ένιωθα σαν να είχα έναν σκοπό. Έπειτα συνέβη. Πιάστηκα απροετοίμαστος σε έναν κυκλικό κόμβο, με ταχύτητα 70 χλμ/ώρα, ενώ έβρεχε καταρρακτωδώς.

Καθώς ήμουν εκεί ξαπλωμένος να κάνω άθελά μου γαργάρες με το αίμα μου, θυμάμαι να νιώθω απογοητευμένος και πολύ τσαντισμένος με τον εαυτό μου. Δεν ήθελα η ζωή μου να τελειώσει με μένα να πεθαίνω στην άκρη του δρόμου, στη γαμημένη τη βροχή. Δεν ήμουν ευτυχισμένος με τη ζωή που είχα ζήσει ή με το άτομο που ήμουν στα 26. Ήθελα άλλη μία ευκαιρία.

Το ασθενοφόρο με μετέφερε στο νοσοκομείο Bathurst και εκεί με έβαλαν σε τεχνητό κώμα. Μου έκαναν 14 μεταγγίσεις αίματος και με άνοιξαν από το στέρνο έως τη βουβωνική χώρα. Έξι χειρουργοί πέταξαν από το Σίδνεϊ και εναλλάξ έραβαν τα σωθικά μου. Στη συνέχεια έγινε η αερομεταφορά μου στο Westmead, όπου η κοιλιά μου έμεινε ανοιχτή στη μονάδα εντατικής θεραπείας για τέσσερις μέρες. Δεν ξύπνησα για τρεις εβδομάδες.

Όταν ξύπνησα, το σώμα μου εξαρτιόταν απολύτως από τα μηχανήματα υποστήριξης της ζωής. Δεν μπορούσα να κινηθώ. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Ήμουν μόνος με το μυαλό μου και το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να κοιμηθώ. Ήμουν ξύπνιος για μια ολόκληρη εβδομάδα, εντελώς υπό την επήρεια φαρμάκων, αλλά μόνο αμυδρά είχα συναίσθηση ότι είχα κερδίσει και τη δεύτερη ευκαιρία για την οποία ευχόμουν.

Καθώς περνούσαν οι μέρες, μου μείωσαν τη δόση των φαρμάκων και ένα αίσθημα αποφασιστικότητας άρχισε να με διατρέχει. Υπήρχαν προβλήματα με τα τραύματά μου αλλά είχα αυτοπεποίθηση και το μυαλό μου ήταν δυνατό. Έμεινα εκεί για ακόμα τρεις εβδομάδες, απλώς για να σκεφτώ. Το μόνο που είχα ήταν χρόνος και τον χρησιμοποίησα για να κάνω ειρήνη με πράγματα που είχαν συμβεί στη ζωή μου στα οποία είχα κάνει λάθος.

Αλλά μετά ήρθε το φάλτσο. Στον ίδιο όροφο με μένα, ένα 10χρονο αγόρι που έδινε μάχη για τη ζωή του έπειτα από αυτοκινητικό δυστύχημα πέθανε. Δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα. Δεν μπορούσα να χωνέψω γιατί ήμουν ζωντανός και εκείνος όχι. Είχα σπαταλήσει χρόνια θεωρώντας τη ζωή μου δεδομένη όμως τώρα πια έκανα σχέδια για το μέλλον μου. Αυτός δεν είχε μέλλον. Είναι δύσκολο να εξηγήσω πόσο μικρός ένιωσα σκεφτόμενος αυτό το πράγμα.

Το μυαλό και το σώμα μου είχαν εγκαταλείψει. Δεν καλυτέρευα λόγω μιας μόλυνσης που οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν. Δεν μπορούσα να θυμηθώ πώς ήταν να τρως ή να πίνεις κάτι. Αρρώσταινα με τη γεύση του αίματος, είχα βαρεθεί να χέζω σε σακούλα και είχα φρικάρει εντελώς με τους ανθρώπους από το παρεκκλήσι που μου έκαναν κήρυγμα για τη ζωή και τον θάνατο.

Η μόλυνση χειροτέρεψε. Είχαν περάσει περίπου επτά εβδομάδες όταν τυχαία τη βρήκαν. Με έβγαλαν από τα μηχανήματα που με βοηθούσαν να αναπνεύσω και αυτό μου προκάλεσε ασταμάτητο βήξιμο, τόσο που στην κυριολεξία με έκανε να σκάσω. Έπρεπε να με πάνε στο χειρουργείο για να βάλουν τα σωθικά μου πίσω στη θέση τους. Αποδείχτηκε ευλογία, επειδή κατάφεραν να εντοπίσουν τη μόλυνση που κατέτρωγε τα σωθικά μου.

Μου χορήγησαν βαριά αντιβιοτικά και ο γιατρός προειδοποίησε ότι εάν έβηχα ή φτερνιζόμουν ξανά, θα μπορούσε να είναι και το τέλος. Δεν κουνήθηκα ούτε ίντσα για δύο εβδομάδες. Ήξερα πως αυτή ήταν η τελευταία μου ευκαιρία. Επικεντρώθηκα στην αναπνοή μου και αυτό ήταν. Απλώς επικεντρώθηκα στο να παραμείνω ζωντανός.

Μόλις υποχώρησε η μόλυνση, το σώμα μου ανάρρωσε. Δέκα εβδομάδες μετά τη συντριβή, περπατούσα με δυσκολία στον διάδρομο κρατώντας πι. Την πρώτη φορά που έβαλα το πόδι μου στην πόρτα, κατέρρευσα από τον έντονο πόνο. Ο κορμός μου συγκρατιόταν με κορσέ και μεταλλικά σιδεράκια συρραφής και η παραμικρή κίνηση τον έβαζε κάτω από πολλή πίεση. Οι μύες μου καταστράφηκαν όταν με έκαναν φέτες για να με χειρουργήσουν.

Όταν έφυγα από το νοσοκομείο, επικεντρώθηκα στο να συνέλθω. Στην αρχή απλώς κυλιόμουν στο πάτωμα, αλλά κάθε μέρα γινόμουν πιο δυνατός και άρχισα να σηκώνομαι νωρίς να πηγαίνω να περπατήσω. Μια μέρα κατάφερα να φτάσω στο γραμματοκιβώτιο, την επομένη είχα πάει λίγο πιο μακριά, έπειτα κατάφερα να διασχίσω τον δρόμο κ.λπ.

Επέστρεψα στη δουλειά πέντε ή έξι εβδομάδες μετά το εξιτήριο – μάλλον ήταν πολύ νωρίς, αλλά είχα βαρεθεί. Ζόρισα τον εαυτό μου για να έχω αρκετό έλεγχο του σώματός μου ώστε να επιστρέψω στο γυμναστήριο και να ανέβω ξανά στη μηχανή.

Αυτό είναι το μόνο πράγμα που έμαθα από την εμπειρία – την αναγνώριση της αξίας του ελέγχου του σώματός μου. Νιώθω ότι κατανοώ καλύτερα τη δύναμη του ανθρώπινου εγκεφάλου, πόσο ευάλωτο είναι το ανθρώπινο σώμα, τον τρόπο που λειτουργούν μαζί. Από τότε έχω διαβάσει πολύ πώς οι σκέψεις μας επηρεάζουν το σώμα μας, οπότε προσπαθώ να κάνω το καλύτερο δυνατό για να ελέγξω το δικό μου. Είμαι ζωντανός και υγιής και μου αρέσει να πιστεύω ότι νίκησα τις πιθανότητες επειδή πίστεψα ότι μπορούσα.

Περισσότερα από το VICE

Οι Καλύτερες Φωτογραφίες Φαγητών του 2016 Στάζουν Ηδονή

Οι «Τρεις Εποχές» των Πρώην Χρηστών Ναρκωτικών

Σεξ, Κουνούπια και Καραόκε: Η Ζωή μου ως Ομαδάρχης σε μια Ελληνική Κατασκήνωση