Ο Δημήτρης θα πάρει τον λόγο γιατί έχασε χρόνο ομιλίας: «Ήμασταν μια παρέα που όλοι ήταν διαφορετικοί, αλλά μοιραζόμασταν την ίδια αγάπη για τη μουσική. Είχε δημιουργηθεί μια φοβερή συλλογικότητα. Ευτυχώς, δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ με κανέναν». Με κανέναν είπε. Το σιγούρεψα επαναλαμβάνοντας τη λέξη με ένα ερωτηματικό.«Πώς γνωριστήκατε εσείς οι δύο» - λήψη 2η: «Το 1997, τις εποχές που μεγάλωνε το hip hop». Ο Χρήστος είχε μια μπάντα που έπαιζε hip hop, τους Dead Lock και ο Δημήτρης ήταν θαμώνας στο μαγαζί που έπαιζαν. «Στην αρχή, ήμασταν μόνο εμείς οι πέντε που παίζαμε», θα πει ο Χρήστος. «Μετά ήρθε και ο Δημήτρης και η παρέα άρχισε να μεγαλώνει. Φτάσαμε τους 50 και οι 50 αυτοί ήταν φανατικοί. Μας ακολουθούσαν παντού σε συναυλίες, εντός και εκτός». Από το 1997 και μετά θα συμφωνήσουν και οι δύο κοιτώντας ο ένας τον άλλο με ματιές που κρύβουν πολλά "Hangover" του Ζακ Γαλυφιανάκη: «Περάσαμε μαζί τρελή μετεφηβεία. Διακοπές, καλοκαίρια, εξοχικά, φίλοι».
Κάτι ακόμη που τους ενώνει, όπως θα πει ο Χρήστος, είναι ότι είναι Δίδυμοι και οι δύο όπως και οι μανάδες τους. Α, «το μαγαζί είναι υδροχόος». Και μετά το σύντομο διάλειμμα αστρολογικών προβλέψεων συμφώνησαν και οι δύο ότι το μαγαζί Λάθος στο Ναύπλιο ένα «παλαβό μαγαζί» όπως θα πουν με μια λέξη, μια φωνή, θα γίνει η μούσα τους. Ύστερα θα έρθουν τα αντικείμενα. Τα πολλά αντικείμενα. «Κι εγώ και ο Δημήτρης είχαμε τα πάντα σε βιβλία, παιχνίδια. Σκεφτήκαμε ότι όταν έχει δουλειά έχει καλώς, όταν δεν έχει, θα παίζουμε Street Fighter ή Subbuteo». Παρεμπιπτόντως, ακόμα παίζουν. «Τις προάλλες με τον DJ μας (Mr Z) ξεκινήσαμε στις 5.30 το πρωί να παίζουμε Street Fighter». Κάπου εκεί ο Δημήτρης θα τον διακόψει για να παραδεχτεί με ύφος πολιτικού που μόλις γύρισε από τα μπουζούκια έχοντας κάνει ένα ακόμα τρελό ξενύχτι με ζεϊμπέκικα στην πίστα: «Είναι ένας ωραίος τρόπος αυτός να λύσεις τις διαφορές σου».«Τι είναι αυτό που μας ενώνει» - σε στίχους και μουσική Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα: «Μας ένωσε η αγάπη μας για τα καυτερά λουκάνικα, τα σουτζούκια και τη ραπ». Αυτή η ατάκα του Χρήστου, γροθιά στο στομάχι του Δημήτρη (κυριολεκτικά) κάνει τον Δημήτρη να αφήσει ένα «Πια εγώ όχι» στο τραπέζι και να πει σε καταπληκτικά ινδο-αγγλικά: «got issues, sorry».
Superfly mode: Σύμφωνα με τους φίλους του Δημήτρη: «Υπάρχουν πράγματα σε μαγαζιά που συνέβησαν πρώτα εδώ. Δημιουργήθηκε γενικότερα μια τάση απέναντι στο vintage. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, σιγά μην ζητήσω και πνευματικά δικαιώματα, όμως είναι άλλο ένα παλιό τραπεζάκι και άλλο ένα παλιακό τραπεζάκι made in Taiwan».
VICE Video: Τρανσοφοβία στην Εργασία
Για να ξέρεις κιόλας, το όνομα Superfly βγήκε ως κοινό αφού το είχαν και οι δύο στις λίστες που έφτιαξαν με τις προτάσεις ονομάτων για το μαγαζί. Ο Χρήστος κάπου εδώ θα πει: «Είναι ένας φόρος τιμής στον μεγάλο Curtis Mayfield τον οποίο αγαπάμε».
Γενικά έχει κάνει σαματά αυτός ο κωδικός αφού έχει υπάρξει πελάτης που έχει ρωτήσει τον Δημήτρη αν είναι ο ίδιος ο Αργύρης Καμπούρης, που είναι μάλλον πιο λάθος και από το λάθος.Μια ιστορία για τον κωδικό του Ίντερνετ: «Χθες έγινε μεγάλη πλάκα με μια κοπέλα αμέσως μόλις μου ζήτησε τον κωδικό του WiFi. Της είπα το “Αργύρης Καμπούρης” που είναι ο κωδικός και που προφανώς λόγω ηλικίας δεν κατάλαβε, γιατί γελούσαν οι υπόλοιποι της παρέας της. Συνδεθήκαμε στο “τουρουρου τουρουρουρουτου”», είπε ο Δημήτρης και ξεκίνησε να κάνει τον ήχο της νίκης στο Eurobasket του ‘87.
«Αυτός ο κόσμος που αλλάζει» - σε στίχους και μουσική Αλκίνοου Ιωαννίδη: «Παρατηρώ ότι γενικά γουστάρουν την υπερβολή πια. Είναι το σημείο των καιρών μας», θα πει ο Δημήτρης και ο Χρήστος θα συνεχίσει τη σκέψη του εξηγώντας ότι είναι η εποχή της εικόνας. «Εμείς γινόμαστε ζογκλέρ, θιασάρχες ροντέο, καραγκιόζηδες κατά καιρούς, γιατί έτσι είμαστε όχι γιατί θέλουμε να τους παραστήσουμε ούτε επειδή περιμένουμε να βγάλουμε κάτι από αυτό».
«Με το κινητό πώς τα πάνε οι πελάτες;», ρωτάω. «Τέλεια, είναι όλη μέρα σε αυτό», απαντά ο Χρήστος.Superfly alone: «Έρχονται συνέχεια μόνοι τους στο μαγαζί. Νιώθουν οικεία εδώ, σαν να μας ξέρουν. Αφού και έτσι είμαστε, φανατικοί του λίγο πιο κανονικού τρόπου ζωής», λέει ο Χρήστος και συνεχίζει με μια ιστορία -πάλι- αστρολογική. «Προχθές μια κοπέλα που τα παράτησε όλα και ήρθε στην Αθήνα για να γίνει αστρολόγος, ήρθε στο μαγαζί για να πάρει λέει το vibe. Έκατσε εδώ οκτώ ώρες. Καφέ τής έφτιαξα, βράδυ έφυγε».
Μια ιστορία του Δημήτρη από το μαγαζί: «Δουλεύαμε με έναν φίλο πίσω από την μπάρα. Έρχεται μια κοπελίτσα και μου λέει “θα ήθελα μια Corona”. Της λέω “είσαι σίγουρη;”, μου απαντά θετικά οπότε πάω στον φίλο μου και του λέω “η κοπέλα θα ήθελε μια κορόνα”. Εκείνος την κοιτάει και τραγουδά μια άρια. Στα επόμενα δευτερόλεπτα παρακαλούσα να γελάσει, γέλασε».
Μια ιστορία του Χρήστου από το μαγαζί: «Έχουμε κάνει αντρικό στριπτίζ εγώ και ο μπάρμαν γιατί χάσαμε ένα στοίχημα». Γενικά με τα στοιχήματα στο Superfly δεν παίζεις. «Φίλοι κάνουν πεnτικιούρ στο μαγαζί, με φωτογράφιση, επειδή μπορεί να έχασαν κάποιο στοίχημα».
Και μια κοινή για το τέλος: «Χριστούγεννα, αρχές του μαγαζιού και έχουμε φίλους μεταλλάδες που χορεύουν μπρέικ ντανς με κράνη Dukes στο κεφάλι τους. Στο τέλος της βραδιάς μας παίρνουν μαζί με τον Δημήτρη σηκωτούς και μας πηγαίνουν από τη μια άκρη του μαγαζιού στην άλλη».
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.