Γιατί Δεν Κόλλησα με τo «World of Warcraft» Αυτήν τη Φορά

Ζούμε στον απόηχο του νέου expansion του World of Warcraft και αυτό σημαίνει ότι τρώγομαι να πέσω πάλι με τα μούτρα στο παιχνίδι. Έχω πολλές αγαπημένες αναμνήσεις από το World of Warcraft, όπως πολύς κόσμος και χωρίς πολύ μεγάλη προσπάθεια μπορώ εύκολα να θυμηθώ την άθλια σωματική κατάσταση που βρισκόμουν, καθισμένος σε ένα δωμάτιο με χαλασμένο κλιματιστικό, κάνοντας quests στο Netherstorm. Έτσι, για το νέο expansion, το Battle For Azeroth, σκέφτηκα να δημιουργήσω έναν νέο χαρακτήρα, να ανέβω level από τα update περιεχομένου της προηγούμενης δεκαετίας και να βιώσω το νέο περιεχόμενο με αυτόν τον χαρακτήρα. Έφτασα μέχρι το Level 18.

Το να φτάνω μέχρι το Level 18 από τα 120, βέβαια, είναι μια παταγώδης αποτυχία από πλευράς μου. Έκανα όνειρα για όλα όσα θα μπορούσα να κάνω τον μήνα πριν από την κυκλοφορία του νέου expansion. Τα προηγούμενα χρόνια, ανέβαζα level τους χαρακτήρες μου γρήγορα και αποτελεσματικά, με τη μέγιστη απόδοση. Αλλά αυτήν τη φορά, ήταν διαφορετικά, κυρίως επειδή ήθελα πραγματικά να γνωριστώ ξανά με το παιχνίδι, μετά την απαίσια εμπειρία που είχα με το expansion του Legion, όταν κυκλοφόρησε πριν από λίγα χρόνια.

Παίζοντας το Battle For Azeroth, τσάκωσα τον εαυτό μου να κάνει σκέψεις αλά Rust Cohle. Ο χρόνος είναι ένας επίπεδος κύκλος. Ζούμε σε έναν νεκρό κόσμο.

Ποιος ο λόγος; Το World of Warcraft είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Από τη μια πλευρά, είναι μια νοσταλγική, παρήγορη εμπειρία που πάντα σου δίνει το ίδιο πράγμα. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί ποτέ να υπερβεί αυτήν τη βασική εμπειρία. Έχει συσχετιστεί με ένα τόσο συγκεκριμένο σύνολο συναισθημάτων και γεγονότων, που είναι σχεδόν ανόητο να περιμένουμε ή να θέλουμε κάτι που δεν είναι ενσωματωμένο στο μονοπάτι του κονσερβοποιημένου leveling, του συρσίματος στα μπουντρούμια και της upgrade εξοπλισμού, που σε οδηγούν από το πρώτο επίπεδο στο τελευταίο.

Υπάρχει ένα κομμάτι μας, ένα κομμάτι μου, που θέλει και λατρεύει αυτή την προβλεψιμότητα - και δεν εννοώ μόνο στα video game. Σε όλα τα Μέσα, θέλουμε να δούμε τον ήρωα να κερδίζει τον κακό. Χρειαζόμαστε το δράμα, την εκδίκηση και την ανυπέρβλητη διαφορά μεταξύ των δύο. Θέλουμε να βλέπουμε τον άπειρο ξιφομάχο να κατατροπώνει τον άρχοντα του ξίφους χωρίς δεύτερη σκέψη, μετά από 90 λεπτά από σερί νίκες που κερδήθηκαν σκληρά. Τα είδη λειτουργούν ως πρότυπα και μας είναι χρήσιμα και ευχάριστα.

VICE Video: Ανακαλύψαμε τους Ανθρώπους που Βγάζουν Χρήματα από το Gaming στην Ελλάδα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Η διαφορά, για παράδειγμα, ανάμεσα σε μια ταινία Transformers και του World of Warcraft έχει να κάνει με τον βαθμό της οικειότητας. Παρόλο που υπάρχουν κάποιες αποκλίσεις σε αυτές τις ταινίες, αλλάζουν (ή τουλάχιστον μπερδεύουν) τα γεγονότα, παραμένοντας ταυτόχρονα πιστές στην ίδια γενική πλοκή.

Η εξοικείωση με τα video games έρχεται μέσω των επαναλαμβανόμενων ενεργειών. Οι ίδιες αποστολές, με την ίδια σειρά, ολοκληρώνονται μέσω των ίδιων ικανοτήτων στα ίδια hotbar slot, που αντιστοιχούν στα ίδια πλήκτρα του πληκτρολογίου. Αυτός ο hunter ανεβαίνει Level όπως αυτός ο warlock. Ο ήρωάς μου θα είναι αυτός που θα σταματήσει την καταστροφή του κόσμου, όπως έκαναν και οι τρεις τελευταίοι χαρακτήρες μου.

Στο παρελθόν, ήμουν σε θέση να βυθίζομαι σε αυτήν τη νοσταλγία. Έβρισκα παρηγοριά, όταν ξεκινούσα από το Valley of Trials, το οποίο είχε να αλλάξει από το expansion του Cataclysm (που ακόμα και τότε δεν άλλαξε πολύ, για να είμαστε ειλικρινείς). Ο δρόμος για το Razor Hill, το Orgrimmar και το Barrens ήταν ένα ταξίδι που με έκανε να νιώθω ακριβώς την οικειότητα που χρειαζόμουν και μου επέτρεπε να ακούω podcast και μουσική. Το gameplay γινόταν κάτι σαν υπνοβασία, μια παθητική απόλαυση που ουσιαστικά με γέμιζε, με τον ίδιο τρόπο που με γεμίζει να τρώω στο καθισιό ένα ολόκληρο σακουλάκι ποπ κορν από τον φούρνο μικροκυμάτων.

Όχι αυτήν τη φορά, όμως. Είχα πλήρη συναίσθηση κάθε στιγμή που περνούσα σκοτώνοντας thornweaver και συλλέγοντας ράμφη πουλιών. Η δίνη της ηλικίας, της οικειότητας και της πιεστικής πραγματικότητας που μου υπενθύμιζε ότι έχω και άλλα πράγματα να κάνω, δεν μου επέτρεπε να μπω ξανά στο mood των αυτοματοποιημένων κινήσεων που απαιτεί η εμπειρία του leveling στο World of Warcraft.

Τότε ήταν που ξεκίνησα να συνειδητοποιώ ότι πρέπει να θέλεις κάτι, για να στραφείς στο World of Warcraft. Είχα κάνει λάθος: Το παιχνίδι δεν σου προσφέρει καμία παρηγοριά, ούτε σου προκαλεί θετικά συναισθήματα. Πρέπει να θέλεις την παρηγοριά, τα καλά συναισθήματα και τη ζεστασιά μιας κουβέρτας που σιγά-σιγά σου προκαλεί ασφυξία. Αν αυτό είναι αυτό που θέλεις, αυτό θα πάρεις από το WoW. Είναι κάτι σαν μια από τις μέτριες ιστορίες του Stephen King.

Αυτό συνοδεύεται από ένα κύμα θλίψης για εμένα και με καταπίνει. Αυτό επειδή, κατά μια γενική έννοια, το θέλω αυτό. Θέλω να νιώσω ξανά την εμπειρία του leveling και να χαθώ σε αυτήν. Αλλά το παιχνίδι είναι φτιαγμένο σαν καθρέφτης και αυτό που νομίζω ότι θέλω, δεν είναι πραγματικά αυτό που θέλω. Έτσι, έμεινα στο επίπεδο 18, να στέκομαι στην όχθη ενός ποταμού, αναστενάζοντας με απογοήτευση, επειδή πρέπει να σκοτώσω - πόσους κροκόδειλους είπαμε;

Στην αρχή ενός νέου expansion, όλες αυτές τις ώρες που κάνω αυτόματες κινήσεις, δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να περάσω τον χρόνο μου κάνοντας οτιδήποτε άλλο. Οπότε, κάνω οτιδήποτε άλλο.

Περισσότερα από το VICE

Έξω τα Λατινικά, Μέσα η Κοινωνιολογία: Το Εκπαιδευτικό Σύστημα Αλλάζει Πάλι

Μια Μέρα στην Εγκαταλελειμμένη «Αετοφωλιά» του Δικτάτορα Παπαδόπουλου στην Πάρνηθα

Η «Βαριά Βιομηχανία» των Κινέζικων Προϊόντων στην China Τown της Θεσσαλονίκης