Διεμφυλικοί Εξομολογούνται τι θα Ήθελαν να Ξέρουν Ενώ Ήταν Νεότεροι

Μια εκδοχή αυτoύ του άρθρου αρχικά δημοσιεύτηκε στο VICE Denmark.

Είναι χάλια να είσαι έφηβος – πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Είναι η εποχή που προσπαθείς να καταλάβεις ποιος είσαι, ενώ τον πλήρη έλεγχό σου έχουν οι ορμόνες σου και οι γονείς σου. Αλλά ο Γολγοθάς της εφηβείας είναι ακόμη πιο δύσκολος, όταν νιώθεις ότι το σώμα το οποίο αποκτάς σιγά-σιγά δεν είναι δικό σου.

Το να μεγαλώνεις ως διεμφυλικός έχει τις δικές του προκλήσεις, αλλά σταδιακά η στάση απέναντι στους διεμφυλικούς αλλάζει. Η γενική αντίληψη για τα θέματα που αφορούν τους διεμφυλικούς αυξάνεται και τα τελευταία χρόνια, ένας αυξανόμενος αριθμός χωρών διευκολύνουν τους διεμφυλικούς να έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και να αλλάξουν νομικά το φύλο τους. Έτσι, ενώ το να είσαι διεμφυλικός έφηβος είναι ακόμη δύσκολο και το στίγμα υπάρχει, η εμπειρία είναι μάλλον πολύ διαφορετική σε σχέση με πριν από μερικές δεκαετίες. Για να μάθω πώς νιώθουν τώρα οι παλιότερες γενιές για όλα αυτά, ζήτησα από έξι Δανές και Βρετανίδες διεμφυλικές στα 40, 50 και 60 τους χρόνια να καταγράψουν τι θα ήθελαν να ξέρουν, όταν ήταν στην εφηβεία.

«Όταν ήμουν μικρή, πάντα ένιωθα ότι δεν ήμουν αρκετά καλή, αρκετά θηλυκή, αρκετά αρσενική, αρκετά ψηλή, αρκετά κοντή, άλλοτε ένιωθα υπερβολικά αδέξια, άλλοτε ένιωθα υπερβολικά ντελικάτη. Ο κόσμος μου έλεγε –άμεσα και έμμεσα- ότι ποτέ δεν θα ταίριαζα, ότι πάντα θα ήμουν στην απ' έξω. Αλλά ήμουν αρκετά καλή, όπως ήμουν. Μακάρι να ήξερα, όταν ήμουν πιο μικρή, ότι ήμουν αρκετή, όπως ήμουν.

[VICE Video] Μίνα Ορφανού: «Ταμπέλες Έχουν Μόνο τα Μαγαζιά»

»Οπότε, μακάρι να ήξερα αυτό και μακάρι να είχα το κουράγιο να ζήσω όπως ήμουν, αντί να νιώθω ότι έπρεπε να περιμένω να "ολοκληρωθώ". Πίστευα ότι η αλλαγή μου έπρεπε να ολοκληρωθεί, για να ξεκινήσει η ζωή μου. Έχασα παρά πολλά λόγω αυτού και τώρα νιώθω ότι προσπαθώ διαρκώς να τα αναπληρώσω. Η ζωή είναι work in progress – θα ήταν τέλεια να το ξέρω από την αρχή».

«Το πρώτο πράγμα που θα έλεγα στον έφηβο εαυτό μου είναι να αγνοήσει τη φασαρία. Όλοι μοιάζουν να έχουν γνώμη για το θέμα των δικαιωμάτων των διεμφυλικών και δεν διστάζουν να σου την πουν –μερικές φορές φωνάζοντας ή ορμώντας σου στο δρόμο. Όσο δύσκολο και αν είναι, είναι σημαντικό να αδιαφορείς. Σημασία έχει μόνο τι πιστεύεις εσύ και τι νιώθεις εσύ.

»Όταν κάποιος παραδέχεται ότι είναι διεμφυλικός, θέτει τον εαυτό του σε μια πολύ ευάλωτη θέση. Αλλά παρόλο που μπορεί να είναι επίπονο, αξίζει, επειδή είναι ο σωστός δρόμος. Μακάρι να καταλάβαινα τότε ότι δεν χρειάζεται να είσαι ευγνώμων που σου φέρονται με τον ίδιο σεβασμό που δείχνουν προς όλους – και ότι σίγουρα δεν χρειαζόταν να μιλάω για τα γεννητικά μου όργανα σε άγνωστο κόσμο στα πάρτι».

«Είμαι διεμφυλική performer και ακτιβίστρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του δικού μου θιάσου διεμφυλικού θεάτρου. Βγάζω το ψωμί μου όντας queer πλήρους απασχόλησης, αλλά όταν ήμουν μικρή, τη δεκαετία του '70, κανείς γύρω μου δεν ήξερε τι σήμαινε να είσαι διεμφυλικός – ιδίως η οικογένειά μου: τότε, οτιδήποτε εκτός από ετεροφυλόφιλος θεωρούνταν ανατρεπτικό. Θυμάμαι ότι κρυφοκοιτάζαμε από τις κουρτίνες, για να δούμε "τη λεσβία" απέναντι να βγάζει τα ψώνια της – σαν να ήταν από άλλο πλανήτη.

»Όταν ήμουν μικρή, δεν υπήρχε τίποτα θετικό στο να είσαι queer, ήταν επικίνδυνο. Μακάρι να ήξερα ότι στην πραγματικότητα ήταν κάτι υπέροχο και να χαλάρωνα, να το απολάμβανα, να γινόμουν καλύτερη σ' αυτό, να μάθαινα περισσότερα γι' αυτό και να το αγαπούσα. Μακάρι να μπορούσα να μου ψιθυρίσω: "Υπομονή υπέροχο queer πλάσμα μου, όλα θα πάνε καλά"».

«Μακάρι να ήξερα ότι δεν χρειαζόταν να δίνω την εντύπωση του "πειστικού" διεμφυλικού ατόμου. Ήθελα να περνάω για γυναίκα, αλλά δεν μπορούσα –είμαι πολύ ψηλή, οι πλάτες μου πολύ φαρδιές και άλλα μέλη του σώματός μου δεν έχουν το σωστό σχήμα ή μέγεθος. Πλέον δεν με ενοχλεί αυτό.

»Τότε είχες δύο επιλογές – ήσουν τραβεστί ή τρανσέξουαλ. Σήμερα, υπάρχει ολόκληρη παλέτα παραλλαγών φύλου. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό είναι καλό ή κακό, επειδή νιώθω ότι υπάρχει ο κίνδυνος να μπλεχτείς στις διαφοροποιήσεις και το φύλο είναι ένα από τα πολλά στοιχεία που χρησιμοποιούμε για να αυτοπροσδιοριστούμε. Αλλά τουλάχιστον είναι πιο εύκολο να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου κάπου σ' αυτή την παλέτα. Εγώ αυτοπροσδιορίζομαι ως non-binary, που τότε δεν θεωρούνταν ότι είναι κάτι. Αυτό για μένα ήταν εμπόδιο. Δεν μπορούσα να προχωρήσω. Ήμουν πεπεισμένη ότι ήμουν άρρωστη, ότι είχα πρόβλημα. Ήθελα να αυτοκτονήσω, επειδή δεν άντεχα να έχω αυτή την ασθένεια όλη μου τη ζωή.

»Αυτό άλλαξε, όταν ανακάλυψα τον φεμινισμό και συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν κι άλλα θέματα ως προς το φύλο, που δεν είχαν καμία σχέση με το να είσαι διεμφυλικός – άρα δεν έφταιγα εγώ, που δεν χώραγα σε κανένα από τα υπάρχοντα κουτάκια. Έτσι, θα έλεγα στον νεότερο εαυτό μου να μάθει αμέσως για τον φεμινισμό. Όταν ανακάλυψα ότι δεν έπασχα από κάτι και κάτι άλλο συνέβαινε, ένα τεράστιο βάρος έφυγε από πάνω μου».

«Ξεκίνησα να νιώθω δυστυχής με το φύλο μου, όταν ήμουν επτά χρονών. Όταν με πήγαν σε έναν παιδοψυχίατρο, δεν το θεώρησε ως θέμα φύλου, αλλά κατέληξε ότι δυσκολευόμουν να δεθώ με αγόρια της ηλικίας μου. Είμαι ευγνώμων γι' αυτό – οι γονείς μου δεν θα με στήριζαν και τη δεκαετία του '50 η θεραπεία για τη δυσφορία του φύλου ήταν ηλεκτροσπασμοθεραπεία.

»Αν τη δεκαετία του '50 και του '60 ήξερα ό,τι ξέρω τώρα, ίσως αποφάσιζα να κάνω την αλλαγή νωρίτερα, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα ήταν το σωστό. Σήμερα, βλέποντας νέους διεμφυλικούς ανθρώπους νιώθω μια κάποια ζήλια που μπορούν να βρουν βοήθεια και στήριξη και να αποφύγουν να περάσουν την εφηβεία τους σε λάθος φύλο. Έχουν την επιλογή να αλλάξουν, με τρόπο που τους επιτρέπει να ενσωματωθούν ως μέλη του σωστού φύλου πιο εύκολα. Αλλά το ότι άλλαξα αργότερα σημαίνει ότι ήμουν καλύτερα προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω τις ανάλογες προκλήσεις – έχω απολαύσει τη διαδρομή μου ως διεμφυλική γυναίκα. Αλλά απόλαυσα και τη ζωή μου ως άνδρας –παρόλο που ένιωθα διαρκώς ότι βρισκόμουν σε λάθος σώμα».

«Θα έλεγα στον νεότερο εαυτό μου να αντιμετωπίσει όλες τις προκλήσεις σπάζοντάς τις σε μικρά κομματάκια. Είναι πιο εύκολο να κάνεις μικρά βήματα, θα νιώσεις ότι προχωράς μπροστά και δεν θα απελπίζεσαι, όταν συμβαίνει κάτι κακό.

»Θα έλεγα στον εαυτό μου να βρει πρώτα έναν φίλο που καταλαβαίνει πραγματικά και μετά σιγά-σιγά να κινηθεί στον κοινωνικό του κύκλο. Επίσης, να έχει υπομονή με τους ανθρώπους, ιδίως τους συγγενείς και τους φίλους. Έχω μάθει ότι δεν μπορείς να περιμένεις από τους άλλους να το καταλάβουν αμέσως – μπορεί απλώς να σοκαριστούν από το πόσο ξαφνική είναι η αλλαγή για εκείνους. Θα έλεγα ακόμη στον νεότερο εαυτό μου να ηρεμήσει, ότι θα έχει πολύ καιρό, για να ζήσει την αλήθεια του. Οι ορμόνες δεν αλλάζουν το σώμα σου εν μία νυκτί και χρειάζεται καιρός, για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Δεν πας έτσι απλά να αλλάξεις το όνομα και τον αριθμό ασφάλισής σου. Είναι δύσκολο να σηκώσεις το τηλέφωνο και να πεις το καινούριο σου όνομα.

»Επίσης, εύχομαι να είχα το κουράγιο να κάνω come out νωρίτερα. Είναι κάτι που πρέπει να κάνεις, αλλά μακάρι να είχα την επιλογή να κάνω την αλλαγή με έναν άνετο και θετικό τρόπο, αντί να είμαι στα όρια, όντας αναγκασμένη να κάνω μια επιλογή».

Περισσότερα από το VICE

H Marina Abramovic Πουλάει Γλυκά με τη Γεύση της

Το Gentrification Έφτασε στο Μεταξουργείο Δίπλα στους Οίκους Ανοχής και σε Διαμερίσματα με Singles

Ασπρόμαυρες Φωτογραφίες από το Ηot Spot της Ηλεκτρονικής Mουσικής στην Αθήνα