Δολοφόνοι απ' τα 14 - Η Ιστορία των Νεότερων Δραστών Διπλής Aνθρωποκτονίας της Αγγλίας

To άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE UK.

Μεσάνυχτα Δευτέρας 11ης Απριλίου 2016. Ο 14χρονος Lucas Markham είχε ξεκινήσει για το σπίτι της φίλης του Kim Edwards, στη Ντόσον Άβενιου, στη μικρή πόλη Σπόλντινγκ, στο Λίνκολνσιρ. Στο σακίδιό του, τυλιγμένα μέσα σε ένα μαύρο μπλουζάκι, είχε τέσσερα κουζινομάχαιρα. Όταν έφτασε στο πίσω μέρος του σπιτιού, ανέβηκε στη στέγη της αποθήκης και χτύπησε τρεις φορές το παράθυρο του υπνοδωματίου. Περίμενε, αλλά σύντομα συνειδητοποίησε ότι η συνομήλική του Kim κοιμόταν του καλού καιρού. Ο Lucas γύρισε σπίτι μόνος.

Το άλλο βράδυ επέστρεψε. Χτύπησε ξανά το τζάμι, πάλι όμως η Kim δεν τον άκουσε.

Το επόμενο όμως βράδυ, την Τετάρτη, τον άκουσε. Πηγαίνοντας στο μπάνιο, του άνοιξε το παράθυρο για να μπει μέσα. Ο Lucas μπήκε και είπε: «Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να το κάνουμε;».

«Είπα ναι», δήλωσε αργότερα στην Αστυνομία η Kim, «αλλά μετά, στο τέλος, δεν μπόρεσα να το κάνω, έτσι το έκανε εκείνος».

Η Kim περίμενε στο μπάνιο, καθώς ο Lucas προχώρησε αργά προς το υπνοδωμάτιο της 49χρονης Liz, της μητέρας της Kim. Καθώς ο Lucas απομακρυνόταν, η Kim συνειδητοποίησε ότι είχε παρεκκλίνει ελαφρώς από το μεθοδικά οργανωμένο σχέδιό τους. «Βγάλε τα παπούτσια σου», ψιθύρισε.

Ο Lucas κατάφερε να φτάσει στο κρεβάτι, χωρίς να ξυπνήσει τη Liz, την οποία μαχαίρωσε συνολικά οκτώ φορές. Δυο μαχαιριές στον λαιμό της, σχεδόν έκοψαν την τραχεία της. Όταν ξύπνησε και προσπάθησε να αμυνθεί, ο Lucas τη μαχαίρωσε πέντε φορές στα χέρια. Ανέβηκε πάνω της και της έβαλε ένα μαξιλάρι στο πρόσωπο. Αργότερα, είπε στην Αστυνομία ότι η Liz του είχε γρατζουνίσει «το πρόσωπο, την πλάτη και τον κώλο», στην προσπάθειά της να ξεφύγει.

Την ώρα της πάλης, μπήκε η Kim στο δωμάτιο. Το κρεβάτι και οι τοίχοι ήταν ήδη γεμάτοι αίμα. Ο Lucas τής είπε να κλείσει την πόρτα. Η Kim πλησίασε στο κρεβάτι και τα χέρια της μητέρας της που σπαρταρούσε, άγγιξαν τα δικά της.

«Αντιστεκόταν», θυμάται αργότερα η Kim. «Άπλωσε το χέρι της και εγώ το έπιασα και το κράτησα. Μόλις συνειδητοποίησα ότι ήταν το χέρι της, αμέσως αποτραβήχτηκα και κουλουριάστηκα. Κάθισα στο πάτωμα δίπλα στην πόρτα και μονολόγησα, "πάρε ανάσα", επειδή ήμουν έτοιμη να πάθω κρίση πανικού. Τα πόδια μου έτρεμαν. Ξεκίνησα να βηματίζω πάνω-κάτω: "Όλα θα πάνε καλά, ηρέμησε, σύντομα θα τελειώσει". Της πίεζε περίπου δέκα λεπτά το μαξιλάρι στο πρόσωπο με όλο του το βάρος, μέχρι να πεθάνει. Το σώμα της ήταν ακίνητο, δεν αντιστεκόταν πια, αλλά ακόμη έβγαζε κάτι πνιχτούς ήχους. Νομίζω πως ρώτησα, "Πέθανε;"».

Ο Lucas έλεγξε τον σφυγμό της Liz. Όταν βεβαιώθηκαν ότι ήταν νεκρή, πήγαν στο υπνοδωμάτιο που μοιραζόταν η Kim με τη 13χρονη αδελφή της, την Katie. Ο Lucas τη μαχαίρωσε επανειλημμένα στον λαιμό και την έπνιξε με ένα μαξιλάρι. Η Kim άκουσε τις τελευταίες πνιχτές λέξεις της αδελφής της: «Δεν μπορώ…», με μια «τρομακτική, βραχνή φωνή», όπως την περιέγραψε.

VICE Video: Η Μαύρη Αγορά του Αερίου Γέλιου στη Βρετανία

Τα δύο παιδιά στη συνέχεια έκαναν μπάνιο, για να ξεπλύνουν το αίμα από πάνω τους. Όταν ήταν πια καθαροί, έσυραν το στρώμα της Kim στο ισόγειο και το έβαλαν μπροστά στην τηλεόραση. Δεν υπήρχε κανείς να τους σταματήσει. Έφαγαν κέικ και παγωτό, έκαναν σεξ, είδαν τρεις ταινίες της σειράς ταινιών Λυκόφως (Twilight) μαζεμένες. Ο κίτρινος Τύπος τούς ονόμασε «Twilight Killers».

Σχεδίαζαν να αυτοκτονήσουν την επόμενη μέρα, στις 2 μ.μ. Η Kim έγραψε ένα σημείωμα: «Θέλω οι στάχτες οι δικές μου και του Lucas να σκορπιστούν στο μέρος που μας άρεσε να πηγαίνουμε. Lucas και Kim - δεν δίνουμε δεκάρα πια». Όταν όμως ήρθε εκείνη η ώρα, άλλαξαν γνώμη και είδαν μια τέταρτη ταινία από τη σειρά Λυκόφως.

Παρέμειναν στο σπίτι μαζί για 36 ώρες. Η Αστυνομία, που είχε ειδοποιηθεί ότι δεν είχαν πάει σχολείο, μπήκε τελικά μέσα από ένα παράθυρο στο ισόγειο. Βρήκαν το ζευγάρι κάτω από ένα πάπλωμα.

Οι αστυνομικοί ρώτησαν την Kim πού ήταν η μητέρα της. «Πάνω», απάντησε.

Ρώτησαν τον Lucas τι είχε συμβεί και εκείνος απάντησε, «Γιατί δεν πάτε να δείτε;».

Ο λόγος που επικαλέστηκαν ο Lucas και Kim γι' αυτό που έκαναν είναι εξαιρετικά συνηθισμένος. Η Kim πίστευε ότι η αδερφή της, η Katie, ήταν η αγαπημένη της μητέρας της. Είπε ότι η μητέρα της «ασχολούνταν όλο με εκείνη» και πως η αδελφή της, «μου έκλεβε τη μητέρα μου».

Όταν η Kim ήταν οκτώ ετών, η Liz είχε χάσει την ψυχραιμία της και την είχε χτυπήσει στο σαγόνι. Η Πρόνοια είχε αναλάβει τότε και τις δύο αδερφές, οι οποίες πέρασαν τέσσερις μήνες με μια θετή οικογένεια, προτού επιστρέψουν στη μητέρα τους. Η Kim και η Liz συνέχισαν να τσακώνονται. Το Σάββατο πριν από τις δολοφονίες, είχαν τσακωθεί, επειδή η Liz δίσταζε να αφήσει την Kim να συναντήσει τον πατέρα των κοριτσιών, Peter Edwards, με τον οποίο βρισκόταν σε διάσταση.

Αργότερα, η Kim είπε στους αστυνομικούς: «Από μικρή δεν τα πήγαινα καλά με τη μαμά μου. Ήξερα ότι προτιμούσε την αδερφή μου. Εκείνη το αρνιόταν, αλλά ήξερα ότι έλεγε ψέματα. Μιλούσαν συνέχεια και όταν τσακωνόμουν με τη μαμά μου, η Katie έπαιρνε πάντα το μέρος της. Ο Lucas δεν θέλει να με βλέπει στεναχωρημένη. Γι' αυτό δεν συμπαθούσε τη μαμά και την αδερφή μου. Γλίτωσα από αυτό που μου προξενούσε θλίψη, δηλαδή τη μαμά μου. Ήταν μεγάλη ανακούφιση».

Η Kim πρόσεξε τον Lucas για πρώτη φορά το 2013, όταν είχε βρει τον μπελά του, επειδή πέταξε μια καρέκλα κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος αγγλικών στο σχολείο. Έγιναν φίλοι και της ζήτησε να βγουν μέσω Facebook, στις 23 Μαΐου 2015. Ο Lucas μπλεκόταν συχνά σε καυγάδες στο σχολείο και την εποχή των φόνων είχε αποβληθεί. Οι δυο τους σχεδίασαν μαζί το έγκλημα, πρώτα στην πίσω αυλή της Kim και μετά στα McDonald's, που βρίσκονται 15 λεπτά από το σπίτι της. Η Kim αργότερα είπε στην Αστυνομία: «Ήθελα να δολοφονήσω κάποιον πολύ καιρό». Ένας παλιός συμμαθητής τους, ο Adam Free, είπε στη Mirror ότι ο Lucas έλεγε ότι θα σκότωνε τη Liz, αλλά κανείς δεν τον είχε πάρει στα σοβαρά.

VICE Video: Ο Πρώην Μυστικός Αστυνομικός που Ξεσκέπασε Υποθέσεις Αστυνομικής Διαφθοράς

Η παιδοψυχολόγος Δρ Alice Jones είναι επίκουρη καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Κολλέγιο Goldsmiths και ειδικεύεται στην εμφάνιση αντικοινωνικής συμπεριφοράς και ψυχοπάθειας σε παιδιά. Λέει ότι τα παιδιά που σκοτώνουν συχνά δείχνουν ένα μοτίβο βίαιης συμπεριφοράς, πριν από τον φόνο και πιστεύει ότι υπάρχουν σημάδια που μπορούν να λειτουργήσουν ως ενδείξεις ιδιαίτερα αυξημένου κινδύνου να πραγματοποιήσουν τις πιο σοβαρές απειλές τους. «Νομίζω πως πρόκειται για παιδιά που είναι επιθετικά, τα οποία επιπλέον δεν νοιάζονται για τα αισθήματα των άλλων. Πολλά παιδιά τσακώνονται, αλλά μπορούν να καταλάβουν ότι ήταν λάθος. Μπορούν να δείξουν την αρμόζουσα κοινωνική συμπεριφορά απέναντι στους άλλους. Εγώ ανησυχώ για τα παιδιά που δεν είναι έτσι, γι' αυτά που δεν νοιάζονται για τους άλλους».

Στο δικαστήριο του Νότιγχαμ, τον Νοέμβρη του 2015, ο Lucas Markhan και η Kim Edwards καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Είναι οι πιο νεαροί δράστες διπλής δολοφονίας της Μεγάλης Βρετανίας. Ο δικαστής Justice Haddon, υπογράμμισε το πόσες λίγες τύψεις είχαν δείξει για το έγκλημά τους και το πόσο καλά σχεδιασμένο ήταν. «Αυτό το έγκλημα, από πολλές απόψεις, δεν έχει όμοιό του», είπε. «Ήταν εντυπωσιακά προσχεδιασμένο – σοβαρό, σχολαστικό και κατ' εξακολούθηση. Οι φόνοι ήταν άγριοι, ως προς την εκτέλεσή τους. Τα δύο θύματα υπέφεραν τρομερά τα τελευταία λεπτά της ζωής τους».

Τόσο ο Lucas όσο και η Kim θα εκτίσουν τουλάχιστον 17,5 χρόνια στη φυλακή, αν και η Δρ Jones πιστεύει ότι τουλάχιστον ένας από τους δύο θα μείνει μέσα πολύ περισσότερο. «Θα είναι έκπληξη, αν ένας από τους δύο δεν έχει περισσότερα μπλεξίματα, κατά τη διάρκεια της κάθειρξης», λέει.

Βασίζει την πρόβλεψή της στη δυσκολία των παιδιών που έχουν εκφράσει τάσεις ψυχοπάθειας να επανενταχθούν με επιτυχία. «Μπορούν να επιστρέψουν στην κοινωνία; Νομίζω ότι θα ήταν πολύ δύσκολο, εφόσον έχουν κάνει κάτι τέτοιο, κάτι που σου αλλάζει τόσο τη ζωή – ιδίως για την κοπέλα που το έκανε στην ίδια της την οικογένεια», λέει. «Πιστεύω πως τα παιδιά που έχουν τέτοια στοιχεία είναι γενικά δύσκολο να αλλάξουν τον τρόπο συμπεριφοράς τους. Είναι δύσκολο να κάνεις τους άλλους να αποκτήσουν ενσυναίσθηση. Αν δεν το νιώθεις, είναι δύσκολο κάποιος να σε πείσει. Είναι βιολογικό το θέμα. Αν δεν αισθάνεσαι φόβο ή θλίψη, πώς μπορείς να τα κατανοήσεις σε κάποιον άλλον;».

Ωστόσο, η Carol Anne Davis, συγγραφέας του Children Who Kill (εκδ. Allison & Busby), επισημαίνει παραδείγματα σαν των Mary Bell και Bernadette Protti, για να δείξει ότι σε μερικές περιπτώσεις τα παιδιά που σκοτώνουν μπορούν να επανενταχθούν στην κοινωνία, ως ενήλικες. «Ο Lucas και η Kim ήταν μόνο 14 ετών, όταν σκότωσαν, έτσι οι εγκέφαλοί τους δεν έχουν ωριμάσει ακόμη», λέει. «Οι έφηβοι δεν μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματά τους, όπως οι ενήλικοι, είναι φτιαγμένοι να ρισκάρουν και να ενδίδουν στην πίεση των συνομηλίκων. Ως τα 25 θα έχουν πιο πολλές συνάψεις –νέες συνδέσεις στον εγκέφαλο- και θα μπορούσαν να είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες. Πολλά θα εξαρτηθούν από τις σχέσεις που θα κάνουν μέσα στη φυλακή. Ένα στοργικό πρότυπο μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά».

Ό,τι κι αν τους συμβεί, ο Lucas και η Kim, που είναι ακόμη 15 ετών, θα κουβαλάνε αυτούς τους ειδεχθείς φόνους σε όλη τους τη ζωή. Το ίδιο και η οικογένεια και οι φίλοι της Liz και της Katie. Όταν είδε τη μια του κόρη να καταδικάζεται για τον φόνο της άλλης, ο Peter Edwards αγόρασε έναν τάφο δίπλα στης Katie. Έγραψε στο Facebook: «Τώρα που μου ανήκει, ανυπομονώ να μπω μέσα, όταν έρθει η ώρα».

Περισσότερα από το VICE

Τη Mέρα που με Βίασε ο Πατριός μου, Σταμάτησα να Ονειρεύομαι

Μια Χώρα που Καταρρέει, Συγκέντρωσε Μέσα σε Λίγες Ώρες Σχεδόν 500.000 Ευρώ για ένα Παιδί

Η Ομοφοβία και ο Σεξισμός Δεν Έχουν Θέση στον Αστέρα Εξαρχείων