Ο Φώτης Σεργουλόπουλος Θεωρεί Ρατσιστική την Ατάκα «Δεν με Ενδιαφέρει τι Κάνεις στο Κρεβάτι σου, Αρκεί να μην Προκαλείς»

VICE: Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Φώτης Σεργουλόπουλος: Έζησα πολύ όμορφα και άνετα παιδικά χρόνια, όντας μέλος μιας αστικής οικογένειας. Μπορεί να μην ήμασταν πάμπλουτοι, αλλά περνούσαμε καλά. Ο πατέρας μου δούλευε ως πολιτικός μηχανικός και ουσιαστικά ζούσαμε μια αθηναϊκή, αστική ζωή, όπως την έχουμε δει στις ελληνικές ταινίες. Ένα ζευγάρι που ζει σε ένα διαμέρισμα, φίλοι και συγγενείς να τους επισκέπτονται και μια κοπέλα που βοηθούσε στις δουλειές. Αυτό έζησα εγώ. Οι γονείς μου διασκέδαζαν, έβγαιναν πολύ τα βράδια, ταξίδευαν, ζούσαν πολύ όμορφα και μου έμαθαν και εμένα να ζω καλά και να εκτιμώ το ωραίο. Δεν είχαμε κόμπλεξ, για να αποκτήσουμε κάτι που θα θέλαμε. Κάναμε αυτό που αντέχαμε και πηγαίναμε μέχρι εκεί που μας έπαιρνε. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως υπήρχε μια μαζεμένη οικογενειακή ζωή, χωρίς ίχνος ζήλιας.

Πριν από λίγο ήμασταν σε έναν χώρο από τον οποίο έχεις περάσει ως φοιτητής.
Ναι, στο Ωδείο Αθηνών έκανα ένα έτος Δραματικής Σχολής, αλλά έφυγα, επειδή μου φάνηκαν λίγο συντηρητικοί. Ήταν βέβαια πάρα πολύ όμορφα. Ένα κτίριο συγκροτημένο, κυκλοφορούσες και άκουγες από παντού μελωδίες, ανθρώπους να παίζουν πνευστά, έγχορδα, πιάνο, να κάνουν φωνητικές ασκήσεις, ένας χώρος στον οποίο έμπαινες και αισθανόσουν πραγματικά πως βρισκόσουν σε ένα περιβάλλον τέχνης. Βέβαια, όπως σου είπα, η αλήθεια είναι πως ήταν κάπως συντηρητική η άποψη της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Στη συνέχεια, πήγα στη Σχολή Βεάκη, όπου οι άνθρωποι ήταν λίγο πιο ανοιχτόμυαλοι. Ο Τσακίρογλου, που ήταν και ο δάσκαλός μου, είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ ιδιαίτερα και μου άνοιξε τα μάτια.

Έπειτα, συνέχισες τις σπουδές σου στη Γαλλία.
Ναι, ήταν μια χώρα στην οποία πήγαινα πολύ συχνά ως παιδί. Περνούσα πολλά καλοκαίρια στη Γαλλία. Αισθανόμουν, λοιπόν, ότι ήταν ένα μέρος που θα μπορούσα να πάω πολύ άνετα, χωρίς να νιώθω πως έχω μετοικίσει. Φοίτησα στη Σχολή Θεάτρου Jacques Lecoq και αυτή ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για μένα.

Ποιος ήταν ο πρώτος σου ρόλος, όταν γύρισες στην Ελλάδα;
Όταν γύρισα, τα πράγματα ήταν τραγικά. Ήταν τα 80s και ενώ υπήρχε κινηματογράφος, δεν ήταν τόσο κοντά στο δικό μου στιλ. Στο casting για μια κινηματογραφική ταινία, τον μεγαλύτερο ρόλο τον παίζει η φάτσα σου και αυτό που εκπέμπεις. Εγώ ήμουν ένα παιδί που, ενώ ήμουν μικρός, φαινόμουν μεγάλος. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που είμαι τώρα δηλαδή (γέλια). Δεν με έπαιρναν λοιπόν - και μην ξεχνάς ότι μιλάμε για την εποχή της βιντεοκασέτας, που για να βγάλεις χρήματα έπρεπε να δουλεύεις και εκεί. Επίσης, το θέατρο τότε ήταν «κομπλεξικό», υπήρχε μια επίφαση κουλτούρας, χωρίς να υπάρχει βάση. Για παράδειγμα, το υπουργείο Πολιτισμού δημιουργεί τότε τα ΔΗΠΕΘΕ και όλα ανεβάζουν Brecht και Ηλέκτρα. Είναι κομπλεξικό να ανεβάζεις τις Χοηφόρες του Αισχύλου, για να τις δείξεις σε περιοδείες στα χωριά, χωρίς να προηγηθεί κάτι που να έχει προετοιμάσει το έδαφος. Ήταν για μένα δύσκολη εποχή. Πάσχιζα να κάνω πράγματα που ονειρευόμουν και δεν τα κατάφερνα. Να μπω, για παράδειγμα, στο θέατρο Αμόρε του Χουβαρδά, αλλά δεν με παίρνανε. Εντωμεταξύ, είχα φύγει με πολλά όνειρα από τη Γαλλία, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Έτσι, αποφάσισα να κάνω και άλλα πράγματα. Έπαιξα, ας πούμε, στο Ρετιρέ, σε μια ταινία με την Ελένη Φιλίνη, σε επιθεώρηση - τα έχω κάνει όλα αυτά και δεν με ενοχλεί. Απλώς, μου θυμίζουν μια εποχή που ήμουν πολύ πικραμένος κι όταν ένας επαγγελματίας είναι πικραμένος, δεν υπάρχει περίπτωση να είναι και καλός σε αυτό που κάνει, άρα κι εγώ, δεν ήμουν καλός τότε.

Γιατί ξεκίνησες την καριέρα σου ως Φώτης «Στεργόπουλος»;
Άκου πώς έγινε. Ήμουν στον Στρατό τότε και είχα πάρει άδεια, ήμουν 70 κιλά από την ταλαιπωρία και λόγω της θείας μου, της Κατερίνας Γιουλάκη, έμαθα πως ψάχνουν έναν νεαρό να παίξει τον πρωταγωνιστή στην ταινία Η Τρέλα Πάει στα Σχολεία. Τους άρεσα και με πήρανε. Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε μια εβδομάδα -στην άδειά μου, δηλαδή- και όπως καταλαβαίνεις όλα έγιναν με έναν πολύ πρόχειρο τρόπο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γράψουν λάθος το όνομά μου. Βέβαια πληρώθηκα, αλλά, ξέρεις, μιλάμε για τη δεκαετία του '80 - αντίστοιχα στο Παρίσι υπήρξε μια ανάπτυξη της αβάντ γκαρντ σκηνής. Για παράδειγμα, έκανα παρέα με την Ariane Mnouchkine - ο Lecoq μάς είχε φέρει τον θίασο του Strehler και γενικότερα βλέπαμε πράγματα που δεν ήταν εύκολα να τα δει κάποιος. Καταλαβαίνεις ότι το να κάνω μια τέτοια ταινία γυρίζοντας στην Αθήνα, ήταν μια πολύ μεγάλη απογοήτευση για μένα (γέλια).

Η τηλεόραση πώς προέκυψε;
Ύστερα από χρόνια που το πάλευα με το θέατρο, ήμουν αρκετά στεναχωρημένος. Τότε, η φίλη μου η Μαρία Μπακοδήμου ανέλαβε την αρχισυνταξία του περιοδικού ΚΛΙΚ. Διευθυντής τότε ήταν ο Γιώργος Μελισσινός. Μου λέει λοιπόν, «Γιατί δεν έρχεσαι να κάνεις έναν πιλότο στο ραδιόφωνο»; Πήγα, τον έκανα και η αλήθεια είναι πως δεν ήταν τόσο καλός. Τελικά όμως, με πήρανε. Μάλλον με λυπήθηκαν (γέλια).

Για ποια χρονιά μιλάμε;
Αν δεν κάνω λάθος, ήταν το 1996. Στην αρχή, με έβαλαν σε άκυρη ώρα, δύο με τέσσερις το πρωί και εγώ νόμιζα πως δεν με ακούει κανείς. Αυτό ήταν μια μεγάλη απελευθέρωση για μένα, διότι ξεκίνησα να παίζω μουσική και να λέω κάποια πράγματα που ήταν πολύ δικά μου. Με τον καιρό, έκανα όνομα μέσω του ραδιοφώνου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στο περιοδικό 01, ο Τσαγκαρουσιάνος είχε γράψει: «Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι κάτι μεταξύ Fassbinder και kinky bambolina». Δεν είχα καταλάβει τι σημαίνει αυτό, αλλά έδινε μια αίσθηση. Αργότερα μεταφέρθηκα σε καλύτερη ώρα και κάποια στιγμή ο φωτογράφος Τάκης Διαμαντόπουλος, με πρότεινε στην Άννα Δρούζα, που ξεκινούσε στον ΑΝΤ1 την εκπομπή Κάτσε Καλά. Έτσι, μπήκα στον κόσμο της τηλεόρασης. Την επόμενη χρονιά, η Άννα αποφάσισε να πάει στο MEGA και στη θέση της μπήκε η φίλη μου η Μαρία.

Με την οποία τελικά γίνατε ένα από τα πιο πετυχημένα δίδυμα της ελληνικής τηλεόρασης. Από πέρσι, όμως, δεν δουλεύετε μαζί. Γιατί;
Έληξε μετά από επτά χρόνια το συμβόλαιό μας με το STAR και αποφασίστηκε -από κοινού- να σταματήσει αυτή η συνεργασία. Ήταν πολύ δύσκολη χρονιά, ακριβώς πριν από τις αδειοδοτήσεις και μέσα στον πανικό που προκάλεσαν. Δεν γινόταν να προγραμματίσεις εκπομπή και τα κανάλια αδυνατούσαν να στήσουν budgets. Τον Αύγουστο, οι μισοί δεν πήραν άδεια και είδαμε ολόκληρα format, όπως το Survivor και το The Voice, να φεύγουν από το STAR και να πηγαίνουν στον ΣΚΑΪ, που είχε εξασφαλίσει την άδεια. Τελικά, τα Χριστούγεννα ακυρώθηκε όλη αυτή η συνθήκη. Έγινε ένα μπάχαλο, τι εκπομπή να κάνεις; Εντωμεταξύ, ακόμη και τώρα τα πράγματα είναι πολύ θολά. Δεν νομίζω πως έχει τελειώσει αυτή η ιστορία. Βρισκόμαστε σε μία σιωπή και κανείς δεν μιλάει γι' αυτό.

Θα κάνετε ξανά εκπομπή με τη Μαρία Μπακοδήμου;
Φυσικά.

Φέτος είσαι στο Your Face Sounds Familliar, στον ΑΝΤ1. Πώς περνάς εκεί;
Είναι μια πολύ διασκεδαστική εκπομπή. Μου αρέσουν τα ξένα format που έρχονται, είναι πολύ μελετημένα. Δεν είναι, ίσως, τόσο δημιουργικό για τους παρουσιαστές, αλλά είναι πολύ ξεκούραστο και πραγματικά περνάω πολύ όμορφα.

VICE Video: Για μια Άλλη Ζωή

Μέσω της συγκεκριμένης εκπομπής έμαθα πως σου αρέσει και ο Marilyn Manson.
Καταρχάς, είναι ένας πολύ σημαντικός καλλιτέχνης. Είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει το «περίεργο» και το «διαφορετικό», με ελκύει. Θεωρώ, λοιπόν, τον εαυτό μου πολύ τυχερό, επειδή αυτό με βοήθησε να γνωρίσω ιδιαίτερους και ευφυέστατους ανθρώπους, οι οποίοι μου έχουν ανοίξει τα μάτια. Μου αρέσει πολύ ο Marylin Manson, η προσωπικότητά του, ακούω δίσκους του με ευχαρίστηση, αλλά ταυτόχρονα μου αρέσει και η Diana Ross. Ακούω πολλά πράγματα, τρελαίνομαι για τον Prince, αλλά απ' την άλλη, έχω πάει και σε συναυλία του Ozzy Osbourne. Μου αρέσει πολύ η «συνθήκη» της συναυλίας και έχω παρακολουθήσει πολλές. Ειδικά τη δεκαετία του '80, έρχονταν τεράστια ονόματα της μουσικής στην Ελλάδα. Έχω δει Elton John, Tina Turner, Stevie Wonder, Joe Cocker, Marc Almond, Culture Club, αργότερα τους Kaiser Chiefs - προσπαθώ να βλέπω τα πάντα.

Μπουζούκια πας;
Όχι, αυτό ήθελα να σου πω, η «συνθήκη» των μπουζουκιών δεν μου αρέσει.

Ναι, αλλά είσαι στη showbiz, κάποια στιγμή θα έχεις αναγκαστεί να βρεθείς σε ένα τέτοιο μέρος.
Όχι, δεν με έχει αναγκάσει κανείς. Συνήθως πάω, επειδή με ενδιαφέρει να δω έναν καλλιτέχνη, με τον οποίο θα μιλήσω σε μια εκπομπή. Θέλω να τον δω πώς λειτουργεί επαγγελματικά. Αλλά και στο θέατρο, αντίστοιχα, πολλές φορές πάω σε παραστάσεις που ίσως να μην τις επέλεγα, απλώς για να παρακολουθήσω κάποιον ηθοποιό. Στον Γιώργο Μαργαρίτη, βέβαια, έχω περάσει πολύ ωραία. Αυτός είναι πραγματικά «μπουζούκια». Κυρίως, με τις μεγάλες πίστες δεν τα πάω καλά.

Είσαι πολύ ειλικρινής και αυτό είναι κάτι που σε ξεχωρίζει στα μάτια του κόσμου, ιδιαίτερα μετά τη δημόσια παραδοχή του ερωτικού σου προσανατολισμού.
Το coming out μου δεν ήταν κάτι το οποίο έγινε επειδή έπρεπε να συμβεί. Ήθελα να το κάνω για μένα. Δεν νομίζω ότι πριν από αυτό είχα συμπεριφορά που έκανε κάποιον να αμφιβάλει γι' αυτό που είπα. Σκεφτόμουν πως έπρεπε να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Για παράδειγμα, δεν μου άρεσε που στις συνεντεύξεις απέφευγαν να με ρωτήσουν αν είμαι ερωτευμένος ή αν έχω σχέση. Ήταν πολύ διακριτικοί οι δημοσιογράφοι απέναντι σε αυτό και δεν ήταν κανονικό. Δεν σου λέω πως έκαναν λάθος, απλώς εγώ θεώρησα ότι έπρεπε να μπει ένα τέλος σε αυτό.

Είχε αντίκτυπο στη καριέρα σου;
Δεν νομίζω. Δεν έχασα τίποτα ιδιαίτερο και νομίζω πως, αν έχω κερδίσει κάτι από αυτό, είναι ότι ίσως κάποιοι άνθρωποι ακούγοντας με πήραν θάρρος, διότι αυτό που αισθάνονται και κρύβουν ήταν ορατό μπροστά τους, στους τηλεοπτικούς δέκτες. Η κίνηση μου αυτή είχε πολύ μεγαλύτερη απήχηση και έκανε περισσότερο καλό απ' ότι φανταζόμουν ποτέ.

Υποθέτω πως έχεις λάβει πολλά μηνύματα από ανθρώπους που θέλησαν να μοιραστούν πράγματα μαζί σου.
Ναι, πάρα πολλά και πολύ σοβαρά. Υπάρχουν πολλές τραγικές περιπτώσεις ανθρώπων που δυσκολεύονται στη ζωή τους. Οι γονείς θα πρέπει να καταλάβουν πως αυτό δεν είναι κάτι από το οποίο το παιδί τους μπορεί να κινδυνεύσει. Πιστεύω πως ό,τι και να σου συμβαίνει, όποια δυσκολία κι αν έχεις, θα πρέπει να το κάνεις ορατό στους άλλους. Όταν κάνεις κάτι ορατό στον κόσμο, καταλαβαίνει πως υπάρχει και αυτή η πλευρά. Όταν όμως κάτι το κρύβουμε, πιστεύει ότι δεν τον αφορά και το προσπερνά.

Πριν από λίγα χρόνια έγινες πατέρας. Παρακολουθώντας κάποιες συνεντεύξεις σου, κατάλαβα πως στην αρχή είχες προσπαθήσει να υιοθετήσεις και υπήρξαν κάποια νομικά θέματα. Ισχύει αυτό;
Όχι, δεν υπήρξε κανένα νομικό θέμα. Η υιοθεσία είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα που δεν είμαι αρμόδιος να λύσω. Όντως, παλιότερα ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδί, αλλά αυτήν τη στιγμή έχω τον γιο μου, που είναι το βιολογικό μου παιδί. Έχει γραφτεί ότι απέκτησα παιδί με τη βοήθεια παρένθετης μητέρας. Δεν πήρα καμία βοήθεια από κανέναν. Είμαι ένας άνδρας, ο οποίος είναι ενεργός, γόνιμος και συνέβη αυτό στη ζωή μου. Δεν χρειάζεται να ρωτήσω κανέναν, έχω παιδί, τελείωσε.

Όταν είχες μιλήσει για τη γέννηση του γιου σου, είχε γίνει χαμός στα social media. Είχες διαβάσει κάποιο σχόλιο που σε στεναχώρησε;
Όχι, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας άνθρωπος μπορεί να ενοχλείται από την ευτυχία κάποιου άλλου. Τι είναι αυτό που τον κάνει να είναι επιθετικός απέναντι σε κάποιον που ζει τη ζωή του; Το λέω γενικά αυτό, όχι για μένα. Μου φαίνεται παρανοϊκό να φέρεσαι επιθετικά και ρατσιστικά απέναντι σε κάποιον που είναι διαφορετικός ή που δεν σου αρέσει. Είναι σαν να μου αρέσουν οι μπάμιες, να βρίσκομαι σε ένα εστιατόριο και εσύ, που δεν σου αρέσουν, να με βρίζεις και επειδή εγώ αισθάνομαι άσχημα που οι μπάμιες μου αρέσουν πάρα πολύ, να προσπαθήσω να φτιάξω έναν χώρο που να μαζευόμαστε όλοι όσοι μας αρέσουν, για να χαιρόμαστε. Φτιάχνουμε λοιπόν μπαρ με μπάμιες και πάμε και χαιρόμαστε μεταξύ μας. Όλο αυτό είναι μια παράνοια.

Ξέρεις τι; Σκεφτόμουν αυτή την απόλυτα ρατσιστική ατάκα, «Δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του, αρκεί να μην προκαλεί». Τι σημαίνει όμως το «προκαλώ»; Μια γυναίκα, ας πούμε, είναι προκλητική, όταν φορέσει κάτι αποκαλυπτικό και διεγείρει σεξουαλικά τη φαντασία αυτών που τη βλέπουν. Λένε, ας πούμε, «Αυτή η γυναίκα ντύθηκε προκλητικά». Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θα τη βρίσουν, δεν θα της πετάξουν γιαούρτια, δεν θα τη χτυπήσουν. Όταν λένε, όμως, πως ένας άνδρας είναι «προκλητικός», αντίστοιχα μπορούμε να πούμε ότι προκάλεσε ένα ερωτικό ενδιαφέρον στον απέναντι, ο οποίος προσπαθεί να χτυπήσει, να σκοτώσει, να μουτζουρώσει αυτό που του προκάλεσε τη συγκεκριμένη διέγερση. Για μένα, λοιπόν, δεν νοείται άνδρας ή γυναίκα, που επειδή απλώς και μόνο κυκλοφορεί όπως του αρέσει και εκφράζεται ελεύθερα, αυτό να συνεπάγεται ότι δίνει το δικαίωμα να του επιτίθενται λεκτικά ή σωματικά. Δεν είναι ψυχολογικά ακέραιο να μισείς αυτό που βλέπεις ως εχθρό, εκτός και αν φοβάσαι πως αυτός ο εχθρός μπορεί να σε κατακτήσει.

Σε ενοχλεί που σε φωτογραφίζουν, όταν είσαι έξω με το παιδί σου;
Έχω κάνει ασφαλιστικά μέτρα και έχω ξεκαθαρίσει στην Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας ότι απαγορεύω κάθε δημοσίευση του γιου μου, είτε είναι καλυμμένο το πρόσωπό του είτε όχι. Δεν θέλω ο γιος μου να είναι πόλος οικονομικής έλξης και να κερδίζει κάποιος χρήματα, επειδή τον έβγαλε μια φωτογραφία. Αν θέλουν να φωτογραφήσουν εμένα, επειδή βρίσκομαι σε μια παραλία με μαγιό ή εντελώς γυμνός, είναι μια άλλη -δική μου- υπόθεση και θα κρίνω κατά πόσο είναι νομικά κολάσιμη ή όχι. Ο γιος μου, όμως, είναι ανήλικος, δεν έχει επιλέξει και ούτε μπορεί να επιλέξει όλο αυτό το πράγμα και εγώ είμαι εδώ, για να τον προστατέψω. Για να τελειώνει, λοιπόν, αυτή η ιστορία, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να βγάλει χρήματα πουλώντας φωτογραφίες του γιου μου με μένα, ούτε είναι το «δεκανίκι» μου, για να βγαίνω στα περιοδικά. Αν θέλουν να μιλήσουν μαζί μου, μπορούν να με πάρουν ένα τηλέφωνο -θεωρώ πως είμαι ένας πολύ ανοιχτός άνθρωπος- και να συζητήσουμε μια συνεργασία.

Για το τέλος, κάτι επίκαιρο. Τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών, πώς σου φάνηκαν;
Ήταν επόμενο, δεν μπορείς να λες «εγώ θα ξεκαθαρίσω τη χώρα από το ξένο στοιχείο». Ούτε η Βρετανία, ούτε η Γαλλία μπορεί να το λέει αυτό, τη στιγμή που οι αποικίες τους στον αραβικό και τον αφρικανικό κόσμο -και στην Ινδία επίσης- ήταν τόσες πολλές. Χώρες όπως η Αλγερία, ήταν αποικίες της Γαλλίας. Πολλοί Αλγερινοί ζουν στη χώρα και θεωρούνται Γάλλοι, δεν μπορεί να είναι κάτι που πρέπει να διώξεις. Είσαι υπεύθυνος γι' αυτό, η Δύση είναι υπεύθυνη για την κατάσταση αυτή τη στιγμή. Το γεγονός πως έχει δυναμώσει τόσο το Ισλαμικό Κράτος, αποτελεί ένα «αντάρτικο» στην έντονη επέμβαση της Δύσης στον αραβικό κόσμο. Δεν γνωρίζω ποια είναι η λύση, αυτό το γνωρίζουν οι κοινωνιολόγοι, άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική. Ο κόσμος βράζει, στο Ιράν τις προάλλες μπήκαν στη βουλή και τους έπιασαν ομήρους. Η Μοσούλη υποφέρει, παιδιά κείτονται νεκρά στους δρόμους, ζούμε σε έναν απάνθρωπο κόσμο, είναι τραγικό. Η Ευρώπη δεν θα αισθανθεί ασφαλής κλείνοντας τα σύνορα της, πρέπει να βρει άλλον τρόπο.

O Φώτης Σεργουλόπουλος φοράει ζωγραφισμένα t-shirt της Ισπανίδας εικαστικού Lara Padilla, από τη συνεργασία-project Art Fashion της Patricia Field με τον σχεδιαστή Απόστολο Μητρόπουλο και θα βρίσκονται γι' αυτό το καλοκαίρι στη Μύκονο, αποκλειστικά στο κατάστημα του σχεδιαστή #patriciafieldartfashion • Κουζή Γεωργούλη 45, τηλ. 22890 78160. Παντελόνι, sneakers: Diesel. Styling: Bαρβάρα Kεβγά

Περισσότερα από το VICE

Κανείς δεν Παίζει «Pokémon Go» πια

O Γιώργος Μαργαρίτης Είναι Ένας Μάγκας που Κάνει Γλέντια στις Φυλακές Επειδή «Κανείς Άνθρωπος δεν Περισσεύει»

Η Ιστορία του Μάρκου Καραμπέρη, της πιο Αντιπροσωπευτικής Φιγούρας στη Σαλονικιώτικη Νύχτα των 80's