To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia/NZ.

Το IKEA είναι το μέρος όπου παίρνεις τα επίπλα για το πρώτο μη φοιτητικό σπίτι, για την πρώτη συγκατοίκηση ή το πρώτο μωρό. Είναι εκείνο το κομματάκι ζωής όπου είσαι γεμάτος ενθουσιασμό και σχεδιαστικές απόψεις, αλλά δεν έχεις συμβουλευτεί τον σύντροφό σου σε όλα όσα οραματίζεσαι. Για αυτό, το ΙΚΕΑ είναι το μέρος όπου μπορούν να συγκρουστούν με θυμό τα στερεότυπα των φύλων, με αφορμή τα δείγματα χρωμάτων και τα μελλοντικά σχέδια. Αυτός ο συνδυασμός μπορεί να βγάλει τον χειρότερο εαυτό στον καθένα.

Παρακολουθώντας ανθρώπους να ξεκινούν μια νέα, κοινή ζωή, ζητήσαμε από νυν και πρώην υπαλλήλους του ΙΚΕΑ να μας πουν ιστορίες. Είχαν μερικές να διηγηθούν, καθώς επίσης και να μας δώσουν πληροφορίες για το πώς είναι να δουλεύει κανείς στη μεγαλύτερη αλυσίδα επίπλων στον κόσμο.

Εργάστηκα στο πίσω μέρος της αποθήκης, με κουτιά από χαρτόνι και παλέτες πραγμάτων. Ένα πράγμα που συμβαίνει όταν συνεργάζεσαι με 20χρονους φοιτητές, είναι ότι μισό από το προσωπικό μπορεί να εμφανιστεί με hangover οποιαδήποτε μέρα. Τα στρώματα ήταν αποθηκευμένα στο πάνω μέρος της αποθήκης σε στοίβες, οπότε ήταν συνηθισμένο να βάλεις τον συνάδελφό σου στο περονοφόρο και να τον αφήσεις να πάρει έναν υπνάκο, ιδιαιτέρως εάν ήταν ήσυχα.

Μέσα από τα ΙΚΕΑ έμαθα κάτι βασικό: το να φτιάχνεις τη «φωλίτσα» σου είναι μεγαλύτερη υπόθεση από όσο είχα ποτέ σκεφτεί. Τότε -και σήμερα- δεν ήμουν ο τύπος που σκεφτόταν αυτό το περί «φωλίτσας». Νομίζω ότι οι άνθρωποι βρίσκουν παρηγοριά και νιώθουν άνεση όταν έχουν φωλίτσα, αλλά εγώ πιστεύω ότι είναι λίγο τεμπέλικη φάση. Δίνει την αίσθηση ότι, στο τέλος της μέρας, καθοδηγούμενος με το καμτσίκι -όπως τα άλογα- επιστρέφεις σε αυτό το μικρό κουκούλι αγνής ευτυχίας, όπου δεν αφήνεις να μπουν ιδέες που δεν συμβαδίζουν με την όλη κατάσταση.

Μπερδευόμουν σχετικά με το πώς αυτή η επιθυμία έκανε τόσους πολλούς ανθρώπους, που φαίνονταν φυσιολογικοί, να είναι τόσο ευάλωτοι. Υποθέτω ότι περπατούσαν τριγύρω για ώρες. Φυσικά, εάν συσσωρεύεται για ώρες ένταση, τελικά θα διαφωνήσεις. Η καλύτερη συμβουλή για σχέσεις που μπορώ να δώσω στον κόσμο είναι να πηγαίνει στο ΙΚΕΑ έχοντας σχέδιο. Μην αποφασίσετε ξαφνικά ότι θέλετε χαλί-προβιά, διότι πώς θα νιώθει για αυτό η φίλη σας που είναι χορτοφάγος;

Οι διαφωνίες που είδα ήταν ανόητες. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως οι άνθρωποι ξεχνούσαν ότι βρίσκονταν σε δημόσιο χώρο. Μπορούμε να σκίσουμε τις σάρκες μας στο σπίτι, ΟΚ, αλλά ας μην παρασυρόμαστε σε καυγά όταν 70 άνθρωποι περνούν από εκεί.

Οι άνθρωποι αγαπούν το σπίτι τους. Το σπίτι τους είναι αυτό το ιερό μέρος όπου καταφεύγουν. Aυτή η στάση τους, επηρεάζει το πώς συμπεριφέρονται στο κατάστημα. Δουλεύω στο ταμείο και οι άνθρωποι είναι πολύ απρόθυμοι να παραδεχθούν ότι έκαναν λάθος. Για παράδειγμα, παίρνουν δυο κουτιά κάποιου πράγματος και ένα από τα κουτιά είναι διαφορετικού χρώματος, οπότε θα υιοθετήσουν αμυντική στάση. Εμένα μου φαίνεται ότι είναι θυμωμένοι επειδή είναι για το σπίτι τους (για τον κόσμο τους) και όχι το μέρος σου για να παίζεις με αυτό.

Ο μεγαλύτερος καυγάς που είδα ποτέ ήταν αμέσως αφού άρχισα να δουλεύω. Ένα ζευγάρι ήρθε στο ταμείο και ο τύπος, κατά κάποιον τρόπο, χαμογελούσε. Δεν ξέρω τι είχε συμβεί αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν ήταν χαρούμενοι. Καθώς έφευγαν, τους είδα να φωνάζουν ο ένας στον άλλον. Έπειτα, έτρεξε πίσω και μου φώναξε επειδή νόμιζε ότι δεν της είχα δώσει πίσω την κάρτα της. Δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο δυνατά φώναζε και ο τύπος εξακολουθούσε να χαμογελάει. Έπειτα, βγήκε έξω σαν σίφουνας και άφησαν τα πράγματά τους πίσω. Ήταν μια ακραία εμπειρία.

Γενικά, οι άνδρες τσαντίζονται επειδή δεν μπορούν να συναρμολογήσουν πράγματα. Μια άλλη φορά, όταν ήμουν στην εξυπηρέτηση πελατών, ήρθε ένας άλλος τύπος και είχε ένα καρότσι γεμάτο με πράγματα για την κουζίνα, αξίας χιλιάδων δολαρίων. Είπε «έχουμε τεράστιο πρόβλημα. Δεν παρήγγειλα γαμημένη μπλε κουζίνα». Τότε συνειδητοποίησα ότι όλα τα πράγματά του είχαν ακόμα την μπλε πλαστική προστατευτική επιφάνεια και, έτσι, ανασήκωσα μια γωνία για να του δείξω. Με κοίταξε απλώς και είπε «συγγνώμη». Ένιωσα άσχημα. Πιθανώς θα είχε έρθει οδηγώντας καμιά ώρα για να φέρει όλα αυτά τα πράγματα από εκεί όπου έμενε.

Και πάλι, είναι απλώς τα σπίτια ανθρώπων. Ο κόσμος παίρνει σοβαρά αυτά τα πράγματα και προσπαθούν να φτιάξουν σπιτικά στο ΙΚΕΑ. Αυτό το καθιστά ένα τόσο ευμετάβλητο περιβάλλον.

Εργάστηκα στο ΙΚΕΑ στις αρχές της δεκαετίας του 2000, στην αλλαγή του αιώνα. Το βασικό που θυμάμαι, αλλά δεν θέλω να ακουστώ ως μισογύνης, είναι ότι (συνήθως) οι άνδρες δεν ήθελαν να βρίσκονται εκεί. Θυμάμαι μια φορά, ένας τύπος τοποθέτησε ένα ράφι ΙΚΕΑ και έβαλε πάνω τις πορσελάνες της γυναίκας του από τον γάμο τους. Προφανώς έπεσε και ήρθε στο κατάστημα με όλες τις σπασμένες πορσελάνες. Ήταν έξαλλος. Αλλά, ο θυμός, ήταν μείγμα του θυμού με τον εαυτό του, με το ΙΚΕΑ και, απλά, φοβισμένος από τη γυναίκα του.

Θυμάμαι έναν άλλον να φέρνει ένα στρώμα. Υπάρχει δια βίου εγγύηση στα στρώματα και αυτό εδώ είχε ένα σπασμένο ελατήριο, οπότε το έφερε πίσω όντας καλυμμένο με τα πάντα. Καμία ντροπή. Δεν μιλάω για ένα μικρό λεκέ περιόδου ή κάτι τέτοιο. Εντάξει συμβαίνουν κι αυτά. Όχι, αυτό ήταν σαν ζωγραφισμένος πίνακας. Δώσαμε τα χρήματα πίσω και βάλαμε το στρώμα στον σκουπιδοτενεκέ.

Γενικά οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πολύ κωλόπαιδα αν θέλουν. Αυτό είναι το βασικό πράγμα που έμαθα. Ο κόσμος εκρήγνυται με το πιο ασήμαντο πράγμα. Για παράδειγμα κάποιοι είχαν δει κάτι στον κατάλογο και είχαν αποφασίσει ότι ήθελαν το ράφι 1, τη βιβλιοθήκη 2 και το αξεσουάρ 3. Όμως, εάν το πράγμα 3 δεν υπήρχε στο stock, θα κατέστρεφε ολόκληρη τη μέρα τους. Και μαζί και την δικιά τους, από τα νεύρα τους. Ήταν τέτοιου είδους οξύθυμοι και γαμημένα κωλόπαιδα.

Περισσότερα από το VICE

Ένα Ταξίδι στη Δεκαετία του '60 με τους My Drunken Haze

Μέσα στην Αρκτική Φυλακή του Καναδά

Κάποιος Μπορεί να σε Παρακολουθεί Συνέχεια Μέσω της Kάμερας του Υπολογιστή σου