Η Τούμπα της Οργής και το Παράλογο του Ελληνικού Ποδοσφαίρου

Φωτοβολίδες, μπανάνες, φωτιές,  μπινελίκια, κουτουλίδια, μερικά  κιλά ψάρια. Δεν πρόκειται για τον πίνακα κάποιου πειραγμένου σουρεαλιστή που ζωγράφισε ότι του ήρθε στο μυαλό μετά από μια νύχτα καταχρήσεων και κραιπάλης. Πρόκειται για το απολύτως ρεαλιστικό σκηνικό του ημιτελικού του κυπέλλου Ελλάδος το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης στην Τούμπα. Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με το ποδόσφαιρο; Καμία. Αλλά έτσι κι αλλιώς ούτε το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει σχέση με το ποδόσφαιρο. Εδώ και χρόνια.

Ο ΠΑΟΚ νίκησε με 1-0 τον Ολυμπιακό και προκρίθηκε στον τελικό. Η αναμέτρηση επρόκειτο να ξεκινήσει στις 20.00. Ξεκίνησε μετά από 75 λεπτά επειδή κάποιος χωρατατζής γέμισε τον πάγκο του Ολυμπιακού με γαύρους. Κανονικούς και πιθανότατα φρέσκους (μιλάμε για σπατάλη, όχι αστεία). Ο Σάββας Θεοδωρίδης μίλησε για την απόλυτη ξεφτίλα του ποδοσφαίρου. Ο διαιτητής Μάνταλος δεν ήθελε να αρχίσει το ματς προτού φύγει η ψαρίλα. Ο Μίτσελ κοιτούσε με ένα βλέμμα γεμάτο έκπληξη, τρόμο και απορία. Κάπως, με κάποιο τρόπο προέκυψε και μια τρύπα από βεγγαλικό στο προστατευτικό του του ερυθρόλευκου πάγκου. Τελικά χρειάστηκε να κατέβει ο Ιβάν Σαββίδης στον αγωνιστικό χώρο, να ζητήσει από τον κυρ - Σάββα -στα ρώσικα -να βγάλει τον σκασμό και να εγγυηθεί ότι δεν θα πειράξει κανείς τους παίκτες του Ολυμπιακού για να γίνει επιτέλους η σέντρα.

Ακολούθησαν 115 λεπτά παιχνιδιού (90+ 15 οι καθυστερήσεις) όπου οι ποδοσφαιριστές τσακωνόταν ή βριζόταν με τη συχνότητα πορδής μετά από βρώση φασολάδας (το αηδιαστικό παράδειγμα είναι αντίστοιχο της εικόνας του αγώνα). Αντικείμενα έπεφταν διαρκώς, ο Κατσουράνης με τον Μανιάτη, συμπαίκτες στην Εθνική, πλακώθηκαν στο ξύλο, ο Σαλίνο (μόλις στο τρίτο λεπτό) επέστρεψε στην κερκίδα μια μπανάνα (δεν του τη πέταξαν επειδή δίνει ενέργεια υποθέτω), προς το τέλος εμφανίστηκε και ένα καπνογόνο μέσα στην περιοχή του Μέγιερι ενώ το ματς εξελισσόταν, αλλά ΟΚ, δεν πέθανε κανείς (μάλλον επειδή ο Ολυμπιακός δεν σκόραρε), οπότε η αναμέτρηση ολοκληρώθηκε. Και ξεκίνησε η κλωτσοπατινάδα ανάμεσα σε οπαδούς που μπούκαραν και παίκτες των φιλοξενουμένων, παίκτες και των δυο ομάδων στη φυσούνα, παίκτες και σεκιουριτάδες, παίκτες και τον υπεύθυνο επικοινωνίας του Ολυμπιακού κ.ο.κ. Κερασάκι στην υπέροχη τούρτα που μας σέρβιραν οι δυο πιο εύρωστες οικονομικά ομάδες της χώρας, ήταν οι δηλώσεις του Ιβάν Σαββίδη που τα βρήκε όλα καλά και η ανακοίνωση της διοίκησης του Ολυμπιακού που στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν «δίδασκε ήθος» και τώρα φρίττει με την καφρίλα. Ωραία περάσαμε κι απόψε.

Κάπου εδώ αρχίζουν οι κλισέ «καταδίκες» της βίας , η προκάτ απογόητευση και ο «αποτροπιασμός». Γράφω πολλά χρόνια σε αθλητικά ΜΜΕ. Κι αν έχω μάθει ένα πράγμα  είναι ότι κανείς ή σχεδόν κανείς δεν «καταδικάζει» ποτέ επί της ουσίας. Καταδικάζει εκ του ασφαλούς και επιλεκτικά. Πόσοι Ολυμπιακοί πανηγύρισαν το πρωτάθλημα της Ριζούπολης;  Πόσοι γούσταραν για τη «μαγκιά» του λαού και του προέδρου που έλιωσαν τα βαζέλια; Πολλοί. Αυτοί λοιπόν από που κι ως που φωνάζουν για τη ζούγκλα της Τούμπας; Και αντιστοίχως πόσοι ΠΑΟΚτσήδες δεν ωρύονται για τις συνθήκες στο «Κλεάνθης Βικελίδης» φέτος ή και στο πρωτάθλημα του Σπάθα; Οι περισσότεροι όμως τώρα όμως νιώθουν δικαιολογημένοι για όσα συνέβησαν στην Τούμπα «επειδή φιλαράκι, ο Ολυπιακός έτσι θέλει». Το επιχείρημα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Η δράση φέρνει αντίδραση. Η ένταση της Μεγάλης Τετάρτης οφείλεται στις συνεχόμενες αδικίες που έχει υποστεί επί  σειρά ετών ο ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό. Το άλλοθι που χρειάζεται η καφρίλα για να μεταμφιεστεί σε δίκαιη οργή. Δηλαδή ο τύπος που πέταξε τη μπανάνα στον Σαλίνο, το έκανε επειδή ο «Δικέφαλος» έμεινε με δέκα παίκτες στο πρώτο ματς;

Βρίσκεις ένα επιχείρημα. «Οι γαύροι έχουν γαμήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο». Πείθεις τον εαυτό σου ότι έχεις απόλυτο δίκιο. Και ξεκινάς για να πας στο γήπεδο και να «γκρεμίσεις το κατεστημένο». Στην πορεία γίνεσαι απείρως χειρότερος από το  τέρας που «πολεμάς». Δεν το καταλαβαίνεις ασφαλώς. Αφού, είπαμε, έχεις απόλυτο δίκιο,  που είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα και στο ποδόσφαιρο και στην κοινωνία  είναι το εξής:  Η υποκρισία. Δεν θέλουμε ισότητα και ισονομία. Θέλουμε «αδικία» και «Ριζούπολη». Αφορμές δηλαδή για να εκδηλώσουμε  την εσωτερική μας ασχήμια.  Ζηλεύουμε, λέμε, το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Και μετά βριζόμαστε στα σάιτ για την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ όπως δεν βρίζονται ούτε στην Ισπανία. Ας πούμε την αλήθεια λοιπόν. Δεν ήταν αηδία ο ημιτελικός της Τούμπας. Ήταν ακριβώς αυτό που μας αρέσει.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.