Έχει περάσει κι η Τζώρτζια τόσα και τόσα πια, έχω περάσει κι εγώ τα δικά μου, οπότε τώρα γελάμε, γιατί τώρα ξέρουμε ότι το «για πάντα» συνήθως κρατάει μερικά νανοσεκόντ της αιωνιότητας και το «ποτέ» φαντάζει βλακώδες συμπέρασμα όταν βλέπεις ένα μυρμήγκι κι έναν τεράστιο σπόρο σιταριού και λες «σιγά μην το σηκώσει ποτέ». Και το σηκώνει.Γεια, είμαι η Τζώρτζια, έχω ένα τέλειο κουτάβι, τον Πέπε, και μόλις παραιτήθηκα από υποδιευθύντρια καταστήματος Ψυχικού της Citibank.
Παραιτήθηκες; Καλά κι εμείς πάμπλουτοι είμαστε ακόμα, δεν έχει έρθει η κρίση, αλλά εσύ πόσο πλούσια πια;
Δέκα χρόνια δούλευα εκεί, αρκετά! Επιτέλους αποφάσισα να γυρίσω σελίδα στη ζωή μου. Λέμε να ανοίξουμε ένα design shop με τον φίλο μου.Ουπς, σόρι, έχεις αγόρι…
Έχω, ναι. Και μένουμε μαζί. Έχουμε και δύο σκυλιά.Και θα σου έλεγα να βγούμε…
Χα χα, άργησες. Σχεδόν έχω κάνει οικογένεια.Ωωω! Είστε καιρό μαζί;
Αρκετό.Τι ωραία! Ερωτευμένοι; Τον αγαπάς, σε αγαπάει;
Πολύ.Και είστε έτοιμοι γι' αυτά τα «για πάντα», τα «στα δύσκολα και στα εύκολα»;
Υποτίθεται πως ναι. Είμαστε πολύ δεμένοι.
Με την άνεση που έχουμε όταν κάποιος άνθρωπος έχει ξεριζωθεί από τη ζωή μας και το μόνο που έχει αφήσει είναι η επίγευση που μοιάζει με καμένο κέικ σε φόρμα, η Τζώρτζια διακόπτει το σκετσάκι που έχουμε στήσει και μου λέει, σχεδόν υπερασπιστικά αλλά κυνικά: «Μου έγραψε, όμως, πριν φύγω "κάν' τους να σε κάνουν καλά εκεί. Σ' αγαπώ". Με αυτό το μήνυμα μου είπε τελευταία φορά ότι μ' αγαπάει. Μετά από λίγο καιρό με χώρισε και με γύρισε στους γονείς μου».Παντρεύτηκες;
Όχι, όχι, χαθήκαμε, Γιώργο μου, και έχουν γίνει πολλά. Ετοιμάζομαι να φύγω για την Αμερική.Ω, για το design shop; Το ανοίξατε;
Όχι, δεν πάω γι' αυτό, το μαγαζί περιμένει λίγο, το έχουμε κλείσει για Αύγουστο. Έχω μια περίεργη κατάσταση υγείας. Νευρολογικό.Με τρομάζεις. Για κάτι νευρολογικό πας στην Αμερική; Σόρι αν σε τρομάζω κι εσένα που το λέω έτσι, δεν ξέρω καν αν εσύ είσαι τρομαγμένη. Είσαι;
Πάω στη Βοστόνη με τον πατέρα μου να κάνω εξετάσεις. Εδώ έχω πάει παντού και δεν βρίσκουν τι έχω. Είμαι απόλυτα τρομοκρατημένη.Τον σύντροφό σου δεν τον θες μαζί;
Δεν θέλει να έρθει αυτός. Νομίζω πως χρειάζεται λίγο αέρα.
Να σας κατατοπίσω τι είναι αυτό (περίπου) που έχει η Τζώρτζια.Που λέτε, πριν από τρία χρόνια που είχα πάει να ζήσω στη Νέα Υόρκη, οι ψυχωτικοί Νεοϋορκέζοι είχαν πάθει παράκρουση με δύο πράγματα: τα τρόφιμα που όλα έπρεπε να είναι χωρίς γλουτένη (διότι η γλουτένη έφταιγε που είχαν γίνει πιο τρία έξτρα λαρτζ κι από τραγουδίστρια της Μάλτας) και τη νόσο του Lyme. Μου έλεγαν να μην πλησιάζω κοντά σε θάμνους, να μη χαϊδεύω σκυλιά που δεν ξέρω (λες και θα χάιδευα άγνωστα χαμένα κόλεϊ στο Σέντραλ Παρκ ξερωγώ) διότι πολύ πιθανόν να με τσιμπήσει το τσιμπούρι που θα με κάνει να αρρωστήσω από Lyme και δεν θα ήθελα να μου συμβεί αυτό.«Γιατί; Τι θα πάθω;» ρώτησα. Και μου είπαν ότι θα έχω πυρετό χειρότερο κι από τον δάγκειο ή τον κίτρινο ή όποιον άλλο κακό πυρετό έχει υπάρξει στην ανθρωπότητα, ότι δεν θα μπορώ να φάω και θα μείνω πιο ελαφρύς κι από τα τσιουάουα της Πάρις Χίλτον, γενικά όλα τα κακά του κόσμου θα έρθουν πάνω μου αν δεν διαγνωστεί έγκαιρα ότι κόλλησα Lyme.Επέστρεψα από την Αμερική με διφορούμενη διάγνωση. Μου είπαν ότι ΜΑΛΛΟΝ έχω μια ανίατη θανατηφόρα ασθένεια.
Το «θανατηφόρα» το είπαν σε σένα ή στον πατέρα σου;
Δεν το είπαν. Εγώ το ήξερα διότι είχα διαβάσει γι' αυτή την ασθένεια. Έγραφε ότι δίνει, μέσο όρο, τρία με πέντε χρόνια ζωής. Εγώ άρχισα να κλαίω κι ο πατέρας μου δεν καταλάβαινε τι γίνεται. Δεν ήταν βέβαια και απόλυτα σίγουροι, αλλά με έστειλαν σε ένα τμήμα του νοσοκομείου όπου μια ειδικός μου έδειχνε τρόπους για να πίνω νερό όταν δεν θα μπορούσα να καταπιώ καλά σε λίγο καιρό. Εγώ την έβριζα στα ελληνικά! Χα χα χα.
Τζώρτζια: Είχα, φυσικά, τρελή άρνηση. Είπα σε όλους ότι αποκλείεται να έχω αυτή την αρρώστια. Ήθελα εγώ να προστατέψω τους γύρω μου, την ευαίσθητη οικογένειά μου, τον χέστη τον φίλο μου.Α, πώς αντέδρασε;
Ε, όταν γύρισα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση της σχέσης. Με πήγε να μείνω στο πατρικό μου γιατί δεν μπορούσε να με προσέχει, όπως έλεγε. Όταν ερχόταν να με δει, ήταν σκληρός μαζί μου και πιο κρύος κι από νύχτα στην Ανταρκτική.
Στην ισορροπία λίγο και δυσκολία στα δάχτυλα των χεριών. Έπεφτα συχνά. Δεν μπορούσα να κουμπώσω το τζιν.Μπούρδες θαρρώ, δεν ήταν και πυρηνική φυσική να σου κουμπώσει το τζιν.
Αχ, δεν θέλω τώρα να τα λέω αυτά, αλλά εδώ ντρεπόταν έξω όταν μας κοιτούσαν, που δυσκολευόμουν σε κάποιες κινήσεις.
Ήθελα και περίμενα ότι θα έμενε. Όμως με τη συμπεριφορά του δεν θα άντεχα πολύ. Με χειροτέρευε. Μου ρουφούσε όλη τη θετική μου ενέργεια. Καλύτερα που έφυγε. Δεν αντέχουν όλοι κάτι τέτοιο… Να σου πω κάτι, Γιώργο;Να μου πεις, αλλά να σου πω εγώ πρώτα πώς το σκέφτομαι: η αντίδραση του γκόμενου ήταν μια καλή προετοιμασία για το πώς μπορεί να σε αντιμετώπιζαν διάφοροι (από γιατρούς έως φιλικό περιβάλλον) και ακόμα μια καλή προετοιμασία για να μάθεις να είσαι όσο περισσότερο –και πάνω από το δυνατόν– αυτάρκης. Τώρα πες, σου επιτρέπω, χα χα.
Αυτός ο άνθρωπος είχε ένα ακριβές πλάνο ζωής. Ήθελε σύζυγο και παιδί και δεν επέτρεψε σε τίποτα να μπει εμπόδιο. Εγώ τον έβγαλα, ουσιαστικά, από το σκοτάδι όπου ζούσε, με τη χαρά της ζωής που ήμουν ανέκαθεν. Κι όταν λύγισα και σκοτείνιασα εγώ, απλώς με αντικατέστησε σχεδόν άμεσα και προχώρησε το πλάνο.Ναι, ΟΚ. Στην τελική, εσύ προχώρησες όμως, όχι αυτός. Να σε ρωτήσω, πες ότι δεν είχε λιγοψυχήσει, ορ γουατέβερ, και έλεγε ότι θα προχωρήσει μαζί σου μέχρι όσο πάει. Εσύ θα τον ήθελες στη ζωή σου;
Απαπά, είσαι τρελός; Με τίποτα. ΟΚ, στην αρχή ζήλευα λίγο που έβλεπα, για παράδειγμα, στην κλινική στην Ινδία κάποιους ασθενείς με τους συντρόφους τους, ξέρεις, να τους κρατάνε το χέρι. Όμως μετά το ξεπέρασα. Όχι, τον συγκεκριμένο άντρα δεν θα τον ήθελα δίπλα μου. Ήταν λίγος. Και δεν το λέω με κακία. Δεν αντέχουν όλοι οι άνθρωποι όλες τις προκλήσεις της ζωής.
Από την Αμερική ακόμα είχα αρχίσει να ψάχνομαι στο ίντερνετ. Κάπου διάβασα ότι υπάρχει μια ασθένεια, το Lyme, που «μιμείται» τόσο το ALS όσο και πολλές άλλες ασθένειες και προκαλείται από τσίμπημα μολυσμένου τσιμπουριού. Μου κάνει αμέσως κλικ και θυμάμαι ένα τσίμπημα! Αρχίζω να ψάχνω και να διαβάζω σαν τρελή τα πάντα. Τρεις μήνες μετά την Αμερική, πήγα στη Γερμανία σε έναν κορυφαίο νευρολόγο, ο οποίος μου έκανε διάγνωση για χρόνιο Lyme (late stage chronic Lyme disease). Μου έδωσε, όμως, ένα πρωτόκολλο θεραπείας αδύνατον να ακολουθηθεί σωστά στην Ελλάδα. Επίσης, είχα ήδη κάνει κάτι βλαστοκύτταρα εδώ, με κανένα αποτέλεσμα, είχα κάνει κύκλους αντιβίωσης –ενδοφλέβιας και μη– και ένα σωρό άλλα πράγματα. Είχα διαβάσει για την κλινική στην Ινδία σε αρκετά σχετικά γκρουπ στο facebook και είχα μιλήσει με Αμερικανούς και μια Γερμανίδα που πήγανε εκεί και έγιναν καλά. Η γιατρός εκεί είχε πατεντάρει μια μοναδική μέθοδο θεραπείας με εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα. Αποφάσισα ότι έπρεπε να πάω να δοκιμάσω, αφού τίποτα άλλο δεν φαινόταν να βοηθάει, μιας και όλο και χειροτέρευα.
Όπως ξέρεις, δεν εργάζομαι εδώ και χρόνια, τα μετρητά είχαν στερέψει με τόσα ταξίδια και θεραπείες και χρειαζόμουν αρκετά χρήματα για την Ινδία. Ένας Αμερικανός φίλος από ένα Lyme Γκρουπ του facebook μου πρότεινε το fundraising. Εκεί είναι συνηθισμένο, μου είπε. Εγώ ντρεπόμουν απίστευτα. Τελικά, έπειτα από πολλή σκέψη, άγρυπνες νύχτες, συζήτηση με φίλους και οικογένεια, αποφάσισα να ζητήσω χρήματα μέσω του μπλογκ που είχα. Έγραψα ένα ποστ, τράβηξα ένα βιντεάκι με το πώς είμαι (εξάλλου το ήθελε η Ινδή γιατρός για να δει αν μπορεί να με αναλάβει) και έβαλα donate button PayPal στο μπλογκ. Κι εκεί έγινε η μαγεία! Χιλιάδες κοινοποιήσεις σε facebook και twitter, σε μπλογκ, σε ηλεκτρονικές εφημερίδες. Ακόμα και σε πρωινή εκπομπή στην τηλεόραση είδα το βιντεάκι μου. Σοκ.
Ήταν πάρα πολλά… Εντάξει, δεν θα ξεχάσω έναν μαθητή που μου είπε ότι πρώτη φορά έκανε κατάθεση σε τράπεζα (είχα ήδη βάλει και τραπεζικό λογαριασμό, γιατί μου έλεγαν πολλοί ότι δεν μπορούσαν το PayPal). Μου έβαλε 10 ευρώ, το γλυκό μου! Επίσης, θυμάμαι κάποιους που έβαλαν αρκετά μεγάλα ποσά. Τους θυμάμαι έναν-έναν. Μακάρι να τους το ανταποδώσω κάποτε.Το ότι το παλεύεις τόσο ωραία και με τόσο πείσμα είναι σαν να τους το έχεις ανταποδώσει. Τι θες δηλαδή; Να τους βγάλεις έξω για πάπια Πεκίνου;
Χα χα, όχι πια πάπια, έχω γίνει βετζετέριαν εδώ κι ένα χρόνο. Θα κερνάω μπαμπού, ξερωγώ!ΟΚ, για πες, τι έγινε στην Ινδία;
Είχα μικρή βελτίωση στο πρώτο ταξίδι, οπότε ξαναπήγα άλλες δύο φορές.Περίμενες περισσότερα;
Στα δύο πρώτα ήταν ΟΚ. Στο τρίτο ταξίδι, όμως, έβλεπα ότι μάλλον δεν μπορούσαν εκεί να με βοηθήσουν περισσότερο. Είχα σταθεροποιηθεί σχετικά, πράγμα ΠΑΡΑ πολύ σημαντικό, όμως περίμενα κάτι παραπάνω. Επίσης, με κούρασε η απόσταση και τα έξοδα.
Τους ήχους, τα χρώματα και τα χαμόγελα σχεδόν όλων των Ινδών. Α, και τον ζεστό αέρα που σε χτυπάει μόλις βγαίνεις από το αεροδρόμιο. Λάτρεψα γενικώς την Ινδία.Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες;
Η συνεννόηση. Η ασθένεια έχει επηρεάσει την ομιλία μου, την άρθρωση βασικά. Ενώ, λοιπόν, γνωρίζω αγγλικά σαν μητρική μου γλώσσα, δεν με καταλάβαινε κανείς. Η δυσκολία στην επικοινωνία με σκοτώνει. Έπρεπε ή να γράφω ή να τα λέω στον/στη συνοδό μου ώστε να τα μεταφέρει. Όλοι οι συνοδοί μου στα ταξίδια με ήξεραν από πριν, οπότε είχαν συνηθίσει την ομιλία μου.
Θυμάμαι πολλά, πολλές ωραίες στιγμές… Δεν θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ όταν πήγαμε με τον Θοδωρή εκδρομή στο Ταζ Μαχάλ (σε ένα μικρό διάλειμμα της θεραπείας) και κλαίγαμε αγκαλιασμένοι από τη συγκίνηση και τη γενική αποφόρτιση. Ήταν 6-7 το πρωί, είχε μια απίστευτη ηρεμία παρά τον κόσμο, κι ακουγόταν μακριά από κάτι ηχεία ο ιμάμης. Απόμακρο… Ήμουν στο Ταζ Μαχάλ, με αναπηρικό καροτσάκι. Ένιωθα ότι δεν ήμουν εγώ… Ήμουν, όμως! Εντάξει, πέρα από αυτήν τη μαγεία υπήρχαν και στιγμές που τους δυσκόλεψα και ζητάω συγγνώμη γι' αυτές.Ζητάει συγγνώμη λέει, παιδιά!
Ε ναι, ρε φίλε! Φώναζα, ας πούμε, αν δεν μου έστρωναν το μαλλί.
Χα χα χα χα, bitchάρα, καλά έκανες.Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece
Μα φαντάζεσαι να μη στρώνει το μαλλί, να το βλέπει και να μη σηκώνει τα χέρια να μου το φτιάξει;Χριστέ μου, τρελή. Τελευταίο ταξίδι πού και πότε;
Ύστερα από τα τρία ταξίδια στην Ινδία, πήγα τρεις φορές στη Γερμανία και μία στην Κίνα. Ε, μετά είπα τέρμα.Χρήματα ή παρέδωσες;
Όλα μαζί. Είπα ότι θα βρω τρόπο από εδώ. Κουράστηκα.Να σε ρωτήσω, εσύ που τα παρακολουθείς: με όλον αυτό τον χαβαλέ με τους κουβάδες, έχει προχωρήσει τίποτα στην έρευνα για το ALS;
Α, ναι, καλά. Περιμένεις να βρεθεί φάρμακο για το ALS; Εγώ δεν ασχολούμαι καν.Θες να μου πεις ότι δεν περιμένεις να γίνεις καλά;
Καταρχάς, εγώ εξακολουθώ να μην πιστεύω ότι έχω ALS. Επίσης, αρχίζω να μην πιστεύω καν ότι υφίσταται τέτοια ασθένεια, όταν το μεγαλύτερο ποσοστό (αν όχι όλοι) των πασχόντων από συμπτώματα ALS είναι θετικοί σε Lyme.
Πιστεύω ότι εξουδετερώνοντας πρώτα το Lyme, θα μπορέσω μετά να ανακάμψω.Ακούγεται εύκολο. Έχει κάποιος επιστήμονας την ίδια άποψη με σένα;
Δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί η Μπορρέλια (το βακτήριο του Lyme) με τα χρόνια έχει χωθεί στον οργανισμό πιο βαθιά κι από μουσούδα σκύλου σε σακούλα με σουβλάκια. Και, ναι, έχω επιστήμονα ο οποίος ενστερνίζεται την ίδια άποψη.
Αφού γύρισα τον μισό πλανήτη και δοκίμασα από την κλασική ιατρική, με χάπια, αντιβιώσεις, ορούς και λοιπά, μέχρι κινεζική παραδοσιακή ιατρική, βελονισμό και δεν ξέρω γω τι άλλο, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα: η κλασική ιατρική είναι φανταστική, κάνει θαύματα σε πολλούς τομείς, απίθανες εγχειρήσεις, μεταμοσχεύσεις και τα λοιπά και τα λοιπά. Όμως σε κάποια νοσήματα, όπως τα αυτοάνοσα ή γενικώς τα χρόνια νευρολογικά, προσωπικά πιστεύω ότι συχνά δεν έχει απαντήσεις. Εγώ (πάλι προσωπική μου άποψη και δεν επιδιώκω να επηρεάσω κανέναν) έχω στραφεί πλέον σε εναλλακτικές μεθόδους, φροντίζοντας ολιστικά τον εαυτό μου, με διατροφή, βιταμίνες, ομοιοπαθητικά φάρμακα. Τι να σου πω τώρα… Προσέχω ακόμα και το νερό που πίνω και κάνω μπάνιο. Συγχρόνως, διαβάζω πολύ και «ανοίγω» το μυαλό μου, γελάω και έχω –όσο μπορώ– θετική διάθεση. Πιστεύω πάρα πολύ το «όλα είναι στο μυαλό». Διότι αν το μυαλό μπορεί να παίξει τεράστιο ρόλο στο να αρρωστήσει κάποιος, τότε μπορεί να παίξει τεράστιο ρόλο και στο να γίνει καλά. Μην παρεξηγηθώ, αν τρακάρεις και τραυματιστείς, θα πας νοσοκομείο και θα σε ράψουν, θα σε χειρουργήσουν ή ό,τι άλλο χρειαστεί. Μην περιμένεις να γίνεις καλά με τη δύναμη του μυαλού, κάνοντας ομμμ και κοιτώντας την πληγή, έτσι;
Εκτός από το θεϊκό μου κορμί; Χα χα χα! Σαφώς η προσαρμοστικότητα και το μυαλό μου.Το «γιατί όλο αυτό» το έχεις απαντήσει;
Όχι. Και έχω προσπαθήσει πολύ. Αλλά αποφάσισα ότι θα απαντηθεί στο τέλος, ανάλογα με την κατάληξη, και δεν ρωτάω πια. Οπότε, μη ρωτάς ούτε εσύ.Δεν έχω εκατό εκατομμύρια προβλήματα –ΟΚ, έχω την υγεία μου και δεν έχω νοσήσει από Lyme ή γουατέβερ– αλλά έχω έστω ΜΙΑ από εκείνες τις δυσκολίες του πλανήτη που είναι τόσο δυσβάσταχτες για την ψυχοσύνθεσή μου. Τι μου λες;
Αχ, τι ωραία ερώτηση…Είναι το στόρι οβ μάι λάιφ, Τζώρτζια. Είναι και ο λόγος που πιστεύω ότι με έχει βοηθήσει τόσο πολύ το γεγονός ότι υπάρχεις στη ζωή μου, έστω κι ας μην κάνουμε παρέα.
Χμ… Λοιπόν, δεν σου λέω να κάνεις υπομονή, δεν σου λέω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, δεν σου λέω να το πάρεις στην πλάκα, δεν σου λέω ότι κι αυτό θα περάσει, δεν σου λέω να σκεφτείς τα χειρότερα. Σου κάνω μια σφιχτή αγκαλιά και σου λέω ότι σ' αγαπάω και πιστεύω σε σένα.Αυτό το κορίτσι έχει τον τρόπο να μου φέρνει κλάμα, είτε από τα γέλια είτε από τη συγκίνηση.Όσα διαβάσατε, γράφτηκαν με μηνύματα στο messenger, γιατί θα δυσκολευόμασταν πρακτικά να κάνουμε τη συνέντευξη διά ζώσης: ή που θα κατουριόμασταν από κάτι δικά μας inside jokes ή που θα ήμασταν αγκαλιά και θα ανταλλάσσαμε εγκεφαλικά κύματα μουγκοί.Σε όλη τη διάρκεια της συγγραφής του κειμένου άκουγα σε λούπα αυτό:Περισσότερα από το VICEΟ 20χρονος Έλληνας που Επέζησε από τον Καρκίνο και «Πεθαίνει» για το BodybuildingΈνα Ζευγάρι Χωρίς Ταμπού Εξηγεί πώς Κόλλησε ο Ένας τον Άλλον ΣΜΝ (για να Μην Κολλήσεις κι Εσύ)Η Ζωή με το AIDS για την Γκέι Νεολαία των '90s στην Ελλάδα