Όσο περνάνε τα χρόνια και απομακρυνόμαστε ολοένα και περισσότερο από την -ίσως την πιο ισορροπημένη σε πολλούς τομείς- δεκαετία των 90's, η αγάπη αλλά και η νοσταλγία μου γίνεται μεγαλύτερη. Πως να μην νιώθω έτσι για μια εποχή κατά την διάρκεια της οποίας έζησα τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής μου; Χρόνια πριν γίνω ο ενοχλητικός τύπος που είμαι σήμερα, ήμουν ένα παιδί που έπαιζε Super Nintendo, έβλεπε Χελωνονιντζάκια και Υπαστυνόμο Ρεξ τρώγοντας Κουκουρούκου (αλήθεια, τις έχουν σταματήσει αυτές;) και διαβάζοντας τη θρυλική Βαβούρα.

Πιστεύω πως πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα έχετε πολλά κοινά βιώματα και αναμνήσεις με εμένα. Τελευταία και ενώ τα '90's έχουν γίνει τα νέα '80's, όπως αναφέρει αυτή η ήδη κλισέ ατάκα, εμφανίζονται ολοένα και περισσότερα sites, blogs αλλά και άρθρα που αποτίουν φόρο τιμής σε διάφορα παιχνίδια, snack αλλά και σειρές της εποχής. Όπως είναι φυσικό, ανακάλυψα πως στην Ελλάδα των '90's, δεν έφτασαν ποτέ κάποια αντικείμενα αλλά και στοιχεία της pop κουλτούρας τα οποία πραγματικά θα ήθελα πολύ να καταλαμβάνουν χώρο στις αναμνήσεις μου. Παρακάτω, μια μικρή λίστα με τα πιο γαμάτα από αυτά.

Ένα κλασικό διαμάντι της Nickelodeon. Το ανακάλυψα στην Ελληνική εκδοχή του καναλιού το οποίο παρακολουθώ φανατικά από τις τρεις μέχρι τις έξι το πρωί (μη με ρωτήσετε γιατί, καταλαβαίνετε). Το Kenan and Kel είναι μια σειρά που απευθύνεται σε παιδιά προεφηβικής αλλά και εφηβικής ηλικίας και περιστρέφεται γύρω από τους δύο βασικούς του χαρακτήρες. Τον Kenan, έναν σχετικά λογικό δεκαπεντάχρονο και τον καταστροφικά γκαφατζή και χαζό, φίλο του Kel. Οι δυο τους μπλέκουν σε διάφορες περιπέτειες εξαιτίας των κακών επιλογών τους και προσπαθούν, χωρίς να τα καταφέρνουν πάντα, να ξεμπλέξουν από τις πιο awkward καταστάσεις που μπορείς να φανταστείς. Το show είναι από τα καλύτερα της Nickelodeon και τα γυρίσματα γινόντουσαν μπροστά σε κοινό. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει και αρκετός αυτοσχεδιασμός το οποίο είναι πολύ θετικό. Πλέον, ο Kenan Thompson είναι από τα νέα αστέρια του Saturday Night Live ενώ ο Kel Mitchell είναι stand up κωμικός και περιοδεύει ως πρώην child star.

Αξίζει να αναφέρω πως το τραγούδι των τίτλων τραγουδάει ο Coolio. Τι άλλο θέλετε να σας πω για να το ψάξετε;

Μια από τις πιο περίεργες ιστορίες που μπορεί να προκύψουν με αφορμή ένα αναψυκτικό. Αρχικά, πρέπει να αναφέρουμε το πιο σημαντικό σκέλος της ιστορίας και αυτό είναι πως πρόκειται για έναν χυμό μανταρίνι με πράσινο χρώμα. Αν προσθέσεις το γεγονός πως την συσκευασία του κοσμούσε ο Slimer (το πράσινο, φαντασματάκι-γλίτσα από το Ghostbusters), μπορείς να καταλάβεις πως η καντίνα οποιουδήποτε δημοτικού σχολείου θα έκανε χρυσές δουλειές και το Ecto Cooler θα κέρδιζε την μάχη στο προαύλιο.

Το περίεργο με την όλη ιστορία όμως είναι πως ξαφνικά, το προϊόν εξαφανίστηκε από την αγορά δίχως καμία προειδοποίηση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εμφανισθούν πολλές θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με την τύχη του εν λόγω προϊόντος. Οι δύο επικρατέστερες αναφέρουν πως είτε αποσύρθηκε από την αγορά λόγω του ότι ήταν εθιστικό και τίγκα στη ζάχαρη (κάτι σαν ναρκωτικά για μικρούς ανθρώπους) ή πως απλά η εταιρία που το παρήγαγε αποφάσισε πως είχε «περάσει η μπογιά του», μαζί με αυτή των Ghostbusters. Όπως και να έχει, το συγκεκριμένο προϊόν έχει ακόμη πολλούς fan και μάλιστα υπάρχει και σχετική σελίδα στο facebook (https://www.facebook.com/ResurrectEctoCooler) που ζητά την επιστροφή του ποστάροντας, μεταξύ άλλων, ποτήρια με πράσινα, υποκατάστατα.

Άλλη μια, καλά κλειδωμένη στο χρονοντούλαπο, ιστορία από τα '90's. Πως να μην είναι καλά κλειδωμένη όταν πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες; Τα ημερολόγια τοίχου έδειχναν 1993 και η Generation-X ήταν στο απόγειο της. Μια γενιά από έφηβους τους οποίους διέκρινε η απάθεια λόγω της πλήρης συνειδητοποίησης σχετικά με το πως λειτουργεί ο κόσμος και η corporate Αμερική. Μια γενιά που, ενώ δεν έδειχνε ενθουσιασμό για τίποτα, κατάφερε (ίσως και λόγω του ότι έκανε τους πάντες να προσπαθήσουν λίγο παραπάνω ώστε να την προσεγγίσει) να ζήσει την ίσως καλύτερη εποχή της pop κουλτούρας. Όπως είναι λογικό, σε μια Αμερική που ακόμη κάλπαζε στις ταχύτητες που είχε αναπτύξει στα '80's και που ακόμη δεν είχε ζήσει τον τρόμο της 9/11, η ανάγκη για νέα προϊόντα και προκλήσεις ήταν μια καθημερινότητα. Οπότε, είναι φυσικό πολλές, καλές ιδέες να κατέληξαν στα «σκουπίδια» με κάπως πιο απότομο τρόπο από ότι θα έπρεπε.

Έτσι και η OΚ Soda, ένα αναψυκτικό που απευθύνονταν στην απαθή αυτή γενιά χρησιμοποιώντας ακόμη και ένα είδος αρνητικής διαφήμισης ώστε να κεντρίσει την προσοχή των απανταχού εφήβων όντας απλά, «ΟΚ». Για να επιστρέψουμε στο θέμα, η OΚ Soda, δεν ξέρω τι γεύση είχε αλλά μπαίνει στην καρδιά μου κι ας ανήκει σε ένα φτηνό και αποτυχημένο corporate κόλπο, μόνο και μόνο για αυτό που εκπροσωπεί. Μια χαμένη ιδέα για τους slackers, ένα αναψυκτικό για την grunge γενιά που ενώ κυκλοφόρησε από πολυεθνική εταιρία, τελικά έμεινε underground. Είναι οι Nirvana των αναψυκτικών.

Για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί πως, ενώ η Ok Soda διαφημίστηκε σε όλη την Αμερική, κυκλοφόρησε πειραματικά σε ελάχιστες πολιτείες και «πάτωσε». Έτσι, το project αποσύρθηκε μια για πάντα από την αγορά πριν καλά-καλά βγει σε αυτήν. Μιλάμε δηλαδή για ένα προϊόν που δεν έφτασε καν στην Αμερική, κι ας «γεννήθηκε» εκεί.

Ίσως το καλύτερο cartoon που έχει παιχτεί από τις συχνότητες του MTV. Η Daria είναι ένας χαρακτήρας από την θρυλική σειρά Beavis and Butt-head ο οποίος τελικά απέκτησε (και πολύ καλά έκανε) το δικό του show. Η Daria είναι μια έφηβη κοπέλα η οποία ταιριάζει γάντι στην Generation-Χ. Απαθέστατη, σχεδόν χωρίς συναισθήματα, με έναν γλυκό μισανθρωπισμό προσπαθεί να επιβιώσει στον ηλίθιο κόσμο που της έμελλε να ζήσει. Ένα cartoon που ασκεί, μέσα από το σύστημα, κριτική στον σύγχρονο τρόπο ζωής με απίστευτα έξυπνα τεχνάσματα όπως για παράδειγμα, η δημοφιλής εκπομπή Sick, Sad, World που όλοι παρακολουθούν στη σειρά.

Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στην μουσική που ακούγεται στη σειρά αλλά και στο τραγούδι των τίτλων (You're Standing on my Neck) που είναι ένα grunge διαμάντι από μια μπάντα με το όνομα Splendora της οποίας η τύχη αγνοείται.

Πόσο πιο απλό; Παίρνεις το μπισκότο, το βουτάς στην κρέμα και το τρως… Δεν ξέρω γιατί, ενώ είχαμε, λογικά, κι εμείς παρόμοια snack, πάντα αυτό που δεν έχεις δοκιμάσει είναι καλύτερο. Μεγάλο ατού ήταν και το όνομα, Dunk-a-roos και τα μυαλά στα κάγκελα…

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.