Πως Είναι να Μεγαλώνεις στη Disneyland

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE France

H πόλη της Marne-la-Vallée ιδρύθηκε στα δυτικά προάστια του Παρισιού την δεκαετία του '60. Απλώνεται σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων, από το Bry-sur-Marne μέχρι το Bailly-Romainvilliers και χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Η ανατολική πλευρά της πόλης λέγεται Val d'Europe. Εκεί μεγάλωσα.

Στα μέσα της δεκαετίας του '80, η Disney εξέφρασε ενδιαφέρον για την κατασκευή ενός λούνα παρκ στην Ευρώπη. Μερικά χρόνια αργότερα – στις 24 Μάρτη του 1987 – συμφωνήθηκε η κατασκευή του Euro Disney Resort στην Γαλλία. Το πάρκο θα λεγόταν Disneyland Paris και θα είχε ως έδρα του την Val d'Europe. Λέγεται πως ο εκπρόσωπος της Disney θέλησε την τελική τζίφρα στο συμφωνητικό να την βάλει ο Mickey Mouse και όχι αυτός, κάτι που απέρριψε ευγενικά ο τότε πρωθυπουργός της Γαλλίας Jacques Chirac. Εν τέλει, το πάρκο άνοιξε τις πόρτες του το 1992.

Η οικογένειά μου μετακόμισε στην Val d'Europe το 1998, όταν ήμουν πέντε ετών. Όταν φτάσαμε εκεί, τα πάντα έμοιαζαν να βρίσκονται υπό κατασκευή, αλλά από την άλλη έτσι φαίνεται πάντα: πάντα βλέπεις έναν γερανό να ξεπροβάλει πάνω από τα δέντρα που βρίσκονται τοποθετημένα στους ήσυχους δρόμους της περιοχής. Το νέο μας σπιτικό ήταν προκατασκευασμένο, όπως άλλωστε ήταν και τα περισσότερα κτίρια της περιοχής. Θυμάμαι ακόμα τον ενθουσιασμό που ένιωθα για το γεγονός ότι πλέον θα μέναμε σε σπίτι και όχι σε διαμέρισμα.

Η συμφωνία του 1987, θέσπισε μια συνεργασία μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα της Γαλλίας, όμοια της οποίας δεν είχε υπάρξει μέχρι εκείνη την στιγμή. Για να τα πούμε απλά, η Disneyland είναι ουσιαστικά η ιδιοκτήτρια του σπιτιού μου. Της ανήκει επίσης και ό,τι υπάρχει μέσα σε αυτό. Από τα 3,233 εκτάρια της Val d'Europe, τα 2,230 έχουν δοθεί στην Disney. H εταιρεία ήταν αυτή που αποφάσισε πως θα ήταν φτιαγμένα τα σπίτια και οι γειτονιές της περιοχής και ποιος θα έμενε εκεί. Σε αντάλλαγμα, θα προσέλκυε τουρισμό και θα μείωνε τους φόρους.

Τα πάντα στην Val d'Europe υπάρχουν χάρη στον Mickey: το σπίτι που μου χάρισε τις πρώτες μου αναμνήσεις, το πάρκο όπου έπαιζα με τον καλύτερό μου φίλο, η λίμνη στις όχθες της οποίας κάπνισα τα πρώτα μου τσιγάρα, ακόμα και τα δέντρα που σκαρφάλωνα μικρός προσποιούμενος πως ήμουν ένας wood elf και όχι ένα παιδί που έτρωγε μόνος του στο εστιατόριο του σχολείου του.

Οι γονείς μου είχαν πάντα όνειρο να αγοράσουν ένα σπίτι σε μια αναπτυσσόμενη περιοχή της Γαλλίας. Όπως πολλά ζευγάρια της γενιάς τους, έβλεπαν κάτι τέτοιο ως μια ευκαιρία να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε ένα προνομιακό περιβάλλον. Όταν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι να ανοίγουν συνέχεια σχολεία και μαγαζιά, ενώ θυμάμαι και πως η οικονομική κατάσταση των δικών μου ήταν πάντα καλή. Το πάρκο ήταν μόλις μερικά λεπτά μακριά με το αμάξι και περίπου 30 λεπτά με τα πόδια, αν ήξερες από ποιους δρόμους να πας. Με το που μετακομίσαμε εκεί, ο πατέρας μας, μας αγόρασε ετήσια πάσα για την Eurodisney. Το να είσαι παιδί στην Val d'Europe ήταν μια πραγματικά μαγική εμπειρία.

Για να πω και την αλήθεια, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι της περιοχής είχαν ετήσια πάσα, ή είχαν κάποιο μέλος της οικογένειάς τους που δούλευε στο πάρκο της Disney και μπορούσε έτσι να βάζει μέσα την υπόλοιπη φαμίλια του. Γιόρτασα ΠΑΡΑ πολλά γενέθλια στην Disneyland, πάντα υπό την επίβλεψη μεγαλυτέρων, που το τελευταίο πράγμα που ήθελαν ήταν να ξοδεύουν τα σαββατοκύριακά τους στον χώρο εργασίας τους.

Έστω κι έτσι, είμαι φοβερά ευγνώμων που μεγάλωσα σε έναν από τους τουριστικούς «φάρους» της Ευρώπης. Το πάρκο είχε μπαρ, εστιατόρια, σινεμά, καθώς και αμέτρητες δραστηριότητες την περίοδο των διακοπών. Έμαθα όλα τα roller-coaster από έξω και ανακατωτά. Εγώ και οι φίλοι μου ξέραμε κάθε στροφή, κάθε λούπα και την κατάλληλη στιγμή που με μια στραβωμένη και άσχημη γκριμάτσα, μπορούσες να χαλάσεις την οικογενειακή φωτογραφία των τουριστών που κάθονταν μπροστά σου. Χωρίς ίχνος ειρωνείας, δίναμε ραντεβού στην Adventureland, μπροστά από τον Λαβύρινθο της Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων ή μπροστά στο X-wing.

H Disney έχτιζε επίσης σπίτια για τους εργαζόμενούς της, που ήταν ακριβώς στην μέση του πάρκου. Ήταν συνήθως νέοι άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη, οι οποίοι ξόδευαν μια-δύο σεζόν στο πάρκο, ντυμένοι Πήτερ Παν και στάζοντας βαρεμάρα. Επιπλέον, το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων στην Val D'Europe, δούλευαν για τον Mickey. Όταν εγώ και οι φίλοι μου «πιάσαμε» ηλικία εργασίας, μαντέψετε ποιος έγινε το αφεντικό μας.

Όταν «χτυπήσαμε» το όριο της εφηβείας, η Disneyland άρχισε να χάνει την λάμψη της για εμάς. Το πάρκο άρχισε να μοιάζει με έναν ακόμα χώρο εργασίας, ενώ σιγά-σιγά εγκαταλείψαμε το Disney Village και τα πανάκριβα μπαρ του, ψάχνοντας φτηνότερες λύσεις, οι οποίες δεν ήταν τίγκα στα παιδάκια.

Αποφάσισα να δραπετεύσω από αυτό περιβάλλον, επιλέγοντας να πάω σε ένα λύκειο του Παρισιού. Γύρισα την πλάτη μου στους ήρωες και στις χαρές της Disneyland, στα δυνατά και ψεύτικα χρώματά της και σταμάτησα να ανανεώνω το ετήσιο πάσο μου. Πρέπει πλέον να έχουν περάσει πέντε χρόνια από την τελευταία μου επίσκεψη στο πάρκο. Όπως και τα περισσότερα στοιχεία των παιδικών μου χρόνων, έτσι και η επιρροή της Disney στην ψυχή μου έχει αρχίσει να σβήνει.

Εξακολουθώ όμως να συναρπάζομαι από την επιρροή που άσκησε η Disneyland στις ζωές μας. Χωρίς το πάρκο, οι γονείς μου ίσως να μην κατάφερναν ποτέ να ανοίξουν την μικρή τους επιχείρηση, αλλά την ίδια στιγμή, η Disney κατάπιε τις ζωές μας. Ρουφήξαμε τις «τεχνητές» χαρές του πάρκου, συχνά-πυκνά ξεχνώντας ότι η πραγματικότητα έξω από αυτό ήταν πολύ διαφορετική. Θα αγαπώ όμως πάντα την Disneyland, ακόμα και αν με κάνει να νιώθω κάποιες ενοχές. Ακριβώς όπως ένας παιδικό παιχνίδι.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.