Ο Θρύλος του 52 Blocks

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Fightland.

Δεν ξέρω πως άκουσα αρχικά για το 52 Blocks. Όπως και το μεγαλύτερο κομμάτι της αστικής μυθολογίας της Νέας Υόρκης – όπως η συμμορία των Decepticons, τα τούνελ κάτω από την Alphabet City, ή οι αλμπίνοι αλιγάτορες και οι αρουραίοι σε μέγεθος αλιγάτορα που ζουν στους υπονόμους της πόλης – η θρυλική πολεμική τέχνη ήταν λες και υπήρχε πάντα λίγο πιο έξω από την συνειδητή μου γνώση, σαν ένας ψίθυρος που ερχόταν από μια ασαφή κατεύθυνση.

Σίγουρα όμως, είχα ακούσει κάποιες αναφορές για το 52, διασκορπισμένες σε διάφορους στίχους διαφόρων ράπερ, όπως ο προστατευόμενος του Nas, Nature και ο συνεργάτης των Wu Tang, Killa Sin. Ειδικότερα δε οι Wu Tang Clan, φαίνεται να έχουν μια ιδιαίτερη αγάπη στο 52. Ο GZA, o Ghostface Killah, o Method Man έχουν ριμάρει πολλάκις για αυτό, με την πιο αξιοπρόσεκτη ρίμα να έρχεται από τον Method Man, από το "1,2,1,2" που είχε κάνει με τον Redman: «52 cops/ Can't withstand the 52 Blocks/ Unless they bust like 52 shots».

Μια περίοδο που εργαζόμουν ως νυχτοφύλακας στο Manhattan πριν από μερικά χρόνια, είχα την ευκαιρία να μιλήσω με έναν τύπο που δούλευε στο προσωπικό συντήρησης. Ο τύπος μου μιλούσε για τα διάφορα στυλ πολεμικών τεχνών που είχε μελετήσει στην ζωή του, ανεμίζοντας την σκούπα του σαν Ιαπωνικό bo staff. Μιας και είχε περάσει ένα σημαντικό κομμάτι των νεανικών του χρόνων σε ένα αναμορφωτήριο στα Rockaways την δεκαετία του '70 και καθώς έδειχνε να ξέρει πολλά είδη πολεμικών τεχνών, τον ρώτησα για το 52 Blocks.

«To 52 Blocks;» μου είπε με μια γκριμάτσα. «Αυτές είναι μαλακίες του γκέτο. Δεν είναι τίποτα».

Μερικά λεπτά αργότερα, ένας φίλος μου ο οποίος επίσης δούλευε στο προσωπικό συντήρησης, μπήκε στην κουβέντα. Δεν ήταν το ίδιο φανατικός με τις πολεμικές τέχνες, αλλά ήταν ένας σκληρός τύπος και είχε περάσει και λίγο καιρό στην φυλακή την δεκαετία του '90, οπότε έκανα και σε αυτόν την ίδια ερώτηση.

«Ναι» μου είπε, με ένα χαμόγελο να διαγράφεται στο πρόσωπό του. «Ναι». Μου είπε στα γρήγορα να ανατρέξω στο youtube και να δω τον πέμπτο γύρο του αγώνα Judah vs Mayweather. Ήξερε άμεσα τον ακριβή γύρο. Παρακολουθήσαμε το βίντεο απόλυτα σιωπηλοί. Ο Mayweather ελέγχει τα πρώτα λεπτά, καταφέρνοντας αρκετά χτυπήματα, οδηγώντας τον Zab Judah στην γωνία. Τότε είναι που σαν να γυρίζει ένας διακόπτης και ο Judah σπρώχνει τον αντίπαλό του στο κέντρο του ρινγκ. Τραβάει τους αγκώνες σφιχτά στο σώμα του και τα χέρια του πιβοτάρουν μπροστά από το πρόσωπό του, σαν μια πεταλούδα που χτυπάει τα φτερά της.

Ο σπήκερ απορεί: «Πείτε μου εσείς τι είναι αυτό». Ο Mayweather κάνει πίσω – έχοντας χάσει το κλασσικό του υπεροπτικό ύφος – και ο Judah προσγειώνει έναν φοβερό συνδυασμό. Αυτό λοιπόν ήταν το 52 Blocks. Και ήταν ΚΑΤΙ. Και ήταν πανέμορφο.

Ακόμα και το όνομα 52 Blocks καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι περιγράφει μια λίστα κινήσεων με ευφάνταστα ονόματα όπως «skulls and crossbones». Άλλοι απορρίπτουν αυτήν την άποψη, λέγοντας πως το όνομα έχει μεταφορική έννοια και αναφέρεται στο γενικότερο στυλ της τεχνικής, παίρνοντας το όνομά της από το παιχνίδι του 52 pickup, όπου τα χαρτιά επιτρέπεται να πέσουν όπου πέσουν. Άλλοι πάλι, λένε πως το block στο όνομα της τεχνικής, αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο block φυλακής. Αυτό ενδεχομένως είναι και πιο κοντά στην αλήθεια, μιας και ένα εναλλακτικό όνομα της τεχνικής είναι το The Comstock Shuffle, μια αναφορά στο The Great Meadow Correctional Facility στο Comstock της Νέας Υόρκης.

Είτε το πούμε 52 Blocks, είτε το πούμε Comstock, ο όρος αναφέρεται σε ένα κωδικοποιημένο στυλ πυγμαχίας που γεννήθηκε στο σύστημα φυλακών της Νέας Υόρκης, γνωστό και ως Jail House Boxing, aka Jailhouse Rock. Το εν λόγω σύστημα διαφέρει από αντίστοιχες τεχνικές που έχουν δημιουργηθεί στις φυλακές του New Jersey ή της Pennsylvania, οι οποίες λέγεται ότι δεν είναι τόσο κωδικοποιημένες και έχουν και άλλες ονομασίες. Οι κινήσεις του συστήματος λέγεται πως αντικατοπτρίζουν το περιβάλλον της φυλακής. Η κεντρική ιδέα είναι πως οι σφιχτές στάσεις σώματος, η έλλειψη κινήσεων μεγάλης απόστασης και έμφαση στο στοιχείο της επιβίωσης, σχεδιάστηκαν για να λειτουργούν στο στενό πλαίσιο ενός κελιού και όχι τόσο για το ρινγκ. Φήμες στο διαδίκτυο, κάνουν λόγο για έναν σχεδόν θρυλικό master του 52 Blocks, τον Mother Dear, ενώ το εξαιρετικό Martial Arts of the World: An Encyclopedia υπονοεί πως το εν λόγω άτομο δημιούργησε την τεχνική κατά την διάρκεια του εγκλεισμού του στις φυλακές Rikers. Εντούτοις, δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία που να αποδεικνύουν την ύπαρξη του εν λόγω ατόμου.

Η πρώτη έντυπη αναφορά σε αυτό το στυλ πολεμικών τεχνών, λέγεται ότι ήταν σε ένα τεύχος του περιοδικού Black Belt από το 1974, στο πλαίσιο ενός άρθρου για το καράτε της φυλακής. Το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου επικεντρώνεται στην μυστική διδασκαλία και στις προπονήσεις της παραδοσιακής μορφής του καράτε στις φυλακές του New York State αλλά και αλλού, αλλά το συμπέρασμα του κειμένου επικεντρώνεται περισσότερο στα λεγόμενα «In House Arts». Το περιοδικό αναφέρεται στις πολεμικές τέχνες των φυλακών ως «αυτοσχέδιες» παραλλαγές σε γνωστές τεχνικές που αναπτύχθηκαν από φυλακισμένους βετεράνους του στρατού, κάνοντας αναφορές σε αυτές σύμφωνα με την φυλακή στην οποία «γεννήθηκαν», όπως η «παραλλαγή Coxsackle» ή το «στυλ Comstock».

Όσο και αν φαντάζει κάπως απίστευτο, ο κύριος με το afro μαλλί ο οποίος απεικονίζεται να κάνει επίδειξη του στυλ Comstock δεν είναι άλλος από τον Miguel Pinero, ο διάσημος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας του καλλιτεχνικού κινήματος της Nuyorica. To περιοδικό Black Belt δεν θα μπορούσε να είχε βρει πιο ταιριαστή φιγούρα. Στο ποίημά του «A Lower East Side Poem», ο Pinero περιγράφει τον εαυτό του ως έναν «μαχητή των δρόμων». Εξηγεί πως είναι «a dweller of prison time/ a cancer of Rockefeller's ghettocide/ this concrete tomb is my home/ to belong to survive you gotta be strong» (κάποιος που έχει περάσει καιρό στις φυλακές/ ένας καρκίνος της γκετοκτονίας του Rockefeller/ αυτή η τσιμεντένια βόμβα είναι το σπίτι μου/ για να ανήκεις και να επιβιώσεις πρέπει να είσαι δυνατός).

Η ξεκάθαρη δημοσιογραφική αναφορά στο 52 Blocks βέβαια, διαφαίνεται για πρώτη φορά στα τέλη του 1999, στο Street Kingdom: Five Years Inside the Franklin Avenue Posse, του Douglas Century, μια εξαιρετική δουλειά που καταγράφει την ζωή μιας συμμορίας του Crown Heights στις αρχές του 90. Ο Century θα συνέχιζε αυτήν την πορεία δύο χρόνια αργότερα με ένα θαυμάσιο άρθρο σχετικά με το 52 Blocks στο περιοδικό μόδας Details, που πρόσφατα είπε το μεγάλο αντίο στο αναγνωστικό του κοινό. Στο βιβλίο του, o Century αναφέρεται στο «fifty-two hand-blocks», περιγράφοντάς το ως «ένα σύστημα μάχης σώμα-με-σώμα το οποίο αναπτύχθηκε στο σύστημα φυλακών της Νέας Υόρκης και χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από διάφορα μέλη συμμοριών στους δρόμους του Brooklyn κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 70 και του 80». Το παραπάνω φαντάζει ως μια από τις καλύτερες περιγραφές του εν λόγω συστήματος, αν και κάποια άτομα από το Bronx και το Harlem ίσως θα είχαν κάποιες ενστάσεις σχετικά με τα γεωγραφικά όρια που αναφέρονται. Στο άρθρο του στο περιοδικό Details, ο Century αναφέρεται στον Dennis Newsome, έναν ιδιαιτέρως γνωστό master του Capoeira και λόγιο των πολεμικών τεχνών, ο οποίος είχε διατυπώσει τον δικό του ορισμό του 52 Blocks: «Ουσιαστικά είναι ένα καλλιτεχνικό βρωμόξυλο… είναι ένα κομμάτι της μαύρης αισθητικής». O Newsome συνεχίζει, λέγοντας πως η φύση του φυλετικού διαχωρισμού των φυλακών, εξηγεί τον λόγο που το εν λόγω μαχητικό σύστημα μαθεύτηκε μόνο ανάμεσα στον Αφροαμερικάνικο πληθυσμό των φυλακών.

Σύμφωνα με την αστική μυθολογία, το 52 Blocks, κατάφερε και έφυγε από τις φυλακές και έφτασε και στους δρόμους κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 70, κάτι που φαντάζει απόλυτα εφικτό. Το στυλ του δρόμου αντικατόπτριζε πάντα την κουλτούρα των φυλακών και οι κινήσεις και τεχνικές που θα λειτουργούσαν στο πλαίσιο της φυλακής, θα λειτουργούσαν το ίδιο επιτυχημένα στα στενά όρια των κτιρίων των εργατικών κατοικιών, με τα οποία είχαν πλημμυρίσει τα γκέτο της Νέας Υόρκης, κατά την περίοδο της αστικής ανάπλασης. Μιας και οποιοδήποτε μαχητικό στυλ θα ήταν παράνομο εντός των φυλακών, προφανώς και το 52 Blocks έπρεπε να παραμείνει ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Είτε είχε να κάνει με μια πραγματική τεχνική, είτε είχε να κάνει με έναν αστικό μύθο, το 52 Blocks κατέληξε να περιοριστεί ως άλλη μια φράση της αστικής, αφροαμερικάνικης αργκό. Αυτή άλλωστε η μυστικότητα γύρω από το 52 Blocks είναι και ο βασικός λόγος που είναι τόσο δύσκολο να διαχωρίσει κανείς την αλήθεια από τον μύθο.

Λόγω της σχέσης του με το σύστημα των φυλακών, το 52 Blocks εν τέλει συνδέθηκε στην σκέψη πολλών ανθρώπων με το Nation of Gods, μια ομάδα που ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει ως The Five Percenters. Η ιστορία της συγκεκριμένης ομάδας είναι πολύ περίπλοκη για να ασχοληθούμε μαζί της εδώ, αλλά είναι ένα συναρπαστικό κίνημα το οποίο ιδρύθηκε από τον πρώην ιερέα του Nation of Islam, Clarence 13X, aka Father Allah, στο Χάρλεμ της δεκαετίας του 60. Η μοναδική προσέγγιση των Five Percenters σε θέματα γλώσσας, έχει επηρεάσει βαθύτατα τόσο το hip hop όσο και το ευρύτερο πλαίσιο της Αμερικάνικης slang.

Τα μαθήματα των Five Percenters, θα μπορούσα να αντιμετωπιστούν ως το πνευματικό αντίστοιχο τoυ 52 Blocks, όπως ακριβώς πολλές μαχητικές τέχνες της Ανατολής έχουν ένα πνευματικό κομμάτι που ισορροπεί με το σωματικό. Στο βιβλίο του, Tao of 52, o αυτοπροσδιοριζόμενος ειδικός επί του θέματος Diallo Frazier γράφει: «Το 52 ονομαζόταν God Blocks, επειδή στην επιστήμη των Ανώτατων μαθηματικών, ο αριθμός 7 είναι ο αριθμός του Θεού. Όταν προσθέσεις το 5 και το 2 έχεις το 7…». Η ιδέα ότι μπορείς να λάβεις μια θρησκευτική διδασκαλία μαζί με την διδασκαλία μιας συνδεόμενης πολεμικής τέχνης πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, σίγουρα γοητεύει τους ανθρώπους εκείνους που έχουν περάσει καιρό στην φυλακή, μιας και τους επιτρέπει να βλέπουν τα χρόνια που περνάνε εκεί ως χρόνια συλλογής γνώσης και όχι ως ένα απλό χάσιμο χρόνου.

Στις αρχές της δεκαετίας του 70, η αντίληψη που υπήρχε για τις Ασιατικές πολεμικές τέχνες, άρχισε να επηρεάζει την street κουλτούρα της Νέας Υόρκης, μέσω των εισαγόμενων ταινιών kung fu. Οι φανατικοί του είδους μέχρι τότε, πήγαιναν στους κινηματογράφους της Canal Street στην Chinatown, αλλά η έκρηξη των προβολών ταινιών πολεμικών τεχνών στην περιοχή του Midtown, σήμαινε πως πλέον είχε πρόσβαση στο είδος και ένα μεγαλύτερο μη-ασιατικό κοινό. Όπως έγραφε και ένα άρθρο του 1974 στο κινηματογραφικό περιοδικό Cineaste:

Σε κάτι λιγότερο από δύο χρόνια, το kung fu (το οποίο είναι γνωστό και ως Κινέζικη πυγμαχία), η πανάρχαια Κινέζικη πολεμική τέχνη, έχει καταφέρει να μαγέψει το Αμερικάνικο κοινό.

Όπως αποτυπώνεται και στο ντοκιμαντέρ του 2013, The Black Kungfu Experience, μερικοί Αφροαμερικάνοι fan των ταινιών kung fu επηρεάστηκαν τόσο που άρχισαν να εκπαιδεύονται στις Κινεζικές και Ιαπωνικές πολεμικές τέχνες. Ο κάτοικος του Brooklyn, Ron Van Clief, έγινε ένας πρωταθλητής των πολεμικών τεχνών αφού επιβίωσε ενός λιντσαρίσματος στον Νότο στις αρχές της δεκαετίας του 60 και ολοκλήρωσε με επιτυχία το πέρασμά του από το Βιετνάμ ως πεζοναύτης. Ο μεγάλος Bruce Lee τον ονόμασε Black Dragon (Μαύρος Δράκος) και αργότερα ο Van Clief μετακόμισε στο Hong Kong, όπου και πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες kung fu. Οι εν λόγω ταινίες με την σειρά τους, ενέπνευσαν μια νέα γενιά Αφροαμερικάνων μαθητών των πολεμικών τεχνών.

Ο Van Clief ήταν ο χορογράφος των σκηνών μάχης στην ταινία του 1985, The Last Dragon, του Berry Gordy. Στην ταινία, απεικονίζεται η σύγκρουση δύο μαύρων ειδικών των πολεμικών τεχνών στο Harlem, αποτυπώνοντας πλήρως το πάντρεμα του KungFu-ικού κινηματογράφου με την κουλτούρα του δρόμου της Νέας Υόρκης. Ο Jim Jarmusch έμελε να χτίσει πάνω σε αυτά τα θεμέλια 15 χρόνια αργότερα με το Ghost Dog, μια ταινία την οποία έντυσε με την μουσική του o αρχηγός των Wu Tang, RZA. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η αισθητική των Wu Tang Clan, αντλεί πολλά στοιχεία τόσο από τους Five Percenters όσο και από τις ταινίες Kung Fu, είναι απόλυτα λογικές οι πολλές αναφορές τους στο 52 Blocks.

H επιρροή του κινηματογράφου βέβαια δεν σημαίνει πως οι πολεμικές τέχνες της δεκαετίας του 70, ήταν αυστηρά για φιγούρα. Συμμορίες όπως οι Black Spades, οι Nomads και οι Ghetto Brothers, τις χρησιμοποιούσαν πρακτικά για μάχες σώμα με σώμα. Σχετικά παραδείγματα μπορούν να βρεθούν στο πρόσφατο και εξαιρετικό ντοκιμαντέρ Rumble Kings, το οποίο καταγράφει τα γεγονότα τα οποία οδήγησαν στην συμμορίτικη ανακωχή της Hoe Avenue το 1971, στο νότιο Bronx. Η ταινία περιλαμβάνει μια σημαντική φιγούρα της εποχής, τον "Karate Charlie" Suarez. O Suarez – ένας πρώην πεζοναύτης που έγινε αρχηγός συμμορίας, ενώ έπειτα μετατράπηκε σε ακτιβιστή και δάσκαλο των πολεμικών τεχνών – έφτιαξε το όνομά του ως ειδικός στην τέχνη του καράτε και ενέπνευσε αναρίθμητους μιμητές.

Πολλοί υποστηρικτές του 52 Blocks, υποστηρίζουν πως η πραγματική έμπνευση για το εν λόγω μαχητικό σύστημα δεν ήρθε από την Ασία, αλλά από την Αφρική. Ο λόγιος του 52 Blocks, Daniel Marks, ο οποίος έμαθε την τέχνη από φαντάρους που ήξεραν τα «του δρόμου» ενώ ήταν στον στρατό, αναφέρεται σε ένα του μικρό κείμενο στην Νοτιοαφρικανο-αμερικάνικη μαχητική τέχνη του «Knocking and Kicking». Κατά τον ίδιο τρόπο, o Frazier συνδέει το Jail House rock με το στυλ πυγμαχίας «Virginia Scufflin'» το οποίο χρησιμοποιούσαν οι μαύροι σκλάβοι στα 1800. Η ύπαρξη σκλάβων πυγμάχων – όπως ο περίφημος Tom Molineaux – οι οποίοι αναγκάζονταν να παλέψουν για να διασκεδάσουν τα αφεντικά τους, καταγράφεται και από άλλες πηγές, όπως το Boxiana που αναφέρεται στους συγκεκριμένους αγώνες την περίοδο του 1800. Τόσο ο Marks όσο και ο Frazier, συνδέουν τις Νοτιοαφρικανο-αμερικάνικες μαχητικές τεχνικές με τις Αφρικάνικες πολεμικές τέχνες, όπως το Hausa Boxing (το οποίο είναι γνωστό και ως Dambe) της Νιγηρίας.

Εντός της κοινότητας των πολεμικών τεχνών ασφαλών, υπάρχουν πολλοί που αμφισβητούν ακόμα και την ύπαρξη του 52 Blocks, πόσο μάλλον το αν έχει μια τόσο μακρά ιστορική πορεία. Αναλογιζόμενοι το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος χώρος είναι γεμάτος από απατεώνες και φαφλατάδες μυθοπλάστες, καθώς και την ύπαρξη ελάχιστων απτών αποδείξεων που να επιβεβαιώνουν την ύπαρξη του 52 Blocks, σίγουρα μπορεί να γίνει κατανοητός ένας κάποιος σκεπτικισμός. Βέβαια, αξίζει να ειπωθεί σε αυτό το σημείο, ότι ένα μεγάλο μέρος της αμφισβήτησης σχετικά με το 52 Blocks, δεν έχει να κάνει αυστηρά με την κριτική ανάλυση του θέματος. Μια από τις πλέον κλασσικές επιθέσεις προς την μαχητική αυτή τέχνη, εκφράζεται από τον δεξιό συγγραφέα Phil Elmore:

To σύστημα απλά δεν υπάρχει. Μας ζητάνε να πιστέψουμε πως μια μάζα ανθρώπων που πωλήθηκαν ως σκλάβοι και στάλθηκαν σε μια άλλη χώρα, κατάφεραν να μεταδώσουν με κάποιο μαγικό τρόπο, την διδασκαλία ενός περίπλοκου και τεχνικά πολυπρόσωπου συστήματος πολεμικών τεχνών στα παιδιά τους και από εκεί στις μεταγενέστερες γενιές και όλα αυτά υπό την συνεχή εποπτεία των ιδιοκτητών τους, οι οποίοι σίγουρα δεν θα είχαν και κάποια φοβερή όρεξη να επιτρέψουν στους σκλάβους τους να μάθουν να παλεύουν.

Η ουσιαστικά ρατσιστική τοποθέτηση του Elmore, όχι μόνο απορρίπτει το σύστημα, αλλά καταρρίπτει και την άποψη ότι Αφροαμερικάνικη κουλτούρα χτίστηκε πάνω σε παραδόσεις που ήρθαν από την Αφρική. Προφανώς ο εν λόγω κύριος δεν έχει ακούσει ποτέ μπλουζ μουσική, ή κάποια άλλη μορφή τέχνης με τις ρίζες της στην Αφρικάνικη διασπορά.

Η επιδημία του κρακ στα τέλη της δεκαετίας του 80 και στις αρχές της δεκαετίας του 90, έφερε μαζί της ένα απίστευτο κύμα βίας στους δρόμους των Αμερικάνικων πόλεων. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, οι μάχες σώμα-με-σώμα στους δρόμους έδωσαν την θέση τους στην κουλτούρα των όπλων. Εκείνοι που επιμένουν πως η διδασκαλία του 52 Blocks μεταφέρθηκε από γενιά σε γενιά, τονίζουν αυτήν την περίοδο ως την κομβική στιγμή που έβαλε τέλος σε αυτήν της την πορεία. Στο κομμάτι Cold World, ο GZA, μιλάει για την ανεπάρκεια του 52 blocks μέσα στο περιβάλλον της κουλτούρας των όπλων: «But with iron on the sides, thugs took no excuses/ Therefore, your fifty-two hand blocks was useless» (αλλά με σιδερικά στο πλευρό τους, οι κακοποιοί δεν χρειάζονταν δικαιολογίες/ άρα το 52 blocks σου είναι άχρηστο).

Καθώς το 52 Blocks άρχισε να γίνεται ένα απομεινάρι του παρελθόντος – με ιστορική ή μυθική υπόσταση – υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που αποφάσισαν να το διατηρήσουν και να τιμήσουν την θέση του στην Αφροαμερικάνικη παράδοση και κουλτούρα. Η ομάδα Constellation 52 Global, που περιλαμβάνει τον Marks αλλά και τον Kawaun Adon Akhenoten7, προσπαθεί να καταγράψει και να συνεχίσει την πορεία του συστήματος. Ο Marks γράφει πως θεωρεί ότι το 52 Blocks «αποτελεί απόδειξη των αγώνων του μαύρου λαού για ισότητα».

Η ιδέα του 52 Blocks με τον καιρό έχει αποκτήσει μεγαλύτερη υπόσταση στον χώρο του αθλητισμού, του θεάματος και της δημοφιλούς κουλτούρας. Μερικοί οπαδοί της πυγμαχίας, εικάζουν ότι πέρα από τον Zab Judah, υπήρχαν και άλλοι πυγμάχοι – όπως ο Mike Tyson – που πέρασαν στοιχεία του 52 Blocks στα προσωπικά τους αγωνιστικά στυλ. Η εν λόγω θεωρία έχει τις βάσεις της στο γεγονός ότι ο Tyson έλαβε ένα μεγάλο μέρος της πυγμαχικής του παιδείας στους δρόμους του Brooklyn και κατά την διάρκεια της παραμονής σε ένα αναμορφωτήριο της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Έχοντας ακούσει φήμες και ιστορίες για την αποτελεσματικότητα του συστήματος, πολλοί μαθητές των πολεμικών τεχνών ψάχνουν να μάθουν το 52 Blocks σε ένα επίσημο πλαίσιο. Το εν λόγω φαινόμενο αναφέρθηκε σε ένα άρθρο των New York Times από το 2009, το οποίο πέρα από τον Marks και τον Akhenoten7, εστίασε και στον Lyte Burly, έναν εκπαιδευτή ο οποίος διδάσκει μια μορφή του 52 Blocks. Το συγκεκριμένο άρθρο κάνει λόγο και για μια συνάντηση μεταξύ του Marks και του μαχητή του UFC και πρώην πρωταθλητή Rashad Evans, καθώς ο Evans εκδήλωσε ζωηρό ενδιαφέρον για τις τεχνικές του 52 Blocks.

To 52 Blocks έχει αρχίσει να βρίσκει και την θέση του στην μεγάλη οθόνη, όπως ακριβώς έκανε κάποτε το Kung Fu. Εξαιτίας της ταχύτητας και των εντυπωσιακών του κινήσεων, το 52 Blocks είναι απόλυτα ταιριαστό για τον κινηματογράφο και το βίντεο, με πολύ κόσμο να μαθαίνει για αυτό από YouTube videos όπως ακριβώς έμαθα κι εγώ. Περιέργως η πρώτη ταινία που χρησιμοποίησε κινήσεις που εφάπτονται στο 52 blocks ήταν το Lethal Weapon του 1987 με τον Mel Gibson, με τον Αμερικανοαυστραλό να μαθαίνει τις κινήσεις του από τον Dennis Newsome. Πιο πρόσφατα, η μυθολογία του 52 Blocks έπαιξε κεντρικό ρόλο στην σειρά του BET, Gun Hill. Ο χαρακτήρας του Larenz Tate, o Bird, είναι ένας πρώην κατάδικος που προσποιείται τον αστυνομικό, οπότε η γνώση που έχει περί του 52 έχει απόλυτη λογική. Αν και η μαχητική τεχνική του Tate – χορογραφημένη από τον Diallo Frazier – μπορεί να είναι κάπως υπερβολική για τις ανάγκες της τηλεόρασης, ο βασικός της ρόλος στην σειρά, αναδεικνύει την συνεχιζόμενη άνοδο της δυναμικότητας του 52 Blocks, δύο δεκαετίες μετά την περίοδο των Wu Tang.

Παρά τις κάμερες και τα φώτα, το 52 Blocks παραμένει στην ουσία του, μια τέχνη μάχης, που λειτουργεί μέσα σε ένα περιβάλλον τσιμέντου και σίδερου. Πριν από κάποιο καιρό, η δουλειά της κοπέλας μου την έστειλε νωρίς μια ημέρα στο Harlem, λίγο πριν χαράξει. Περνώντας από το πάρκο Marcus Garvey είδα έναν 50άρη – με την «δουλεμένη» όψη ενός πρώην κατάδικου – να γυμνάζεται στο υπαίθριο γυμναστήριο. Τα χέρια του έκαναν μια σειρά από κινήσεις μπροστά από το πρόσωπό του, κόβοντας τον πρωινό αέρα.

«Αυτό ήταν το 52 Blocks;», με ρώτησε όταν γύρισε σπίτι. «Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο».

Περισσότερα από το VICE

Σε Αυτό το Νησί οι Νέοι του Ιράν Είναι Ελεύθεροι

Πώς Καταλήγουν να Συλληφθούν οι Βαρόνοι των Ναρκωτικών στο Μεξικό;

Μιλήσαμε με Άτομα που Κάνουν Σεξ στο Γυμναστήριο