Στιγμές Έκστασης στο Μεγαλύτερο Πάρτι Ηλεκτρονικής Μουσικής στην Αθήνα

Η ώρα είναι περίπου 12 το μεσημέρι. Ημέρα Κυριακή. Μπαίνω στο σπίτι μου και βγάζω τα γυαλιά ηλίου. Πηγαίνω κατευθείαν για ντουζ. Νιώθω το σώμα μου όπως κάθε φορά που γυρίζω από προπόνηση. Μόνο που αυτήν τη φορά, έχω επιστρέψει από ένα πάρτι-μαραθώνιο 12 ωρών. Νιώθω την ένταση ακόμη, σε κάθε εκατοστό του κορμιού μου. Η μουσική ηχεί ακόμη στα αυτιά μου. Ήταν το μεγαλύτερο πάρτι των τελευταίων ετών. Richie Hawtin, Chris Liebing, Solomun και Tale Οf Us, με support από τους Fabio Florido, Manolaco, Mikee, Nico Rac, Sysex και Tap, χωρισμένοι σε δύο stages που επικοινωνούσαν μεταξύ τους (Gazi Music Hall και Acro), ένωσαν τις μουσικές δυνάμεις τους το Σάββατο που μας πέρασε -για την ακρίβεια, Κυριακή ξημερώματα- και το αποτέλεσμα, συνολικά, ήταν μαγικό.

Από τα μέσα του καλοκαιριού, όταν και ανακοινώθηκε το συγκεκριμένο πάρτι (Techniques), προμηνυόταν ότι η 23η Σεπτέμβρη θα είναι μια ημερομηνία-σταθμός για τους λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής -και δη της techno- στην Αθήνα. Τα χιλιάδες «μαγικά χαρτάκια» των 40 (Arena) και 50 ευρώ (booth & VIP) -όπως ήταν για πολύ καιρό η προπώληση-, έφευγαν λες και επρόκειτο για κάποιο μεγάλο ποδοσφαιρικό ντέρμπι και όλοι συζητούσαν για αυτό. Χιλιάδες λάτρεις αυτής της μουσικής από όλη την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό, θα βρίσκονταν στο event της Blend Athens. Οι διοργανωτές, λόγω της αυξημένης ζήτησης τις τελευταίες ημέρες, προειδοποίησαν άπαντες για το ενδεχόμενο μποτιλιάρισμα στην είσοδο του πάρτι.

Φθάνοντας στην Ιερά Οδό το βράδυ του Σαββάτου, έβλεπες μια μεγάλη ουρά κόσμου έξω από το Gazi Music Hall και το Acro, μηχανάκια παρκαρισμένα στη μεσαία νησίδα και οδηγούς αυτοκινήτων να αναζητούν μια θέση πάρκινγκ (κάποια ιδιωτικά πάρκινγκ πέριξ του πάρτι είχαν ήδη γεμίσει). Η αναμονή στην πόρτα ήταν μικρότερη του αναμενόμενου -πράγμα θετικό- και το μοναδικό αρνητικό φαινόμενο που παρατηρήθηκε εκεί, ήταν με τα εκτυπωμένα εισιτήρια κάποιων από τα οποία απουσίαζαν τα barcodes, αλλά τα είχαν παραλάβει έτσι ακριβώς από τα σημεία προπώλησης. Δυστυχώς, έμεινε κάποιος κόσμος έξω για αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Μπαίνοντας στα stages, ίσως η πρώτη σου σκέψη να μην ήταν θετική, βλέποντας τόσο κόσμο παντού. Ωστόσο, με λίγο ψάξιμο, έβρισκες κάποιο ικανοποιητικό σημείο για να καθίσεις. Σίγουρα, οι πρώτες ώρες του event ήταν πιο ασφυκτικές σε ό,τι αφορά τον κόσμο και, παρόλο που κανείς θα φανταζόταν το αντίθετο, η Αrena ήταν πιο άνετη από το booth και τα VIP σε αρκετές φάσεις της βραδιάς. Επίσης, θεωρώ ότι έτσι κι αλλιώς έχει διαφορετικό vibe να βρίσκεσαι ανάμεσα στον πολύ κόσμο, με τον εκάστοτε DJ να βρίσκεται απέναντί σου, ενώ σε κοιτάζει και να τον κοιτάζεις στα μάτια.

Στα μουσικά, τώρα, θα ξεκινήσω από τον Hawtin, καθώς ήταν ο πρώτος του οποίου άκουσα ολοκληρωμένο set. Ακούγοντάς τον για δεύτερη φορά στη ζωή μου, όχι μόνο δεν με απογοήτευσε, αλλά απέδειξε ότι αποτελεί μια σταθερή αξία χρόνων. Κατά τη γνώμη μου, έπαιξε την ιδανική μουσική για την ώρα που ήταν το set του (3-5 πμ), με σωστά και τόσα-όσα ups & downs. Αν σκεφτείς ότι το event τελείωσε γύρω στις 12 το πρωί, τότε μπορεί κανείς να πει ότι έκανε το καλύτερο ξεκίνημα που έχεις ακούσει ποτέ σε τέτοιο event. Κατάφερε να βάλει στο κλίμα της μουσικής και του πάρτι χιλιάδες κόσμο και σίγουρα οι DJs που ακολούθησαν, του χρωστούν το γεγονός ότι παρέλαβαν ένα ήδη έτοιμο και διψασμένο κοινό.

Γύρω στις 5 άλλαξα stage, πηγαίνοντας στο Acro για να ακούσω τον Solomun. Ο χώρος ήταν κυριολεκτικά γεμάτος και ίσως ήταν από τις λίγες φορές στη βραδιά που χρειάστηκε να ψάξεις αρκετά για να βρεις ένα άνετο και δροσερό σημείο για να χορέψεις. Λογικό, βέβαια, αν σκεφτείς ότι για πολλούς -και για μένα- αυτός ήταν το πιο ελκυστικό όνομα του event. Δεδομένου ότι γύρω στις 8-9 το πρωί θα έπαιζε ξανά, σε ένα back to back set με τους Tale Οf Us, ο Kροάτης DJ και παραγωγός ακολούθησε ένα μοτίβο που σίγουρα έχεις ακούσει αν έχεις παρακολουθήσει έστω κάποια βίντεό του στο YouTube, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό. Μάλιστα, την ώρα που έπαιζε ο Solomun, στα booth βρισκόταν και ο Δημήτρης Γιαννκόπουλος, μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, ο οποίος είναι λάτρης της ηλεκτρονικής μουσικής και αρκεί μια περιήγηση στα Instagram stories του για να το καταλάβει κανείς.

Όταν ξεκίνησε να ξημερώνει, ήταν η ώρα να κατέβω ξανά τα σκαλιά του Acro και να επιστρέψω στο Gazi Music Hall. Είχε έρθει η στιγμή του 48χρονου πλέον, αλλά ακούραστου, Chris Liebing, ο οποίος ήταν ακριβώς όπως τον περίμενα και ακόμα καλύτερος. Σε γενικές γραμμές, έπαιξε σκληρή techno, με μπάσο που ένιωθες στο στήθος σου. Το γεγονός ότι ο κόσμος είχε ξεκινήσει να «σπάει» ελάχιστα και είχες ένα παραπάνω τετραγωνικό μέτρο χώρου να χορέψεις όπως ήθελες, απογείωσε το vibe σε Αrena, booth και VIP, ενώ στη διάρκεια του set του έβλεπες για πρώτη φορά τα γυαλιά ηλίου να εμφανίζονται τόσο μαζικά στα πρόσωπα χιλιάδων clubbers. Όσοι δεν φορούσαν γυαλιά, είχαν κλείσει απλώς τα μάτια τους και το ταξίδι είχε ξεκινήσει.

Λίγο πριν τις 9, έφτασε η ώρα για την τελική ευθεία. Ο Solomun και το δίδυμο Tale of US (Matteo Milleri και Carmine Conte) ήταν εκείνοι που θα έριχναν την αυλαία του event, σε ένα back to back set. Σε ένα ηλιόλουστο Acro, με τις πρωινές ακτίνες του ήλιου να τρυπούν τη μεγάλη τζαμαρία και όλο τον εναπομείναντα κόσμο να βρίσκεται πλέον εκεί (γύρω στις 10, μάλιστα, σταμάτησε να μπαίνει άλλος κόσμος, προφανώς για την αποφυγή συνωστισμού) η παραπάνω τριάδα των DJs ήταν το κάτι άλλο. Ο κόσμος ήταν εκστασιασμένος, αλλά νομίζω ότι οι Solomun και Tale of Us ήταν ακόμη περισσότερο. Η επικοινωνία και η διάδραση που είχαν με όλους μας, ήταν μοναδική. Χαμογελούσαν συνέχεια, δημιουργούσαν κλίμα κερκίδας, υπέγραφαν αυτόγραφα, ο Solomun σε κάποια φάση έφυγε από το booth του για να βγάλει κάποιες φωτογραφίες. Νομίζω ότι η κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν όταν έπαιξε ένα remix του I Feel Love της Donna Summer και χιλιάδες χέρια σηκώθηκαν συγχρονισμένα στον αέρα, αυτόματα, μαγικά.

Το timetable έλεγε πως το πάρτι θα τελείωνε στις 11. Γύρω στις 11.15 κάποιος πήγε στον Solomun (υποθέτω, από την παραγωγή;) και του έδειξε το ρολόι του. Ο Solomun, με έναν μορφασμό, του έδωσε να καταλάβει πως δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσει και τελικά, το πάρτι έληξε δέκα λεπτά πριν τις 12. Κόσμος και DJs χειροκροτούσαν για αρκετά δευτερόλεπτα και όλοι έμοιαζαν κάτι παραπάνω από ικανοποιημένοι.

Το γεγονός πως μια ολόκληρη πόλη χτυπούσε στον ρυθμό του Techniques, ίσως το καταλάβαινες καλύτερα γυρνώντας στο σπίτι σου το μεσημέρι. Αυτοκίνητα από όπου άκουγες ηλεκτρονική μουσική, γεμάτα με τετράδες-πεντάδες ατόμων, όλοι με γυαλιά ηλίου, είχαν πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Επιστρέφοντας κι εγώ στο σπίτι μου, σκεφτόμουν συνεχώς πόσο δίκιο είχε ο Elton John, όταν είχε πει πως «Η μουσική έχει μια θεραπευτική δύναμη. Έχει τη δυνατότητα να βγάζει τους ανθρώπους από τον εαυτό τους για μερικές ώρες».

Περισσότερα από το VICE

Μιλήσαμε με τον Σταύρο Θεοδωράκη για την Κάνναβη, το Ξύλο και τα Εξάρχεια

Ο Μad Clip μάς Αναλύει τα Κομμάτια που Ξεχωρίσαμε από το Νέο LP του

Μαριχουάνα, Σεξ και Γυμνισμός: Φωτογραφίες από την Μύκονο των 70s, το Νησί της Απόλυτης Ελευθερίας